καλή εκτίμηση...

«Φέρνουμε κάποια αποτελέσματα, για τα οποία λαμβάνουμε συγχαρητήρια και, ας μου επιτραπεί να πω τη λέξη, μια καλή εκτίμηση και από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, που κατακαίονται περισσότερο από εμάς».(Βύρων Πολύδωρας, 29.7.2007)



«Δύο πράγματα είναι αιώνια, το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία, αν και δεν είμαι σίγουρος για το πρώτο.» (Αινστάιν)

θερμό καλοκαίρι...

Πρέπει να φύγουμε επειγόντως ξανά για παραλία!

τα άρματα...

«Εκεί που κάποτε οι καπεταναίοι κρεμούσαν τα άρματα στη Ρηγίλλης, τώρα κρεμάνε οι γύφτοι τα νταούλια», είπε χαρακτηριστικά ο κος Σπηλιωτόπουλος για τον κο Ζαγορίτη.
«Η Ήπειρος είναι γνωστή για τ' άρματα, τα γρόσια και τα γράμματα», ήταν η απάντηση.

Αχός βαρύς ακούεται, πολλά τουφέκια πέφτουν.
Μήνα σε γάμο ρίχνονται, μήνα σε χαροκόπι;
Ουδέ σε γάμο ρίχνονται ουδέ σε χαροκόπι,
η Δέσπω κάνει πόλεμο με νύφες και μ' αγγόνια.

Αρβανιτιά την πλάκωσε στου Δημουλά τον πύργο.
Γιώργαινα, ρίξε τ' άρματα, δεν είν' εδώ το Σούλι.
Εδώ είσαι σκλάβα του πασά, σκλάβα των Αρβανίτων.

-Το Σούλι κι αν προσκύνησε κι αν τούρκεψεν η Κιάφα,
η Δέσπω αφέντες Λιάπηδες, δεν έκαμε, δεν κάνει.
Δαυλί στο χέριν άρπαξε, κόρες και νύφες κράζει.

- Σκλάβες Τουρκών μη ζήσομε, παιδιά μ' μαζί μου ελάτε.
Και τα φυσέκια ανάψανε κι όλοι φωτιά γενήκαν.

Παράδεισος...

Η αλήθεια είναι πως μετά από τόσες περιοδείες ανά την ελληνική και όχι μόνο επικράτεια, έχω γίνει ιδιαίτερα απαιτητική. Αρκετές είναι οι φορές, που με έχει νευριάσει η συνήθεια των Ελλήνων, ξενοδόχων και άλλων παρόχων υπηρεσιών, να χρεώνουν με βάση καταλόγους πεντάστερων ξενοδοχείων και να προσφέρουν υπηρεσίες πανδοχείου της δεκαετίας του 50. Μου την δίνει το ότι κάποιοι πιστεύουν πως αρκετά λεφτά δώσανε στο κτίσιμο του ξενοδοχείου τους κάποιες δεκαετίες πριν, καιρός να δρέψουν τους καρπούς του χωρίς να βάλουνε ούτε καρφάκι στον τοίχο - κάποιες φορές και με τρύπια και καμένα από τσιγάρα σεντόνια... Όμως οι τιμές εκεί, στα ύψη...


Και ξάφνου, η όαση! Ένα συμπαθητικό συγκρότημα, λίγα μόλις μέτρα από την παραλία, μακρυά από τη βουή και την πολυκοσμία - σε απόσταση όμως 1-2 χιλιομέτρων, αν γουστάρεις καποιά βραδιά να χωθείς στο πλήθος...



Με το παιδί, τα πράγματα παίρνουν και άλλη τροπή. Θέλεις, πέρα από την ησυχία, την εύκολη πρόσβαση σε πολιτισμό και την καθαρή θάλασσα, χώρους να νιώσει το παιδί άνετα. Χώρο να τρέξει, να παίξει με παιχνίδια καθαρά, ακίνδυνα, να νιώσει την ελευθερία των διακοπών - και να τη νιώσεις και συ...


Επίσης, οι διακοπές δεν είναι το ίδιο, χωρίς ένα καλό μπάρμπεκιου, για να απολαμβάνεις την καθαρή ατμόσφαιρα των διακοπών με ένα γευστικό και απολαυστικό γεύμα - χωρίς να περιμένεις πότε θα σε προσέξει ο σερβιτόρος και να ανησυχείς για το πόσο μπαγιάτικο είναι αυτό που χρυσοπληρώνεις...


Στην τελική, πέρασα καλά και είναι η πρώτη φορά, που φεύγοντας είπα στον ιδιοκτήτη τα συγχαρητήρια για το χώρο που έφτιαξε, και υποσχέθηκα ότι θα μας ξαναδεί... Είναι σίγουρο!

My celebrity look-alikes

ψυχραιμία

Απαντώντας σε ερώτηση για το ποιά ήταν η αντίδραση του πρωθυπουργού στην κατάσταση που έχει διαμορφωθεί και αν είναι ικανοποιημένος από τη λειτουργία της κρατικής μηχανής, ο κ. Παυλόπουλος τόνισε πως «ο πρωθυπουργός διακρίνεται για την υπευθυνότητα και την ψυχραιμία του»...

Δ.Ε.Η. = Δεν Εχουμε Ηλεκτρικο

Πολύ απλά μας εξήγησαν ότι για να έχουμε ρεύμα, αρκεί να κλείσουν οι δημόσιες υπηρεσίες από τις 12, να μην μαγειρέψουμε, κατά προτίμηση να κλείσουμε τα κλιματιστικά και να χρησιμοποιήσουμε βεντάλιες. Τόσο απλό ήτανε τελικά!

Έτοιμοι για διακοπές;

Φαίνεται ακατόρθωτο. Ο καλός μου με το τρίτο "δεν υπάρχουν ελεύθερα δωμάτια" απογοητεύτηκε. Όμως, μια έμπειρη ταξιδεύτρια δεν το βάζει ποτέ κάτω, συνεχίζει την αναζήτηση και ξέρει πως αν δεν έχει δωμάτιο αυτό το ξενοδοχείο, είναι γιατί δεν βρέθηκε ακόμη το κατάλληλο.
Και να που έκλεισα, μια βδομάδα αρχές Ιουλίου και άλλη μια αρχές Αυγούστου, και στα δύο πρώτη μούρη θάλασσα! Στο μεταξύ, θέλω να πιστεύω πως ίσως προκύψουν και κάποια τριήμερα ενδιάμεσα - θα δούμε, αναλόγως τις αντοχές.
Ξεκινάμε λοιπόν με το σέρβις στο όχημα, και αρχίζουμε να μετράμε τις μέρες...

Κάποτε υπήρχε η μητέρα στο σπίτι...

Αφορμή για αυτό το σημείωμα, στάθηκε μια παρατήρηση της Avra στο προηγούμενό της ποστ, σχετικά με τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών και τις ευθύνες των γονιών. Γράφει λοιπόν μεταξύ των άλλων, ότι "Κάποτε υπήρχε έστω η μητέρα στο σπίτι....τώρα τι ? Πόσο με τρομάζει αυτό!".
Ο άνθρωπος του 21ου αιώνα τρομάζει εύκολα. Είναι γεμάτος ενοχές. Ενοχές για το περιβάλλον, την παγκόσμια οικονομία, τους πολέμους, τον τρίτο κόσμο, τον υπερπληθυσμό, την υπογεννητικότητα... Ενοχές, ενοχές, ενοχές...
Μια ακόμη ενοχή που μας έχουνε φορτώσει είναι και η ενοχή ότι είμαστε ανεπαρκείς. Η γυναίκα-σύζυγος-μητέρα-νοικοκυρά-εργαζόμενη οφείλει να νιώθει ενοχές για την μη σωστή διαπαιδαγώγηση των τέκνων της...
Ποιά εποχή αλήθεια υπήρχε αυτή η μητέρα στο σπίτι; Σε ποιές κοινωνίες; Γιατί στις αγροτικές, όπως ήταν και η Ελλάδα πριν μερικές δεκαετίες, οι γυναίκες συνεισφέρανε πολύ στα χωράφια - ακόμη και στις μέρες μας, θα συναντήσεις πολλές από αυτές να δουλεύουνε στα χωράφια, ενώ οι άντρες παίζουν πλακωτό στα καφενεία... Στη βιομηχανική επανάσταση, δουλεύανε άντρες, γυναίκες και παιδιά στις φάμπρικες με το ατέλειωτο ωράριο (βλέπε Κίνα σήμερα).
Μας έχουνε παραμυθιάσει ότι η "σωστή γυναίκα" πρέπει να είναι πάντα διαθέσιμη στο σπίτι, να διαβάζει τα μαθήματα του παιδιού, να στρεσσάρεται στις εξετάσεις του, να το προφυλάσσει από όλους τους κινδύνους. Ο "σωστός πατέρας" από την άλλη, οφείλει να είναι "κουβαλητής", να βγάζει τόσα όσα χρειάζονται για τα ιδιαίτερα, τα πλεηστεϊσον, τις καφετέριες και λοιπά έξοδα για το τέκνο του.
Δεν θα συμφωνήσω. Ο ρόλος του γονιού είναι να δώσει τα σωστά εφόδια στο παιδί. Να δίνει το παράδειγμα. Να δίνει μαθήματα ζωής. Ανάλογα με την κοινωνία στην οποία υπάγεται και στην εποχή που ανήκει. Γιατί το παιδί διαπαιδαγωγείται για να ζήσει σε αυτή την κοινωνία - ή μάλλον στην αυριανή. Δεν μπορούμε να έχουμε τα ίδια πρότυπα με αυτά που είχε η προηγούμενη ή του προπερασμένου αιώνα. Αλλά είμαι σίγουρη, ότι και οι προηγούμενες γενιές είχανε αντίστοιχα προβλήματα να αντιμετωπίσουν...

Η ζωή συνεχίζεται...

Η προσπάθεια να φορτώσω κάποιες εικόνες-βίντεο από το ταξίδι οδήγησε σε οδυνηρά αποτελέσματα. Κατάφερα να μπλοκάρω τη σελίδα μου, και ενώ μπορούσα να τη διαβάσω, δεν μπορούσα να ανεβάσω τίποτα, ούτε απλά σχόλια!
Ελπίζω τα προβλήματα να είναι παρελθόν, και χαίρομαι που επανήλθα!

Ζωή σαν παραμύθι...

Επιστρέψαμε στο σπιτάκι μας, μετά από 2.600 χλμ οδικώς και 45 ώρες στο καράβι. Εμπειρίες πολλές, από το διπλό γλέντι στην Αθήνα, μέχρι τις βόλτες με τα βαπορέτα στη Βενετία, την κρουαζιέρα στο ποτάμι του Σάλτσμπουργκ, τις Άλπεις στα 1863 μέτρα και το γραφικό χωριουδάκι στον Ιταλικό Βορρά με τα αμπέλια και τα εργοστάσια να συμβιώνουν αρμονικά(;)
Να αδειάσω λίγο τις βαλίτσες μου, και υπόσχομαι πλούσιο φωτογραφικό υλικό και ταξιδιωτικές εμπειρίες...

Μια σύγχρονη ιστορία αγάπης...

Είναι μια πολύ τρυφερή ερωτική ιστορία, που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες στο ελληνικό διαδίκτυο. Το ότι δεν μπόρεσα να τη διασταυρώσω, δεν αφαιρεί κάτι από τη γοητεία της.

Ένας άντρας, από την Μεγάλη Βρετανία, συνάντησε και παντρεύτηκε μια 22-χρονη κοπέλα όταν ονειρεύτηκε τον αριθμό του τηλεφώνου της και της έστειλε μήνυμα! Ο David Brown ξύπνησε ένα πρωί και θυμόνταν ένα αριθμό τηλεφώνου που είχε δει στο όνειρο του.
Ο 24-χρονος αποφάσισε να επικοινωνήσει και έτσι έστειλε ένα μήνυμα που έλεγε: «Μήπως συναντηθήκαμε χτες βράδυ;» Η Michelle Kitson που έλαβε το μήνυμα στην αρχή προβληματίστηκε αλλά αποφάσισε να απαντήσει!
Οι δυο νέοι άρχισαν να ανταλλάσσουν μηνύματα λίγο αργότερα συναντήθηκαν και τελικά ερωτεύτηκαν! «Ήταν πραγματικά παράξενο αλλά ήμουν σαν εθισμένη. Οι γονείς μου έλεγαν ότι μπορεί να είναι και εγκληματίας αλλά εγώ ήξερα πως ήταν κάποιος ιδιαίτερος,» είπε η Michelle Kitson.

Το αττικό κράτος και η σούπα των τρωκτικών

Το παιδί του λαού έγινε μαχητής υπουργός τον οποίο όμως κυνηγά το αττικό κράτος, ενώ είναι στόχος άδικων επιθέσεων γιατί «χαλά τη σούπα των τρωκτικών». Για να πνίξει τους καημούς του, αναγκάστηκε να γλεντάει μέχρι πρωίας ακόμη και στα μπουζούκια με το Βασίλη Καρρά, με τη συντροφιά του νομάρχη.
Οι τοπικοί φορείς όμως δεν τον αφήνουν μόνο του στις δύσκολες ώρες που περνάει.
Με επιστολή τους τρεις δήμαρχοι και ένας κοινοτάρχης προτρέπουν τους εκπροσώπους των Αρχών και των φορέων του νομού να σταθούν στο πλευρό του υπουργού.
«Ο κ. υπουργός, όπως και κάθε διακομματικά καταξιωμένος από το έργο του υπουργός (στη συνείδηση των πολιτών όχι μόνο του νομού του αλλά και όλης της ελληνικής περιφέρειας), θεωρούμε ότι γνωρίζει να αναλαμβάνει με θάρρος και ευθύτητα τις ευθύνες, όταν και εκεί που υπάρχουν όμως. Θεωρούμε ότι επειδή η δράση δημιουργεί αντίδραση, είναι πασιφανές πού στοχεύει μια τελική επίθεση συγκεκριμένων κύκλων των ΜΜΕ. Οι κατηγορίες εναντίον του οφείλονται στον ελλειμματικό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται η περιφέρεια από το αττικό κράτος. Πίσω από όλα αυτά φταίνε τα «λόμπι» των Αθηνών και όσα γίνονται τελικά ζημιώνουν τις ίδιες τις τοπικές κοινωνίες μας».
Από κοντά και οι παράγοντες της ποδοσφαιρικής ομάδας, που με ανακοίνωση «καταδικάζουν απερίφραστα τις ανοίκειες επιθέσεις κατά του υπουργού, εκφράζοντας τη βεβαιότητα ότι θα οδηγηθούν όπως και παλαιότερα σε παταγώδη αποτυχία. Οι ιδιότητες του υπουργού φαίνεται πως ενοχλούν κάποιους κύκλους του πολιτικού (και όχι μόνο) κατεστημένου, ως μη εξυπηρετικές των συμφερόντων τους».
Στα βροχή μηνύματα στήριξης από τα φιλικά σ' αυτόν ΜΜΕ, που προτρέπουν τον κόσμο του νομού «να αντιδράσει πριν είναι αργά». Επιστρατεύτηκαν ακόμη και το σωματείο ατόμων με αναπηρία, το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο κ.ά. ώστε να εκδώσουν παρόμοιες ανακοινώσεις...


Μάλλον η επί μακρόν παραμονή μου στο Κράτος των Αθηνών με οδηγεί στο να φρικάρω όταν πληροφορούμαι τέτοιες συμπεριφορές. Όμως οι τοπικές κοινωνίες βρίσκουν πάντα τον τρόπο τους να αντιδρούν και να κατηγορούν για όλα τα στραβά το Αθηνοκεντρικό Κράτος. Είναι τόσο βαθιά ριζωμένος ο επαρχιωτισμός μας;

Ο όμφαλος της γης και ο Διαγόρας

Κάτθανε, Διαγόρα, κάτθανε Διαγόρα, ουκ ες Όλυμπον αναβήση...
Ο μεγαλύτερος πυγμάχος όλων των εποχών, ο πιο ωραίος, δυνατός και ανίκητος ολυμπιονίκης της Γης. Δεν νικήθηκε ποτέ, κέρδιζε σε όλες τις Ολυμπιάδες. Και όταν αγωνίστηκαν οι δυο του γιοι και έγιναν κι αυτοί ολυμπιονίκες, βγάλανε τους κότινους από το κεφάλι τους και τους φόρεσαν στον υπέργηρο ασπρομάλλη πατέρα τους, τον σήκωσαν στους ώμους τους και τον περιφέρανε στο στάδιο της Ολυμπίας, για να του αφιερώσουν τις νίκες τους. Ο κόσμος τον αποθέωνε, και τον ζητωκραύγαζε "τώρα είναι η ώρα να πεθάνεις, δεν θα ανέβεις και στον Όλυμπο"...
Αν δεν ανέβηκε όμως ο ανίκητος Διαγόρας στον Όλυμπο, ανέβηκαν οι ήρωες της Εθνικής μας μετά την Πορτογαλία. Η περήφανη Ελλάδα γκρέμισε τα τείχη της και υποδέχτηκε με τιμές ηρώων τους παιχταράδες Θεούς που μας δόξασαν στα πέρατα της Ευρώπης. Τους 12 νέους θεούς του (ποδοσφαιρικού) Ολύμπου, τον Ρεχάγκελ και τους 11 λεβέντες του. Το γράψανε όλες οι εφηρίδες, το είπαν όλα τα χείλη στην Ελλάδα, το χορέψαμε όλοι στις γειτονιές και στις πλατείες με ξέφρενους πανηγυρισμούς.
Όμως, κανείς δεν φώναξε το "κάτθανε". Όλοι μίλησαν για νέα εποχή, για τις νίκες που θα έρθουνε, για τα επόμενα πρωταθλήματα.
Και το αύριο ήρθε. Όχι όμως και οι αδιάκοπες νίκες. Οι παιχταράδες στην ήττα γίνανε "ΚΑΠΗ". Αχ, Αντρέα, που στους εκπροσώπους της τρίτης ηλικίας έβλεπες τα "περήφανα γηρατεία". Τώρα τα άτομα που θεωρούνται από κάποιους μεγαλύτερα σε ηλικία από όσο είχανε αυτοί υπόψη τους, θεωρούνται αντιπαραγωγικά και πρέπει να βγουν από την ενεργό δράση το συντομότερο. (Άσχετο, το γεγονός ότι αυτή η άποψη ακούστηκε από υπουργό της Κυβέρνησης αρμόδιο για την απασχόληση και τα συνταξιοδοτικά, σημαίνει μήπως ότι σκέφτονται να μειώσουν τα όρια συνταξιοδότησης;) Η αναμενόμενη ήττα, αφού ο αντίπαλος ήταν σαφώς καλύτερος, έγινε "Εθνική πίκρα". Ο ήρωας Όθωνας που πριν δυο χρόνια πολλοί ζητούσαν να ελληνοποιήσουμε μετά την μεγάλη προσφορά στου στην Πατρίδα, έγινε ο Γερμαναράς που μόνο κακό κάνει στον τόπο.
Και το μόνο που παραμένει, είναι η πεποίθηση πως Ελλάδα είναι ο Ομφαλός της Γης.

Συνδικάτο εγκλήματος

Όσο στην περιοχή κυριαρχούσε ο αρχινονός, πρώην αρχιπυγμάχος, όλα κυλούσαν ρολόι. Το πρόβλημα ξεκίνησε όταν ένα από τα πρωτοπαλίκαρά του, ο "Κουβανός", πρώην πυγμάχος, αποφάσισε να αυτονομηθεί και μαζί με άλλους συγκρότησε δεύτερη συμμαρία. Για να επιβεβαιώσει την κυριαρχία του, νοίκιασε διαμέρισμα στο κέντρο, κοντά στη χαρτοπαικτική λέσχη που εργαζόταν ο αρχινονός, παρακολουθούσε κάθε του κίνηση, ώσπου κάποιο μεσημέρι μεταμφιεσμένος τον σκότωσε. Μετά, επέστρεψε στο διαμέρισμα, έβγαλε την περούκα και την υπόλοιπη μεταμφίεσή του και - όπως δηλώνουν αυτόπτες μάρτυρες - επέστρεψε στον τόπο του εγκλήματος «γεμάτος αγωνία για την ταυτότητα του δολοφόνου».
Στη συνέχεια τα μέλη των συμμοριών φρόντιζαν ώστε κάθε μήνα «χέρι με χέρι» 1000 ευρώ να φθάνουν στη χήρα του μακαρίτη πια αρχινονού και άλλα τόσα στη μάνα του.
Η δολοφονία ήταν η αρχή για να «σπάσουν» στα τέσσερα οι δύο συμμορίες των νονών. Τα καταστήματα χωρίστηκαν σε ισάριθμες ζώνες και οι ταρίφες ορίστηκαν από 600 έως 2.000 ευρώ τον μήνα. Τα μέλη μιας από τις συμμορίες μάλιστα είχαν συστήσει εταιρεία security και απαιτούσαν από τους καταστηματάρχες να προσλαμβάνουν «δικούς τους» ως πορτιέρηδες. Ελάχιστοι καταστηματάρχες δεν είχαν υποκύψει στους εκβιασμούς, ενώ όσοι αρνήθηκαν αρχικά να πληρώσουν είδαν τα αυτοκίνητά τους καμένα, έπεσαν θύματα ξυλοδαρμού ή τα μέλη των συμμοριών έριχναν αέρια μέσα στα καταστήματά τους, διώχνοντας έτσι τους πελάτες.
Παράλληλα, ξέσπασε ένας ανελέητος πόλεμος για το ποια ομάδα θα είχε το «πάνω χέρι», με απανωτά επεισόδια: συμπλοκές, ανταλλαγές πυροβολισμών, απόπειρες δολοφονιών, τα οποία η Αστυνομία προσπαθούσε να συνδέσει, χωρίς όμως να έχει στοιχεία, παρά μόνον ενδείξεις.
Όμως ένα από τα μέλη των συμμοριών που στη διάρκεια αυτού του «πολέμου» φοβήθηκε για τη ζωή του ζήτησε τελικά προστασία από την Αστυνομία. Μίλησε για τη δολοφονία και έδωσε έναν σαφή «χάρτη» για το συνδικάτο του εγκλήματος. Η Αστυνομία από εκείνη τη στιγμή επιχείρησε να βρει τον «αδύναμο κρίκο» για να σπάσει τη σιωπή των κακοποιών, πράγμα που έγινε όταν ένα ακόμη μέλος επιβεβαίωσε τη μαρτυρία του πρώτου. Και οι δύο πλέον εντάσσονται σε πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων.
Όχι, δεν πρόκειται για κινηματογραφική ταινία με θέμα το Σικάγο στην εποχή της ποταπαγόρευσης. Είναι η εφιαλτική πραγματικότητα στην Ελλάδα του σήμερα, με πρωταγωνιστές, θύτες και θύματα, ανθρώπους της διπλανής μας πόρτας...

Υπάρχει θεός;

Αφορμή για το παρακάτω ποστ μου έδωσε η αγαπητή φίλη maria_pin, η οποία αντιδρώντας στις "αποκαλύψεις" των νεοελληνικών μύθων, το προχωράει αρκετά παραπέρα, και φοβάται αμφισβήτηση της συνέχειας του γένους μας, της ελληνικότητας των Βυζαντινών αλλά ακόμη και την ύπαρξη του θεού...
Δυστυχώς, ενώ έχουμε καταχτήσει πολλά σε σχέση με τους περασμένους αιώνες, συνεχίζουμε να πιστεύουμε πως υπάρχουν μόνο δύο κοσμοθεωρίες: η λάθος και η δικιά μας.
Όλοι οι λαοί της υφηλίου είναι πεπεισμένοι, πως ο θεός υπάρχει, και είναι ο δικός τους. Λυπούνται βαθύτατα που οι υπόλοιποι δεν καταλαβαίνουν την αλήθεια, και κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να πείσουν τους άπιστους πως η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράμα. Καθολικοί, ορθόδοξοι, εβραίοι, σουνίτες, σηίτες, βουδιστές, κόπτες - όλοι έχουν βρει το δρόμο για τη σωτηρία. Ναι, για όλους υπάρχει θεός (Αγία Τριάδα, Αλλάχ, Βούδας, Δίας ή όπως αλλιώς τον αποκαλεί ο καθένας).
Αλήθεια, ποιός είναι ο λόγος που συντηρείται τόσο ο φανατισμός και η μισαλλαδοξία ανάμεσα στις διάφορες θρησκείες-κοσμοθεωρίες-πιστεύω στον πλανήτη μας; Είναι πιο εύκολο να ελέγξεις τη μάζα όταν πιστεύει σε κάτι μαζικό και διαφορετικό από του γειτονικού έθνους, είναι καθοδηγήσιμη, απόλυτα προβλέψιμη και δεχτική σε όσα την κατευθύνουν οι ταγοί της. Στην εποχή της αμφισβήτησης και της παγκοσμιοποίησης, υπάρχουν ακόμη οι διαχωριστικές γραμμές που μας χωρίζουν, και κάποιοι προσπαθούν να τις κάνουν πιο έντονες.
Πάντως, όποιος θέλει να μάθει πόσο πλησιάζουν οι απόψεις του στις γνωστές θρησκείες, ας κάνει μια επίσκεψη στο belief-o-matic και θα εκπλαγεί με τα αποτελέσματα. Σε μένα έβγαλε 100% σε μια θρησκεία και 95-99% σε άλλες τρεις που δεν είχα ποτέ υπόψη μου - με βάζει σε σκέψεις να αναζητήσω τα κοινά στοιχεία της κοσμοθεωρίας μου με αυτές...

Τα παραμύθια με τα οποία μεγαλώσαμε...

Μιά φορά κι έναν καιρό, σε ένα μακρινό βασίλειο ζούσε μια πριγκηπούλα... Και ύστερα ο πρίγκηπας φίλησε την πριγκηποπούλα και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα...
Τα παραμύθια που έλεγε η γιαγιά δίπλα στο αναμμένο τζάκι, και ακούγανε εκστατικά τα παιδιά και ζητούσαν περισσότερες λεπτομέρειες για το όμορφο πριγκηπόπουλο και την ωραία πλην βασανισμένη πριγκήπισσα...
Το τζάκι, ακόμη κι αν είναι αναμμένο, δεν έχει μπροστά καμιά γιαγιά πια - αυτές έχουν πολύ έντονη κοινωνική ζωή στις μέρες μας, σιγά μην κάτσουν να ρίχνουν κούτσουρα στη φωτιά. Τα παιδιά προτιμούν να δουν το καινούριο επεισόδιο του πόκεμον στην τηλεόραση, και μετά να ασχοληθούν με το playstation.
Οι πρίγκηπες και οι πριγκηποπούλες δεν ζούνε πια ανάμεσά μας. Σε μια δημοκρατική εποχή τι δουλειά έχουν οι τίτλοι ευγενείας; Αν ο πανέμορφος πρίγκηπας τολμήσει να φιλήσει την ωραία κοιμωμένη, θα τον συλλάβουν πάραυτα για σεξουαλική παρενόχληση ατόμου με ειδικές ανάγκες, και ομοίως θα συλλάβουν και την κοπελιά που θα φιλήσει το βάτραχο, όσο κι αν ισχυρίζονται πως φταίει η κακιά η μάγισσα. Και ο μύρμηγκας, μόλις σκάει μύτη ο τζίτζικας με το τζιπάκι φορτωμένο με τον εξοπλισμό του σκι, το πρώτο που σκέφτεται είναι πως πρέπει να βρει τον Αίσωπο να του τα πει ένα χεράκι.
Τα παραμύθια με τα οποία μεγαλώσαμε έχουν γκρεμιστεί ένα ένα. Ο κόσμος που μας προετοίμασαν να ζήσουμε δεν είχε καμία απολύτως σχέση με τις πριγκήπισσες, τα άσπρα άλογα και τις νεράιδες. Μόνο κακές μάγισσες και πολυεθνικούς δράκους βρήκαμε μπροστά μας.
Και έρχονται σήμερα να μας γκρεμίσουν τα τελευταία παραμύθια που πιστέψαμε. Δεν υπήρχε λένε κρυφό σχολείο, για μύθο σας το λέγαμε. Δεν σήκωσε ο Παλαιών Πατρών Γερμανός το λάβαρο, τζάμπα οι λόγοι που βγάζαμε του Ευαγγελισμού "διπλή γιορτή" και κουραφέξαλα. Η επίσημη Εκκλησία δεν θέλησε ποτέ αυτό τον πόλεμο. Υπήρχανε βέβαια και παπάδες που αψήφισαν την επίσημη γραμμή, ωστόσο ήταν μόνο οι εξαιρέσεις. Και για να τελειώνουμε με το θέμα, δεν έπεσε η Πόλη στους Οθωμανούς, στους Φράγκους έπεσε και σας το κρατούσαμε κι αυτό κρυφό. Ο λόγος; Για να πιστέψετε στην Εκκλησία και να να βάζετε υπογραφές για τις ταυτότητες. Για να πιστέψετε στο "Ελλάδα=Ορθοδοξία" και να διαμαρτύρεστε κάθε φορά που κάποιος ασεβής πολιτικός τολμά να προτείνει χωρισμό Κράτους-Εκκλησίας. Για να πιστέψετε, και να μην ερευνάτε πώς η Εκκλησία κατέχει πάνω από το 50% των εδαφών της Ελληνικής Επικράτειας, με οθωμανικά φιρμάνια του 1500, και τα νέμεται αφορολόγητα, με νόμους της Ελληνικής Δημοκρατίας του 2007.
Είναι σκληρό να ξυπνάς σε έναν κόσμο χωρίς παραμύθια. Και τώρα, πώς θα ζήσουνε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα;...

Η χώρα κομμένη στα δύο...

Στο Κοινοβούλιο συνεχίζεται η συζήτηση για το νόμο-πλαίσιο, που έχει ξεσηκώσει όλη την πανεπιστημιακή κοινότητα, έχει οδηγήσει σε δυναμικές κινητοποιήσεις και μαζικές καταλήψεις. Μέχρι το τέλος της εβδομάδας προβλέπεται να έχει ψηφιστεί.
Ωστόσο, ενώ η πανεπιστημιακή κοινότητα ετοιμάζεται για το πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο της Πέμπτης αναμένοντας τη μαζικότερη συμμετοχή, η προσοχή του κοινού της ενημερωτικής μας τηλεόρασης για άλλη μια φορά έχει στραφεί σε άλλα θέματα.
Η χώρα κόβεται στα δύο λοιπόν - ή στα τρία αναλόγως των μπλόκων που θα καταφέρουν να στηθούν - με συμμετοχή και των "γαλάζιων τρακτέρ". Μήπως πρέπει να προβληματιστούμε για τη χρονική σύμπτωση των κινητοποιήσεων; Πάντως, όπως και να 'χει, το κυβερνών κόμμα εξακολουθεί να προηγείται κατά δύο τουλάχιστον μονάδες από το δεύτερο...

Η θέα από το μπαλκόνι...

Μετά από παράκληση του αγαπητού Θανάση,δημοσιεύω τη θέα από τη μαγευτική βορειοανατολική βεράντα. Προσφέρεται για τσιπουράκι και καλή παρέα από το απογευματάκι μέχρι τις μεταμεσονύχτιες ώρες. Η θέα είναι όντως καταπληκτική, και πιάνει από τα όρη Λεκάνης μέχρι το Φαλακρό (το Παγγαίο και το Μενοίκιο φαίνονται από το μικρό μπαλκονάκι στα δυτικά, που προσφέρεται για πρωινά και μεσημεράκια).
Το πρόβλημα είναι, πως είναι ξεσκέπαστη και αμόνωτη - και ακριβώς από κάτω είναι οι κρεββατοκάμαρες...
Το ιδανικό θα ήταν μια κεραμοσκεπή, αλλά φοβάμαι πως θα χαθεί μεγάλο μέρος των πλεονεκτημάτων της. Ψάχνουμε μια λύση, που να συνδυάζει μόνωση και σκίαση με την πλούσια θέα και την απόλαυση των αστεριών. Θα τη βρούμε τη λύση στην ώρα της.

Μην το βάζεις κάτω...

Ο ανοιξιάτικος καιρός μου έφτιαξε τη διάθεση!
Τα προβλήματα ποτέ δεν τελειώνουν, οι μίζεροι άνθρωποι συνεχίζουν είναι δίπλα μας, τα τηλεοπτικά παράθυρα ανταγωνίζονται στο ποιό θα είναι εκείνο που θα διασύρει σε "αποκλειστικότητα" τη ζωή ενός ακόμη ανθρώπου...
Τίποτα από αυτά δεν με αγγίζει αυτή τη στιγμή! Μπήκε η άνοιξη - αν και τυπικά έρχεται με την ισημερία στις 21. Ωστόσο, ο καιρός είναι υπέροχος και το θέαμα από τη βεράντα μας καταπληκτικό - δεν πρέπει να μας το στερήσει μια κεραμοσκεπή.
Είναι καταπληκτικό το πόσο εύκολα μια όμορφη μέρα επαναφέρει τη χαμένη διάθεση. Είναι νωρίς να ξεκινήσουμε σχέδια για τις καλοκαιρινές αποδράσεις;

Αν με είχες ρωτήσει...

Η Αθήνα είναι η πόλη που με ανέθρεψε, που έζησα τόσο τα παιδικά όσο και τα ενήλικα μου χρόνια, η πόλη που λάτρεψα κάθε γωνιά της, η πόλη που την έμαθα από την καλή και την ανάποδη. Αυτή ακριβώς η πτυχή - η ανάποδη - είναι που με έκανε κάποια στιγμή να πάρω την απόφαση, με πόνο στην καρδιά, να την εγκαταλείψω προς άγνωστη κατεύθυνση.
Εντέλει, η κατεύθυνση αποδείχτηκε πως δεν θα ήταν τόσο άγνωστη. Με βάση κάποια κριτήρια που θέσαμε, επελέγει η γενέτειρα - τόπος καταγωγής. Υπήρχε εξάλλου ήδη μια συγγενική μαγιά, δεν θα ήταν μια νέα αρχή, αλλά μια επιστροφή στις ρίζες. Που σίγουρα θα βοηθούσε στα πρώτα βήματα της μετεγκατάστασης - ή έτσι πίστευα.
Αναφέραμε αρχικά το σχέδιο μας για την μετέγκαταση στους συγγενείς και φίλους, με πολύ φτωχά αποτελέσματα. Φτωχά ήταν και τα αποτελέσματα των πρώτων επιτόπιων ερευνών. Ώσπου σε κάποια έρευνα ένας μεσίτης μας έδειξε ένα σπίτι - παλιό είναι η αλήθεια - που έμοιαζε καταπληκτικά στα σχέδια μας, σε κάποια σημεία τα υπερέβαινε κιόλας. Ο πολιτικός μηχανικός που μας είχαν εφοδιάσει οι συγγενείς έδωσε το ΟΚ για το σπίτι αναφέροντας ένα ποσό για ανακαίνιση που μας φάνηκε αρκετά προσιτό, οπότε ξεκινήσαμε τη διαδικασία ελέγχων των τίτλων κλπ. Δυστυχώς, λίγες βδομάδες αργότερα το κοστολόγιο που πρόχειρα μας περιέγραφε, απείχε αρκετά από αυτό που μας είχε δώσει (πάλι πρόχειρα όπως αποδεικνυόταν) αρχικά. Έπρεπε εντός λίγων ωρών να αποφασίσουμε αν θα συνεχίζαμε την υπογραφή των συμβολαίων αγοράς με τα νέα δεδομένα ή αν θα σταματούσαμε την αγορά και να συνεχίσουμε την αναζήτηση.
Έχοντας ξενυχτήσει ολόκληρο το βράδυ, αποφασίσαμε για το πρώτο, απομακρύνοντας όμως τον πρόχειρο μηχανικό και αναλαμβάνοντας την ανακαίνιση μονάχοι. Την ανακαίνιση που κατέληξε εφιάλτης. Τα μαστόρια ακριβά και πανάσχετα, έχουν μάθει να μην τελειώνουν ποτέ τη δουλειά που αναλαμβάνουν (πώς θα αφήσουν τον επόμενο πελάτη-θύμα να περιμένει;). Εμείς τραβάμε τα μαλλιά μας με τα αποτελέσματα της πανάκριβης αλλά μη ολοκληρωμένης ανακαίνισης, και έχουμε στερέψει πια από μαστόρια. Το κακό είναι, πως μόλις ρωτήσουμε για νέα μαστόρια, η επωδός είναι μόνιμη:

Αν με είχες ρωτήσει... Αν με είχες ακούσει... Αν περίμενες θα σου είχα βρει σπίτι καλύτερο-φτηνότερο-ολοκαίνουριο-σε καλύτερη περιοχή-πιο έτοιμο-πιο κλπ...

Και αναρωτιέμαι εγώ η ανίδεη. Μα καλά, σε σας δεν είχα πρωτοπεί την απόφαση να έρθω προς τα μέρη σας και ζήτησα συμβουλές; Από σας δεν είχα ξεκινήσει την αναζήτηση και μετά από μήνες δεν είχατε ούτε ένα σπίτι να μου προτείνετε; Εσείς δεν μου συστήσατε τον περιβόητο μηχανικό που με συμβούλευσε ποιό σπίτι να απορρίψω και ποιό να επιλέξω; Τώρα με τιμωρείτε γιατί έκανα μια επιλογή; Σωστή, λάθος, πάντως ήταν δική μου επιλογή στην τελική, κι εγώ θα ζήσω με αυτή. Γιατί τόση μιζέρια πια; Ειλικρινά, ώρες ώρες νιώθω την ανάγκη να τα βροντήξω όλα χάμω και να φύγω από την αφιλόξενη αυτή πόλη...

to know us better...

Νομίζω πως την ταινία την λέγανε "ο Θόδωρος και το δίκανο", που προσπαθούσε ο δόλιος ο πατέρας να καταλάβει τους νεωτερισμούς των - τότε - νέων, και απορούσε με το "to know us better" που του ξεφούρναγε η κόρη του ως θέμα των πάρτυ της εποχής.
Δεν τα πρόλαβα τα ξέφρενα πάρτυ, φαίνεται όμως πως η μόδα επιστρέφει και αυτή τη φορά το "to know us better" μετατράπηκε σε σκυταλοδρομία ανάμεσα στους bloggers. Ελπίζω να μην γίνουμε και Αμέρικαν μπάρ...
Πάντως, αφού πήρα την πάσα, οφείλω να πω πέντε πραγματάκια για μένα, αν και νομίζω πως ότι έχει να πει ο καθένας μας, το περιγράφει έτσι κι αλλιώς στη σελίδα του.

1. Όταν ήμουν μικρή, ήθελα να μεγαλώσω και να γράψω σε βιβλία τα αστυνομικά σενάρια που σκαρφιζόμουν όλη νύχτα. Μεγαλώνοντας, ανακάλυψα
- πως υπάρχει τρόπος να θεραπευτεί η αϋπνία
- πως μεγαλώνοντας έχασα την όρεξη και υπομονή για να συγγράψω τα υπέροχα σενάρια που έπλασα στα μικράτα μου
- πως αντίθετα δεν έχασα το ενδιαφέρον μου για την αστυνομική λογοτεχνία, από το πόστο του αναγνώστη-κριτικού-σεναριογράφου όμως
- και το σημαντικότερο, πως δεν είχα καμιά μα καμιά όρεξη να μεγαλώσω άλλο

2. Όταν ήμουν στην εφηβεία, έγραψα ένα σημείωμα "για την Άννα του αύριο", που ζητούσα από τη μελλοντική μου ύπαρξη να μην ωραιοποιήσει ποτέ τα μαθητικά χρόνια και να μην τα νοσταλγήσει ποτέ, γιατί οι "μεγάλοι" σου υπενθυμίζουν συνεχώς πως είσαι στην πιο όμορφη και τρυφερή ηλικία, αγνοώντας (ξεχνώντας;) πως πρόκειται για μια από τις δυσκολότερες φάσεις της ζωής.

3. Στην μεταεφηβική μου ηλικία πια, όταν άρχισα να γράφω στα ημερολόγια μου, διαπίστωσα πως είχα δυο συγγραφείς, πολύ διαφορετικές και ανταγωνιστικές. Η μια ήταν η ευαίσθητη Αννούλα, που δρούσε με βάση το ένστιχτο, έκανε του κεφαλιού της και δεν λογάριαζε τίποτα. Η δεύτερη ήταν η ορθολογική Αννιώ, που ότι έκανε το ζύγιζε με βάση την κοινή (=μαθηματική) λογική, και όλη την ώρα ήταν σε αντιπαλότητα με την ατίθαση Αννούλα. Χρειάστηκαν πολλά χρόνια, πολλά δάκρυα, πολλά λάθη ώστε να αναγνωρίσει η καθεμιά την αναγκαιότητα ύπαρξης της άλλης, να μάθουν (με το δύσκολο τρόπο) να εμπιστεύονται η μια την άλλη, να συνυπάρχουν. Και κάποια στιγμή παρατήρησα πως στο ημερολόγιό μου έγραφε πια μόνο η Άννα, που είχε συγκεκριμένα πλάνα και όνειρα. Ευτυχώς που έχω δυο πολύ σημαντικούς βοηθούς, το ένστικτο που δεν με πρόδωσε ποτέ, και τη φωνή της λογικής που χτυπάει τα καμπανάκια όπου χρειάζεται.

4. Το αγαπημένο μου τραγούδι ήταν για χρόνια το "ανήκω σε μένα και στα όνειρά μου, δεν θέλω κανέναν μες τη μοναξιά μου". Επίσης το αγαπημένο μου χορευτικό ήταν το "θα χτίσω 20 φωλιές και άμα γουστάρω αγκαλιές, από κανάρο σε κανάρο θα πετάω" - αλλά και η αποστροφή του "θέλει η ζωή μας αλλαγές, και ας τσαντίζονται πολλές, δεν δίνω φράγκο καθεμιά τι θα μου σούρει". Σε κάποιο ψυχολογικό τεστ με περιπλάνηση στο δάσος, έφτασα κάποια στιγμή σε ένα σπιτάκι που έπρεπε να το περιγράψω. Το περιέγραψα με ανθισμένο κήπο έξω, και μέσα ζεστό, με αναμμένο τζάκι, με στρωμένο τραπέζι και κεφάτο κόσμο που με περίμενε να μοιραστούμε το δείπνο. Μου εξήγησαν ότι αυτό σημαίνει ότι επιθυμώ το σπιτάκι με τον κήπο, τα γελαστά παιδάκια να τρέχουν πέρα-δώθε, το σπίτι γεμάτο φίλους και τον σύντροφο της ζωής μου να με κρατάει αγκαλιά μπροστά στο τζάκι. Γέλασα, γιατί ενώ αυτή την εικόνα την περιέγραψα κάποια στιγμή σε κάποιο ξεχασμένο ημερολόγιο, είχα γίνει στο μεταξύ μια δυναμική και πετυχημένη γυναίκα καριέρας που δεν συμβιβαζόταν με κανέναν άντρα δίπλα της. Και γελούσα για καιρό, μέχρι που άκουσα την ίδια περιγραφή. Τότε συνειδητοποίησα πως είχα βρει το άλλο μισό πορτοκάλι, τον σύντροφο που θα μοιραζόμασταν μαζί το όνειρο.

5. Όταν επιθυμήσεις κάτι πάρα πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί ώστε να έρθουν τα πράγματα έτσι ώστε να υλοποιηθεί. Το σύντροφο τον είχα βρει, αλλά είχαμε ακόμη να περάσουμε πολλά. Πετύχαμε και πολλά. Το γελαστό παιδάκι είναι μονίμως γελαστό, το σπιτάκι μας έξω έχει έναν υπέροχο κήπο και μέσα είναι πάντα ζεστό, μόνο (καινούριους) φίλους ψάχνουμε και το τζάκι είναι ακόμη εφιάλτης αλλά πού θα πάει, έχουμε πετύχει τόσα πολλά, σε αυτά θα κολλήσουμε;

Δεν έχω σκεφτεί ακόμη σε ποιούς πρέπει να παραδώσω τη σκυτάλη. Παρατηρώ ότι οι περισσότεροι που διαβάζω, έχουν ήδη πάρει την πρόσκλησή τους. Ας μου επιτραπεί να αφήσω χάμω τη σκυτάλη για την ώρα, και βλέπουμε.

O πολιτισμός της... φωτοτυπίας

Στη Θεσσαλονίκη ο νομάρχης Πανίκας Ψωμιάδης δεν δίνει στοιχεία των προμηθειών στην αντιπολίτευση επικαλούμενος προσφυγή που έχει κάνει στην Aρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων.
O δήμαρχος Δράμας, τώρα, Θ. Mαργαρίτης, για να δώσει στοιχεία στον επικεφαλής της αντιπολίτευσης που είναι και πρόεδρος του Eπιμελητηρίου Δράμας K. Xαρακίδη, του ζητά να προκαταβάλει το κόστος των φωτοτυπιών. Σε έγγραφο που του στάλθηκε με εντολή δημάρχου όπως αναφέρεται, υπάρχει και τιμολόγιο για την αναλυτική χρέωση της κάθε σελίδας. (Έθνος, 17/2)
Τι να σχολιάσει κανείς. Προσωπικά δεδομένα και απόρρητα τα στοιχεία των προμηθειών! Ο δικός μας δεν επικαλείται το απόρρητο, όμως σέβεται το χρήμα των δραμινών πολιτών και δεν το σπαταλά σε περιττές πολυτέλειες, όπως η ενημέρωση του επικεφαλής της αντιπολίτευσης...

Σενάρια..

Σενάριο πρώτο : Ο Δ.Β. περιμένει τον εραστή της γυναίκας του στο πλατύσκαλο. Μόλις τον βλέπει να βγαίνει από το διαμέρισμα, του λέει δυο σύμφωνα γαλλικά και εξαφανίζεται. Το ζευγάρι προς στιγμήν τρομοκρατείται. Και αν πραγματοποιήσει τις απειλές του και δώσει δημοσιότητα στο θέμα; Όμως, σε λίγο η λογική θα πρυτανεύσει. Ο Δ.Β. τρέμει στην ιδέα του σκανδάλου πολύ περισσότερο από αυτούς. Η ζωή θα συνεχιστεί ήρεμα και για τους τρεις εμπλεκόμενους - η γυναίκα του Γ.Β. δεν χρειάζεται ποτέ να μάθει την ύπαρξη του ερωτικού τριγώνου. Ο Δ.Β. θα βγει σε λίγους μήνες στη σύνταξη, θα πάρει το εφάπαξ και θα εγκατασταθεί μόνιμα στο χωριό του. Ο Γ.Β. θα συνεχίσει να χαίρει της εκτίμησης όλου του πολιτικού κόσμου, και θα συνεχίσει να στέλνει επιστολές στον πρωθυπουργό δυναμιτίζοντας το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας. Η Θ.Β. θα γίνει επιτέλους προϊσταμένη, και θα αποκτήσει υφισταμένους. Και ο νέος διοικητής δεν θα ξαφνιαστεί καθόλου που θα τη βρει σε αυτό το αναβαθμισμένο πόστο, καθώς θα έχει ήδη πληροφορηθεί ότι είναι από τα πιο ικανά στελέχη της διοίκησης.

Σενάριο δεύτερο : Ο Δ.Β. δυστυχώς δεν άντεξε και μαζί με τα γαλλικά, έδωσε και δυο σφαλιάρες στον εραστή. Καταφτάνει το ασθενοφόρο και σε λίγο όλα τα κανάλια έχουν διακόψει το πρόγραμμά τους για να μεταδόσουν την είδηση. Ο Γ.Β. μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο μετά από προσωπική διένεξη. Οι δημοσιογράφοι έχουν ανακαλύψει φλέβα χρυσού. Η υστεροφημία του Γ.Β. έχει πληγεί ανεπανόρθωτα. Η προσωπική ζωή της Θ.Β. έχει γίνει λαϊκό ανάγνωσμα. Και οι υποθέσεις που έχει χειριστεί γίνονται βορά σε όλα τα δελτία και σε επερωτήσεις στη βουλή. Η αναμενόμενη προαγωγή δεν θα μπορέσει ποτέ να υλοποιηθεί, ενώ και η θέση του Γ.Β. θα είναι πολύ άσχημη. Η κυβέρνηση θα πρέπει να σταθμίσει τα γεγονότα και να δει αν θα συνεχίσει να τον στηρίζει, υποστηρίζοντας ότι η υπόθεση αφορά στην προσωπική του ζωή, ή αν θα υποχρεωθεί να προσθέσει ένα ακόμη όνομα στο μακρύ κατάλογο των στελεχών που απομακρύνθηκαν.

Σενάριο τρίτο και δυστυχώς αυθεντικό : Η θανατική ποινή είναι καταδικαστέα σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Κι όμως στον Γ.Β. τέτοια ποινή έλαχε. Πολύ βαριά καταδίκη, ακόμη και για βαριά αδικήματα. Είναι σίγουρο πως όσο δυνατή κι αν ήταν αυτή η σχέση, κανείς δεν είχε φανταστεί πως ήταν από τις σχέσεις που οδηγούν έναν στο χώμα και έναν στη φυλακή. Οι δημοσιογράφοι ξεθάβουν όλες τις υποθέσεις που πέρασαν από τα χέρια της μοιραίας γυναίκας, όμως η αλήθεια είναι πως ο νεκρός δεδικαίωται. Δεν μπορείς να κατηγορήσεις κάποιον που ήδη έχει τιμωρηθεί με τη μέγιστη των ποινών. Ο Δ.Β. έχασε το δικαίωμα της συνταξιοδότησης του, η Θ.Β. έχασε την ελπίδα της προαγωγής και ο Γ.Β. έχασε τη ζωή του, ίσως όμως γλυτώσει μεγάλο μέρος της υστεροφημίας του.

Όσο για τον Δ.Β., αυτός σίγουρα είχε στο νου του μόνο το πρώτο σενάριο. Αλήθεια, όταν έδινε στους ντετέκτιβς τα χιλιάρικα το ένα πίσω από το άλλο, δεν είχε περάσει από το νου του ότι η κατάσταση είχε αρχίσει να ξεφεύγει; Οι σχέσεις έρχονται και παρέρχονται, και δεν θα ήταν η πρώτη φορά που δόθηκε προαγωγή λόγω "συναισθηματικής σχέσης". Και η ζωή έχει πολλά σενάρια για μας, που δεν ταυτίζονται πάντα με αυτά που υπολογίζουμε.

Τιμητική πλακέτα ...

Το Γενικό Γραμματέα της Περιφέρειας Ανατ. Μακεδονίας – Θράκης, κ. Μιχαήλ Αγγελόπουλο, τίμησε για την πολύτιμη συμβολή του στην ανάπτυξη του Νομού Δράμας ο Νομάρχης Δράμας...Η απορροφητικότητα των κονδυλίων για το Νομό Δράμας ήταν 14,5% όταν ανέλαβε τη θέση του Γενικού Γραμματέα ο κ. Μιχαήλ Αγγελόπουλος και σήμερα φθάνει το 59%, ενώ ο μέσος όρος για την Ελλάδα είναι 58%»...
Μετά το πέρας της εκδηλώσεως ο Νομάρχης Δράμας δήλωσε:
«Σήμερα τιμήσαμε έναν άξιο άνθρωπο, πρότυπο εργατικότητας και προσφοράς, ο οποίος στα τρία σχεδόν χρόνια που βρίσκεται στο τιμόνι της Περιφέρειας κατάφερε να αυξήσει σημαντικά την απορροφητικότητα των κονδυλίων, συμβάλλοντας καταλυτικά στην ανάπτυξη του Νομού Δράμας. Είμαι βέβαιος ότι ο Μιχάλης Αγγελόπουλος θα είναι πάντα φίλος του Νομού μας.»...
Για να καταλάβω δηλαδή. Ο Νομάρχης έδωσε πλακέτα στον Περιφερειάρχη, γιατί η απορροφητικότητα των κονδυλίων είναι 59%; Και ο Περιφερειάρχης είναι άξιος τιμητικής εκδήλωσης, γιατί έκανε τη δουλειά του; Έκανε μήπως κάτι παραπάνω από αυτό που του υπαγόρευε η θέση του; Βελτιώθηκαν τόσο πολύ οι υποδομές του Νομού; Μειώθηκε η ανεργία; Μπήκαν σε κάποιο προγραμματισμό οι οδικοί άξονες Δράμας-Καβάλας, Δράμας-Αμφίπολης, Εγνατίας-Εξοχής; Προγραμματίστηκαν ανισόπεδες διαβάσεις για τις σιδηροδρομικές γραμμές; Βελτιώθηκε η ζωή των κατοίκων του Νομού επί της θητείας του;
Και ποιό είναι το επίτευγμα για το οποίο επιβραβεύεται, εκτός από το να κάνει τη δουλειά που του ανατέθηκε;

Εδώ και τώρα αλλαγή!

Τα πήρα με όλους και με όλα! Καιρός να πάρω τα βουνά! Αποφασίζω να αλλάξω ρότα, να τα γράψω όλα εκεί που το μελάνι δεν πιάνει, να γίνω πιο παχύδερμο από όσους ιπποποτάμους με περιβάλλουν και να φύγω στο άγνωστο με πυξίδα την ελπίδα. Η ελπίδα δεν τελειώνει ποτέ...

Το μόνο που λείπει είναι το θέατρο...

Η ζωή μου στην Αθήνα με γέμιζε και ήμουν αρκετά ικανοποιημένη. Όταν δεν έχεις άλλες παραστάσεις, το διαφορετικό σου φαντάζει περίεργο. Δεν έχανα ευκαιρία, σε κάθε εξόρμησή μου να ρωτώ τους ντόπιους ένα και μόνο πράγμα. Γιατί μένουν σε τόσο μικρό μέρος, τι κερδίζουν και τι χάνουν σε σχέση με τη ζωή που ήξερα. Και μου έκανε εντύπωση, που όλοι ανεξαιρέτως όσους πετύχαινα, ηλικίες 25-45, τόσο άντρες όσο και γυναίκες, μου δίνανε την ίδια απάντηση. "Όλα τα έχουμε εδώ, δεν μας λείπει τίποτα. Το μόνο που λείπει είναι το θέατρο, για αυτό και κατεβαίνουμε όσο πιο συχνά μπορούμε στην Αθήνα να δούμε τις παραστάσεις που θέλουμε"...
Τύχαινε χρονιά που πήγαινα σε 4-5 παραστάσεις, όπως και χρονιές που δεν πήγαινα ούτε σε μια. Δεν το θεωρούσα ποτέ σαν κάτι που μπορεί να σου λείψει, ειδικά όταν αρκετές παραστάσεις, ειδικά το καλοκαίρι, κάνουν περιοδείες σε όλη την Ελλάδα.
Ώσπου έφτασε το πλήρωμα του χρόνου, και ζυγίζοντας τα υπέρ και τα κατά, αποφάσισα να μπω κι εγώ στο κλαμπ των μη-Αθηναίων. Αφού έτσι κι αλλιώς "όλα τα είχανε", δεν είχα και πολλά να χάσω, μόνο το θέατρο...
Η πραγματικότητα εντελώς διαφορετική, ως συνήθως.
Ένα γιατρό ρε παιδιά! Για μια απλή (?)ίωση που μας ταλαιπωρεί μάνα και κόρη, ο παιδίατρος έγραψε την αντίθετη αγωγή από τον ΩΡΛ - και ευτυχώς για την κόρη, δυστυχώς για μένα, η δική του αγωγή ήταν η ενδεδειγμένη. Έχω διαγράψει ήδη από τον ιατρικό κατάλογο της περιοχής τα μισά ονόματα, με αυτούς τους ρυθμούς μέχρι το καλοκαίρι θα πρέπει να αναζητώ ιατρικές υπηρεσίες από Θεσσαλονίκη και πέρα!
Έναν επαγγελματία μάστορα ρε παιδιά! Μια απλή (?) σύνδεση θερμοϋδραυλική, που υποτίθεται θα μας βοηθήσει στην εξοικονόμηση ενέργειας, έχει φέρει μέχρι τώρα 3 μάστορες στην πόρτα μου-πορτοφόλι μου, για να διορθώνει ο ένας τα λάθη του προηγούμενου και να κάνει δικά του χειρότερα. Και ενώ πρέπει να φωνάξω κάποιον να το κάνει επιτέλους να λειτουργήσει το ρημάδι, τρέμω μπροστά στον ερασιτεχνισμό και το θράσος τους. Και εδώ έχω επίσης διαγράψει από τους καταλόγους πολλούς "ειδικούς" - αλλά ακόμη και η "εισαγωγή" από το διπλανό νομό δεν αποδείχτηκε καλύτερη...
Φοβάμαι πως φταίει η έλλειψη ανταγωνισμού. Και οι πελάτες δεν είναι τόσο "απαιτητικοί", και οι ανταγωνιστές είναι λίγοι και ελεγχόμενοι, οπότε πού θα πάς, πάλι σε αυτούς θα καταλήξεις. Ε όχι, νισάφι πια, πρέπει ή να τα παρατήσω και να φύγω τρέχοντας σε πιο πολιτισμένες καταστάσεις, ή να αρχίσω τις αγωγές και τις μηνύσεις. Ειλικρινά, δεν μου λείπει το θέατρο καθόλου εδώ που ήρθα. Το θέατρο του παραλόγου.

Μπάχαλον μεν, χάρβαλον δε...

Το ημερολόγιο δείχνει ήδη έβδομο χρόνο της τρίτης (χριστιανικής) χιλιετίας.
Η χώρα ανήκει στην πολιτισμένη Ευρώπη και δη στην ΟΝΕ.
Η οικονομία έχει πάρει τα πάνω της, όπου να 'ναι βγαίνουμε από την επιτήρηση και τρώμε με όσα χρυσά κουτάλια του Κωνσταντίνου έχουν απομείνει.
Το καθεστώς είναι δημοκρατικότατο.
Το κράτος έχει επανιδρυθεί με επιτυχία σύμφωνα με τη γνώμη των πολιτών, όπως δείχνουν και όλες οι δημοσκοπήσεις των τελευταίων ετών.
Και οι πολίτες; Περπατάς στο δρόμο, στο κέντρο της πόλης, μέρα μεσημέρι, και δέχεσαι βιτριόλι στο πρόσωπο ή πυροβολισμούς από τσαντάκιδες...
Τηλεφωνείς στο ΙΚΑ για ραντεβού, και σου κλείνουν για μετά από 3 μήνες - αν είσαι τυχερός και υπάρχει η αντίστοιχη ειδικότητα σε κοντινή περιοχή...
Περιμένεις έξω από το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας από τις μια μέχρι τις τρεις τα ξημερώματα, γιατί οι ταξιτζήδες δεν σταματούν μόλις βλέπουν τα μπαγκάζια σου - θέλουν να χώσουν μέσα όσους περισσότερους μπορούν, και το λιμεναρχείο απλά τους απαγόρευσε να μπαίνουν μέσα στο λιμάνι...
Οι Νομαρχίες αποκαλύπτουν πως εταιρεία που έκλεισε εδώ και μήνες, συνεχίζει να διοχετεύει την αγορά, τα νοσοκομεία και το στρατό με όσα της απόμειναν στην αποθήκη της, και το Υπουργείο Υγείας με ανακοίνωση του τονίζει πως "ουδέν πρόβλημα υφίσταται", καθώς δεν βρέθηκαν ληγμένα τρόφιμα. Το γεγονός ότι στην αποθήκη - "διατροφικό Κωσταλέξι" το κύκλωμα που δρούσε άλλαζε τις ημερομηνίες λήξης δεν απασχολεί το Υπουργείο, έχει ήδη βγει το πόρισμα της ΕΔΕ...

Το φρένο της ζωής μου...

Ήταν απόφαση της πλειοψηφίας των συναδέλφων. Η φετινή κοπή της πίτας θα γίνει βράδυ, σε ένα από τα ωραιότερα κουτουκάκια της πόλης. Οι περιγραφές της βραδιάς κεντρίζουν την περιέργεια. Να εξασφαλίσουμε λέει άδεια διανυκτέρευσης, γιατί μετά το φαγητό ακολουθούν μπουζούκια και ποτάκι. Απορώ, γιατί πιο πολύ κέφι έχω δει σε μνημόσυνα παρά σε μια μικρή μάζωξη που είχαμε τις προάλλες στο γραφείο. Επίσης την ερώτηση αν θα έρθουν, ακολουθεί η ερώτηση "αν ο/η τάδε έρθει, δεν έρχομαι". Αγοράζουν μπλούζες και φούστες για τη "μεγάλη βραδιά", τα πηγαδάκια δίνουν και παίρνουν, είναι ένα από τα πιο αγαπημένα θέματα στο γραφείο και αρχίζω να υποψιάζομαι πως δεν είναι μια απλή πίτα, ούτε μια κοινή έξοδος συναδέλφων.
Την πρότασή μου να κάνω κοινωνό στο γλέντι το έτερον ήμισυ, ακολουθεί στην αρχή ένα μούδιασμα, μετά όμως μου κάνουν πιο ξεκάθαρη την εικόνα. Η έξοδος είναι για να ενώσει τους συναδέλφους και ένα άτομο έξω από το περιβάλλον θα αισθανθεί λίγο έξω από τα νερά του. Όμως, η συζήτηση επεκτείνεται. "Και πώς θα γλεντήσεις με το φρένο της ζωής σου;" μου κάνει ο συνάδελφος.
Ειλικρινά δεν είχα σκεφτεί ποτέ το άλλο μου μισό σαν "φρένο της ζωής μου". Προτιμώ να το σκέφτομαι σαν πηγή δημιουργίας, σαν αναζωογόνηση, σαν τον άλλο μου εαυτό. Και είμαι σίγουρη ότι μπορώ να γλεντήσω και χωρίς να είμαστε στο ίδιο τραπέζι, αν και προτιμώ να μοιραζόμαστε τις χαρές μας. Ωστόσο, η σκέψη με έβαλε σε προβληματισμό.
Μπορώ να γλεντήσω με άτομα, που θεωρούν το άλλο τους μισό σαν καταναγκαστική λύση; Που θεωρούν ότι μια έξοδος είναι μια (ακόμη) ευκαιρία να αφήσουν πίσω τις συζυγικές ευθύνες και να διασκεδάσουν μέχρι πρωίας; Δεν θέλω να "κολλήσω" αυτές τις απόψεις, και δεν μπορώ να τους εξηγήσω τις δικές μου.

Εξυπηρέτηση πελατών

Μετά από μια πολύ δημιουργική μέρα στους δρόμους και τα μαγαζιά της Θεσ/νίκης, που ξεκίνησε από τις 10:30 και έφτασε στις 20:30, μια βιτρίνα μας κίνησε το ενδιαφέρον. Ένα πολύ γνωστό ζαχαροπλαστείο, που σε πρόσφατη συζήτηση ακούσαμε ότι έχει τα καλύτερα γλυκά στην πόλη. Το πορτοφόλι όμως είχε ήδη αδειάσει. Και κει που ετοιμαζόμασταν να προσπεράσουμε, ξάφνου η ματιά μας πέφτει στα πολύ γνώριμα σηματάκια από πιστωτικές κάρτες στην είσοδο.
Μπαίνοντας μέσα, βλέπουμε δυο κυρίες. Η μια, η νεότερη, σηκώνεται να μας εξυπηρετήσει, με χαμόγελο. Εξαρχής τη ρωτάω αν δέχονται κάρτες, γιατί από μετρητά στερέψαμε. Βεβαίως, μου απαντάει. Γιατί, της εξηγώ, έχουμε ακούσει ότι είστε το καλύτερο μαγαζί, και θέλουμε να το επαληθεύσουμε.
Ενώ έχουμε επιλέξει κάποια σιροπιαστά, η συνοφρυωμένη κυρία που μέχρι τότε καθόταν σιωπηλή στο ταμείο την παραμερίζει και γεμίζει μόνη της το κουτί. Χωρίς ίχνος χαμόγελου, λες και έκανε αγγαρεία. Και ενώ της είπαμε να βάλει ένα μεσαίο κουτί, θεώρησε σκόπιμο να βάλει 3-4 κομμάτια ενδεικτικά - χρειάστηκε να της εξηγήσουμε ότι εννοούμε να γεμίσει το κουτί.
Ενώ η συνοφρυωμένη κυρία βάζει τα σιροπιαστά σε ένα κουτί, η χαμογελαστή συνεχίζει με τρίγωνα, καζάν τιπί και λοιπά αντιδιαιτητικά. Ζυγίζουν λοιπόν και οι δύο τα καλούδια μας, και περιμένουμε, με την κάρτα στα χέρια, να πληρώσουμε.
Αφοσιωμένη η κυρία στην ταμειακή να χτυπήσει τα σωστά ποσά, δεν σηκώνει τα μάτια της να δει την κάρτα που έχουμε στο χέρι παρά μόνο όταν έχει "κλείσει" την απόδειξη. Μόλις τη βλέπει στα χέρια μας, αρχίζει να σκούζει - μπροστά στους επόμενους πελάτες που είχανε μπει στο μεταξύ.
- Γιατί δεν μου είπατε ότι ήτανε με κάρτα;
- Μα ήταν το πρώτο πράγμα που είπαμε μπαίνοντας μέσα. Στην κοπέλα.
- Δεν το είπατε σε μένα, εγώ είμαι στο ταμείο, δεν γίνεται τώρα τίποτα.
- Γιατί δεν χτυπάτε την κάρτα;
- Γιατί αν χτυπήσω κάρτα, θα χρεωθώ δεύτερη φορά το ποσό και θα το βάλω από την τσέπη μου.
- Και γιατί δεν ακυρώνετε την απόδειξη που μόλις κόψατε;
- Δεν γίνεται, πρέπει να με πληρώσετε μετρητά...
Και η συζήτηση θα συνεχιζόταν για πολύ ώρα ακόμη, αν δεν της εξηγούσα πως είτε θα έπαιρνε την κάρτα, είτε θα κρατούσε τα γλυκά, καθώς δεν υπήρχε ρευστό για δείγμα.
Δέχτηκε με μισή καρδιά, όχι χωρίς να σκούξει πως θα τα πληρώσει από την τσέπη της, και πως την επόμενη φορά πρέπει να το πούμε στην ίδια και μόνο, καθώς εκείνη είναι υπεύθυνη για το ταμείο...
Βγαίνοντας, αναρωτήθηκα. Με πόση καλή διάθεση μπήκα στο μαγαζί, και με πόσα νεύρα βγήκα. Την επόμενη φορά που θα βρεθώ σε παρόμοια βιτρίνα, θα το σκεφτώ πολύ να μπω μέσα. Είναι κρίμα να επενδύει μια επιχείρηση χρόνο, μεράκι και χρήμα για να πάει μπροστά, και να έρχεται μια ανεκπαίδευτη να διώχνει πελάτες από το μαγαζί, γιατί δεν έχει τρόπους. Κύριες και κύριοι επιχειρηματίες, επενδύστε στην εκπαίδευση προσωπικού στη σωστή εξυπηρέτηση, και κυρίως στο χαμόγελο, πιάνει τόπο αυτή η επένδυση.

Άνδρες, αυτοί οι άγνωστοι...

Σίγουρα δεν θα μπορούσαμε χωρίς τους άντρες. Όμως συχνά επικρατεί ασυννενοησία.
Μια από τις πιο συνηθισμένες αιτίες της ασυννενοήσιας είναι πως δεν ακούνε. Έχουνε μια ιδέα στο μυαλό τους, και ενώ απαντάνε καταφατικά στην ερώτηση "κατάλαβες;", στην πραγματικότητα έχουνε μείνει με την πεποίθηση πως η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από αυτό που οι ίδιοι θεωρούν σωστό-λογικό-επόμενο. Αυτό ισχύει και όταν μιλάνε με γυναίκες, αλλά και όταν μιλάνε με άντρες.
Λέει ας πούμε ο ένας, ας βρεθούμε στο τάδε σημείο. Αν ο άλλος έχει άποψη για το σημείο της συνάντησης, δεν παρατηρεί τη συνέχεια της συνάντησης, αλλά συμφωνεί μένοντας με την εντύπωση ότι το σημείο συνάντησης είναι αυτό που έχει στο μυαλό του. Και φυσικά δεν θα συναντηθούνε...
Του λες του καλού σου για παράδειγμα, "είναι επείγον, για να τελειώσεις άμεσα πήγαινε στο Α' γραφείο, και μετά στο Β'", και αυτός πάει πρώτα στο Β', και σου λέει "δεν τελείωσα τη δουλειά σήμερα, με έστειλαν στο Α' και θα ξαναπάω σε δέκα μέρες"... Μα όταν έλεγε ότι κατάλαβε, τι σκεφτότανε;
Ας προσπαθήσω να μη νευριάσω σήμερα. Εξάλλου είπαμε, φταίει ο διαφορετικός εγκέφαλος με τον οποίο μας προίκισε η φύση. Απλά, θα πάω εγώ αύριο να τελειώσω τη δουλειά, γιατί όντως είναι επείγουσα (να δω πώς θα φύγω από το γραφείο μου). Και την επόμενη φορά, να φροντίσω να δώσω τις οδηγίες ΓΡΑΠΤΩΣ...

Ύαινες και λοιπά αρπακτικά

- Γιατί δεν έχεις κάμερα;
- Γιατί δεν τη χρειάστηκα μέχρι τώρα. Η κάμερα συνήθως παραπέμπει σε άλλου είδους επικοινωνία.
- Κάτι το οποίο δεν το θέλουμε δεν το επεδιώκουμε, ούτε έστω από περιέργεια. Είναι ένα επακόλουθο το οποίο βγαίνει από μόνο του και έπειτα από γνωριμία και επιθυμία και των δύο. Γιατί είσαι εδώ μέσα;
- Δηλαδή πού εδώ μέσα;
- Στο διαδίκτυο; Τι ψάχνεις;
- Κυρίως γράφω στο ιστολόγιο μου.
- Τι είναι αυτό; Προσωπική σου σελίδα;
- Καταγράφω αυτά που με ενδιαφέρουν, τις σκέψους μου, τους προβληματισμούς μου, ανταλάσσω απόψεις με τους συνοδοιπόρους μου συνblogίτες...
- Και τι πετυχαίνεις με αυτό;
- Είναι η εξέλιξη του ημερολογίου, που κρατούσαμε όλες οι έφηβες στην εφηβεία, μόνο που εκείνο έπρεπε να είναι κρυφό, ενώ αυτό το μοιράζεσαι.
- Παράξενη σε κόβω, μυστήρια, πλάνα, αλλά... ενδιαφέρουσα προσωπικότητα. Αλλά χαλάρωσε λίγο, πολύ στην τσίτα σε βλέπω. Πώς τα πάτε με τον άντρα σου στο σεξ; Ικανοποιήσε ή έχεις κάποιες ιδιαίτερες προτιμήσεις;
- Μια χαρά.
- Εσύ πώς κρίνεις τη σεξουαλική σου ζωή; Έντονη; Μονότονη; Άγρια;
- Ικανοποιητική.
- Σου αρκεί αυτό;
- Αν δεν αρκούσε, δεν θα ήταν ικανοποιητική.
- Υπάρχει όμως και το τέλειο, το πολύ καλό.
- Κοίτα, άντρα έτσι όπως τον θέλω, να με ικανοποιεί σε όλα τα επίπεδα, τον βρήκα στα τριανταφεύγα μου, και για χάρη του άφησα το εργένικο διαμέρισμα, τη ζωή μου όπως την είχα μέχρι τότε, άλλαξα κατεύθυνση - αν αυτό δεν σημαίνει ΤΟ ΤΕΛΕΙΟ, δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να σημαίνει.
- Πώς ζούσες πριν;
- Έντονα, με την πιο μακροχρόνια σχέση να κρατάει μονοψήφιες βδομάδες.
- Την ξέρεις την παροιμία; Ο λύκος αλλάζει μόνο το τρίχωμα.
- Ξέρω την άλλη, ότι κάπου υπάρχει το άλλο μισό μας πορτοκάλι και όταν το βρούμε, όλα ταιριάζουνε φυσικά.
- Καλύτερα ένα χρόνο ζωής λιονταριού παρά 20 αρνιού. Θες να μου πεις ότι δεν ερωτεύτηκες μέχρι τα 30 και ερωτεύτηκες στα τριανταφεύγα;
- Δεν είπα ότι δεν ερωτεύτηκα, είπα ότι ερωτευόμουν κάθε βδομάδα, με πολύ πάθος μάλιστα, κι αυτό το πάθος περνούσε σε 3 νύχτες.
- Να σου πω εγώ τι έκανες. Απλά δεν είχες πολλές επιλογές και είχαν στενέψει τα περιθώρια, και έψαχνες πλέον για έναν σύντροφο με τον οποίο θα κάνεις μια ζωή με υποχωρήσεις και αλλαγές προσωπικότητας.
- Δεν θέλησα ποτέ παραχωρήσεις. Για αυτό αγόρασα το εργένικο διαμέρισμα, πήρα τις γατούλες μου, το αμαξάκι μου και έκανα τη ζωούλα μου όπως ήθελα.
- Τώρα είσαι ερωτευμένη δηλαδή;
- Όπως λέει και η φίλη μου η Πέγκυ, πού να φανταστώ πως μου κάνει πλάκα η ζωή; Ά, ξέχασα να σου πω πως αν και γατομάνα, είμαι του σκυλάδικου.
- Μπα, παλιά, στην παλιά σου ζωή. Τώρα έγινες μια μάνα με ταμπού και προκαταλήψεις, χωρίς την παλιά 30τρέλα που καβάλαγες.
- Δεν νομίζω πως θα γίνω ποτέ μια τυπική "μάνα". Και όταν βρήκα το άλλο μισό πορτοκάλι, δεν είπα "καιρός να αράξω", είπα "ή αυτός ή κανένας".
- Αλλά τι έκανες, σκ..α έφαγες και ψάχνεις για άλλα πορτοκάλια;
- Ποιός σου είπε ότι ψάχνω για άλλα πορτοκάλια;
- Δεν είναι κακό να δοκίμαζες κι άλλου είδους ηδονές, πιο ακίνδυνες, πιο ασφαλείς. Αυτό που έχουμε μέσα μας (γιατί όλοι κρύβουμε έναν τίγρη, μια ύαινα, ένα αρπακτικό τέλος πάντων) θα πρέπει να το εξωτερικεύουμε, γιατί αν δεν το κάνουμε, τότε ίσως μας βγει σε άλλου είδους αντιδράσεις επώδυνες για τη σχέση μας, για το παιδί μας, για την οικογένειά μας γενικά. Με λίγα λόγια απελευθέρωσε τον εαυτό σου και μην βάζεις όρια και ταμπού.
- Αγαπητέ μου, την ύαινα και το αρπακτικό που λες, τα απελευθέρωσα και τα βίωσα αρκετά έντονα, δεν έβαλα κάπου όρια.
- Αυτό έγινε παλιά. Πολύ παλιά. Έκανες δηλαδή τον κύκλο σου;
- Όταν απελευθερώνεις κάτι, δεν το απελευθερώνεις για λίγο. Πιστεύω πως ναι, έχω κάνει τον κύκλο μου.
- Μακάρι να με καταλάβαινες.
- Σε καταλαβαίνω, απλά εσύ δεν καταλαβαίνεις.
- Εγώ καταλαβαίνω περισσότερο. Γι αυτό όλες οι γυναίκες στην ηλικία σου που κάνουν παιδί, τα ίδια σκέφτονται, δεν σε κατηγορώ βέβαια... Όλες λένε ο κύκλος έκλεισε.
- Και μετά ξανανοίγει; Αυτό προσπαθείς να μου πεις;
- Άντε να πας στο παιδί σου που σε χρειάζεται. Άλλωστε τι ζητάει μια χορτασμένη γυναίκα εδώ μέσα;

Νέοι γονείς - αυτοί οι άγνωστοι

Μου αρέσει να σερφάρω στο διαδίκτυο και να γελάω, να προβληματίζομαι ή να απορώ με τα ποστ των συνblogιτών μας. Ξεχώρισα το πολύ ενδιαφέρον ποστ, του gelial, που προσπαθεί να κατατάξει τους γονείς σε κατηγορίες ανάλογα με την ηλικία των τέκνων τους.
Γέλασα με την ψυχή μου, κάπου αναγνώρισα κι εγώ τον εαυτό μου ως πρώην μη-γονέας, στην ηλικία των εικοσιφεύγα προς τριαντακάμποσο. Οι γάμοι αρχίσανε αμέσως μετά το λύκειο, και στα τριαντακάμποσο οι ηλικίες των παιδιών των συνομηλίκων ποικίλουν από νήπια μέχρι μέση εκπαίδευση. Και ενώ εσύ έχεις θέσει σκοπό της ζωής σου να μην αφήσεις ξερονήσι για ξερονήσι και μπαράκι για μπαράκι, καταλαβαίνεις πως σου είναι αδύνατον να επικοινωνήσεις με μη-μπακούρους/ισσες. Το χειρότερο είναι η έκφραση απελπισίας που βλέπεις στο βλέμμα τους για την αθεράπευτη κατάστασή σου - κάνε τουλάχιστον ένα παιδί, μην πάει χαμένη η ζωή σου και τα σχετικά. Και ενώ σε τρομοκρατούν και σε οικτίρουν, σου εξιστορούν το δράμα που πέρασαν και περνούν και μένεις να αναρωτιέσαι γιατί σου εύχονται να περάσεις αυτά τα φρικιαστικά που περιγράφουν.

Όμως η ζωή έχει πολύ (μα πολύ!) χιούμορ και ξάφνου ήρθε η ώρα να με κατατάξει και μένα στην ενλόγω ομάδα. Όχι σαν αποτέλεσμα ελλιπούς μέτρου προφύλαξης, αλλά σαν συνειδητού και μάλιστα ιατρικώς επιδιωκόμενου καρπού θυελλώδους έρωτα. Και ξαφνικά διαπίστωσα πως όλα τα κλισέ λες και είχανε βγει για μένα. Ναι, η ζωή μου άλλαξε και ξαφνικά κατάλαβα πως έγινε πιο "γεμάτη". Ναι, είναι ένα συναίσθημα καταπληκτικό, που δεν περιγράφεται με λόγια - οπότε πώς να το εξηγήσεις στους αμύητους; Και όχι, η ζωή δεν τελειώνει με ένα παιδί - απλά οριοθετούνται εκ νέου κάποιες προτεραιότητες.

Ευτυχώς δεν υπήρξα μαμά-ψάρακας. Ας όψεται η ωριμότητα, το γεγονός ότι είχα χορτάσει τη γκομενοζωή, συν το γεγονός ότι ήδη υπήρξα για χρόνια γατομάνα. Οπότε το πρώτο στάδιο πέρασε σχετικά ανώδυνα. Το να κοιμηθείς σε δόσεις ένα βράδυ που η μικρή είναι λίγο ανήσυχη, είναι πταίσμα μετά από ένα σωρό ξεγυρισμένα ξενύχτια στα ορθάδικα.

Βρίσκομαι ήδη στο δεύτερο στάδιο, και παρατηρώ ότι ήταν σωτήρια η σκέψη να εξαφανιστώ χιλιόμετρα μακρυά από babysitterάδες. Η παρέα βέβαια αποτελείται από άτομα με παιδιά στο λύκειο, τα οποία ήδη έχουν τις δικές τους παρέες, και έτσι το γεγονός ότι το δικό μας τέκνο είναι ακόμη σε ηλικία να μας ακολουθήσει τους χαροποιεί. Εξάλλου δίνουμε την ευκαιρία, σε όποιον από την παρέα το επιθυμεί, να φρεσκάρει τις γνώσεις του στα μωρά και να προπονηθεί στο εγγόνι που όπου να'ναι θα αποκτήσει.

Δεν έφτασα ακόμη στο στάδιο 3, και δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνει παρέα με ζευγάρια με παιδιά στην ηλικία της κόρης μου - τα καλά της ωριμότητας είπαμε. Πιστεύω ότι είναι εντέλει θέμα επιλογής αν θα γίνεις ένας από τους γονείς της λίστας (δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία) ή αν θα παραμείνεις αυτός που ήσουνα πριν. Μάλλον έχει να κάνει με το αν υπήρχε αυτογνωσία πριν την πατρότητα/μητρότητα. Αν είχες ζωή και στόχους, το παιδί δεν σε εμποδίζει αλλά σου δίνει νέα ώθηση. Και σίγουρα όλο και κάποιον άτεκνο θα γνωρίζεις για να προσπαθήσεις να του εξηγήσεις τα θετικά που έφερε στη ζωή σου ο ερχομός του τέκνου - και να του ευχηθείς, αν έρθει και για αυτόν η ώρα, να εστιάσει σε αυτά τα θετικά.

Πάμε για ψώνια!

Ο έλληνας καταναλωτής μέχρι πριν λίγα χρόνια ψώνιζε στο μπακαλικάκι της γειτονιάς. Η ποιότητα των εμπορευμάτων συχνά ήταν αμφίβολη, αλλά έλα που ήταν «δικός μας άνθρωπος» και τον εμπιστευόταν όλη η γειτονιά. Εξάλλου τα χρήματα ήταν σχεδόν πάντα λιγοστά, και μόνο ο ο γνωστός έδινε βερεσέ. Έτσι ψώνιζε τα απολύτως απαραίτητα, αν και υπήρχαν υπερβολές πχ στα φρούτα με το τσουβάλι.
Μας ήρθε λίγο απότομα και απροειδοποίητα η παγκοσμιοποίηση και η ΟΝΕ. Γεμίσαμε με μεγάλα σούπερ μάρκετ, με μεγάλα καρότσια, χωρίς να έχουμε να κάνουμε πια με τον μπακαλόγατο της γειτονιάς που μας είχε ταράξει στη σαβούρα και στην ακρίβεια. Γιατί στα σούπερ μάρκετ βρίσκαμε και φτηνότερα πράγματα, και πράγματα που ο δικός μας δεν έλεγε να φέρει αν και τα ζητούσαμε, και πράγματα που δεν είχαμε καν φανταστεί ότι υπήρχαν.
Σε ελάχιστο χρονικό διάστημα έκλεισαν τα μπακάλικα, κι αυτά που μείνανε, γίνανε «μπουτίκ» με απλησίαστες τιμές. Από κείνη τη στιγμή τα σούπερ μάρκετ που εδραίωσαν τη θέση τους στην αγορά, ρίξανε την ποιότητα και ανέβασαν τις τιμές. Υπάρχουν ειδικά τμήματα σε κάθε μεγάλη εμπορική επιχείρηση που ενισχύουν την έμφυτη τάση για υπερκαταναλωτισμό. Οι «εκπτώσεις» στην συντριπτική πλειοψηφία είναι παραπλανητικές. Ένα σαμπουάν + μία οδοντόκρεμα + δύο απορρυπαντικά = 5 ευρώ έκπτωση σου λένε, και συνήθως η αλήθεια είναι πως δεν θα αγόραζες τα μισά από αυτά που σου δώσανε «δώρο», στα χρεώσανε και πλήρωσες και τα έξοδα της προώθησης. Αλλά για αυτό δεν ευθύνεται μόνο το μαγαζί, ευθύνεται και ο καθένας μας που δεν έκλεισε τα μάτια και τα αυτιά στις σειρήνες. Και όσο για τα παιδιά που μας τραβολογούν στα ψώνια, και μεις υπήρξαμε κάποτε παιδιά και ζητούσαμε της Παναγιάς τα μάτια, αλλά οι γονείς μας μας εξήγησαν πως τα λεφτά δεν φυτρώνουν στα δέντρα και πως τα χρήματα είναι περιορισμένα. Αν θεωρούμε πως επειδή το χρήμα έγινε «πλαστικό», έγινε και απεριόριστο, και πάλι ευθυνόμαστε οι ίδιοι.
Δεν ξέρω ποιός μπορεί να οργανώσει σεμινάρια εκπαίδευσης. Είναι πολύ μεγάλο το κόστος, και οι ενώσεις καταναλωτών ακόμη και για μια καταγγελία σε χρεώνουν με έξοδα εγγραφής και ετήσια συνδρομή. Πιστεύω πως αρκεί να παρακολουθήσουμε οποιοδήποτε σεμινάριο κοστολόγησης ή marketing για να μάθουμε τις πρακτικές των πολυκαταστημάτων. Δεν μπορούμε να τα περιμένουμε όλα από το απρόσωπο Κράτος - οι ελεγκτικοί μηχανισμοί αποδεικνύονται πολύ λίγοι για τόσες κομπίνες και παρατυπίες. Έχουν βγει ήδη αρκετά φυλλάδια από τα Υπουργεία και κάποιες Νομαρχίες σχετικά με την παροχή υπηρεσιών που μας παρακινούν να μάθουμε τα δικαιώματά μας. Ας τα ψάξουμε λοιπόν, και μην περιμένουμε την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος μαζί με τη λυπητερή από τις τράπεζες.

Γιορτές τέλος

Το δωδεκαήμερο τέλειωσε πια. Ξεστολίζουμε το δέντρο και μαζεύουμε όλα τα στολίδια στην κούτα για την επόμενη χρονιά. Συνηθίσαμε τόσες μέρες με το σπίτι στολισμένο και τα λαμπάκια να αναβοσβύνουν, που τώρα το σπίτι μοιάζει γυμνό χωρίς αυτά. Ευτυχώς που οι απόκριες είναι νωρίς εφέτος...

Φαρυγγολαρυγγίτιδα...

Την ώρα που έβαζα τη σαμπάνια στο ψυγείο για να είναι δροσερή την ώρα που θα αλλάξει ο χρόνος, συνειδητοποίησα ότι ο λαιμός μου είχε ήδη αποφασίσει να μην πω τις ευχές φωναχτά. Ο συμφοιτητής που με πήρε τηλέφωνο λίγες ώρες πριν μας αποχαιρετήσει το 2006, αφού με άκουσε λίγα λεπτά να ψιθυρίζω, άρχισε να ψιθυρίζει κι αυτός - "γιατί ψιθυρίζουμε αλήθεια?" με ρώτησε συνωμοτικά.
Την πρώτη μέρα του χρόνου οι χορδές μου δούλεψαν λίγο καλύτερα, αν και ο ήχος που βγάλανε δεν θύμιζε και πολύ τη φωνή μου. Ώσπου πήρα χθες τη μάνα μου να τη ρωτήσω για κάποια ξαδέλφη που μόλις πρωτοσυνάντησα. Και ενώ ξεκινώ τη συζήτηση, λέγοντας "του Λαμπούκα η κόρη" και περιμένοντας να μου αραδιάσει το γενεολογικό δέντρο, μπας και μαντέψω καλύτερα τη συγγένεια, αυτή ξάφνου αναγνωρίζει στη φωνή μου "του Λαμπούκα την κόρη"... Με το ζόρι καταφέρνω να σκούξω πως είμαι η δικιά της η κόρη!
Και ενώ ο καλός μου έχει ήδη ενημερώσει όποιον παίρνει τηλέφωνο για ευχές ότι έχω "οξεία φαρυγγίτιδα", ο γιατρός ήταν πιο τρομοκρατικός. "Φαρυγγολαρυγγίτιδα", αποφαίνεται. Μακάρι να περάσει, να σου πω για πότε θα το προφέρω σωστά!

ΕΥΧΕΣ

2006 αντίο σε ό,τι μας απασχολεί και μας πονάει

2007 ελπίδες για ό,τι δεν έχουμε ζήσει ακόμα

2007 ευχές για υγεία και δημιουργία

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ