Αισθάνομαι σαν θεατής στη ζωή μου. Την παρακολουθώ από κάπου απόμακρα, σε τρίτο πρόσωπο. Λες και αυτά που συμβαίνουν στη ζωή μου, στο σπίτι μου, γύρω μου συμβαίνουν κάπου αλλού, σε κάποιον άλλο, κάποια άλλη στιγμή. Πάντως όχι εδώ και τώρα, πάντως όχι σε μένα, όχι στο χώρο μου...
Πότε επιτέλους θα τερματίσει ο κύκλος και θα αρχίσει η συνειδητοποίηση; Πότε θα μπορέσω να ξαναζήσω στο σήμερα, να ξαναζωγραφίσω όνειρα, να ξαναγεμίσω ζεστές αναμνήσεις; Πού χάθηκε αυτό το φως στο τούνελ;