Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

Να γυρίσω στο χωριουδάκι μου να βάλω πατατούλες;

Μεγάλο κύμα αστικοποίησης μετά το 2013 προβλέπει έρευνα ελλήνων πολεοδόμων για τη χώρα μας.

Οι μετακινήσεις θα αφορούν κυρίως τον αγροτικό πληθυσμό προς τα μεγάλα αστικά κέντρα και συνδυάζεται με την αναθεώρηση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Πηγή : Σκάι

Από την άλλη όμως:

«Η μείωση των αποδοχών θα λειτουργήσει σαν εσωτερική υποτίμηση που θα κάνει τα Ελληνικά Προϊόντα και τις παραγόμενες στην Ελλάδα υπηρεσίες φθηνότερες άρα και την Ελληνική Οικονομία πιο ανταγωνιστική»
Μα η μείωση των μισθών και η πτώση της λιανικής κατανάλωσης, και η συνεπακόλουθη αύξηση της ανεργίας, θα στρέψει φθηνούς εργαζόμενους σε τομείς της οικονομικής δραστηριότητας που σήμερα έχουν εγκαταλειφθεί γιατί δεν είναι κερδοφόροι και παραγωγικοί.
Δηλαδή, ως παράδειγμα και σε απλά ελληνικά:
Θα εξαναγκαστούν να φύγουν οι άνεργοι από τα αστικά κέντρα και να πάνε στην επαρχία, όπου μαζικά θα ασχοληθούν με τις αγροτικές καλλιέργειες. Με αυτόν τον τρόπο π.χ. η τιμή της Ελληνικής πατάτας (αφού θα παράγεται από πάμφθηνά αγροτικά χέρια) θα μειωθεί κατά πολύ και θα πουλιέται φθηνότερα στις λαϊκές αγορές, από την εισαγόμενη από την Αίγυπτο και Συρία. Δηλαδή η νέα γενιά Ελλήνων πατατό-καλλιεργητών θα ζει ελάχιστα καλύτερα από τους συναδέλφους της του Τρίτου κόσμου, που όπως γνωρίζουμε όλοι διαβιούν σε συνθήκες εξαθλίωσης.

Πηγή : Στοχασμός-Πολιτική

Τελικά, να γυρίσω να βάλω πατάτες, ή θα σταματήσουν κι αυτοί που βάζουν σήμερα;

Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2010

Τα συναισθήματα της οικογένειας στις φάσεις που διέρχεται μετά τη διάγνωση

Η οικογένεια λειτουργεί μέσα στην κοινωνία και επηρεάζεται από το κοινωνικό περιβάλλον.
Τα συναισθήματα της οικογένειας διέρχονται από διάφορα στάδια μετά τη διάγνωση. Κάθε άνθρωπος αντιδρά και αντιμετωπίζει διαφορετικά τις καταστάσεις που έχει να αντιμετωπίσει στη ζωή του, και έτσι τα μέλη της οικογένειας αντιμετωπίζουν διαφορετικά συναισθήματα. Τα κυριότερα συναισθήματα που έχουν παρατηρηθεί και καταγραφεί είναι:


Σοκ και θλίψη

Ενώ η οικογένεια περίμενε ένα υγιές, όμορφο, χαρούμενο παιδί έρχεται η διάγνωση. Αυτισμός. Η λέξη από μόνη της είναι βαριά, πολύ περισσότερο όταν με το άκουσμά της, η εικόνα που έρχεται στο μυαλό είναι αύτή που προβάλλεται συχνά, δηλαδή της πολύ σοβαρής διαταραχής. Το παιδί που περίμενε η οικογένεια "έχει πεθάνει". Αυτό το παιδί δεν είναι αυτό που περίμενε. Είναι σαν να θρηνείς το χαμό ενός αγαπημένου προσώπου.
Είναι δύσκολο να το δεχθεί κάποιος αυτό. Είναι οδυνηρό χτύπημα, που εκτός από το σοκ προκαλεί και θλίψη. Ο καθένας βιώνει το γεγονός με το δικό του τρόπο. Άλλος θα κλάψει θρηνώντας, άλλος αφοσιώνεται στην εργασία του και αφήνει τα προβλήματα να τρέχουν, άλλος θα κάνει κάτι άλλο.
Σημαντικό είναι να μην κλείσουν τα κανάλια επικοινωνίας. Κανένας γονιός δεν πρέπει να "φορτώνει το βάρος" αποκλειστικά στον άλλο, πρέπει να το μοιράζονται.
Μετά το θρήνο, χρειάζεται η ενημέρωση και η γνώση.


'Αρνηση

Πολλοί γονείς αρχικά προσπαθούν να πείσουν τον εαυτό τους ότιδεν συμβαίνει τίποτα και ότι το παιδί τους είναι φυσιολογικό. Αυτό συμβαίνει όταν τα προβλήματα δεν είναι σοβαρά ή δεν δίνεται ιδιαίτερη σημασία σε αυτά. Έρχεται όμως η επόμενη μέρα, που πάλι κάτι σοβαρό συμβαίνει για να τους υπενθυμίσει για πιο λόγο επεδίωξαν τη διάγνωση.
"Το παιδί μου δεν έχει τίποτα απ' όλα αυτά που μου λένε"
"Δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να συμβαίνει αυτό !! Είχε γεννηθεί τόσο τέλειο!! Πρέπει να είναι λάθος"
"Οι ειδικοί τα βγάζουν όλα προβληματικά"
"Το είπε και ο παιδίατρος, μην το πας σε παιδοψυχιάτρους και ψυχολόγους, γιατί αυτοί τους βγάζουν όλους με πρόβλημα"
"Δεν είναι τίποτε, και ο πατέρας του ήταν κλειστός τύπος, και η πεθερά μου άργησε να μιλήσει"
Και ψάχνουν για άλλους ειδικούς, για περισσότερες γνώμες. Η επιθυμία να ακούσουν μια άλλη διάγνωση τους οδηγεί σε "ειδικούς" που "χαϊδεύουν τα αυτιά" και τους λένε αυτά που θέλουν να ακούσουν.
Όταν αποδέχονται το πρόβλημα αναζητούν πληροφορίες για το πρόβλημα. Βασικό είναι στη φάση αυτή οι πληροφορίες να είναι έγκυρες και να μην προκαλούν σύγχυση.

Θυμός, οργή, αγανάκτηση, πανικός

"Γιατί έτυχε σε μας αυτό;"
"Σε τι φταίξαμε Θεέ μου κι μας τιμώρησες;"
"Τι φταίει αυτό το παιδί να τυραννιέται;"
"Υπάρχουν τόσοι που δεν προσέχουν και έχουν φυσιολογικά παιδιά, ενώ εμείς;"
"Τι θα πούμε στις οικογένειές μας;"
"Τι θα πουν τα πεθερικά μου;"
"Τι θα κάνουν οι φίλοι μας αν το μάθουν;"
"Δεν θα μας θέλει κανένας πλέον"
"Όλοι εμάς θα βλέπουν όταν πάμε κάπου;"
Δεν χρειάζεται να δοθούν απαντήσεις στο "γιατί", στο "τι", στο "πώς" από τρίτους. Σε αυτή τη φάση
οι γονείς χρειάζονται να μην τους αφήσουν μόνους τους, είτε είναι "ειδικοί" είτε φίλοι.

Ενοχή

Πολύ συχνά οι γονείς αναρωτιούνται:
"Φταίω εγώ;"
"Μήπως φταίει κάτι που έκανα ή δεν έκανα;"
"Μήπως φταίει η κληρονομικότητα;"
ή ρίχνουν την ευθύνη στον άλλο:
"Μήπως φταίει το φάρμακο που έπαιρνες;"
"Μήπως φταίει που κάπνιζες;"
"Μήπως φταίει που ο αδελφός σου είχε ψυχολογικά προβλήματα και νοητική υστέρηση;"
Κάποιοι πιστεύουν ότι τους τιμώρησε ο Θεός, ή η Θεία Δίκη για κάτι κακό που έκαναν, ή ότι τους "χάρισαν" ένα σταυρό δοκιμασίας.
Με τη σωστή ενημέρωση, τα συναισθήματα ενοχής μειώνονται ώσπου παύουν να υπάρχουν. Οι γονείς, αντί να αισθάνονται υπεύθυνοι για τον αυτισμό του παιδιού τους, πρέπει να συγκεντρωθούν σε αυτά για τα οποία είναι υπεύθυνοι:
- Να δείξουν την αποδοχή, την αγάπη τους και να υποστηρίζουν διαρκώς αυτό το υπέροχο, ξεχωριστό παιδί που θα τους μάθει περισσότερα απ' όσα μπορούν να φανταστούν και θα τους φέρει όμορφες στιγμές αι απρόσμενες χαρές.
Ανησυχία

Οι γονείς ανησυχούν κυρίως, για τη βαρύτητα της διαταραχής, για την εξέλιξη του παιδιού, αν θα βρουν ικανούς επαγγελματίες για την κατάλληλη θεραπεία, για τη στάση των οικείων και φίλων τους απέναντι στο παιδί και στην οικογένειά τους.
Το σημαντικό είναι να παραμένει η οικογένεια ενωμένη και να αντιμετωπίζουν από κοινού τα όποια προβλήματα παρουσιάζονται.
Δεν πρέπει να απομονωθούν από τον κόσμο αλλά να προσπαθήσουν να τους ευαισθητοποιήσουν.

Το στίγμα

Το στίγμα που ακολουθεί το παιδί και την οικογένειά του, καθώς και ο "ρατσισμός" εναντίον του είναι ένα πολύ μεγάλο εμπόδιο που πρέπει να υπερπηδηθεί. Εκτός από την προσωπική μάχη που δίνουν οι γονείς γι' αυτό, είναι σημαντικό να γίνεται ενημέρωση της κοινής γνώμης, σχετικά με τη φύση του αυτισμού, τον κόσμο, τα συναισθήματα, τις ανάγκες τους, την αναγνώριση του δικαιώματος για ζωή σε αυτά τα παιδιά και τις οικογένειές τους.

(Στ. Νότας)

Δευτέρα 23 Αυγούστου 2010

Booking.com

Ένα προσκλητήριο σε γάμο στις Κυκλάδες το Σεπτέμβρη είναι μια καλή αφορμή για μια ολιγοήμερη εξόρμηση. Μια αναζήτηση στις προσφορές των ακτοπλοϊκών είχε αίσιο τέλος, και έμεινε το κλείσιμο του οικογενειακού δωματίου. Στην ιστοσελίδα του Booking.com βρήκα μια αρκετά καλή προσφορά, με το δίκλινο στα 108 ευρώ, το τρίκλινο στα 112 και το τετράκλινο στα 116 για 4 διανυκτερεύσεις. Μην μπορώντας να καταλήξω σε πιο ακριβώς δωμάτιο πρέπει να επιλέξω, αποφάσισα να επικοινωνήσω τηλεφωνικώς με το κατάλυμα για να πάρω τις απαραίτητες διευκρινήσεις. Μια αρκετά ευγενική κυρία μου εξήγησε πως θα μου αφήσει ένα τετράκλινο στην τιμή του δίκλινου, "45 ευρώ η βραδυά" όπως μου εξήγησε.
"Γιατί στην ιστοσελίδα έχει άλλες τιμές;" τη ρωτάω, "μήπως τα δωμάτια που δίνετε μέσω της ιστοσελίδας δεν είναι καλά;..
Και κάπου εκεί αρχίζει να ψελλίζει ότι οι κρατήσεις μέσω της ιστοσελίδας έχουν ειδική επιδότηση - από πού άραγε; - και μάλιστα ότι αυτή η προσφορά έχει τελειώσει από χθες και δεν έπρεπε να τα εμφανίζει ακόμη.
"Μήπως να τα κλείσω μέσω της ιστοσελίδας, για να πάρετε και την επιδότηση;" συνεχίζω απτόητη...
Μου ζητάει 5' λεπτά "για να βρει τι έχει συμβεί" και όταν με ξαναπαίρνει, μου κλείνει το 4κλινο δωμάτιο στην τιμή της ιστοσελίδας για το τρίκλινο - και μάλιστα ζητάει την πιστωτική για να κάνει την χρέωση κατευθείαν...
Τελικά, θέλει ψάξιμο και επιμονή για να μας πάρουν στα σοβαρά οι ξενοδόχοι μας. Πρέπει να επιμείνουμε για να απαιτήσουμε τις τιμές που προσφέρουν στους ξένους επισκέπτες - λες και μας κάνουνε χάρη που μας δέχονται στα καταλύματά τους χρεώνοντάς μας όσο όσο...

Δευτέρα 16 Αυγούστου 2010

Διακοπές στην Ερέτρια

Ως γνήσιος ταξιδιώτης, τις διακοπές μου τις ήθελα με εξερευνήσεις, με αναζητήσεις, να ψάχνω πέτρα πέτρα τους τόπους που με φιλοξενούσαν στις εξορμήσεις μου. Ο σύντροφος της ζωής μου είχε λίγο διαφορετικές απόψεις επί του θέματος - ήθελε μεν εξερευνήσεις, αλλά "όχι πάλι πέτρες" - και τελικά εξερευνούσαμε τις τοπικές ταβέρνες και τις ντόπιες γεύσεις, που συνήθως αφήναμε και ένα βδομαδιάτικο σε κάθε ταβερνιάρη για τα "ντόπια" που μας φίλευε - ακριβό χόμπι... Βέβαια ο βαθμός δυσκολίας δυσκόλεψε ακόμη περισσότερο με τα δύο καμάρια μας, που και τις πέτρες και τις ντόπιες ποικιλίες προτιμούν να τα μετατρέπουν σε κομφετί - και η επιλογή για λίγες μέρες ξεκούραση ήταν δύσκολη.
Τελικά, έκανα μια επιλογή τελευταίας μέρας, για Ερέτρια. Λίγο το all inclusive, λίγο το ότι ήταν κοντά στην Αθήνα, με έκαναν να το επιλέξω - και πέρασα σε άλλη φάση!
Το ξενοδοχείο τελικά είναι δυο μονάδες, το (παλιό) Ερέτρια Village και το (νεότερο) Holidays in Evia. Το πρώτο είναι πιο κοντά στη θάλασσα, έχει ένα κεντρικό κτίριο και πολλά διώροφα μπαγκαλόουζ, πρόσβαση στη θάλασσα και σε μια πισίνα αλμυρού νερού. Το δεύτερο είναι πιο μέσα, με πολλά διάσπαρτα μπαγκαλόουζ (πιο αναβαθμισμένα, έχουν κι ένα αστέρι παραπάνω...) και μια πισίνα που δεν έχω ξαναδεί παρόμοια (να πω πέντε μαζί;).
Η διαμονή μας ήταν στο πρώτο. 2 λεπτά στη θάλασσα - που η πλαζ είναι 300 μέτρα, γαλάζια σημαία, αλλά δεν λέει και πολλά. Η πισίνα με το αλμυρό νερό καλή, αλλά αρκετά βαθιά - δεν έχει κανένα σημείο κατάλληλο για τα παιδιά.
Το πρωινό και τα γεύματα προσφέρονται στο εστιατόριο του HiE, που είναι 10 λεπτά από το δωμάτιο μας, οπότε τελικά επιλέξαμε την πισίνα του για τις ημερήσιες εξορμήσεις μας. Τα 2/3 της πισίνας είναι στους ογδόντα πόντους, κατάλληλα για παιδιά - ενώ έχει και σημεία με 20 πόντους, κατάλληλα ακόμη και για βρέφη! Η κόρη ήταν σχεδόν όλη μέρα στην πισίνα, ενώ ακόμη και ο γιος που φοβόταν το νερό, όταν μας έβλεπε μέσα έφερνε το σωσίβιο για να τον πάρουμε στην παρέα μας!
Η συνολική έκταση είναι 130 στρέμματα, με υπέροχους κήπους με δέντρα, φυτά και λουλούδια, και πουλιά σε τέλεια αρμονία. Λες και βρίσκεσαι στον παράδεισο! 

Όλη τη μέρα είχε εκδηλώσεις - mini club για τα παιδιά, aqua aerobic στην πισίνα, πρωταθλήματα beach volley κλπ. Το βράδυ, στο αμφιθέατρο στις 9.00 είχε τη mini disco για τα τα παιδιά, στις 9.45 ειδικό πρόγραμμα (ντόπιους χορούς, θεατρικές παραστάσεις, κωμικές φάσεις) σε πολυεθνική βέρσιον (ελληνικά, γαλλικά, ιταλικά, αγγλικά και όποιον άλλο γκρουπ είχε...) και στις 11.00 ξεκινούσε πρόγραμμα disco για τους μεγαλύτερους.
Η κουζίνα είχε από όλα. Ελληνικά πιάτα, γαλλική-ιταλική κουζίνα, και κάθε μέρα κάποιο πιάτο είχε την τιμητική του...
Σπάνια περνάω τόσο απολαυστικά λίγες μέρες διακοπων, και σίγουρα θα το ξαναεπισκεφτώ... Ειδικά για οικογένειες με μικρά παιδιά είναι ιδανικό... Και τα λίγα που με ενόχλησαν δεν στάθηκαν εμπόδιο για να απολαύσω ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ!

Δευτέρα 3 Μαΐου 2010

Και τώρα τι κάνουμε;

Έχω χαθεί από τη μπλογκόσφαιρα τελευταία, γιατί ο ελεύθερος χρόνος μου συνεχώς και μειώνεται. Ήξερα ότι τα παιδιά χρειάζονται πολύ χρόνο και κόπο, όμως κάπου έβλεπε ότι παραήταν μεγάλες οι απαιτήσεις. Νόμιζα ότι φταίω εγώ, ότι δεν κάνω καλή διαχείριση χρόνου, ενέργειας, κουράγιου.
Ώσπου πριν λίγες μέρες, η παιδοψυχολόγος άφησε πρώτη φορά τη νύξη. "Σύνδρομο" είπε. Και χάθηκε η γη κάτω από τα πόδια μου.
 Η πρώτη μου σκέψη ήταν η άρνηση. "Όχι το δικό μου παιδί", δεν γίνεται...
 Η δεύτερη "θέλει πολύ ψάξιμο, να δούμε αν υπάρχει ίχνος αλήθειας". Και όσο έκανα αναζήτηση στο διαδίκτυο, έβγαλα πολλά. Ναι, υπάρχουν και πιο βαριά στάδια, αλλά τα συμπτώματα ξεκινάνε από αυτά που ήδη αντιμετωπίζουμε. Όχι, δεν είμαστε τελικά ανίκανοι - το παιδί έχει το πρόβλημα, και μεις πρέπει να εκπαιδευτούμε κατάλληλα. Και ναι, χρειάζονται μεγάλα αποθέματα κουράγιου για το δύσκολο έργο που έχουμε μπροστά μας.
Τουλάχιστον τώρα ξέρω με τι έχω να παλέψω...

Δευτέρα 8 Μαρτίου 2010

Έρωτας και πολιτική...

Πόσα μπορεί να χωρέσει μια ζωή; Από το "Κώστα μου"-"Αντρέα μου"-"Χαρίλαέ μου" φτάσαμε στο "Νικολά μου"-"Γιώργο μου"...

Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010

Η ευτυχία ανήκει στο αύριο;


Η ευτυχία «έρχεται» στα 74!


Όπως το κρασί, που όσο παλιώνει γίνεται πιο μεστό και εύγεστο, έτσι και οι άνθρωποι, κατακτούν την ευτυχία στο λυκόφως της ζωής τους: στα 74!

Αυτό τουλάχιστον ισχυρίζεται μακροχρόνια μελέτη που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Social Indicators Research» (Έρευνα Κοινωνικών Δεικτών) και στην οποία συμμετείχαν περισσότεροι από 21.000 άνδρες και γυναίκες.


Σύμφωνα με τους ερευνητές, η ευτυχία έρχεται στα 74, όταν ο άνθρωπος αντιμετωπίζει λιγότερες ευθύνες και οικονομικές ανησυχίες και διαθέτει περισσότερο ελεύθερο χρόνο για τον εαυτό του. Το αίσθημα ικανοποίησης και ευτυχίας μειώνεται συνεχώς μετά την εφηβική ηλικία και συνεχίζει την καθοδική πορεία του μέχρι περίπου την ηλικία των 40 ετών. Στη συνέχεια, η ευτυχία μένει στάσιμη μέχρι τα 46 χρόνια, οπότε αρχίζει να παίρνει την …ανηφόρα, για να αποκορυφωθεί μετά από περίπου 30 χρόνια, στην ηλικία των 74 ετών.


Σε μια κλίμακα βαθμολόγησης από το μηδέν (καμία ευτυχία) έως το επτά (πλήρης ευτυχία), οι έφηβοι αξιολογούσαν με 5,5 κατά μέσο όρο την ικανοποίησή τους από τη ζωή τους, αλλά αυτή η βαθμολογία βαθμιαία έφθινε, φθάνοντας περίπου στο 5 στην ηλικία των 40 ετών. Στην ηλικία των 74 ετών, η ικανοποίηση από τη ζωή παρουσίαζε την υψηλότερη βαθμολογία (5,9) και στη συνέχεια έπεφτε πάλι, λόγω κυρίως των προβλημάτων υγείας.


Επειδή εκ των πραγμάτων η ευτυχία και η ικανοποίηση είναι υποκειμενικά αισθήματα, οι ερευνητές επεσήμαναν ότι πιθανώς οι άνθρωποι μαθαίνουν να εκτιμούν περισσότερο τη ζωή τους όσο μεγαλώνουν, συνεπώς ευχαριστιούνται με αυτό που έχουν και ...γκρινιάζουν λιγότερο, επιθυμώντας να ζήσουν όσο γίνεται καλύτερα τα χρόνια ζωής που τους έχουν απομείνει. Αυτή η αυξημένη συνειδητοποίηση του επερχόμενου θανάτου κάνει τους πιο μεγάλους να δίνουν προτεραιότητα στο να ζήσουν όσο γίνεται καλύτερα τις εμπειρίες τους.


Πάντως, οι ερευνητές επεσήμαναν ότι φαίνεται πως υπάρχουν διαφορές από χώρα σε χώρα. Για παράδειγμα, στη Γερμανία το επίπεδο ικανοποίησης και ευτυχίας των ανθρώπων εμφανίζεται πιο σταθερό και με λιγότερα «σκαμπανεβάσματα» στη διάρκεια της ζωής σε σχέση με τη Βρετανία.



 Αναδημοσίευση από :  zougla.gr 


Οπότε, σύμφωνα με το παραπάνω άρθρο, έχουμε όλο το χρόνο μπροστά μας να βρούμε όση ευτυχία μας αναλογεί και δεν έχουμε βρει ακόμη. Δεν αναφέρει βέβαια για τις γεροπαραξενιές, τις γερομουρμούρες, ίσα ίσα που επισημαίνει ότι οι άνθρωποι στα -ηντα γκρινιάζουν όλο και λιγότερο (αν και ειλικρινά δεν έχω συναντήσει ακόμη αυτά τα άτομα, μήπως είναι από τις διαφορές από χώρα σε χώρα;). Πάντως, καθώς βρίσκομαι στο φάσμα που το άρθρο αναφέρει σαν ορόσημο στην ευτυχία, μένει να περιμένω να επαληθευτεί η ανηφόρα σε μερικά χρονάκια...

Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2010

Τη βραδιά μου απόψε μη μου τη χαλάς

Γαλλογερμανικη κατοχή
Διεθνές Νομισματικό Ταμείο
Greek Statistics
14ος μισθός
13ος μισθός
Μείωση αποδοχών
...


Αρκετά! Για την Ελλάδα ρε γαμώτο!

Τη βραδιά μου απόψε
στιχοι/μουσικη: Γιαννης Σπανος/ Αλεκος Σακελλαριος
ερμηνεια: Μαρινελλα



Τη βραδιά μου απόψε μη μου τη χαλάς
μάθε και λιγάκι να χαμογελάς
Κάνε λίγο κέφι, πιες ένα κρασί
Χόρεψε κι εσύ
Τη βραδιά μου απόψε μη μου τη χαλάς
γιατί πεισματώνεις και δε μου μιλάς
Άσε με λιγάκι κι εγώ να χαρώ
κι έμπα στο χορό
Τη βραδιά μου απόψε μη μου τη χαλάς
μάθε και λιγάκι να χαμογελάς
Τις παρατηρήσεις και τις συμβουλές
αύριο μου τις λες
Τη βραδιά μου απόψε μη μου τη χαλάς
Ούτε μ’ αγκαλιάζεις ούτε με φιλάς
Άσε πια το ύφος σου το σοβαρό
κι έμπα στο χορό

Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010

Τουριστικές εξορμήσεις (συνέχεια)


Το να χρειαστεί να μετακινηθεί κάποιος με το ΙΧ αυτοκίνητό του (ναι, αυτό για το οποίο καλείται να πληρώσει κάθε χρόνο το όποιο ποσό του επιβληθεί για τέλη κυκλοφορίας) δεν είναι πάντα για λόγους αναψυχής. Ωστόσο, φαίνεται πως επειδή ο τουρισμός στην ελληνική περιφέρεια παρουσιάζει κάμψη, αποφασίστηκε από όλους τους αρμόδιους να τεθεί σε εφαρμογή το σχέδιο "μένουμε ελλάδα", και συμπληρωματικά το "γυρίζουμε την ελλάδα".
Την προηγούμενη Τρίτη είχα προγραμματίσει μια επίσκεψη μέχρι την Πάτρα, για επανεξέταση στο νοσοκομείο μετά από επέμβαση. Με το μαγικό χαρτάκι του νοσοκομείου στα χέρια, οι αγρότες στην Αμφίπολη άνοιξαν τις αλυσίδες στα τρακτέρ τους και μου ΕΠΕΤΡΕΨΑΝ να χρησιμοποιήσω την παλιά εθνική προς την Ασπροβάλτα. Στην επιστροφή την επόμενη μέρα, η Ασπροβάλτα με υποδέχθηκε πάλι, καθώς η Εγνατία φαίνεται ότι δεν ανήκει στο οδικό δίκτυο για το οποίο έχουμε ελεύθερη πρόσβαση ως πολίτες αυτής της χώρας.
Μια επίσης προγραμματισμένη (προ διμήνου, ας είναι καλά το ΕΣΥ και τα ραντεβού του) επίσκεψη σε νοσοκομείο της θεσσαλονίκης αυτή τη Δευτέρα, μου απέδειξε ότι η Εγνατία εξακολουθεί να τελεί υπό κατοχή. Βαρέθηκα να βλέπω την Ασπροβάλτα. Στην επιστροφή όμως, η Εγνατία ήταν κλειστή από τη διασταύρωση Ρεντίνας. Πόσα χρόνια είχα να δω τη Ρεντίνα και το Σταυρό! Στα Βρασνά, η τροχαία μας κατεύθυνε στο εσωτερικό του χωριού, το οποίο ομολογώ δεν είχα την ευτυχία να γνωρίσω άλλη φορά. Ας είναι καλά οι τουρ οπερέιτορς - δασεργάτες, που συνέτειναν στην τουριστική μου επιμόρφωση και αναψυχή.
Στη γέφυρα του Στρυμώνα στην Αμφίπολη, ένας ακόμη ευγενικός τροχαίος μου εξήγησε πως στο σημερινό τουριστικό πακέτο συμπεριλαμβάνεται και Νιγρίτα-Σέρρες. "Μα είμαι με το μωρό" ψέλλισα, ελπίζοντας πως το μόλις 18 μηνών βρέφος μπορούσε να συγκινήσει. "Και για Δράμα και για Καβάλα από κει πάει", μου εξήγησε, και μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά τον υπέροχο κόσμο των Σερρών που διαφημίζει ο Καπουτζίδης.
Αντί για 260 χιλιόμετρα που γράφει συνήθως το καντράν, αυτή τη φορά έγραψε 380. Συνολικά πάνω από 10 ευρώ επιβάρυνση στη βενζίνη, και κοντά στις 1 1/2-2 ώρες καθυστέρηση, μόνο για τη δική μου υποχρεωτική μετακίνηση. Χαίρομαι που μπορώ να συνεισφέρω με τον οβολό μου και τον ελεύθερο χρόνο μου στην τουριστική ανάπτυξη της χώρας, με την ευγενική χορηγία κοινοπραξιών (βλ.Τέμπη), αγροτών, δασεργατών και λοιπών tour-operators.

Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2010

Η Ελλάδα στα δύο...



Χρειάστηκαν λίγες ώρες, για να μεταμορφωθεί το τοπίο της πρώτης φωτογραφίας (η πιο γραφική στιγμή του εθνικού μας δικτύου) στο θλιβερό τοπίο της δεύτερης.
Το Σεπτέμβρη του 2009 έγιναν κάποια έργα από την 'Κοινοπραξία' : "Εκ περιτροπής γίνεται η κυκλοφορία των οχημάτων στην Κοιλάδα των Τεμπών μέχρι και την Τετάρτη καθώς τοποθετούνται πλέγματα για την προστασία από την πτώση βράχων. Τα έργα θα εκτελούνται από τις 7 το πρωί μέχρι τις 12 το μεσημέρι." (Πηγή: Έθνος)
Η επιτροπή του ΤΕΕ ήταν πολύ απόλυτη στην εκτίμησή της. "Μεταξύ άλλων σημειώνει πως σημαντικό ρόλο έπαιξαν οι ιδιαίτερα υψηλές και παρατεταμένες βροχοπτώσεις όλου του προηγηθέντος διαστήματος που μάλιστα ακολούθησαν περίοδο ξηρασίας. Αναφέρει ακόμη πως σύμφωνα με τις υπάρχουσες πληροφορίες, δεν πρέπει να έπαιξαν ρόλο στην κατάπτωση οι εκρήξεις για της διάνοιξη της σήραγγας στην περιοχή." (Πηγή : Πρώτο Θέμα)
Η επιτροπή του ΓΕΩΤΕΕ ήταν πιο προσεκτική στις διατυπώσεις της. "Για την εκδήλωση του φαινομένου των καταπτώσεων στην Κοιλάδα των Τεμπών πιστεύουμε ότι δεν είναι ικανή η παρουσία ενός και μόνο παράγοντα. Απαιτείται η συνύπαρξη πολλών παραγόντων, που έχουν σχέση τόσο με τις γεωλογικές, γεωτεχνικές και μορφολογικές συνθήκες όσο και με τις περιβαλλοντικές συνθήκες και ανθρώπινες παρεμβάσεις και δραστηριότητες...Μάλιστα, τέτοιος παράγοντας είναι και η συνεχή επαναλαμβανόμενη καταπόνηση από τις εκρήξεις στα μέτωπα διάνοιξης της σήραγγας, είναι ένα θέμα που πρέπει να διερευνηθεί.... Καλό θα ήταν να γίνεται έλεγχος της ζώνης επιρροής και της έντασης των δονήσεων από τις εκρήξεις για να εξασφαλιστεί ότι δεν θα επηρεάσουν την υπάρχουσα επισφαλή ισορροπία σε θέσεις όπου η σήραγγα θα πλησιάσει τα πρανή της οδού." (Πηγή : Έθνος)
Από τις εφημερίδες δεν περίμενα έτσι κι αλλιώς πολλά. Η τηλεόραση επίσης περνάει το θέμα στα ψιλά - δεν "πουλάει", άσε που έχουμε και μεγαλομετόχους...
Ο Τριανταφυλλόπουλος βρίσκει ευκαιρία να τα χώσει στους μεγαλομετόχους, λέγοντας δυνατά αυτό που μουρμουράνε 10 εκατομμύρια Έλληνες : "Τα φουρνέλα έριξαν τα Τέμπη" (πηγή : zougla.gr)
Ο καθηγητής Λέκκας προειδοποιεί στη "Μακεδονία" : "και στις εναλλακτικές διαδρομές υπάρχει σοβαρός κίνδυνος κατολισθήσεων. "! Η Ζούγκλα συμπληρώνει : "Χαρακτηριστικά αναφέρουν πως δύο γέφυρες κατά μήκος τη παρακαμπτηρίου μέσω Ελασσόνας έχουν ήδη υποστεί καθιζήσεις της τάξεως του 30% -με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε επικινδυνότητα."
Αλλά "δεν είναι μόνο η κατολίσθηση των Τεμπών στα μέσα του Δεκέμβρη που έκοψε την Ελλάδα στα δύο και στοίχισε τη ζωή σε έναν άνθρωπο. Στα τέλη Δεκεμβρίου οι ισχυρές βροχοπτώσεις προκάλεσαν κατολισθήσεις στο 18ο χλμ. της επαρχιακής οδού Νέων Μουδανιών - Καλλιθέας αλλά και σοβαρές κατολισθήσεις πριν από μερικά 24ωρα στο νομό Ιωαννίνων καθώς και στο νομό Αχαΐας, όπου ξεριζώθηκαν δεκάδες δένδρα." (Πηγή : Μακεδονία)
Στην επιστροφή είπα να δοκιμάσω την τύχη μου από τον παραλιακό της Λάρισας. 86 χιλιόμετρα, αρκετά από αυτά ζόρικα... Τα πέτυχα με φως ημέρας και χωρίς κίνηση και πάλι χρειάστηκαν 1 ώρα και 20 λεπτά για να τα διασχίσω. Οι αγρότες συνεχίζουν κανονικά τις δουλειές τους, βγαίνοντας με τα τρακτέρ στο δρόμο με την ησυχία τους, σταματώντας όπου τους βολέψει στη μέση του δρόμου - δεν τολμώ να ελπίζω ότι έχουν όλοι φανάρια για τις νυχτερινές ώρες... Λάρισα-Μάλγαρα 2 ώρες, 30 λεπτά λιγότερο από την ορεινή διαδρομή - ήταν και η ορατότητα και η κίνηση καλύτερη βέβαια, οπότε ίσως δεν έχει μεγάλη διαφορά, αλλά σε γενικές γραμμές είναι καλύτερη αυτή η παράκαμψη.
Το σκέφτηκα για τη διαδρομή μέσω Ρίου-Ιωαννίνων, αλλά μιας και η επόμενη μου διαδρομή για Ρίο είναι σε δυο βδομάδες, είπα να δοκιμάσω και την εναλλακτική της παραλιακής.
Αλήθεια θα ανοίξουν τα διόδια από Δευτέρα; Είναι ΤΡΕΛΟΙ;;; Ελπίζω και πιστεύω ο αγώνας των κατοίκων να έχει αποτέλεσμα.