Τετάρτη 31 Ιανουαρίου 2007

Το μόνο που λείπει είναι το θέατρο...

Η ζωή μου στην Αθήνα με γέμιζε και ήμουν αρκετά ικανοποιημένη. Όταν δεν έχεις άλλες παραστάσεις, το διαφορετικό σου φαντάζει περίεργο. Δεν έχανα ευκαιρία, σε κάθε εξόρμησή μου να ρωτώ τους ντόπιους ένα και μόνο πράγμα. Γιατί μένουν σε τόσο μικρό μέρος, τι κερδίζουν και τι χάνουν σε σχέση με τη ζωή που ήξερα. Και μου έκανε εντύπωση, που όλοι ανεξαιρέτως όσους πετύχαινα, ηλικίες 25-45, τόσο άντρες όσο και γυναίκες, μου δίνανε την ίδια απάντηση. "Όλα τα έχουμε εδώ, δεν μας λείπει τίποτα. Το μόνο που λείπει είναι το θέατρο, για αυτό και κατεβαίνουμε όσο πιο συχνά μπορούμε στην Αθήνα να δούμε τις παραστάσεις που θέλουμε"...
Τύχαινε χρονιά που πήγαινα σε 4-5 παραστάσεις, όπως και χρονιές που δεν πήγαινα ούτε σε μια. Δεν το θεωρούσα ποτέ σαν κάτι που μπορεί να σου λείψει, ειδικά όταν αρκετές παραστάσεις, ειδικά το καλοκαίρι, κάνουν περιοδείες σε όλη την Ελλάδα.
Ώσπου έφτασε το πλήρωμα του χρόνου, και ζυγίζοντας τα υπέρ και τα κατά, αποφάσισα να μπω κι εγώ στο κλαμπ των μη-Αθηναίων. Αφού έτσι κι αλλιώς "όλα τα είχανε", δεν είχα και πολλά να χάσω, μόνο το θέατρο...
Η πραγματικότητα εντελώς διαφορετική, ως συνήθως.
Ένα γιατρό ρε παιδιά! Για μια απλή (?)ίωση που μας ταλαιπωρεί μάνα και κόρη, ο παιδίατρος έγραψε την αντίθετη αγωγή από τον ΩΡΛ - και ευτυχώς για την κόρη, δυστυχώς για μένα, η δική του αγωγή ήταν η ενδεδειγμένη. Έχω διαγράψει ήδη από τον ιατρικό κατάλογο της περιοχής τα μισά ονόματα, με αυτούς τους ρυθμούς μέχρι το καλοκαίρι θα πρέπει να αναζητώ ιατρικές υπηρεσίες από Θεσσαλονίκη και πέρα!
Έναν επαγγελματία μάστορα ρε παιδιά! Μια απλή (?) σύνδεση θερμοϋδραυλική, που υποτίθεται θα μας βοηθήσει στην εξοικονόμηση ενέργειας, έχει φέρει μέχρι τώρα 3 μάστορες στην πόρτα μου-πορτοφόλι μου, για να διορθώνει ο ένας τα λάθη του προηγούμενου και να κάνει δικά του χειρότερα. Και ενώ πρέπει να φωνάξω κάποιον να το κάνει επιτέλους να λειτουργήσει το ρημάδι, τρέμω μπροστά στον ερασιτεχνισμό και το θράσος τους. Και εδώ έχω επίσης διαγράψει από τους καταλόγους πολλούς "ειδικούς" - αλλά ακόμη και η "εισαγωγή" από το διπλανό νομό δεν αποδείχτηκε καλύτερη...
Φοβάμαι πως φταίει η έλλειψη ανταγωνισμού. Και οι πελάτες δεν είναι τόσο "απαιτητικοί", και οι ανταγωνιστές είναι λίγοι και ελεγχόμενοι, οπότε πού θα πάς, πάλι σε αυτούς θα καταλήξεις. Ε όχι, νισάφι πια, πρέπει ή να τα παρατήσω και να φύγω τρέχοντας σε πιο πολιτισμένες καταστάσεις, ή να αρχίσω τις αγωγές και τις μηνύσεις. Ειλικρινά, δεν μου λείπει το θέατρο καθόλου εδώ που ήρθα. Το θέατρο του παραλόγου.

Κυριακή 28 Ιανουαρίου 2007

Μπάχαλον μεν, χάρβαλον δε...


Το ημερολόγιο δείχνει ήδη έβδομο χρόνο της τρίτης (χριστιανικής) χιλιετίας.
Η χώρα ανήκει στην πολιτισμένη Ευρώπη και δη στην ΟΝΕ.
Η οικονομία έχει πάρει τα πάνω της, όπου να 'ναι βγαίνουμε από την επιτήρηση και τρώμε με όσα χρυσά κουτάλια του Κωνσταντίνου έχουν απομείνει.
Το καθεστώς είναι δημοκρατικότατο.
Το κράτος έχει επανιδρυθεί με επιτυχία σύμφωνα με τη γνώμη των πολιτών, όπως δείχνουν και όλες οι δημοσκοπήσεις των τελευταίων ετών.
Και οι πολίτες; Περπατάς στο δρόμο, στο κέντρο της πόλης, μέρα μεσημέρι, και δέχεσαι βιτριόλι στο πρόσωπο ή πυροβολισμούς από τσαντάκιδες...
Τηλεφωνείς στο ΙΚΑ για ραντεβού, και σου κλείνουν για μετά από 3 μήνες - αν είσαι τυχερός και υπάρχει η αντίστοιχη ειδικότητα σε κοντινή περιοχή...
Περιμένεις έξω από το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας από τις μια μέχρι τις τρεις τα ξημερώματα, γιατί οι ταξιτζήδες δεν σταματούν μόλις βλέπουν τα μπαγκάζια σου - θέλουν να χώσουν μέσα όσους περισσότερους μπορούν, και το λιμεναρχείο απλά τους απαγόρευσε να μπαίνουν μέσα στο λιμάνι...
Οι Νομαρχίες αποκαλύπτουν πως εταιρεία που έκλεισε εδώ και μήνες, συνεχίζει να διοχετεύει την αγορά, τα νοσοκομεία και το στρατό με όσα της απόμειναν στην αποθήκη της, και το Υπουργείο Υγείας με ανακοίνωση του τονίζει πως "ουδέν πρόβλημα υφίσταται", καθώς δεν βρέθηκαν ληγμένα τρόφιμα. Το γεγονός ότι στην αποθήκη - "διατροφικό Κωσταλέξι" το κύκλωμα που δρούσε άλλαζε τις ημερομηνίες λήξης δεν απασχολεί το Υπουργείο, έχει ήδη βγει το πόρισμα της ΕΔΕ...

Πέμπτη 25 Ιανουαρίου 2007

Το φρένο της ζωής μου...


Ήταν απόφαση της πλειοψηφίας των συναδέλφων. Η φετινή κοπή της πίτας θα γίνει βράδυ, σε ένα από τα ωραιότερα κουτουκάκια της πόλης. Οι περιγραφές της βραδιάς κεντρίζουν την περιέργεια. Να εξασφαλίσουμε λέει άδεια διανυκτέρευσης, γιατί μετά το φαγητό ακολουθούν μπουζούκια και ποτάκι. Απορώ, γιατί πιο πολύ κέφι έχω δει σε μνημόσυνα παρά σε μια μικρή μάζωξη που είχαμε τις προάλλες στο γραφείο. Επίσης την ερώτηση αν θα έρθουν, ακολουθεί η ερώτηση "αν ο/η τάδε έρθει, δεν έρχομαι". Αγοράζουν μπλούζες και φούστες για τη "μεγάλη βραδιά", τα πηγαδάκια δίνουν και παίρνουν, είναι ένα από τα πιο αγαπημένα θέματα στο γραφείο και αρχίζω να υποψιάζομαι πως δεν είναι μια απλή πίτα, ούτε μια κοινή έξοδος συναδέλφων.
Την πρότασή μου να κάνω κοινωνό στο γλέντι το έτερον ήμισυ, ακολουθεί στην αρχή ένα μούδιασμα, μετά όμως μου κάνουν πιο ξεκάθαρη την εικόνα. Η έξοδος είναι για να ενώσει τους συναδέλφους και ένα άτομο έξω από το περιβάλλον θα αισθανθεί λίγο έξω από τα νερά του. Όμως, η συζήτηση επεκτείνεται. "Και πώς θα γλεντήσεις με το φρένο της ζωής σου;" μου κάνει ο συνάδελφος.
Ειλικρινά δεν είχα σκεφτεί ποτέ το άλλο μου μισό σαν "φρένο της ζωής μου". Προτιμώ να το σκέφτομαι σαν πηγή δημιουργίας, σαν αναζωογόνηση, σαν τον άλλο μου εαυτό. Και είμαι σίγουρη ότι μπορώ να γλεντήσω και χωρίς να είμαστε στο ίδιο τραπέζι, αν και προτιμώ να μοιραζόμαστε τις χαρές μας. Ωστόσο, η σκέψη με έβαλε σε προβληματισμό.
Μπορώ να γλεντήσω με άτομα, που θεωρούν το άλλο τους μισό σαν καταναγκαστική λύση; Που θεωρούν ότι μια έξοδος είναι μια (ακόμη) ευκαιρία να αφήσουν πίσω τις συζυγικές ευθύνες και να διασκεδάσουν μέχρι πρωίας; Δεν θέλω να "κολλήσω" αυτές τις απόψεις, και δεν μπορώ να τους εξηγήσω τις δικές μου.

Δευτέρα 22 Ιανουαρίου 2007

Εξυπηρέτηση πελατών

Μετά από μια πολύ δημιουργική μέρα στους δρόμους και τα μαγαζιά της Θεσ/νίκης, που ξεκίνησε από τις 10:30 και έφτασε στις 20:30, μια βιτρίνα μας κίνησε το ενδιαφέρον. Ένα πολύ γνωστό ζαχαροπλαστείο, που σε πρόσφατη συζήτηση ακούσαμε ότι έχει τα καλύτερα γλυκά στην πόλη. Το πορτοφόλι όμως είχε ήδη αδειάσει. Και κει που ετοιμαζόμασταν να προσπεράσουμε, ξάφνου η ματιά μας πέφτει στα πολύ γνώριμα σηματάκια από πιστωτικές κάρτες στην είσοδο.
Μπαίνοντας μέσα, βλέπουμε δυο κυρίες. Η μια, η νεότερη, σηκώνεται να μας εξυπηρετήσει, με χαμόγελο. Εξαρχής τη ρωτάω αν δέχονται κάρτες, γιατί από μετρητά στερέψαμε. Βεβαίως, μου απαντάει. Γιατί, της εξηγώ, έχουμε ακούσει ότι είστε το καλύτερο μαγαζί, και θέλουμε να το επαληθεύσουμε.
Ενώ έχουμε επιλέξει κάποια σιροπιαστά, η συνοφρυωμένη κυρία που μέχρι τότε καθόταν σιωπηλή στο ταμείο την παραμερίζει και γεμίζει μόνη της το κουτί. Χωρίς ίχνος χαμόγελου, λες και έκανε αγγαρεία. Και ενώ της είπαμε να βάλει ένα μεσαίο κουτί, θεώρησε σκόπιμο να βάλει 3-4 κομμάτια ενδεικτικά - χρειάστηκε να της εξηγήσουμε ότι εννοούμε να γεμίσει το κουτί.
Ενώ η συνοφρυωμένη κυρία βάζει τα σιροπιαστά σε ένα κουτί, η χαμογελαστή συνεχίζει με τρίγωνα, καζάν τιπί και λοιπά αντιδιαιτητικά. Ζυγίζουν λοιπόν και οι δύο τα καλούδια μας, και περιμένουμε, με την κάρτα στα χέρια, να πληρώσουμε.
Αφοσιωμένη η κυρία στην ταμειακή να χτυπήσει τα σωστά ποσά, δεν σηκώνει τα μάτια της να δει την κάρτα που έχουμε στο χέρι παρά μόνο όταν έχει "κλείσει" την απόδειξη. Μόλις τη βλέπει στα χέρια μας, αρχίζει να σκούζει - μπροστά στους επόμενους πελάτες που είχανε μπει στο μεταξύ.
- Γιατί δεν μου είπατε ότι ήτανε με κάρτα;
- Μα ήταν το πρώτο πράγμα που είπαμε μπαίνοντας μέσα. Στην κοπέλα.
- Δεν το είπατε σε μένα, εγώ είμαι στο ταμείο, δεν γίνεται τώρα τίποτα.
- Γιατί δεν χτυπάτε την κάρτα;
- Γιατί αν χτυπήσω κάρτα, θα χρεωθώ δεύτερη φορά το ποσό και θα το βάλω από την τσέπη μου.
- Και γιατί δεν ακυρώνετε την απόδειξη που μόλις κόψατε;
- Δεν γίνεται, πρέπει να με πληρώσετε μετρητά...
Και η συζήτηση θα συνεχιζόταν για πολύ ώρα ακόμη, αν δεν της εξηγούσα πως είτε θα έπαιρνε την κάρτα, είτε θα κρατούσε τα γλυκά, καθώς δεν υπήρχε ρευστό για δείγμα.
Δέχτηκε με μισή καρδιά, όχι χωρίς να σκούξει πως θα τα πληρώσει από την τσέπη της, και πως την επόμενη φορά πρέπει να το πούμε στην ίδια και μόνο, καθώς εκείνη είναι υπεύθυνη για το ταμείο...
Βγαίνοντας, αναρωτήθηκα. Με πόση καλή διάθεση μπήκα στο μαγαζί, και με πόσα νεύρα βγήκα. Την επόμενη φορά που θα βρεθώ σε παρόμοια βιτρίνα, θα το σκεφτώ πολύ να μπω μέσα. Είναι κρίμα να επενδύει μια επιχείρηση χρόνο, μεράκι και χρήμα για να πάει μπροστά, και να έρχεται μια ανεκπαίδευτη να διώχνει πελάτες από το μαγαζί, γιατί δεν έχει τρόπους. Κύριες και κύριοι επιχειρηματίες, επενδύστε στην εκπαίδευση προσωπικού στη σωστή εξυπηρέτηση, και κυρίως στο χαμόγελο, πιάνει τόπο αυτή η επένδυση.

Πέμπτη 18 Ιανουαρίου 2007

Άνδρες, αυτοί οι άγνωστοι...


Σίγουρα δεν θα μπορούσαμε χωρίς τους άντρες. Όμως συχνά επικρατεί ασυννενοησία.
Μια από τις πιο συνηθισμένες αιτίες της ασυννενοήσιας είναι πως δεν ακούνε. Έχουνε μια ιδέα στο μυαλό τους, και ενώ απαντάνε καταφατικά στην ερώτηση "κατάλαβες;", στην πραγματικότητα έχουνε μείνει με την πεποίθηση πως η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από αυτό που οι ίδιοι θεωρούν σωστό-λογικό-επόμενο. Αυτό ισχύει και όταν μιλάνε με γυναίκες, αλλά και όταν μιλάνε με άντρες.
Λέει ας πούμε ο ένας, ας βρεθούμε στο τάδε σημείο. Αν ο άλλος έχει άποψη για το σημείο της συνάντησης, δεν παρατηρεί τη συνέχεια της συνάντησης, αλλά συμφωνεί μένοντας με την εντύπωση ότι το σημείο συνάντησης είναι αυτό που έχει στο μυαλό του. Και φυσικά δεν θα συναντηθούνε...
Του λες του καλού σου για παράδειγμα, "είναι επείγον, για να τελειώσεις άμεσα πήγαινε στο Α' γραφείο, και μετά στο Β'", και αυτός πάει πρώτα στο Β', και σου λέει "δεν τελείωσα τη δουλειά σήμερα, με έστειλαν στο Α' και θα ξαναπάω σε δέκα μέρες"... Μα όταν έλεγε ότι κατάλαβε, τι σκεφτότανε;
Ας προσπαθήσω να μη νευριάσω σήμερα. Εξάλλου είπαμε, φταίει ο διαφορετικός εγκέφαλος με τον οποίο μας προίκισε η φύση. Απλά, θα πάω εγώ αύριο να τελειώσω τη δουλειά, γιατί όντως είναι επείγουσα (να δω πώς θα φύγω από το γραφείο μου). Και την επόμενη φορά, να φροντίσω να δώσω τις οδηγίες ΓΡΑΠΤΩΣ...

Κυριακή 14 Ιανουαρίου 2007

Ύαινες και λοιπά αρπακτικά


- Γιατί δεν έχεις κάμερα;
- Γιατί δεν τη χρειάστηκα μέχρι τώρα. Η κάμερα συνήθως παραπέμπει σε άλλου είδους επικοινωνία.
- Κάτι το οποίο δεν το θέλουμε δεν το επεδιώκουμε, ούτε έστω από περιέργεια. Είναι ένα επακόλουθο το οποίο βγαίνει από μόνο του και έπειτα από γνωριμία και επιθυμία και των δύο. Γιατί είσαι εδώ μέσα;
- Δηλαδή πού εδώ μέσα;
- Στο διαδίκτυο; Τι ψάχνεις;
- Κυρίως γράφω στο ιστολόγιο μου.
- Τι είναι αυτό; Προσωπική σου σελίδα;
- Καταγράφω αυτά που με ενδιαφέρουν, τις σκέψους μου, τους προβληματισμούς μου, ανταλάσσω απόψεις με τους συνοδοιπόρους μου συνblogίτες...
- Και τι πετυχαίνεις με αυτό;
- Είναι η εξέλιξη του ημερολογίου, που κρατούσαμε όλες οι έφηβες στην εφηβεία, μόνο που εκείνο έπρεπε να είναι κρυφό, ενώ αυτό το μοιράζεσαι.
- Παράξενη σε κόβω, μυστήρια, πλάνα, αλλά... ενδιαφέρουσα προσωπικότητα. Αλλά χαλάρωσε λίγο, πολύ στην τσίτα σε βλέπω. Πώς τα πάτε με τον άντρα σου στο σεξ; Ικανοποιήσε ή έχεις κάποιες ιδιαίτερες προτιμήσεις;
- Μια χαρά.
- Εσύ πώς κρίνεις τη σεξουαλική σου ζωή; Έντονη; Μονότονη; Άγρια;
- Ικανοποιητική.
- Σου αρκεί αυτό;
- Αν δεν αρκούσε, δεν θα ήταν ικανοποιητική.
- Υπάρχει όμως και το τέλειο, το πολύ καλό.
- Κοίτα, άντρα έτσι όπως τον θέλω, να με ικανοποιεί σε όλα τα επίπεδα, τον βρήκα στα τριανταφεύγα μου, και για χάρη του άφησα το εργένικο διαμέρισμα, τη ζωή μου όπως την είχα μέχρι τότε, άλλαξα κατεύθυνση - αν αυτό δεν σημαίνει ΤΟ ΤΕΛΕΙΟ, δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να σημαίνει.
- Πώς ζούσες πριν;
- Έντονα, με την πιο μακροχρόνια σχέση να κρατάει μονοψήφιες βδομάδες.
- Την ξέρεις την παροιμία; Ο λύκος αλλάζει μόνο το τρίχωμα.
- Ξέρω την άλλη, ότι κάπου υπάρχει το άλλο μισό μας πορτοκάλι και όταν το βρούμε, όλα ταιριάζουνε φυσικά.
- Καλύτερα ένα χρόνο ζωής λιονταριού παρά 20 αρνιού. Θες να μου πεις ότι δεν ερωτεύτηκες μέχρι τα 30 και ερωτεύτηκες στα τριανταφεύγα;
- Δεν είπα ότι δεν ερωτεύτηκα, είπα ότι ερωτευόμουν κάθε βδομάδα, με πολύ πάθος μάλιστα, κι αυτό το πάθος περνούσε σε 3 νύχτες.
- Να σου πω εγώ τι έκανες. Απλά δεν είχες πολλές επιλογές και είχαν στενέψει τα περιθώρια, και έψαχνες πλέον για έναν σύντροφο με τον οποίο θα κάνεις μια ζωή με υποχωρήσεις και αλλαγές προσωπικότητας.
- Δεν θέλησα ποτέ παραχωρήσεις. Για αυτό αγόρασα το εργένικο διαμέρισμα, πήρα τις γατούλες μου, το αμαξάκι μου και έκανα τη ζωούλα μου όπως ήθελα.
- Τώρα είσαι ερωτευμένη δηλαδή;
- Όπως λέει και η φίλη μου η Πέγκυ, πού να φανταστώ πως μου κάνει πλάκα η ζωή; Ά, ξέχασα να σου πω πως αν και γατομάνα, είμαι του σκυλάδικου.
- Μπα, παλιά, στην παλιά σου ζωή. Τώρα έγινες μια μάνα με ταμπού και προκαταλήψεις, χωρίς την παλιά 30τρέλα που καβάλαγες.
- Δεν νομίζω πως θα γίνω ποτέ μια τυπική "μάνα". Και όταν βρήκα το άλλο μισό πορτοκάλι, δεν είπα "καιρός να αράξω", είπα "ή αυτός ή κανένας".
- Αλλά τι έκανες, σκ..α έφαγες και ψάχνεις για άλλα πορτοκάλια;
- Ποιός σου είπε ότι ψάχνω για άλλα πορτοκάλια;
- Δεν είναι κακό να δοκίμαζες κι άλλου είδους ηδονές, πιο ακίνδυνες, πιο ασφαλείς. Αυτό που έχουμε μέσα μας (γιατί όλοι κρύβουμε έναν τίγρη, μια ύαινα, ένα αρπακτικό τέλος πάντων) θα πρέπει να το εξωτερικεύουμε, γιατί αν δεν το κάνουμε, τότε ίσως μας βγει σε άλλου είδους αντιδράσεις επώδυνες για τη σχέση μας, για το παιδί μας, για την οικογένειά μας γενικά. Με λίγα λόγια απελευθέρωσε τον εαυτό σου και μην βάζεις όρια και ταμπού.
- Αγαπητέ μου, την ύαινα και το αρπακτικό που λες, τα απελευθέρωσα και τα βίωσα αρκετά έντονα, δεν έβαλα κάπου όρια.
- Αυτό έγινε παλιά. Πολύ παλιά. Έκανες δηλαδή τον κύκλο σου;
- Όταν απελευθερώνεις κάτι, δεν το απελευθερώνεις για λίγο. Πιστεύω πως ναι, έχω κάνει τον κύκλο μου.
- Μακάρι να με καταλάβαινες.
- Σε καταλαβαίνω, απλά εσύ δεν καταλαβαίνεις.
- Εγώ καταλαβαίνω περισσότερο. Γι αυτό όλες οι γυναίκες στην ηλικία σου που κάνουν παιδί, τα ίδια σκέφτονται, δεν σε κατηγορώ βέβαια... Όλες λένε ο κύκλος έκλεισε.
- Και μετά ξανανοίγει; Αυτό προσπαθείς να μου πεις;
- Άντε να πας στο παιδί σου που σε χρειάζεται. Άλλωστε τι ζητάει μια χορτασμένη γυναίκα εδώ μέσα;

Παρασκευή 12 Ιανουαρίου 2007

Νέοι γονείς - αυτοί οι άγνωστοι

Μου αρέσει να σερφάρω στο διαδίκτυο και να γελάω, να προβληματίζομαι ή να απορώ με τα ποστ των συνblogιτών μας. Ξεχώρισα το πολύ ενδιαφέρον ποστ, του gelial, που προσπαθεί να κατατάξει τους γονείς σε κατηγορίες ανάλογα με την ηλικία των τέκνων τους.
Γέλασα με την ψυχή μου, κάπου αναγνώρισα κι εγώ τον εαυτό μου ως πρώην μη-γονέας, στην ηλικία των εικοσιφεύγα προς τριαντακάμποσο. Οι γάμοι αρχίσανε αμέσως μετά το λύκειο, και στα τριαντακάμποσο οι ηλικίες των παιδιών των συνομηλίκων ποικίλουν από νήπια μέχρι μέση εκπαίδευση. Και ενώ εσύ έχεις θέσει σκοπό της ζωής σου να μην αφήσεις ξερονήσι για ξερονήσι και μπαράκι για μπαράκι, καταλαβαίνεις πως σου είναι αδύνατον να επικοινωνήσεις με μη-μπακούρους/ισσες. Το χειρότερο είναι η έκφραση απελπισίας που βλέπεις στο βλέμμα τους για την αθεράπευτη κατάστασή σου - κάνε τουλάχιστον ένα παιδί, μην πάει χαμένη η ζωή σου και τα σχετικά. Και ενώ σε τρομοκρατούν και σε οικτίρουν, σου εξιστορούν το δράμα που πέρασαν και περνούν και μένεις να αναρωτιέσαι γιατί σου εύχονται να περάσεις αυτά τα φρικιαστικά που περιγράφουν.

Όμως η ζωή έχει πολύ (μα πολύ!) χιούμορ και ξάφνου ήρθε η ώρα να με κατατάξει και μένα στην ενλόγω ομάδα. Όχι σαν αποτέλεσμα ελλιπούς μέτρου προφύλαξης, αλλά σαν συνειδητού και μάλιστα ιατρικώς επιδιωκόμενου καρπού θυελλώδους έρωτα. Και ξαφνικά διαπίστωσα πως όλα τα κλισέ λες και είχανε βγει για μένα. Ναι, η ζωή μου άλλαξε και ξαφνικά κατάλαβα πως έγινε πιο "γεμάτη". Ναι, είναι ένα συναίσθημα καταπληκτικό, που δεν περιγράφεται με λόγια - οπότε πώς να το εξηγήσεις στους αμύητους; Και όχι, η ζωή δεν τελειώνει με ένα παιδί - απλά οριοθετούνται εκ νέου κάποιες προτεραιότητες.

Ευτυχώς δεν υπήρξα μαμά-ψάρακας. Ας όψεται η ωριμότητα, το γεγονός ότι είχα χορτάσει τη γκομενοζωή, συν το γεγονός ότι ήδη υπήρξα για χρόνια γατομάνα. Οπότε το πρώτο στάδιο πέρασε σχετικά ανώδυνα. Το να κοιμηθείς σε δόσεις ένα βράδυ που η μικρή είναι λίγο ανήσυχη, είναι πταίσμα μετά από ένα σωρό ξεγυρισμένα ξενύχτια στα ορθάδικα.

Βρίσκομαι ήδη στο δεύτερο στάδιο, και παρατηρώ ότι ήταν σωτήρια η σκέψη να εξαφανιστώ χιλιόμετρα μακρυά από babysitterάδες. Η παρέα βέβαια αποτελείται από άτομα με παιδιά στο λύκειο, τα οποία ήδη έχουν τις δικές τους παρέες, και έτσι το γεγονός ότι το δικό μας τέκνο είναι ακόμη σε ηλικία να μας ακολουθήσει τους χαροποιεί. Εξάλλου δίνουμε την ευκαιρία, σε όποιον από την παρέα το επιθυμεί, να φρεσκάρει τις γνώσεις του στα μωρά και να προπονηθεί στο εγγόνι που όπου να'ναι θα αποκτήσει.

Δεν έφτασα ακόμη στο στάδιο 3, και δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνει παρέα με ζευγάρια με παιδιά στην ηλικία της κόρης μου - τα καλά της ωριμότητας είπαμε. Πιστεύω ότι είναι εντέλει θέμα επιλογής αν θα γίνεις ένας από τους γονείς της λίστας (δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία) ή αν θα παραμείνεις αυτός που ήσουνα πριν. Μάλλον έχει να κάνει με το αν υπήρχε αυτογνωσία πριν την πατρότητα/μητρότητα. Αν είχες ζωή και στόχους, το παιδί δεν σε εμποδίζει αλλά σου δίνει νέα ώθηση. Και σίγουρα όλο και κάποιον άτεκνο θα γνωρίζεις για να προσπαθήσεις να του εξηγήσεις τα θετικά που έφερε στη ζωή σου ο ερχομός του τέκνου - και να του ευχηθείς, αν έρθει και για αυτόν η ώρα, να εστιάσει σε αυτά τα θετικά.

Δευτέρα 8 Ιανουαρίου 2007

Πάμε για ψώνια!




Ο έλληνας καταναλωτής μέχρι πριν λίγα χρόνια ψώνιζε στο μπακαλικάκι της γειτονιάς. Η ποιότητα των εμπορευμάτων συχνά ήταν αμφίβολη, αλλά έλα που ήταν «δικός μας άνθρωπος» και τον εμπιστευόταν όλη η γειτονιά. Εξάλλου τα χρήματα ήταν σχεδόν πάντα λιγοστά, και μόνο ο ο γνωστός έδινε βερεσέ. Έτσι ψώνιζε τα απολύτως απαραίτητα, αν και υπήρχαν υπερβολές πχ στα φρούτα με το τσουβάλι.
Μας ήρθε λίγο απότομα και απροειδοποίητα η παγκοσμιοποίηση και η ΟΝΕ. Γεμίσαμε με μεγάλα σούπερ μάρκετ, με μεγάλα καρότσια, χωρίς να έχουμε να κάνουμε πια με τον μπακαλόγατο της γειτονιάς που μας είχε ταράξει στη σαβούρα και στην ακρίβεια. Γιατί στα σούπερ μάρκετ βρίσκαμε και φτηνότερα πράγματα, και πράγματα που ο δικός μας δεν έλεγε να φέρει αν και τα ζητούσαμε, και πράγματα που δεν είχαμε καν φανταστεί ότι υπήρχαν.
Σε ελάχιστο χρονικό διάστημα έκλεισαν τα μπακάλικα, κι αυτά που μείνανε, γίνανε «μπουτίκ» με απλησίαστες τιμές. Από κείνη τη στιγμή τα σούπερ μάρκετ που εδραίωσαν τη θέση τους στην αγορά, ρίξανε την ποιότητα και ανέβασαν τις τιμές. Υπάρχουν ειδικά τμήματα σε κάθε μεγάλη εμπορική επιχείρηση που ενισχύουν την έμφυτη τάση για υπερκαταναλωτισμό. Οι «εκπτώσεις» στην συντριπτική πλειοψηφία είναι παραπλανητικές. Ένα σαμπουάν + μία οδοντόκρεμα + δύο απορρυπαντικά = 5 ευρώ έκπτωση σου λένε, και συνήθως η αλήθεια είναι πως δεν θα αγόραζες τα μισά από αυτά που σου δώσανε «δώρο», στα χρεώσανε και πλήρωσες και τα έξοδα της προώθησης. Αλλά για αυτό δεν ευθύνεται μόνο το μαγαζί, ευθύνεται και ο καθένας μας που δεν έκλεισε τα μάτια και τα αυτιά στις σειρήνες. Και όσο για τα παιδιά που μας τραβολογούν στα ψώνια, και μεις υπήρξαμε κάποτε παιδιά και ζητούσαμε της Παναγιάς τα μάτια, αλλά οι γονείς μας μας εξήγησαν πως τα λεφτά δεν φυτρώνουν στα δέντρα και πως τα χρήματα είναι περιορισμένα. Αν θεωρούμε πως επειδή το χρήμα έγινε «πλαστικό», έγινε και απεριόριστο, και πάλι ευθυνόμαστε οι ίδιοι.
Δεν ξέρω ποιός μπορεί να οργανώσει σεμινάρια εκπαίδευσης. Είναι πολύ μεγάλο το κόστος, και οι ενώσεις καταναλωτών ακόμη και για μια καταγγελία σε χρεώνουν με έξοδα εγγραφής και ετήσια συνδρομή. Πιστεύω πως αρκεί να παρακολουθήσουμε οποιοδήποτε σεμινάριο κοστολόγησης ή marketing για να μάθουμε τις πρακτικές των πολυκαταστημάτων. Δεν μπορούμε να τα περιμένουμε όλα από το απρόσωπο Κράτος - οι ελεγκτικοί μηχανισμοί αποδεικνύονται πολύ λίγοι για τόσες κομπίνες και παρατυπίες. Έχουν βγει ήδη αρκετά φυλλάδια από τα Υπουργεία και κάποιες Νομαρχίες σχετικά με την παροχή υπηρεσιών που μας παρακινούν να μάθουμε τα δικαιώματά μας. Ας τα ψάξουμε λοιπόν, και μην περιμένουμε την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος μαζί με τη λυπητερή από τις τράπεζες.

Κυριακή 7 Ιανουαρίου 2007

Γιορτές τέλος


Το δωδεκαήμερο τέλειωσε πια. Ξεστολίζουμε το δέντρο και μαζεύουμε όλα τα στολίδια στην κούτα για την επόμενη χρονιά. Συνηθίσαμε τόσες μέρες με το σπίτι στολισμένο και τα λαμπάκια να αναβοσβύνουν, που τώρα το σπίτι μοιάζει γυμνό χωρίς αυτά. Ευτυχώς που οι απόκριες είναι νωρίς εφέτος...

Πέμπτη 4 Ιανουαρίου 2007

Φαρυγγολαρυγγίτιδα...


Την ώρα που έβαζα τη σαμπάνια στο ψυγείο για να είναι δροσερή την ώρα που θα αλλάξει ο χρόνος, συνειδητοποίησα ότι ο λαιμός μου είχε ήδη αποφασίσει να μην πω τις ευχές φωναχτά. Ο συμφοιτητής που με πήρε τηλέφωνο λίγες ώρες πριν μας αποχαιρετήσει το 2006, αφού με άκουσε λίγα λεπτά να ψιθυρίζω, άρχισε να ψιθυρίζει κι αυτός - "γιατί ψιθυρίζουμε αλήθεια?" με ρώτησε συνωμοτικά.
Την πρώτη μέρα του χρόνου οι χορδές μου δούλεψαν λίγο καλύτερα, αν και ο ήχος που βγάλανε δεν θύμιζε και πολύ τη φωνή μου. Ώσπου πήρα χθες τη μάνα μου να τη ρωτήσω για κάποια ξαδέλφη που μόλις πρωτοσυνάντησα. Και ενώ ξεκινώ τη συζήτηση, λέγοντας "του Λαμπούκα η κόρη" και περιμένοντας να μου αραδιάσει το γενεολογικό δέντρο, μπας και μαντέψω καλύτερα τη συγγένεια, αυτή ξάφνου αναγνωρίζει στη φωνή μου "του Λαμπούκα την κόρη"... Με το ζόρι καταφέρνω να σκούξω πως είμαι η δικιά της η κόρη!
Και ενώ ο καλός μου έχει ήδη ενημερώσει όποιον παίρνει τηλέφωνο για ευχές ότι έχω "οξεία φαρυγγίτιδα", ο γιατρός ήταν πιο τρομοκρατικός. "Φαρυγγολαρυγγίτιδα", αποφαίνεται. Μακάρι να περάσει, να σου πω για πότε θα το προφέρω σωστά!

Δευτέρα 1 Ιανουαρίου 2007

ΕΥΧΕΣ


2006 αντίο σε ό,τι μας απασχολεί και μας πονάει

2007 ελπίδες για ό,τι δεν έχουμε ζήσει ακόμα

2007 ευχές για υγεία και δημιουργία

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ