Μου αρέσει να σερφάρω στο διαδίκτυο και να γελάω, να προβληματίζομαι ή να απορώ με τα ποστ των συνblogιτών μας. Ξεχώρισα το πολύ ενδιαφέρον ποστ, του gelial, που προσπαθεί να κατατάξει τους γονείς σε κατηγορίες ανάλογα με την ηλικία των τέκνων τους.
Γέλασα με την ψυχή μου, κάπου αναγνώρισα κι εγώ τον εαυτό μου ως πρώην μη-γονέας, στην ηλικία των εικοσιφεύγα προς τριαντακάμποσο. Οι γάμοι αρχίσανε αμέσως μετά το λύκειο, και στα τριαντακάμποσο οι ηλικίες των παιδιών των συνομηλίκων ποικίλουν από νήπια μέχρι μέση εκπαίδευση. Και ενώ εσύ έχεις θέσει σκοπό της ζωής σου να μην αφήσεις ξερονήσι για ξερονήσι και μπαράκι για μπαράκι, καταλαβαίνεις πως σου είναι αδύνατον να επικοινωνήσεις με μη-μπακούρους/ισσες. Το χειρότερο είναι η έκφραση απελπισίας που βλέπεις στο βλέμμα τους για την αθεράπευτη κατάστασή σου - κάνε τουλάχιστον ένα παιδί, μην πάει χαμένη η ζωή σου και τα σχετικά. Και ενώ σε τρομοκρατούν και σε οικτίρουν, σου εξιστορούν το δράμα που πέρασαν και περνούν και μένεις να αναρωτιέσαι γιατί σου εύχονται να περάσεις αυτά τα φρικιαστικά που περιγράφουν.
Όμως η ζωή έχει πολύ (μα πολύ!) χιούμορ και ξάφνου ήρθε η ώρα να με κατατάξει και μένα στην ενλόγω ομάδα. Όχι σαν αποτέλεσμα ελλιπούς μέτρου προφύλαξης, αλλά σαν συνειδητού και μάλιστα ιατρικώς επιδιωκόμενου καρπού θυελλώδους έρωτα. Και ξαφνικά διαπίστωσα πως όλα τα κλισέ λες και είχανε βγει για μένα. Ναι, η ζωή μου άλλαξε και ξαφνικά κατάλαβα πως έγινε πιο "γεμάτη". Ναι, είναι ένα συναίσθημα καταπληκτικό, που δεν περιγράφεται με λόγια - οπότε πώς να το εξηγήσεις στους αμύητους; Και όχι, η ζωή δεν τελειώνει με ένα παιδί - απλά οριοθετούνται εκ νέου κάποιες προτεραιότητες.
Ευτυχώς δεν υπήρξα μαμά-ψάρακας. Ας όψεται η ωριμότητα, το γεγονός ότι είχα χορτάσει τη γκομενοζωή, συν το γεγονός ότι ήδη υπήρξα για χρόνια γατομάνα. Οπότε το πρώτο στάδιο πέρασε σχετικά ανώδυνα. Το να κοιμηθείς σε δόσεις ένα βράδυ που η μικρή είναι λίγο ανήσυχη, είναι πταίσμα μετά από ένα σωρό ξεγυρισμένα ξενύχτια στα ορθάδικα.
Βρίσκομαι ήδη στο δεύτερο στάδιο, και παρατηρώ ότι ήταν σωτήρια η σκέψη να εξαφανιστώ χιλιόμετρα μακρυά από babysitterάδες. Η παρέα βέβαια αποτελείται από άτομα με παιδιά στο λύκειο, τα οποία ήδη έχουν τις δικές τους παρέες, και έτσι το γεγονός ότι το δικό μας τέκνο είναι ακόμη σε ηλικία να μας ακολουθήσει τους χαροποιεί. Εξάλλου δίνουμε την ευκαιρία, σε όποιον από την παρέα το επιθυμεί, να φρεσκάρει τις γνώσεις του στα μωρά και να προπονηθεί στο εγγόνι που όπου να'ναι θα αποκτήσει.
Δεν έφτασα ακόμη στο στάδιο 3, και δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνει παρέα με ζευγάρια με παιδιά στην ηλικία της κόρης μου - τα καλά της ωριμότητας είπαμε. Πιστεύω ότι είναι εντέλει θέμα επιλογής αν θα γίνεις ένας από τους γονείς της λίστας (δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία) ή αν θα παραμείνεις αυτός που ήσουνα πριν. Μάλλον έχει να κάνει με το αν υπήρχε αυτογνωσία πριν την πατρότητα/μητρότητα. Αν είχες ζωή και στόχους, το παιδί δεν σε εμποδίζει αλλά σου δίνει νέα ώθηση. Και σίγουρα όλο και κάποιον άτεκνο θα γνωρίζεις για να προσπαθήσεις να του εξηγήσεις τα θετικά που έφερε στη ζωή σου ο ερχομός του τέκνου - και να του ευχηθείς, αν έρθει και για αυτόν η ώρα, να εστιάσει σε αυτά τα θετικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου