Πέμπτη 21 Δεκεμβρίου 2006

Καλά Χριστούγεννα



Πάμε ένα ταξιδάκι μέχρι την Αθήνα να φορτώσουμε τις μπαταρίες, να δει και η γιαγιά την εγγόνα της, και να γυρίσουμε εγκαίρως για να αλλάξουμε τη χρονιά στο σπιτάκι μας!

Καλές γιορτές να έχουμε!

Δευτέρα 18 Δεκεμβρίου 2006

Εσείς είστε το Πρόσωπο της Χρονιάς

Εσείς είστε το «Πρόσωπο της Χρονιάς», σύμφωνα με το περιοδικό Time, για την εκρηκτική ανάπτυξη και την επιρροή που ασκούν στο χώρο του Διαδικτύου τα άτομα που δεν είναι απλά χρήστες, αλλά και συντελεστές ιστοσελίδων, είτε εισάγοντας βίντεο και φωτογραφίες σε σελίδες όπως το YouTube, είτε διατηρώντας ένα από τα εκατομμύρια blogs.

«Επειδή αναλάβατε τα ηνία των διεθνών Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας, επειδή ιδρύσατε και οριοθετήσατε τη νέα ψηφιακή δημοκρατία, επειδή εργάζεστε χωρίς αντάλλαγμα και επειδή νικήσατε τους επαγγελματίες στο δικό τους παιχνίδι, το Πρόσωπο της Χρονιάς για το 2006 είστε εσείς» γράφει ο Λεβ Γκρόσμαν, ο συντάκτης για την τεχνολογία και το βιβλίο του Time.



Το τεύχος κυκλοφορεί μάλιστα με έναν καθρέφτη στο εξώφυλο του τεύχους, «διότι αντανακλά την ιδέα ότι εσείς, και όχι εμείς, μεταμορφώνετε την εποχή της πληροφόρησης» όπως εξηγεί ο εκδότης, Ρίτσαρντ Στένγκελ.

«Στόχος είναι να επιλεγεί το άτομο ή τα άτομα που επηρέασαν τις ειδήσεις, αλλά και τις ζωές μας, είτε για το καλό είτε άσχημα και ενσωματώνουν αυτό που ήταν σημαντικό για τη χρονιά που φεύγει, είτε για το καλύτερο, είτε για το χειρότερο» όπως εξηγεί ο Λεβ Γκρόσμαν. Πρόσθεσε μάλιστα ότι οι δημιουργοί και οι επισκέπτες δικτυακών τόπων στο Διαδίκτυο που ενεργοποιούνται από τον χρήστη, ανέδειξαν μία κοινότητα που συνεργάζεται σε τέτοια κλίμακα που ουδέποτε στο παρελθόν είχε παρατηρηθεί.

«Βλέπουμε πως οι πολλοί αντλούν δύναμη από λίγους και βοηθάει ο ένας τον άλλον χωρίς ιδιοτέλεια και πως αυτό δεν θα αλλάξει απλά τον κόσμο, αλλά και τον τρόπο με τον οποίον αλλάζει ο κόσμος» επισήμανε ο Γκρόσμαν.

«Κάποτε οι δημοσιογράφοι είχαν το αποκλειστικό προνόμιο να πηγαίνουν τους πολίτες σε μέρη, όπου δεν είχαν ξαναπάει. Όμως τώρα, μία μητέρα στη Βαγδάτη με ένα βιντεόφωνο μπορεί να σας επιτρέψει να παρακολουθήσετε μία έκρηξη αυτοσχέδιας βόμβας σε δρόμο» πρόσθεσε.

(πληροφορίες από ΑΠΕ/Reuters)

Σάββατο 16 Δεκεμβρίου 2006

Καινούρια αρχή;

Όλα κι όλα. Ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Κι ας έχει δώσει τόσες και τόσες υποσχέσεις στον εαυτό του πως "την επόμενη φορά θα είναι αλλιώς τα πράγματα"...
Ήρθε λοιπόν η ώρα για την καινούρια αρχή, το νέο ξεκίνημα, την επιστροφή στον εργασιακό μόχθο. Και ταυτόχρονα η ώρα για την αλλαγή που υποσχέθηκα στον εαυτό μου. Τόσες αλλαγές γίνανε στη ζωή μου. Η οικογένεια, η μικρή μου ζουζούνα, η μετακόμιση στην ήρεμη επαρχιακή πόλη με τους χαλαρούς ρυθμούς. Όλα τα απαραίτητα συστατικά για να κάνω το ωράριό μου και κλείνοντας την πόρτα του γραφείου να "σχολάω" και να αφήνω τα προβλήματα εκεί που ανήκουν, στο γραφείο και όχι να τα κουβαλάω στο σπίτι μου, το κρεβάτι μου, την υπόλοιπη ζωή μου.

Όμως δεν μου πάει ρε παιδιά. Απλά δεν μου πάει. Η μικρή, 16 μηνών παρακαλώ, αυτή η μικρή που πλάνταζε στο κλάμα μόλις έβλεπε το μπαμπά να ετοιμάζεται για τη δουλειά, για μένα επεφύλασσε εντελώς άλλη τακτική. Ξυπνάω που λέτε τα χαράματα, σηκώνει λίγο το κεφαλάκι της να κόψει κίνηση και με το που με βλέπει να ετοιμάζομαι, πέφτει στην αγκαλιά του μπαμπά να συνεχίσει μακάρια τον ύπνο της μέχρι το μεσημεράκι. Την πρώτη μέρα που πήγα να την πάρω από το σταθμό, ούτε σημασία δεν μου έδινε, μάλλον προτιμούσε να μείνει λίγο ακόμη να παίξει. Τις επόμενες μέρες είχα την ευτυχία να τη δω να χλιμιντρίζει χαρούμενη με το που με βλέπει, για να κοιμηθεί στη συνέχεια στο αμάξι μέχρι να γυρίσουμε σπίτι και μετά λες και περιμένει το μπαμπά να επιστρέψει. Από τώρα έγινε το παιδί μου ανεξάρτητο από μένα; Ελπίζα τουλάχιστον να την πάω γυμνάσιο, άντε δημοτικό και ύστερα!
Στο γραφείο, άλλη απογοήτευση. Το μητρώο είναι σε ένα γραφείο, το αρχείο σε ντουλάπες άλλων δύο, και εγώ χωριστά και από τα τρία. Θα ψάχνεις μου κάνουν πρώτα στο μητρώο, μετά στα αρχεία, και μετά θα κρατάς και τα πρακτικά, αλλά είναι υποχρεωτικό να είναι χειρόγραφα. Ρε παιδιά, έχω να πιάσω μολύβι στα χέρια μου καμιά δεκαετία. Και είμαι σίγουρη, ότι δεν μπορεί να υπάρχει διάταξη που να υποχρεώνει τα πρακτικά να είναι σε χειρόγραφη μορφή - ενδεχομένως να πρέπει να είναι σε έντυπη, αλλά αυτό θέλει απλά μια εκτύπωση. Συνάδελφοι, κάνα κομπιούτερ να μεταφέρουμε το μητρώο, καμιά ντουλάπα να συμμαζέψουμε το αρχείο; Τι είναι τούτο, μου απαντάνε. Είμαστε λέει φτωχική υπηρεσία, ίσως το Σεπτέμβριο και βλέπουμε. Ακόμη δεν ήρθες και άρχισες να ζητάς; Αχ, δεν έχω καθήσει πολλά χρόνια ούτε στα προηγούμενα μου πόστα, αλλά αν δω ότι συνεχίζεται η ίδια κατάσταση, με βλέπω να κάνω ρεκόρ και να ψάχνω αλλού πορτοκαλιές.
Κάθε αρχή και δύσκολη που λένε. Για να δούμε κι αυτές τις δυσκολίες. Θα τις περάσουμε κι αυτές. Μόνο που δεν θα ήθελα να έρθει η μέρα που θα πω "μακάρι να έμενα στη ζούγκλα"...

Τρίτη 12 Δεκεμβρίου 2006

Επιστροφή στο γραφείο

Από σήμερα είμαι ξανά εργαζόμενο κορίτσι!



Είχα να βρεθώ σε γραφείο πάνω από 18 μήνες, και ήταν μια παράξενη αίσθηση. Καινούρια γραφεία, καινούριοι συνάδελφοι, καινούριο αντικείμενο. Εντέλει, καλώς επέλεξα να κάνω όλες τις αλλαγές μαζί. Λίγο βάρβαρο να αποκτάς παιδί, να αλλάζεις σπίτι, να αλλάζεις πόλη και να αλλάζεις και δουλειά ταυτόχρονα, αλλά άμα είναι να αλλάξεις τρόπο ζωής, καλύτερα όλα μαζί και όχι με δόσεις.

Η μικρή μου όμως προσαρμόστηκε πιο εύκολα και από μένα. Τι γλύκα που είναι! Έκανε εξονυχιστική εξερεύνηση όλου του χώρου, τους γέμισε όλους με τα κλασσικά χαμόγελά της και δεν είχε όρεξη να τη μαζέψω να πάμε σπίτι - τόσο καλά πέρασε. Και είχα άγχος που θα την άφηνα - τελικά μόνο οι χαζογονείς έχουμε το πρόβλημα, τα μωράκια μας περνούνε μια χαρά.

Παρασκευή 1 Δεκεμβρίου 2006

Τα καλύτερα παιδιά...

«Ηταν τα καλύτερα παιδιά», λένε οι συγγενείς τους. «Το χόμπι τους ήταν το κυνήγι. Κυνηγούσαν για το χόμπι τους και ποτέ δεν θα έμπαιναν σε καβγά. Αν κάποιοι τους έλεγαν φύγετε, εδώ κυνηγάμε εμείς, θα έφευγαν αμέσως. Τέτοια παιδιά ήταν», λένε οι φίλοι και οι οικείοι.
«Μεγάλωσα τα παιδιά μου με τέτοιον τρόπο που να μην γυρίζουν κουβέντα σε άλλον άνθρωπο. Τα είχα από κοντά και μαζί μου. Δεν θα έκαναν ποτέ κακό σε άνθρωπο για να μη με πικράνουν. Είναι καλά παιδιά. Ισως αν δεν ήταν τόσο καλά να μην πάθαιναν ό,τι έπαθαν και να ζούσαν σήμερα», λέει ένας χαροκαμένος πατέρας.

Στις 4.30 το απόγευμα του Σαββάτου κάποιος κτηματίας στην περιοχή ειδοποίησε τους κτηνοτρόφους ότι στην περιοχή που έβοσκε το κοπάδι τους έπεφταν πυροβολισμοί. «Δεν ακούτε τι γίνεται; Μαζέψτε τα αρνιά γιατί θ' απορρίξουν (έκφραση για την αποβολή των έγκυων ζώων) από την τρομάρα», φέρεται να τους είπε.
«Eγώ όταν τους είδα, τους είπα: Παιδιά, μην πατάτε τις αμπουριές (πέρασμα), θα φωνάξω την Aστυνομία. Θα μας... μου απάντησαν», σύμφωνα με την κατάθεση του δράστη, επίσης "καλού παιδιού" και βαθιά θρησκευόμενου.



Τι ακριβώς συμβαίνει; Σύμφωνα με τις εγκυκλίους που εκδίδουν κάθε χρόνο οι Διευθύνσεις Δασών, το κυνήγι απαγορεύεται μεταξύ των άλλων και στις ασυγκόμιστες γεωργικές καλλιέργειες.
Κι όμως, τα καλύτερα παιδιά, που μοναδικό χόμπι τους ήταν το κυνήγι, πάτησαν χωρίς ενοχές πάνω στο σπαρμένο με τριφύλλι χωράφι, για να πυροβολήσουν χωρίς να προβληματιστούν για το κοπάδι που έβοσκε παραδίπλα. Όπως πιθανόν έκαναν κάθε φορά, όπως ίσως κάνουν και εκατοντάδες άλλοι καθημερινά.

Για άλλη μια φορά πέσαμε από τα σύννεφα, και ένοχη είναι και πάλι η ελληνική πραγματικότητα. Που χορηγεί άδειες κυνηγιού, δεν οριοθετεί όμως συγκεκριμένες τοποθεσίες που αυτό επιτρέπεται. Που αφήνει στην κρίση του καθενός και στο προσωπικό του ταμπεραμέντο να τα βρίσκει με τους υπόλοιπους κυνηγούς ή τους τοπικούς κτηματίες και κτηνοτρόφους.
Τρομάξαμε και με αυτή την υπόθεση, ευτυχώς που βρέθηκε γρήγορα ο ένοχος, και μετά τι; Θα προβληματιστεί κανείς από τις Διευθύνσεις Δασών για τις επόμενες εγκυκλίους και τον τρόπο εφαρμογής τους;

Τρίτη 28 Νοεμβρίου 2006

δεν είναι απ' εδώ...

Εντύπωση μας προκάλεσε το γεγονός ότι τουλάχιστον τρεις κάτοικοι της περιοχής μάς επισήμαναν το πρωί της Κυριακής το εξής: «Κοιτάξτε να δείτε, οι σκοτωμένοι δεν είναι απ' εδώ. Ηρθαν απ' άλλο χωριό». (Ελευθεροτυπία, 28/11/2006)

Αχ Ελλαδίτσα με τα ωραία σου! Νοικοκυραίοι, συντηρητικοί, αντιδραστικοί, εξουσιαστικοί σε κάθε γωνιά σου. Γιατί εκπλήσσονται οι ψυχολόγοι με το πρόσφατο έγκλημα; "Δεν ήταν από δω οι σκοτωμένοι", άρα εξ ορισμού πήγαιναν γυρεύοντας - όπως η κοπελιά πριν μερικές βδομάδες στην Αμάρυνθο. Βλέπεις, δεν είμαστε ρατσιστές, αυτοί είναι ξένοι...

Δευτέρα 27 Νοεμβρίου 2006

Ο κ. Αλογοσκούφης γνωρίζει πολύ καλά...

Ο κ. Αλογοσκούφης γνωρίζει πολύ καλά ότι μόνον οι μισθωτοί -και μάλιστα τα μεσαία εισοδήματα- έχουν ανάγκη από τις ελαφρύνσεις, γιατί αυτοί σήκωσαν τα βάρη για την είσοδο στην ΟΝΕ και την έξοδο από την κοινοτική επιτήρηση. «Οι ιδιοκτήτες μπαρ -λέει- δηλώνουν ετήσιο εισόδημα 5.000 ευρώ. Γιατί να τους ελαφρύνω; Ελαφρύνω τον δημόσιο υπάλληλο με 17 χρόνια δουλειάς, που βρίσκεται στο μέσον της καριέρας του, με εισόδημα 30.000 ευρώ». (Ελευθεροτυπία, 25/11/2006)
Αυτό τώρα πώς να το σχολιάσω; Δεν είμαι ιδιοκτήτης μπαρ, οπότε δεν έχω προσωπική εμπειρία τι ακριβώς μπορεί να δηλώνει ως ετήσιο εισόδημα. Ως δημόσιος υπάλληλος όμως στο μέσον της καριέρας μου, μάλλον θα πρέπει να θεωρούμαι φοροφυγάς, γιατί από τα 30.000 του κ. Αλογοσκούφη δηλώνω μετά βίας σχεδόν τα μισά.
Επειδή όμως ο υπουργός Οικονομικών όταν αναφέρεται σε οικονομικά στοιχεία προφανώς έχει πληροφόρηση εκ των έσω, το πράγμα θέλει ψάξιμο. Η μια πιθανή εξήγηση είναι κάποιοι μέσα από το υπουργείο του να τον τροφοδοτούν επίτηδες με παραπλανητικά στοιχεία, προκειμένου να μην συμφωνήσει σε καμία αύξηση για τους "προνομιούχους δημ. υπαλλήλους", έτσι ώστε να φανεί το "κακό πρόσωπο" ενός κατά βάθος φιλολαϊκού πολιτικού («Αυτά τα περιθώρια προτιμούσα να τα δώσω στους φορολογούμενους, παρά να πάνε στράφι, δηλαδή να γίνουν δαπάνες. Το καταφέραμε».)...
Η άλλη εξήγηση είναι πολύ πιο άσχημη. Κάποιοι από το χώρο του Υπουργείου συγκρίνουν επίτηδες ανόμοια ποσά, με σκοπό να δείξουν μια επίπλαστη εικόνα της πραγματικότητας, όπου οι μισθωτοί των 30.000 € επιζούν σε βάρος των μεγαλοβιομηχάνων, οι συνταξιούχοι των 25.000 € ξεκοκκαλίζουν τις συντάξεις σε βάρος των τραπεζιτών και οι εφοπλιστές μαζί με τους μαγαζάτορες νυχτερινών κέντρων στενάζουν με 5.000 € ετησίως...
Με την ίδια λογική ο κ.Τσιτουρίδης ζητάει από τους έχοντες και κατέχοντες να πληρώνουν συμμετοχή στις προληπτικές εξετάσεις. Πού πας ρε μεγαλοεισοδηματία-ασφαλισμένε του ΙΚΑ; Μόνο με την επίδειξη φορολογικής δήλωσης, της ίδιας που διαβάζει και ο κ. Αλογοσκούφης. Δηλαδή για τον φτωχοιδιοκτήτη μπαρ και τον κακόμοιρο τον βιοτέχνη να βοηθήσουμε όλοι ρε παιδιά. Αλλά ο μεγαλοκαρχαρίας δημόσιος ή ιδιωτικός υπάλληλος έχει την οικονομική δυνατότητα να τις κάνει σε οποιοδήποτε ιδιωτικό διαγνωστικό κέντρο, λεφτά έχει στο κάτω κάτω, 30.000 ευρώπουλα ετήσιως κατά δήλωση του αρμόδιου υπουργού. Ρε, λες να έπρεπε να παίρνω όντως τόσα και να μου τα κλέβουνε στο λογιστήριο;...

Πέμπτη 23 Νοεμβρίου 2006

Άρχισε η αντίστροφη μέτρηση...

Ναι, είναι πια γεγονός. Θα το κάνουμε. Θα το κάψουμε το πελεκούδι!



28/4 βγήκε η ημερομηνία. Σάββατο απόγευμα προς βραδάκι. Την κλείσαμε την εκκλησία. Πρώτα ο γάμος, λέει ο παπάς, και καπάκι η βάφτιση. Κολυμπήθρα με ρύζι λοιπόν.


Έχουμε τόσα άλλα να προγραμματίσουμε. Μια πρόχειρη αναζήτηση στο διαδίκτυο αποκάλυψε πως η "σωστή" προετοιμασία οφείλει να ξεκινήσει αρκετούς μήνες πριν. Πόσο μάλλον, όταν σε άλλη πόλη μένουμε μόνιμα πια, και σε άλλη θα γίνει η όλη φάση. Και όλες οι ιδέες που βρήκα προσφέρονται μόνο για γάμο ή μόνο για βάφτιση. Για το σωστό συνδυασμό όλα-σε-ένα-νοικοκυρεμένα πρέπει να αυτοσχεδιάσουμε. Καλό πράγμα που διαθέτω αρκετή φαντασία. Ωστόσο δεν θα πω όχι σε ωραίες προτάσεις!

Τετάρτη 15 Νοεμβρίου 2006

προπαγάνδα...

«Δεν υπήρξε καμία αναφορά σε κανέναν αριθμό», σημείωσε ο κ. Παυλόπουλος σε χθεσινή συνέντευξή του και πρόσθεσε: «Αυτά τα περί 250.000 συμβασιούχων αποτελούν προπαγάνδα, δεδομένου ότι όλοι γνωρίζουν - και πολύ περισσότερο οι τότε κυβερνώντες - ότι οι συμβασιούχοι ούτε ήταν ούτε είναι, ούτε μπορούσαν να είναι 250.000». (ΝΕΑ, 15/11/2006)

Κ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ: ...Θέλω να σας πω και κάτι ακόμα. Εμείς βγήκαμε πρώτοι και είπαμε να λήξει επιτέλους η εκκρεμότητα με αυτούς τους 250.000 ανθρώπους, συμβασιούχους. Και να κάνουμε τι, να τους απαλλάξουμε από την ομηρία, από μια μικροκομματική, μικροπολιτική ομηρία, στην οποία τους κρατάει τόσα χρόνια η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και εγώ δεν το λέω δημοκρατικά και να σας το αποδείξω. Πρώτα απ" όλα θα εφαρμόσουμε αυτό που λέει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Όταν καλύπτουν οι άνθρωποι αυτοί πραγματικές και πάγιες ανάγκες, πώς τους έχεις σε εκκρεμότητα χρόνια και χρόνια; Είναι αδιανόητο αυτό, είναι τεράστιο κοινωνικό και ανθρώπινο πρόβλημα.
Σ. ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ: Ομηρία.
Κ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ: Ομηρία. Αλλά για να σας αποδείξω του λόγου το αληθές, περί μη διακρίσεων και διαχωρισμών, οι άνθρωποι αυτοί στη μεγάλη τους πλειοψηφία, όχι στη μεγάλη, στη σχεδόν συντριπτική πλειοψηφία, απασχολούνται σε αυτές τις θέσεις επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ. Δε με ενδιαφέρει αυτό κ. Θεοδωράκη, καθόλου δε με ενδιαφέρει αυτό. Εγώ θέλω ανθρώπους, πρώτον το κράτος να μην είναι άδικο, δεν μπορεί να σε απασχολεί επί 3 - 4 χρόνια με ανανεούμενες συμβάσεις και να κάνει, με συγχωρείτε, "το παγώνι" ότι δε σε ξέρει την επόμενη μέρα, διότι τότε το ίδιο το κράτος είναι αναξιόπιστο. Δεύτερον, οι άνθρωποι αυτοί να αποδώσουν πραγματικά στο μάξιμουμ των δυνατοτήτων τους.
(ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΝΔ κ. ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΣΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ ΤΟΥ STAR CHANNEL "ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ" ΜΕ ΤΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ ΣΤΑΥΡΟ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ, 3/3/2004)

Δευτέρα 13 Νοεμβρίου 2006

γεγονότα που δεν θα μάθουμε στο σχολείο

H κάρτα του Al Capone έγραφε πως είναι πωλητής επίπλων.
H λέξη τουρισμός προέρχεται από την πρώτη μαζική επίσκεψη στην ιστορία: έγινε στην γαλλική περιοχή Tours.
Η Παρασκευή και 13 θεωρείται άτυχη μέρα, γιατί την Παρασκευή 13 Οκτωβρίου του 1307 ο Πάπας, σε συνεννόηση με τον βασιλιά της Γαλλίας, εξέδωσε μυστική διαταγή θανάτωσης των Ναϊτών Ιπποτών.
Δεν ήταν λίγοι οι φρενοβλαβείς που έφτασαν στα ανώτατα στρατιωτικά αξιώματα κατά το παρελθόν. Κάποιοι από αυτούς όμως σίγουρα ξεχώρισαν: Ο Σερ Γουίλιαμ Έρσκιν, ένας από τους διοικητές στον πόλεμο της Ισπανικής Χερσονήσου (1808-9), είχε νοσηλευτεί δύο φορές σε ψυχιατρικό άσυλο. Αργότερα, αυτοκτόνησε πηδώντας από ένα παράθυρο. Ο Πρώσος Μπλούχερ πίστευε πως είχε μείνει έγκυος από έναν ελέφαντα, ενώ ο Αμερικανός στρατηγός των Βορείων Ρίτσαρντ Ίγουελ νόμιζε πως είναι πουλί και προσπαθούσε να τσιμπήσει το φαγητό του με τη μύτη.
Το 1944 ο Φιντέλ Κάστρο είχε εκλεγεί ο καλύτερος αθλητής από όλα τα σχολεία της Κούβας.
Ο Mότσαρτ δεν είχε πάει σχολείο.
Ο Thomas Edison, ο εφευρέτης της ηλεκτρικής λάμπας, φοβόταν το σκοτάδι.

Τετάρτη 8 Νοεμβρίου 2006

Συνέντευξη

Μια ξανθιά ήθελε να πιάσει δουλειά σε μια επιχείρηση, και για να την δοκιμάσουν της έκαναν μερικές ερωτήσεις γενικού γνώσεων:

1) Πόσα χρόνια κράτησε ο 100ετής πόλεμος ;

α) 116
β) 99
γ) 100
δ) 110

Α, δεν ξέρω!, λέει η Ξανθιά.

2) Ποιο μήνα γιορτάζουν οι Ρώσοι την επανάσταση του Οκτωβρίου ;

α) τον Αύγουστο
β) τον Οκτώβριο
γ) τον Νοέμβριο
δ) τον Ιανουάριο

-Αχ, καλέ δεν ξέρω! (Ξανθιά)

3) Πως λεγόταν ο Βασιλιάς της Αγγλίας Γεώργιος ΙV;

α)Γεώργιος
β)Εδουάρδος
γ)Κάρολος
δ)Αλβέρτος

-Που να ξέρω!!

4)Από ποιο Ζώο πήραν οι Κανάριοι Νήσοι την Ονομασία τους ;

α)την Φώκια
β)το Άλογο
γ)το Καναρίνι
δ)τον Σκύλο

-ΔΕΝ ΞΕΡΩ!!

5)Σε ποια Χώρα ανακαλύφτηκε το καπέλο τύπου Παναμά ;

α)στον Παναμά
β)στην Αργεντινή
γ)στο Εκουαδόρ
δ)στο Μεξικό

-Δεν γνωρίζω....

Φυσικά δεν της έδωσαν την θέση και την έδιωξαν κακήν κακώς. Εσείς γελάσατε με την ξανθιά και φυσικά ξέρετε όλες τις απαντήσεις σωστά.

Θα παίρνατε εσείς την θέση στην Επιχείρηση; Περιμένω τις απαντήσεις.

Κυριακή 5 Νοεμβρίου 2006

Καλό σου ταξίδι σοφό μου...

Από την πρώτη στιγμή που βρέθηκες στο δρόμο μου την άνοιξη του '92 κατάλαβα ότι δεν θα σε αποχωριζόμουν ποτέ.
Η αδελφούλα σου, λίγα γραμμάρια μόλις μικρότερη από σένα, σε σένα μπορούσε να βασίζεται. Αλλά και στη συνέχεια, ήσουν η καλύτερη θεία για όλα τα μικρά που βρέθηκαν στο δρόμο μας - γινόσουν και συ μικρό και παιχνιδιάρικο, αλλά ήξερες να τα προσέχεις και να τα φροντίζεις.
Μόνο μια εποχή σε είδα επιθετική, όταν ο επισκέπτης δεν ήταν μικρό αλλά μαμά. Μόνο εσύ αγρίεψες και αντιστάθηκες στην εισβολή της Ζουζούς στο σπιτικό μας, ενώ συμπαθούσες και λάτρεψες τα μικρά της. Τι φοβήθηκες, πως θα σου έλειπε η αγάπη; Πάντως, η Ζουζού έφυγε με τα ζουζούνια της και συ έμεινες να προστατεύεις το σπιτικό μας.
Όταν ο Τ. σε πρωτοείδε, του έκανε εντύπωση η απάθεια στο βλέμμα σου. Στην αρχή σε θεώρησε μάλλον κουτή - χρειάστηκε χρόνος για να καταλάβει, πως ξεχώριζες από τις άλλες κόρες μου στην εξυπνάδα, στο σεβασμό, στις γνώσεις και ικανότητες. Δεν ενοχλούσες, αλλά παρατηρούσες από μακρυά. Και ήσουν ήρεμη, φοβερά ήρεμη.
Και πρώτη εσύ κατάλαβες την κοράκλα που μεγάλωνε μέσα μου, και ξάπλωνες πάνω στην κοιλιά μου για να της μεταδώσεις την ηρεμία σου - και χαίρομαι που έχει πάρει μεγάλο μερίδιο από αυτή.
Δεν μου άρεσαν καθόλου τα εξογκώματα στο λαιμό. Ο πρώτος γιατρός χωρίς πολύ σκέψη πρότεινε αντιβίωση για 20ημερο. Σε ταλαιπώρησα άδικα, τα ξέρω. Ο δεύτερος επιβεβαίωσε τη φριχτή σκέψη που δεν ήθελα να παραδεχτώ - όγκος. Κάναμε και την αφαίρεση όταν ήρθε η ώρα, κι ας έλεγε ο γιατρός ότι μπορεί να σε χάναμε στο χειρουργείο λόγω αναιμίας. Κρατούσα τα δάχτυλα σταυρωμένα και σε πήρα ζωντανή, ένα πλάσμα σκελετωμένο. Όμως σου ξανάρθε η όρεξη για ζωή. Επανήλθε το σώμα σου στην αρχική κατάσταση - δυστυχώς το ίδιο και οι όγκοι. Επιθετικός καρκίνος, η επόμενη διάγνωση. Ευθανασία η προτεινόμενη λύση.
Ούτε αυτή τη φορά τον άκουσα. Σε έβλεπα μέρα με τη μέρα να λιώνεις, και σε κρατούσα στην αγκαλιά μου να σου δώσω θάρρος. Και συ παρέμεινες ήρεμη και ατάραχη μέχρι το τέλος. Και το μικρό που βρέθηκε στο δρόμο μας αυτή τη φορά, μπορεί να μην απόλαυσε τα παιχνίδια σου, αλλά μυστηριωδώς το κατάκτησες και αυτό και δεν ξεκόλλησε από κοντά σου ούτε στιγμή.
Καλό ταξίδι σοφό μου. Και μην ακούς που λένε ότι ο παράδεισος ειναι μόνο για ανθρώπους. Γάτα εσύ, θα βρεις το δρόμο...

Παρασκευή 3 Νοεμβρίου 2006

Δεν μπορώ να σε φανταστώ με παιδί...

Και κει που μου ανακοίνωνε το δεύτερο γάμο του, ένα χρόνο μετά το διαζύγιο, μου πετάει και την θανάσιμη ατάκα:
- Δεν μπορώ πάντως να σε φανταστώ με παιδί...
Όχι φίλε μου, δεν μπορείς όντως να με φανταστείς με παιδί. Δεν μπόρεσες τόσα χρόνια.
Δεν μπόρεσες να με φανταστείς με παιδί, όταν μου ζωγράφιζες λουλουδάκια στο χέρι καθώς καθόσουν δίπλα μου στο θρανίο στο φροντιστήριο - και μου ανακοίνωνες πως είχες "σοβαρή σχέση" και δεν είχες μάτια για άλλη...
Δεν μπορούσες να με φανταστείς με παιδί, όταν ενώ σου εξηγούσα ότι δεν μπορώ να σε δω "φιλικά", με κατηγορούσες ότι "διασκέδαζα" - κι ας βούρκωνα εξηγώντας σου πως ευχαρίστως θα άλλαζα όλες τις ώρες της "διασκέδασης" για να είμαι με κάποιον που θα με κάνει να νοιώθω όπως όταν είμαι μαζί σου...
Δεν μπόρεσες να με φανταστείς με παιδί, όταν διάβαζες το γράμμα που σου έστειλα τις πρώτες βδομάδες σου στο στρατό, και απορούσες για το "μου" στο τέλος - κι ας σου εξηγούσα πως για μένα ήσουν ανέκαθεν "μου"...
Δεν μπόρεσες να με φανταστείς με παιδί, όταν φεύγοντας για την πρώτη μετάθεση στο στρατό μου έλεγες πως "ξαφνικά ένοιωθες ότι με ερωτεύτηκες" - και λίγες ώρες μετά ερωτεύτηκες κεραυνοβόλα την κοπελιά στην επαρχία που βρέθηκες...
Δεν μπορούσες να με φανταστείς με παιδί, όταν με είδες ξαφνικά στο γάμο σου να σου εύχομαι να ζήσεις βίο ανθόσπαρτο - κι ας έκανα τόσες ώρες ταξίδι για να πείσω τον εαυτό μου πως αυτό πρέπει να το βιώσω για να το συνειδητοποιήσω...
Δεν μπορούσες να με φανταστείς με παιδί, όταν σε κάποιο ταξίδι μου στην πόλη που έμενες μου εκμυστηρεύτηκες πως είχες προβλήματα με το γάμο σου - και όση ώρα μου περιέγραφες τα "προβλήματα" της γυναίκας σου, σκεφτόμουνα πως πρέπει να είναι δίδυμη αδελφή μου...
Δεν μπορούσες να με φανταστείς με παιδί, όταν μου ανακοίνωνες την έλευση του γιού σου - και ας σου είπα πως ζήλεψα τη γυναίκα σου που μοιράστηκε μαζί σου αυτά που θα ήθελα να έχω μοιραστεί εγώ...
Δεν μπορούσες να με φανταστείς με παιδί, όταν με πήρες τηλέφωνο μετά από πολλά χρόνια να μου ανακοινώσεις ότι διορίστηκες σε μια ακόμη πιο μακρυνή επαρχία, μιλώντας μου ακατάπαυστα για 17 ολόκληρα λεπτά για την απέραντη μοναξιά σου - χωρίς να καταλαβαίνεις πως μοναξιά μπορεί κάποιος να βιώσει ακόμη και όταν βρίσκεται μέσα στο πλήθος...
24 μόλις ώρες μετά από κείνο το τηλεφώνημα βρέθηκε στο δρόμο μου εκείνος που ανέτρεψε τη ζωή μου και γω τη δική του. Και μπορέσαμε κι οι δύο να φανταστούμε τους εαυτούς μας μαζί. Και μπορέσαμε κι οι δύο να φανταστούμε τους εαυτούς μας με παιδί.
Τελικά φίλε μου, κατάλαβα επιτέλους το πρόβλημά σου. Δεν καταφέραμε τίποτα μαζί, ακριβώς γιατί δεν είχες φαντασία...

Τετάρτη 1 Νοεμβρίου 2006

Αμάρυνθος

Πριν από λίγα χρόνια είχαμε μια βδομάδα άδεια και ελάχιστα λεφτά στην τσέπη - τι πιο σύνηθες! Και εκεί που δεν ήθελα να το πάρω απόφαση να μείνουμε σπίτι, ξαφνικά πέφτει στα μάτια μου μια αγγελία στην εφημερίδα, στα "ξενοδοχεία-ενοικιαζόμενα δωμάτια". Η τιμή μοιάζει τυπογραφικό λάθος. Ωστόσο ο τύπος που απάντησε στο τηλέφωνο ήταν αξιοπρεπέστατος, και με διαβεβαίωσε ότι η κουζίνα ήταν πλήρως εξοπλισμένη και η τουαλέττα περίφημη. Και όντως, μια βδομάδα στο "στούντιο" στοίχιζε όσο ένα απλό ενοικιαζόμενο δωμάτιο για μια βραδιά.
Απορρημένη, αλλά αποφασισμένη να εκμεταλλευτώ με τον καλύτερο τρόπο τις μέρες της άδειας, δεν άργησα να πω το ναι. Λίγες ώρες αργότερα φτάσαμε Αμάρυνθο.
Και εκεί η μεγάλη έκπληξη. Δεν ήταν ενοικιαζόμενο δωμάτιο, από αυτά με την άδεια του ΕΟΤ. Ήταν ένα δωματιάκι μέσα στο διαμέρισμα, που με μια γυψοσανίδα είχε προσθέσει και ένα μπάνιο μέσα, αλλά η πλήρως εξοπλισμένη κουζίνα που μου είχε πει στο τηλέφωνο ήταν... η κουζίνα του σπιτιού του. Τα κλειδιά που μας έδωσε, ήταν της εξώπορτας και του δωματίου. Και στα δίπλα δωμάτια έμενε αυτός, η γυναίκα του, τα παιδιά του, η πεθερά του...
Οι λύσεις δυο. Ή τα μαζεύουμε και φεύγουμε, διατηρώντας την αξιοπρέπειά μας, ή καθόμαστε και προσπαθούμε να περάσουμε όμορφα, αγνοώντας τις πραγματικά άθλιες συνθήκες.
Τελικά, θες η κούραση του ταξιδιού, θες η έλλειψη χρημάτων, θες η αποφασιστικότητα να ξεκουραστούμε, μας κράτησε στην Αμάρυνθο. Και περάσαμε όμορφα, αφού κάναμε το γύρο της Νότιας Εύβοιας, από Ερέτρια μέχρι Κύμη. Αλλά η εικόνα που μου άφησε η Αμάρυνθος, εξακολουθεί μέχρι σήμερα να είναι αυτή της μεγάλης αθλιότητας στο ταπεινό "δωματιάκι"...

Δευτέρα 30 Οκτωβρίου 2006

Υποχρεώσεις

Προσπάθησα να πιάσω και νωρίτερα γραμμή, αλλά τη βρήκα κατειλημμένη. Έτσι, τον πέτυχα στο σπίτι λίγο πριν τις 10 το βράδυ.
- Πριν λίγο κοιμήσαμε τα παιδιά, μου είπε.
- Τυχεροί είσαστε, διαπιστώνω. Η δικιά μου δεν λέει να κλείσει μάτι πριν τις 12...
- Α, η δικιά σου είναι μικρή, τα δικά μας έχουν υποχρεώσεις. Το πρωί ξυπνάνε για το σταθμό, και μετά ποιός ξέρει τι ώρα θα έρθουν. Να, η μεγάλη σήμερα γύρισε μετά τις 7 στο σπίτι, γιατί είχε ενόργανη και χειροτεχνία.
Ανατρίχιασα. Η "μεγάλη" μόλις έκλεισε τα 4! Δηλαδή θέλει να μου πει, πως στην ηλικία των 4 ετών ο "ελεύθερος χρόνος της" είναι κάνα δίωρο; Από τον παιδικό "υποχρεώσεις"; Πάλι καλά που δεν ξεκίνησε και φροντιστήριο! Πάντως ξεκίνησε αγγλικά, κολύμβηση, ενόργανη, χειροτεχνία και δεν ξέρω τι άλλο...
Ρε παιδιά, ψυχραιμία! Τα παιδιά χρειάζονται το μπαμπά τους και τη μαμά τους, πολύ περισσότερο από "ενόργανες", "χειροτεχνίες" και δεν ξέρω τι άλλο μπορούν να εφεύρουν. Αν τους στερήσουμε τον ελεύθερο χρόνο από μωρά, τότε στο λύκειο τι θα κάνουμε, θα τους στερήσουμε και τον ύπνο;
Και δεν μπορείς να πεις και τίποτα στο γονιό που σκέφτεται το "καλύτερο" για τα παιδιά του, θα γίνεις εσύ ο κακός. Για το παιδί του κάνει υπερωρίες, για να του προσφέρει πλουσιοπάροχα μαθήματα και ό,τι άλλο ζητήσει η ψυχή του. Μόνο το χρόνο του δεν θεωρεί απαραίτητο να του διαθέσει. Το παιδί πρέπει να "μάθει από μικρό" στις υποχρεώσεις...

Πέμπτη 26 Οκτωβρίου 2006

Εκλογές και άλλα παραμύθια

Εκλογές έχουμε ευτυχώς αρκετά συχνά. Ίσως να μην έχουμε συχνά την ευκαιρία να δούμε δημοψηφίσματα, αλλά έχουμε γκάλοπ, σφυγμομετρήσεις και exit polls που βασικά κάνουν την ίδια δουλειά, με λιγότερο κόστος και περισσότερη ευελιξία σε ότι αφορά τα αποτελέσματα - καθένας βγάζει τα δικά του συμπεράσματα.
Ας προσπαθήσουμε να βγάλουμε τα δικά μας συμπεράσματα, λαμβάνοντας υπόψη μόνο τις εκλογές.
Υπάρχουν οι δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές. Οι εκλογές στις οποίες διαλέγουμε τον τοπικό άρχοντα, που του έχουν μεταβιβάσει σημαντικό μέρος αρμοδιοτήτων, σπανίως όμως των σχετικών πόρων και πιστώσεων. Θεωρητικά η επιλογή θα έπρεπε να ήταν με κριτήριο την καταλληλότητα του κάθε υποψηφίου, τις γνώσεις του, το μεράκι του, τις ικανότητες του. Επεμβαίνουν όμως τα κόμματα με τα "χρίσματα" και τις κατευθύνσεις - από "ψηφίστε αυτόν" μέχρι "αποχή και λευκό". Τι θα πει αποχή δηλαδή, θέλω να μην έχω τοπικό άρχοντα; Και αν ψηφίσω λευκό, υπάρχει περίπτωση να μη βγει κανένας και να ξαναγίνουν εκλογές; Και γιατί πρέπει η ψήφος στον καταλληλότερο, κατά την άποψη της τοπικής κοινωνίας, να μεταφράζεται σαν ψήφος εμπιστοσύνης στο κόμμα που τον στήριξε; Υπάρχει αυτοτέλεια της αυτοδιοίκησης ή όχι; Αν όχι, ας ψηφίζουμε μια φορά για εθνικές εκλογές, και ανάλογα με τα αποτελέσματα να τοποθετούνται και οι δημάρχοι.
Μετά έχουμε τις εθνικές εκλογές. Έχουμε δύο βασικά κόμματα και τα μικρότερα. Τα μεγάλα κόμματα λένε τα εξής: Όταν είναι αντιπολίτευση, λένε ότι πρέπει να πάρουν την εξουσία. Στην ερώτηση γιατί, απαντούν για να σώσουν την Ελλάδα από την κατρακύλα. Σρην ερώτηση πού θα βρουν τα λεφτά, απαντούν ότι θα κάνουν σωστή διαχείριση. Στον αντίποδα, το κόμμα που κερδίζει τις εκλογές λέει ότι παρέλαβε καμμένη γη και δεν βρήκε λεφτά στο ταμείο. Στην ερώτηση γιατί δεν κάνει σωστή διαχείριση να δούμε άσπρη μέρα, λέει ότι θα τη δούμε αλλά σε τρία τέρμινα. Στην ερώτηση γιατί δεν κάνει αυτά που υποσχέθηκε, λέει ότι η αντιπολίτευση δεν δικαιούται να ομιλεί. Σωστό. Να βγάλουμε και ένα νόμο, βάση του οποίου όποιο κόμμα βγαίνει δεύτερο, να απαγορεύεται η λειτουργία του, να αφαιρούνται τα πολιτικά δικαιώματα και όποιος παραμένει αμετανόητος οπαδός, να του δίνεται άδεια εξόδου από τη χώρα. Τα μικρότερα κόμματα θα αγωνίζονται μια ζωή για να κρατήσουν σταθερά μικρά τα ποσοστά τους, ελπίζοντας πως κάποια μέρα κάποιο από αυτά θα μπορέσει να ονομαστεί τρίτος πόλος - μέχρι τότε, θα έχουμε απλά πολυδιάσπαση. Και το ωραίο της υπόθεσης είναι, πως όποιο κόμμα και να πάρει την εξουσία, στο τέλος πρέπει να υπακούσει στις οδηγίες και κατευθύνσεις των Βρυξελλών.
Και φτάνουμε στις ευρωεκλογές. Στις εκλογές δηλαδή που θα στείλουμε τους αντιπροσώπους μας να μας εκπροσωπήσουν κάπου μακρυνά. Και ενώ θα περίμενε κανείς, να τις πάρουμε πολύ πιο σοβαρά, αφού από κει θα έρθουν οι κατευθυντήριες γραμμές, τις αντιμετωπίζουμε ακόμη πιο ασόβαρα και από τις δημοτικές. Και κει εκλαμβάνεται η ψήφος σαν ψήφο εμπιστοσύνης στα δικά μας τα κόμματα, και δεν θα μάθουμε ποτέ σε ποιά κόμματα θα ενταχθούν οι εκπρόσωποί μας στην ευρωβουλή, τι επερωτήσεις θα κάνουν, τι θα εισηγηθούν, τι θα ψηφίσουν, πόσο θα ωφελήσουν ή πόσο θα βλάψουν την Ελλάδα.
Για αυτό και δεν θέλουν παιδεία για ενημερωμένους πολίτες. Για αυτό καί το επίπεδο μόρφωσης κάθε χρόνο κατρακυλάει. Μόνο ανενημέρωτοι πολίτες μπορούν να επικροτούν και να υποστηρίζουν τους κομματικούς μηχανισμούς με τη σημερινή τους μορφή. Οι χειροκροτητές κερδίζουν ένα ξεροκόμματο, και οι βολευτές την αθανασία της ψυχής τους...

Δευτέρα 23 Οκτωβρίου 2006

Γιατί κάθεσαι και σε πληρώνουν;

"Στην εποχή μας η Ελλάδα υποφέρει από γενική ατεκνία και ολιγανθρωπία, ένεκα της οποίας και οι πόλεις ερημώθηκαν και η παραγωγή σταμάτησε, μολονότι δεν έγιναν ούτε πόλεμοι ούτε επιδημίες... Και όλα αυτά γιατί οι άνθρωποι αγαπούν την πολυτέλεια, το χρήμα και την τεμπελιά, και δεν επιθυμούν ούτε να παντρεύονται ούτε, παντρευόμενοι, να ανατρέφουν παιδιά, αλλά το πολύ πολύ δέχονται να έχουν ένα ή δύο παιδιά για να τα αφήσουν πλούσια και να τα μεγαλώσουν με σπατάλη, χωρίς να αντιλαμβάνονται πόσο, με αυτόν τον τρόπο, η κακοδαιμονία αυξάνεται".
Ο ιστορικός που έγραψε το παραπάνω κείμενο δεν είναι άλλος από τον Πολύβιο, όταν γύρισε στην Ελλάδα μετά l7 χρόνια σκλαβιάς στη Ρώμη.
Λίγο αργότερα, ήταν το 146 π.Χ., η Ρωμαϊκή κατάκτηση και η μετατροπή της Ελλάδας σε Ρωμαϊκή επαρχiα.
Πέρασαν πολλοί αιώνες, η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία κατέρρευσε, η ανθρωπότητα άλλαξε και εξελίχθηκε(;).
Οι εργασιακές συνθήκες λίγο διαφέρουν από τις εργασιακές συνθήκες των σκλάβων της Ρώμης. Ωστόσο, η γυναίκα βγήκε πια και κείνη στην παραγωγή, και στη συνέχεια εφευρέθηκε ο όρος "ισότητα".
Δεν πίστεψα ποτέ στο παραμύθι. Αν δεν είχαμε καμία διαφορά, δεν είχε λόγο η φύση να πλάσει δύο φύλα. Είναι πολύ ωραίο να μοιραζόμαστε τις ίδιες χαρές και τις ίδιες αγωνίες, η εργασία πρέπει να αμοίβεται σύμφωνα με τις ικανότητες του καθενός, και όσο πάνε και λιγοστεύουν οι διακρίσεις ανάμεσά μας.
Ωστόσο πίστευα πως επειδή οι άντρες στερούνται το δώρο που προσέφερε η φύση στη γυναίκα, δηλαδή την τιμή να αναπαράγει το είδος μας, για αυτό και είναι αυτοί που δεν χωνεύουν τυχόν "προνόμια" που αυτό συνεπάγεται. Για παράδειγμα, μόνο από άντρα περίμενα να ακούσω "περιττό προνόμιο" την άδεια ανατροφής παιδιού. Πίστευα πως μόνο άντρας μπορεί να πει, πως είναι "άδικο" να "κάθεσαι" για να ασχοληθείς με το μεγάλωμα του βλασταριού.
Η ζωή για άλλη μια φορά με διέψευσε πανηγυρικά. Η συζήτηση επίκαιρη,για την απεργία των εκπαιδευτικών, και η συνομιλήτρια γυναίκα, ελεύθερη επαγγελματίας, χωρίς παιδιά. Δεν εκπλήσσομαι που θεωρεί τους εκπαιδευτικούς "προνομιούχους", την έχω ξανακούσει σε παρόμοιες συζητήσεις να θεωρεί προνομιούχο όποιον παίρνει κάθε μήνα κάποιο ποσό, την ώρα που η ίδια δεν ξέρει αν θα μπορέσει με τα έσοδα του μήνα να βγάλει τα έξοδα. Το γεγονός ότι η κυριότερη διαφορά μεταξύ του μισθωτού και του επαγγελματία είναι ότι ο πρώτος ξέρει ότι κάθε μήνα έχει να λαμβάνει ένα συγκεκριμένο ποσό, ενώ ο ελεύθερος επαγγελματίας ρισκάρει για να κερδίσει όσο περισσότερα μπορεί, δεν φαίνεται να μπορεί να το κατανοήσει. Ούτε το ότι κάποιους μήνες ενδέχεται να βγάλει περισσότερα από όσα θα βγάλει ένας μισθωτός όλο το χρόνο, ή ότι κάποιος άλλος (πιο ικανός; πιο τυχερός;) ενδέχεται να βγάλει σε μια μέρα περισσότερα από όσα θα βγάλει ένας μισθωτός σε μια ζωή, δεν φαίνεται να την έχει απασχολήσει καθόλου, για αυτήν παραμένει γεγονός ότι οι μισθωτοί είναι προνομιούχοι γιατί δεν έχουν οικονομικό άγχος, ειδικά οι εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα.
Και ξαφνικά, εκεί που αναπτύσσει για άλλη μια φορά τη γνωστή θεωρία "ελεύθερος επαγγελματίας εναντίον δημοσίων υπαλλήλων", γυρνά και μου λέει:
- Εσύ, ας πούμε, γιατί κάθεσαι τόσους μήνες και σε πληρώνουν;
Το "καθησιό" είναι η άδεια μητρότητας, που μου χάρισε τη δυνατότητα να μεγαλώσω λίγους μήνες την κόρη μου. Τρέμω στην ιδέα ότι σε λίγες βδομάδες η άδεια αυτή παίρνει τέλος και η μόνη λύση είναι ο ιδιωτικός σταθμός, καθώς δεν υπάρχει τίποτα σε δημόσια λύση. Ωστόσο, για την συνομιλήτρια όλο αυτό είναι ένα ακόμη "περιττό προνόμιο" του δαπανηρού δημοσίου.
Διαβάζω πως φέτος το καλοκαίρι η γαλλική κυβέρνηση ανησύχησε μήπως οι Γαλλίδες δεν γεννάνε αρκετά παιδιά για να αντικαταστήσουν τις γενιές που φεύγουν, και αποφάσισε να χορηγεί στη διάρκεια της ετήσιας άδειας μετά τη γέννηση του τρίτου παιδιού μηνιαίο επίδομα 700 ευρώ στις μητέρες - διπλάσια από ό,τι για το δεύτερο παιδί. Όταν η γαλλίδα κάνει το τέταρτο παιδί, αυξάνει η φοροαπαλλαγή και το επίδομα τέκνων, ενώ το κρατικό σύστημα σιδηροδρόμων χορηγεί εισιτήρια μειωμένα κατά 40% για τους γονείς και τα παιδιά ώσπου να συμπληρώσουν το 18ο έτος της ηλικίας τους. Και αν ο δημοτικός βρεφικός σταθμός δεν χωράει πια άλλα παιδιά, η δημοτική αρχή χορηγεί στους δημότες της που δεν μπορεί πια να εξυπηρετήσει μηνιαίο επίδομα 150 ευρώ για να πληρώνουν κάποιο άτομο να φροντίζει τα παιδιά τους στο σπίτι.
Ετήσια άδεια; Μηνιαίο επίδομα; Επίδομα για baby-sitter; Τι είναι αυτά; Στην Ελλάδα αποτελούν προνόμια κάποιων κοινωνικών τάξεων. Για παράδειγμα, οι τραπεζικοί υπάλληλοι δικαιούνται επίδομα για παιδικούς σταθμούς, οι δημόσιοι υπάλληλοι λίγους μήνες παραπάνω άδεια μητρότητας, ενώ ο ελεύθερος επαγγελματίας θα πληρώσει λιγότερα στο δημοτικό σταθμό από ότι ο μισθωτός, καθώς το ύψος των τροφείων εξαρτάται από το ύψος της φορολογικής δήλωσης.
Γιατί πρέπει κάθε κοινωνική ομάδα να απολογείται για τα "προνόμια" που απολαμβάνει; Δεν είναι κοινός στόχος η βελτίωση της ζωής μας; Δεν θέλουμε όλοι καλύτερες συνθήκες εργασίας, διαβίωσης, συστήματος υγείας, παιδείας κλπ; Από μηδενική βάση όλες οι συζητήσεις λοιπόν; Όλοι φτωχοί και μίζεροι, και να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα; Πού πάμε;

Τετάρτη 11 Οκτωβρίου 2006

η αλήθεια για το πρόβλημα της παιδείας...

Αν ήσασταν πρωθυπουργός...

ΕΡ.: Αν ήσασταν πρωθυπουργός και οι μαθητές καταλάμβαναν τα σχολεία, κάτι το οποίο έχει συμβεί σ' όλες τις κυβερνήσεις. Τι θα κάνατε;
ΑΠ.: Χαίρομαι για την ερώτηση, γιατί το θέμα είναι να μη φτάσει ο οποιοσδήποτε πρωθυπουργός σε μια τέτοια έκρυθμη κατάσταση. Πολιτική, άλλωστε, σ' έναν βαθμό, είναι η προσπάθεια να επιχειρήσει κανείς να προβλέψει τις πολιτικές εξελίξεις. Εκείνο, λοιπόν, μια και θίγετε το θέμα Παιδεία, που είναι κορυφαία προτεραιότητα και κορυφαία δική μας επιλογή, εκείνο που προέχει σήμερα δεν είναι ακόμα μια ­ με ή χωρίς εισαγωγικά ­ μεταρρυθμιστική προσπάθεια ­ ασχέτως των καλών προθέσεων ­ αλλά είναι ανάγκη να ξεκαθαρίσουμε μέσα από έναν ευρύτατο εθνικό διάλογο, ποια θα είναι η πολιτική για την Παιδεία στα επόμενα είκοσι χρόνια. Φαίνεται τραβηγμένο όταν το λέω, αλλά επίτηδες διαλέγω τέτοια μακρόχρονη προοπτική, γιατί αυτό θα δεσμεύσει όχι μόνο πρόσωπα, αλλά και κυβερνήσεις και πολιτικές παρατάξεις και κοινωνικούς φορείς και όλους τους ενδιαφερόμενους, ότι στα βασικά σημεία σε ό,τι αφορά την Παιδεία δεν θα κάνουμε πια πειράματα.
Είναι πολύ διδακτική η εκπαιδευτική μεταπολιτευτική 25ετία. Καταφέραμε να κάνουμε τη μεγάλη κατάκτηση της Δημοκρατίας. Σε επίπεδο όμως αποτελεσματικότητας είχαμε πολύ μεγάλες απώλειες. Κι ένας τομέας που είναι χαρακτηριστικότερες αυτές οι απώλειες, είναι ο τομέας της Παιδείας. Σήμερα, υπάρχει αντίδραση, που είναι δικαιολογημένη για τη συγκεκριμένη δήθεν «μεταρρύθμιση» που επιχειρείται μια συρραφή προχειρότητας και ερασιτεχνισμού. Αγγίζει όμως και τη βαθύτερη ανασφάλεια των πολιτών, των νέων ανθρώπων και των οικογενειών τους. Ότι δηλαδή, «στου κασσίδη το κεφάλι» επιχειρεί ο εκάστοτε πρωθυπουργός ή υπουργός να εφαρμόσει τις δικές του ιδέες. Δεν γίνεται έτσι. Είναι φανερό.
ΕΡ.: Πώς θα το κάνετε αυτό; Πώς θα πείθατε μαθητές και δασκάλους;
ΑΠ.: Μ' έναν εθνικό διάλογο, ο οποίος μπορεί να έπαιρνε και χρόνο. Γιατί χρειάζεται χρόνος για να σπάσουν αμοιβαίες καχυποψίες και αγκυλώσεις. Αλλά όταν έρθει η ώρα της εφαρμογής, θα ήθελα να ξέρω ότι υπάρχει τουλάχιστον στα βασικά, στα κομβικά σημεία, συναποδοχή. Και όπως έχω πει τελευταία, ειδικά στον τομέα της Παιδείας είμαστε διατεθειμένοι να βάλουμε νερό στο κρασί μας, ακόμα και στη δική μας προγραμματική πρόταση. Γιατί προέχει ειδικά στον χώρο αυτό να πετύχουμε το μακρόπνοο. Να πετύχουμε τη συνέπεια και τη συνέχεια διαχρονικά. Πέρα από πρόσωπα, πέρα από κυβερνήσεις.
ΕΡ.: Τώρα, εδώ που έχει φτάσει ο κόμπος στο χτένι, ζητάτε από την κυβέρνηση να πάρει πίσω τη μεταρρύθμιση και να κάνει εθνικό διάλογο. Ζητάτε και από τους μαθητές να σταματήσουν τις καταλήψεις;
ΑΠ.: Βέβαια. Αυτά μαζί πηγαίνουν. Αλλά το ζήτημα είναι το εξής: ότι αυτή την ώρα, αν δεν το κάνει αυτό η κυβέρνηση, πρώτα απ' όλα, η μεν χρονιά αυτή που διανύουμε θα πάει χαμένη για όλους. Ο κίνδυνος της διεύρυνσης της κοινωνικής αναστάτωσης είναι τόσο ορατός, που μπορεί να πιθανολογηθεί μέχρι και βεβαιότητας. Και αυτό σημαίνει ότι θα πολλαπλασιασθούν τα προβλήματα. Είναι ανάγκη, λοιπόν, να επανεκτιμήσει η κυβέρνηση την κατάσταση. Να κάνει πίσω στο συγκεκριμένο ζήτημα. Και να δεσμευθεί για να αρχίσουμε έναν εθνικό διάλογο, αφού πρώτα συμφωνήσουμε στη διαδικασία. Αλλά εθνικό διάλογο, που θα είναι ουσίας και όχι προσχηματικός. Είμαι υποχρεωμένος να το πω αυτό, γιατί, όπως αποδεικνύεται, και ο κοινωνικός διάλογος ­ όπως σήμερα ομολογεί η ίδια η κυβέρνηση ­ ήταν προσχηματικός. Έχουμε να κάνουμε με πολίτες που αυτά τα κόλπα και τα τερτίπια τα έχουν μάθει. Και είναι πολύ πιο μπροστά από τον δημόσιο λόγο και τις δημόσιες συμπεριφορές. Είναι, λοιπόν, ανάγκη να κάνουμε ουσιαστική υπέρβαση σ' αυτές τις πεπαλαιωμένες συμπεριφορές, για να ανακτήσουμε τουλάχιστον τη διαδικαστική ψήφο εμπιστοσύνης, πριν πάμε στην πολιτική ουσία.
(Συνέντευξη Κ.Καραμανλή στα Νέα, 14.12.1998)

Τρίτη 10 Οκτωβρίου 2006

Τίνος είναι ρε γυναίκα τα γεφύρια...

Από τον περασμένο Απρίλιο, με έγγραφό της προς την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας και τον Δήμο Μαδύτου, η Διεύθυνση Τεχνικών Υπηρεσιών της Νομαρχίας Θεσσαλονίκης γνωστοποιούσε ότι οι γέφυρες ήταν ζήτημα χρόνου να καταρρεύσουν και προέβλεπε την καταστροφή, ακόμη και τον χρόνο που θα συνέβαινε. Στο ίδιο έγγραφο αναφερόταν ότι το Νομαρχιακό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης είχε από τον Μάρτιο του 2005 εντάξει το έργο στο πρόγραμμά του με προϋπολογισμό 38.000 ευρώ και περιέγραφε όλες τις αναγκαίες εργασίες. Ωστόσο, ποτέ δεν έγιναν, με αποτέλεσμα οι γέφυρες να καταρρεύσουν... (Νέα, 10.10.06)
Γ. Σουφλιάς: «Για να ξεκαθαρίσει το τοπίο, για όσους το γνωρίζουν και κάνουν ότι δεν το ξέρουν και για όσους δεν το γνωρίζουν, τονίζουμε ότι με τους νόμους 2218/94 για τη νομαρχιακή αυτοδιοίκηση και 2503/97 για την περιφερειακή διοίκηση, τα αντιπλημμυρικά έργα, όπως και άλλα έργα των νομαρχιών και των περιφερειών, δεν ανήκουν στην αρμοδιότητα του ΥΠΕΧΩΔΕ. Ανήκαν παλιότερα».
Β. Παπανδρέου: «Ας φρόντιζε ο νομάρχης να κάνει μελέτες, να τις καταθέσει και να διεκδικήσει χρήματα και από το Γ' ΚΠΣ που τελειώνει και το Δ' ΚΠΣ που ακολουθεί. Ολα τα άλλα είναι λόγια».
Περιφέρεια: «Απάντηση υπήρξε για τις γέφυρες στο Μόδι και τη Ν. Απολλωνία στις 7.6.2006, με υπογραφή Γεωργίου Πέτρου και αριθμό πρωτοκόλλου 1784, ήταν θετική και υποδεικνυόταν ότι έπρεπε να χρησιμοποιηθούν αδρανή υλικά λατομείων για τις επισκευές». (Ελευθεροτυπία 11.10.06)΄

Για άλλη μια φορά ο κ. Ψωμιάδης βρίσκεται αντιμέτωπος με το Κράτος των ΑΘηνών. «Πού θα βρω εγώ άκρες με το υπουργείο Οικονομικών να πάρω λεφτά που έπαιρνα από το ΥΠΕΧΩΔΕ;» αναρωτιόταν με αληθινή απορία μπροστά τις τηλεοπτικές κάμερες. Αυτό πιστεύει ο άνθρωπος, ότι μόνο με άκρες μπορείς και πρέπει να επιβιώνεις στο Ελλαδιστάν σήμερα. Για Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, ΠΕΠ, ΚΠΣ, μελέτες, τεχνικά δελτία έργων κλπ αθηναϊκά κόλπα δεν έχει χρόνο να πληροφορηθεί. Ζητά όμως ξανά την ψήφο των Θεσσαλονικέων, για να οδηγήσει τη Θεσσαλονίκη μπροστά.

Πρόταση : Πριν τις εκλογές να ζητήσουμε από τους υποψήφιους τοπικούς άρχοντες να περνούν από μια εξεταστική διαδικασία, με ποινή αποκλεισμού αν δεν πιάσουν τουλάχιστον τη βάση του 10, σε θέματα χρηματοδότησης, νομιμότητας διαδικασιών κλπ. Λες να ξεμείνουμε από υποψήφιους; Θα δουλέψουν πάντως πολύ καλά τα φροντιστήρια...

Δευτέρα 2 Οκτωβρίου 2006

Πανηγυρικά στην Ελωνα η Βρεφοκρατούσα...

«Να σκέπει όλο τον κόσμο και να ευλογεί όλους τους ανθρώπους, προσφεύγοντες και μη, σ' αυτήν», ευχήθηκε ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Βύρων Πολύδωρας, την ώρα που παρέδιδε την ιστορική εικόνα της Παναγιάς τής Βρεφοκρατούσας, στον μητροπολίτη Μαντινείας και Κυνουρίας Αλέξανδρο.
Την πομπή παράδοσης της εικόνας οδηγούσε ο υπουργός Δημόσιας Τάξης και συμμετείχαν οι βουλευτές Αρκαδίας, ανώτατοι και ανώτεροι αξιωματικοί της ΕΛ.ΑΣ., ακολούθησε πανηγυρική Θεία Λειτουργία.
Μισθωμένα λεωφορεία από την ΕΛΑΣ και τη μητρόπολη, με απόφαση της Αστυνομικής Διεύθυνσης Αρκαδίας, μετέφεραν τους εκατοντάδες πιστούς. Κάποιοι από αυτούς κάνανε πολλά χιλιόμετρα για να βρεθούν εκεί, κάποιοι ήρθαν από το εξωτερικό, και όλοι βαθύτατα συγκινημένοι έραναν την εικόνα και τον υπουργό με ροδοπέταλα. Στον επαρχιακό δρόμο από Λεωνίδο έως Κοσμά, δηλαδή τη μοναδική αρτηρία εισόδου-εξόδου, απαγορεύτηκε η κυκλοφορία ιδιωτικών οχημάτων...
Βεβαίως όμως εμείς οι Έλληνες, οι ευσεβείς ορθόδοξοι χριστιανοί δεν πιστεύουμε στα είδωλα. Πιστεύουμε σε ένα Θεό, που είναι ένας και Τριάδα μαζί, μερικές χιλιάδες Αγίων, Τάγματα Αγγέλων, Χερουφείμ κλπ. Επίσης προσδίδουμε σε πλήθος αντικειμένων Θεϊκές ιδιότητες.
Για παράδειγμα, οι εικόνες έχουν θεϊκές και θαυματουργικές ιδιότητες. Για αυτό τις περιφέρουμε σε όλους του δρόμους της πόλης, για να ξορκίσουμε τα κακά πνεύματα. Επίσης περιμένουμε με τις ώρες για να τις προσκυνήσουμε, να τραβήξουμε καμιά κλωστούλα από το ύφασμα που βρίσκεται από κάτω τους γιατί και αυτό έγινε θαυματουργό, να τις γεμίσουμε με χρυσά τάματα. Υπάρχουν κάποιες εικόνες που κλαίνε, κάποιες άλλες που τηλεμεταφέρονται, κάποιες είναι για να θεραπεύουν εξειδικευμένες νόσους ενώ υπάρχουν και άλλες πιο γενικής ιατρικής. Η εικόνα της Έλωνας για παράδειγμα, είναι 700 χρόνων και έχει φιλοτεχνηθεί από τον Ευαγγελιστή Λουκά 2000 χρόνια πριν, δεν είναι θαύμα; Επίσης, σύμφωνα με τον μητροπολίτη, η εικόνα που προσκυνούν οι πιστοί είναι 350 μέρες το χρόνο η απομίμηση, και μόνο για 15 μέρες είναι η αυθεντική, αλλά παρόλαυτα συνεχίζει να κάνει θαύματα.
Επίσης σεβόμαστε και τιμάμε τους Αγίους μας. Για αυτό, περιφέρουμε τις σάρκες και τα οστά τους, άλλοτε όλα μαζί, άλλοτε κομμάτι κομμάτι, καθώς διαθέτουν κι αυτά τις ίδιες θαυματουργικές ιδιότητες με τις εικόνες.
Το φως που εμφανίζεται κάθε χρόνο ως εκ θαύματος την ίδια μέρα και ώρα σε έναν τάφο στην Ιερουσαλήμ, στέλνουμε ειδική πτήση να το παραλάβει και να το μεταφέρει στη χώρα μας και το υποδεχόμαστε με τιμές Αρχηγού Κράτους.
Ευτυχώς που είμαστε μονοθεϊστική θρησκεία. Η πίστη σε είδωλα και τοτέμ είναι πολύ ξεπερασμένη στην εποχή μας...

Τετάρτη 27 Σεπτεμβρίου 2006

παιδικοί σταθμοί

Ξεκίνησα την έρευνα αγοράς για παιδικούς σταθμούς. 16 μηνών θα είναι το βλαστάρι μου όταν θα έρθει η ώρα του πρώτου αποχωρισμού.
Μόνιμη είναι η ερώτηση στα χείλη μου : "τι συμβαίνει στη βδομάδα προσαρμογής"; Το ξέρω πως βασικά εγώ θα χρειαστώ προσαρμογή στη νέα πραγματικότητα. Όμως κάπου μέσα μου θέλω να νιώθω ότι το μανάρι μου με χρειάζεται, με έχει συνηθίσει δίπλα του.
Η απάντηση στους 2 πρώτους με αποστομώνει, με εξοργίζει, με προβληματίζει. "Δεν χρειάζεται προσαρμογή, άστο αν θες τις πρώτες 1-2 μέρες για 2 ώρες και μετά άστο όλη μέρα, δεν θα πάθει τίποτε..."
Ο τρίτος που ρώτησα, διακρίνοντας προφανώς μια δόση αμφιβολίας στο βλέμμα μου την ώρα που του έκανα την κλασσική ερώτηση, έδωσε μια πιο αφοπλιστική απάντηση. "Είναι μικρό ακόμη, δεν ξεχωρίζει μαμά και μπαμπά, από την πρώτη μέρα θα συνηθίσει, απλά φέρτην εσύ και μετά άστην όλη μέρα σε μας, θα την γυρίσουμε με το λεωφορειάκι, δεν θα έχει κανένα πρόβλημα, το πρόβλημα το έχουν τα πιο μεγάλα παιδιά"...
Πρέπει να φοβάμαι τέτοιες απαντήσεις; Μήπως έχουν δίκιο, και άδικα ανησυχώ; Πράγματι το μωράκι μου θα περάσει τόσο όμορφα με τα άλλα παιδάκια, που θα ξεχάσει την ύπαρξή μου από την πρώτη μέρα; Τόσο ανεξάρτητα είναι λοιπόν τα παιδιά μας, από βρέφη ακόμη; Ή τόσο αναίσθητοι έγιναν οι ιδιοκτήτες των σταθμών;

Δευτέρα 25 Σεπτεμβρίου 2006

Πόσα μέτωπα ακόμη ανοικτά;...

Το σημαντικό στη ζωή, είναι να ξέρεις το στόχο σου. Να ξέρεις την κατεύθυνση που θέλεις να πάρεις. Και αν βρεθούν εμπόδια στο δρόμο σου, εφόσον έχεις το στόχο σου μπορείς να τα ξεπεράσεις.

Όταν όμως έχεις γύρω σου 6-7 μέτωπα ανοικτά, πώς ξέρεις τη σωστή κατεύθυνση; Όταν κάθε μέρα προκύπτει και νέα αντιπαράθεση, και νέο πρόβλημα που χρίζει άμεσης και ριζικής αντιμετώπισης, πώς μπορείς να παραμείνεις συγκεντρωμένος στο στόχο; Πώς ξέρεις αν ο στόχος παραμένει ο ίδιος και δεν χρειάζεται αναθεώρηση;

Πολλές φορές έχω φανταστεί πως με κάποιο θαύμα κοιμάμαι και ξυπνάω μερικούς μήνες αργότερα, όταν όλα θα έχουν μπει στη θέση τους. Το θαύμα δεν γίνεται, αλλά παραταύτα ο χρόνος περνάει, και όμως τίποτε δεν μπαίνει στη θέση που υποτίθεται πως έπρεπε να είναι...

Αν η λύση δεν σου βγαίνει, τότε άλλαξε το πρόβλημα, λέει ένας παλιός νόμος των μαθηματικών. Αναζητώ λοιπόν το νέο πρόβλημα, που θα έχει τη λύση του στη σημερινή χαώδη κατάσταση. Μήπως να αναζητήσω βιβλία της θεωρίας του χάους;

Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου 2006

Παίζοντας τους κουμπάρους…


«Μα καλά, τι κάνανε, τις κουμπάρες παίζανε;» αναρωτιέται η Στάη.
«Έλλη», της κάνει ο Ευαγγελάτος, «το παιχνίδι αυτό άλλαξε. Τώρα παίζουνε τους κουμπάρους».

«Εγώ τους φίλους μου δεν τους πουλάω», εξηγεί ο άλλοτε τόσο λαλίστατος Νομάρχης Θεσσαλονίκης».
«Μήπως όμως κάνατε κάποιο λάθος στην κρίση σας για τον Πανάγο;» προσπαθεί να ψελλίσει ο δημοσιογράφος.
«Προσβάλετε το Νομάρχη» κατακεραυνώνει ο φίλτατος και κλείνει το τηλέφωνο.

«Υπάρχει θέμα πολιτικής ευθύνης;» προσπαθούν να ρωτήσουν για πολλοστή φορά τον κυβερνητικό εκπρόσωπο.
«Δεν υπάρχει θέμα πολιτικής ευθύνης, είναι μεμονωμένα πρόσωπα» εξηγεί την θέση της παράταξής του που τυχαίνει να είναι στην εξουσία.

Μα είναι ξεκάθαρο. Επί ΠΑΣΟΚ, η διαφθορά ήταν πράσινη. Επί ΝΔ, η διαφθορά έχασε το χρώμα της. (NEA, 15.9.2006)

Το θέμα με την πολιτική ευθύνη δεν αφορά τη συγκεκριμένη υπόθεση. Για την υπόθεση αυτή θα αποφανθεί η δικαιοσύνη. Το αν θα βγει όλη η αλήθεια στη φόρα, ή αν θα επικρατήσουν οι νομικοί όροι και τα τεχνάσματα των δικηγόρων, αυτό είναι άλλη ιστορία.
Το θέμα όμως δεν είναι μόνο αυτό. Είναι ο τρόπος με τον οποίο στελεχώνεται το έρμο αυτό κράτος.
Κάποιοι, με τις σωστές κουμπαριές και διασυνδέσεις, καταφέρνουν και μοιράζουν τις 24 ώρες της ημέρας τους σε ένα σωρό έμμισθες και άμισθες θέσεις (σημειωτέον, ότι και οι άμισθες προσφέρουν τα έξοδα παραστάσεων για συμμετοχή στα συμβούλια). Την ίδια ώρα, χιλιάδες συμπολίτες μας, ακόμη και του κυβερνώντος κόμματος, ψάχνουν άδικα για μια θέση στον ήλιο.
«Θα έρθει η ανάπτυξη, θα έρθουν οι θέσεις εργασίας», προσπαθούν να μας εξηγήσουν. Μα αν οι κάθε λογής «Πανάγοι» κρατήσουν από μία έμμισθη ή άμισθη θέση, θα ανοίξουν τόσες θέσεις, που θα φωνάξουμε και τους υπόλοιπους άνεργους Ευρωπαίους για να τις καλύψουμε. Και αυτό είναι το θέμα πολιτικής ευθύνης που αναδεικνύεται.

Τετάρτη 13 Σεπτεμβρίου 2006

250 ευρώ...

Είναι επιμορφωτικό το να παρακολουθήσεις τα δελτία ειδήσεων των 8. Μαθαίνεις πράγματα που δεν τολμούσες να φανταστείς.
Σάββατο βράδυ, η κλασσική ομιλία του πρωθυπουργού της χώρας για την έρμη την οικονομία, και στα πέριξ οδομαχίες. Μεταξύ των επεισοδίων, και το κράξιμο της Μαριέττας από τους αδιόριστους καθηγητές Ολυμπιακής Παιδείας.
Αυτό το θέμα καλείται να συζητηθεί στο πάνελ του δελτίου, και μαζί με τους δημοσιογράφους, εμφανίζονται στα παράθυρα εκ μέρους των αδιόριστων εκπαιδευτικών μια κοπελιά και εκ μέρους της κυβέρνησης ο βουλευτής Γεωργιάδης.
"Προσχεδιασμένα επεισόδια από αντιπάλλους της Νέας Δημοκρατίας", χαρακτηρίζουν τα επεισόδια. Η κοπελιά τους διευκρινίζει "ανήκω στην ΟΝΝΕΔ". Και συνεχίζει : "Μας υποσχέθηκε η ΝΔ ότι θα διοριστούμε όλοι, και για αυτό την ψηφίσαμε μαζικά".
Όλα κι όλα, η κοπελιά το τονίζει. Το κριτήριο για την ψήφο είναι αποκλειστικά και μόνο το ατομικό συμφέρον.
Ο Γεωργιάδης δεν πείθεται. "Και τι ζητάτε; Είστε άνεργη; Δεν δουλεύετε τόσα χρόνια;"
"Ναι" απαντάει η κοπελιά, "αναπληρωτές".
"Επομένως λέτε ψέματα, δεν είστε άνεργοι, είστε αναπληρωτές, γιατί διαμαρτύρεστε;"
"Γιατί φέτος μας είπε ότι θα μας πάρει για ωρομίσθιους".
"Δηλαδή θα δουλέψετε και πάλι, άρα λέτε ψέματα ότι είστε άνεργοι".
Οι δημοσιογράφοι προσπαθούν να βάλουν μια σειρά.
- "Πόσα παίρνατε ως αναπληρωτές;" τη ρωτάει ένας.
- "Χίλια εκατό ευρώ..."
- "Και πόσα θα παίρνετε ως ωρομίσθιοι;"
- "Διακόσια πενήντα..."
Η κατάσταση δείχνει για λίγο να σοβαρεύει: "Η κοπέλα αγωνίζεται για το ψωμί της. Υπερασπίζεται τη δουλειά της. Η κοπέλα πεινάει!" ξεστομίζει κάποιος δημοσιογράφος.
Ο κυβερνητικός βουλευτής όμως απτόητος απαντάει: "...Πεινάει! Το ψωμί της! Αυτά είναι λαϊκισμοί, κύριε! Ο λαϊκισμός μας έφερε σ' αυτό το χάλι...".
Η προσπάθεια να του εξηγήσει η κοπελιά ότι ζητάει τα αυτονόητα, να διοριστεί κάποια στιγμή και μέχρι τότε τουλάχιστον να είναι στο καθεστώς του αναπληρωτή, πέφτουν όλες στο κενό. Ο αγαπητός βουλευτής δεν βλέπει καμία διαφορά στον αναπληρωτή και στον ωρομίσθιο, προφανώς γιατί δεν έχει αίσθηση της οικονομικής διαφοράς μεταξύ 1.100 ευρώ και 250...
Και εδώ που τα λέμε, δεν έχουν και μεγάλη διαφορά. Ούτε με 250 ευρώ ζεις, ούτε καν με 1.100. Αφού έτσι κι αλλιώς θα είσαι φτωχός, τι τα θέλεις τα λεφτά; Δυστυχία φέρνουν μόνο, ρώτα και τον γραμματέα της Επιτροπής Ανταγωνισμού...

Παρασκευή 8 Σεπτεμβρίου 2006

ΦΙΛΟΞΕΝΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ...

Ήρθε χθες ο Ζαγορίτης στη Δράμα.
Επισκέφτηκε το Νομάρχη, το Δήμαρχο, τους τοπικούς φορείς.
Καλά έκανε, εκλογές έρχονται και πρέπει να στηρίξει τους δικούς του.
Μου έκανε εντύπωση όμως το ότι χαρακτήρισε τη Δράμα "όμορφη πόλη με φιλόξενους ανθρώπους".
Άραγε άκουσε καθόλου προεκλογικούς λόγους;

Ένας από τους υποψήφιους για το δημαρχιακό θώκο αναρωτιέται γιατί πρέπει η Δράμα να ανέχεται Δήμαρχο από την Κατερίνη.
Έχει το θράσος να είναι γαμπρός στη Δράμα και να θέλει να ασχολείται με τα κοινά!
"Αυτός χάνεται άμα τον αφήσεις να περπατήσεις στη Δράμα!", έσκουζε προ ημερών.
"Ενώ ο δικός μας συνδυασμός είναι ανεξάρτητος, δεν τον τρέφει η γυναίκα μας..." κατέληξε.
Δηλαδή, οι γαμπροί τρέφονται από τις γυναίκες τους, δεν έχουν εκλογικά δικαιώματα και σίγουρα είναι ακατάλληλοι για οποιαδήποτε δημόσια θέση...

Αντίθετα, ένας από τους υποψήφιος για το Νομαρχιακό θώκο είναι μεν από τη Δράμα, αλλά "κατά δήλωσή του, έχει ζήσει κατά καιρούς στα κέντρα λήψης αποφάσεων, Αθήνα και Βρυξέλλες", όπως κάρφωνε υποψήφιος αντίθετου συνδυασμού.
Και καταλήγει στο ότι "αφού δεν έχει ζήσει στο Νομό και ήρθε φυτευτός στην περιοχή μας, ας τον μαυρίσουν οι συντοπίτες μας για να επιστρέψει πίσω στα κέντρα"...
Δηλαδή, εδώ δεν είναι γαμπρός ο άνθρωπος.
Ντόπιος είναι.
Που αφού έκανε το λάθος να εγκαταλείψει αυτό τον ευλογημένο τόπο, έχει το θράσος να επιστρέφει για να ασχοληθεί με τα κοινά.
Άλλη μια μερίδα ατόμων, που πρέπει να τους αφαιρεθούν τα εκλογικά δικαιώματα...

Αναρωτιέμαι.
Μόνο στους αυτόχθονες απευθύνονται οι υποψήφιοι;
Μόνο αυτοί έχουν τα εκλογικά τους δικαιώματα εδώ;
Πόσες γενιές πρέπει να έχεις ζήσει σε κάποιο μέρος, για να δικαιούσαι τον τίτλο της "εντοπιότητας";
Για πόσο διάστημα μπορείς να αφήσεις τον τόπο σου και να μη θεωρηθεί ότι τον "εγκατέλειψες";
Μήπως είναι καλύτερα να μην φύγεις ούτε για σπουδές;
Όταν παντρεύεσαι, πόσα τετράγωνα μακρυά πρέπει να κατάγεται, να γεννήθηκε και φυσικά να έζησε ο σύντροφός σου μέχρι εκείνη τη στιγμή, για να μη θεωρηθεί ότι πήρες "ξένο";

Και το κυριότερο: Ο όρος "φιλοξενία" τι ακριβώς αντιπροσωπεύει;

ΥΓ. Αναφέρομαι στη Δράμα, αλλά υποψιάζομαι πως αντίστοιχες καταστάσεις βιώνει κάθε μικρή κλειστή κοινωνία. Αν δεν καταφέρουμε να πετάξουμε αυτές τις τριτοκοσμικές αντιλήψεις, πολύ φοβάμαι πως θα χάσουμε πολλά τρένα ακόμη...

Πέμπτη 7 Σεπτεμβρίου 2006

ΑΠΟΡΙΕΣ.............

Τα κινέζικα αρκουδάκια "ΠΑΝΤΑ" στα αγγλικά λέγονται "ΑLWAYS"?

Η Αίγινα στα αγγλικά λέγεται "I became"?

Γιατί χρειάζονται πλύσιμο οι πετσέτες του ντους αφού όταν τις χρησιμοποιούμε είμαστε καθαροί?

Αφού ο άνθρωπος προέρχεται από τον πίθηκο γιατί υπάρχουν ακόμη πίθηκοι?

Tι περιμένει να ακούσει η μακαρονάδα "PESTO"?

Πώς λέγεται η φέτα πριν κοπεί?

Οι γοργόνες κάνουν απολέπιση?

Τα ΑΤΜ γιορτάζουν της αναλήψεως?

Γιατί τις λέμε ατομικές βόμβες αφού σκοτώνουν πολλούς?

Πώς λέγεται ένα αγριογούρουνο όταν είναι ήρεμο?

Ο ΤΕΝ-ΤΕΝ δε θα έπρεπε να λέγεται TWENTY?

Γιατί λέγονται πολύ-θρόνες αφού κάθεται μόνο ένας?

Τι γεύση έχουν τα λυσσακά;

Τι μέγεθος πρέπει να αποκτήσει το σαγανάκι για να πάψει να αναφέρεται με υποκοριστικό;

Σε τι τεστ επιδεξιότητας υποβάλλεται ο κώλος ώστε να αποκτήσει τελικά δικαίωμα στο μεταξωτό βρακί;

Θα είχε διαφορά αν αντί να τραβάει κανείς ένα ζόρι, το έσπρωχνε;

Υπάρχει επιστημονική εξήγηση γιατί το παρδαλό κατσίκι έχει μεγαλύτερη αίσθηση του χιούμορ από τα υπόλοιπα μονόχρωμα;

Το @ σε τι ακριβώς μοιάζει με το παπάκι;

Δεν είναι σατανική σύμπτωση όποιος βρίσκεται στην τουαλέτα όταν χτυπάς να ονομάζεται "άλλος";

Ο Κουτρούλης πόσους προσκεκλημένους έχει τελικά στο γάμο του;

Υπάρχει κάποιος ψυχοπαθής που δημιουργεί συστηματικά λάκκους στις φάβες;

Γιατί όταν οι τράπεζες στέλνουν "τελευταία ειδοποίηση" για μια δόση, στη συνέχεια αθετούν την υπόσχεσή τους και ξανα-ασχολούνται μαζί μας ;

Τι βίσμα έχει τελικά αυτός ο ουδείς και όλοι τον θεωρούν αναντικατάστατο;

Στην Αφρική πως ονομάζεται το αράπικο φιστίκι;

Πόσο περήφανος για το σώβρακό του είναι ο Σούπερμαν ώστε να το φοράει πάνω από το παντελόνι;

Οι πορτοκαλιές που είναι αλλού και κάνουν πορτοκάλια, δεν έχουν κι αυτές κάποιον σπαστικό να τους υπενθυμίζει ότι το ίδιο ακριβώς κάνουν κι οι αντίστοιχες εδώ;

Γιατί του διαόλου η μάνα δε δοκιμάζει να μείνει πιο κοντά;

Η λέξη "αμφιλοχίας" κρύβει κάποιο σεξουαλικό υπονοούμενο;

Η τσαπα-τσούλα , είναι αγρότισσα ελευθέρων ηθών;

Τι χρησιμεύει η τρύπα στα ντονατς;

Αυτός που έγραψε το στίχο "Σαν την παπαρούνα μοιάζεις, χίλια χρώματα αλλάζεις", τι ακριβώς είχε πάρει;

Αυτός που βρίσκεται παγιδευμένος ανάμεσα στο "γκρεμό" και στο "ρέμα", έφτασε εκεί κολυμπώντας ή σκαρφαλώνοντας;

Aυτός που γράφει το "ακόμα πιο νόστιμο" στις συσκευασίες των γατοτροφών, πώς είναι τόσο σίγουρος;

Τι μέσο χρησιμοποιεί ένα βουνο για να πάει στον Μωάμεθ;

Αντί να φεύγουμε "σιγά-σιγά" δε θα μπορούσαμε να μείνουμε λίγο ακόμα και μετά να φύγουμε "γρήγορα-γρήγορα";

Ο Αγιος Παντελεήμονας που αποτελεί το δημοφιλή προορισμό κουτσών και στραβών, είναι τελικά ορθοπεδικός ή οφθαλμίατρος;

Πόσα ραντεβού έχει να θυμηθεί πιά στη ζωή του ένας ελέφαντας ώστε να μας πουλάει τόσα χρόνια μούρη για τη μνήμη του;

Γιατί επιμένουμε να χαιρετάμε πάντα αυτό τον Πλάτανο αφού μας έχει πάντα χεσμένους;

Αυτό το "διαφανές-περιτύλιγμα-με-τις-φουσκάλες-που-κάνουν-τσούκου-τσούκου-και-κάθονται-όλοι-και-τις-σπάνε-σαν-υπνωτισμένοι", ξέρει κανένας πως λέγεται με μία λέξη;

Tι κάνουν όλη αυτή την καφεΐνη που περισσεύει όταν μετατρέπουν τον κανονικό καφέ σε ντεκαφεινέ;

Γιατί οι αριθμοί στο κομπιουτεράκι είναι τοποθετημένοι ανάποδα σε σχέση με τους αριθμούς στα τηλέφωνα;

Αφού λένε πως το κολύμπι κάνει καλό στη σιλουέτα πως εξηγούν τις φάλαινες;

Αυτοί που κάνουν το μάγκα έχουν δοκιμάσει ποτέ να κολλήσουν μπρίκια;

Υπάρχει λογική απάντηση στην ερώτηση "Γύρισες";

Οι επιγραφές που λένε πως "επιτρέπουν την είσοδο μόνο σε σκυλιά που οδηγούν τυφλούς", περιμένουν να διαβαστούν από τα σκυλιά ή από τους τυφλούς;

Πόσο καλή φρούρηση έχουν πια αυτά τα "πράσα" και πιάνουν συνέχεια διάφορους εκεί;

Πόσα χρόνια διαρκεί ένα "ζαμάνι";

Γιατί για να τερματίσουμε τη λειτουργία του pc πατάμε "Έναρξη"?


Έμαθε κανείς τί απέγιναν τελικά στη ζωή τους ο "μονο - κατάρατος" και ο "δισ - κατάρατος" πριν επικρατήσει ο "τρισ - κατάρατος"?

Η επικεφαλής cheerleader λέγεται cheerleader leader?

Τί αίσθηση του χρόνου έχουν αυτοί που βάζουν τις επιγραφές "Πωλείται το Παρόν"?

Πόσες φορές πρέπει να κάνεις το τραπέζι σε κάποιον για να θεωρήσει ότι τον έχεις υπέρ - κεράσει?

Δεδομένου ότι ένας κένταυρος είναι 50% άνθρωπος και 50% άλογο, ένας καρεκλο - κένταυρος πόσο τοίς εκατό καρέκλα περιλαμβάνει?

Που βρίσκουν τόσα μισόκλειστα στόρια οι ζέβρες όταν αποφασίζουν να κάνουν ηλιοθεραπεία?

Από καθαρά ανατομικής πλευράς, σε ποιο ακριβώς σημείο του αιδοίου δένεται το καράβι, προκειμένου να το σύρει?

Πού στήριζε η Εύα το φύλλο συκής?

Αφού ο Superman πετάει με τέτοια ταχύτητα, γιατί δεν έχει ποτέ μυγάκια κολλημένα πάνω του?

Πόσα χρόνια διαρκεί ένα "ζαμάνι"?

Τι μονάδα μέτρησης είναι το "κοτζάμ"?

Aφού τα λαγοπόδαρα φέρνουν τύχη, γιατί οι λαγοί καταλήγουν στιφάδο?

Όταν η ταινία λέει "επιθυμητή η γονική συναίνεση" στα ορφανοτροφεία τι κάνουν?

Aν διασταυρωθεί μια αλογόμυγα και μια χρυσόμυγα θα προκύψει ένα χρυσό άλογο?

Πόσα είναι επιτέλους τα μετρημένα κουκιά?

Στη συγχρονισμένη κολύμβηση αν πνιγεί μια κολυμβήτρια, οι άλλες τι κάνουν?

Γιατί η περιοχή Βούλα είναι μακρόστενη?

Μπορεί κάποιος να αποφασίσει οριστικά ότι είναι αναποφάσιστος?

Είναι λογικό οι επιγραφές "Ξεπούλημα λόγω διάλυσης" να δείχνουν τόσο ενθουσιώδεις?

Οι πιγκουΐνοι έχουν γόνατα?

Αφού πρέπει να προσέχουμε τις διατροφικές συνήθειές μας από μικροί, γιατί μας μαθαίνουν τραγούδια σαν το "γύρο - γύρο - όλοι"?

Των φρονίμων τα παιδιά, επίσης, ξαπλώνουν πριν νυστάξουν και πηγαίνουν στην τουαλέτα πριν κατουρηθούν?

Όταν βρίσκεσαι στην Σκωτία, μπορείς να κάνεις κανονικό ντους;?

Γιατί η γεύση των αυγών δεν θυμίζει καθόλου κοτόπουλο ?

Αφού υπάρχει Θεός , γιατί οι εκκλησίες έχουν αλεξικέραυνα?

Όταν δεν διαφωνεί κανένας μαζί μου, πώς μπορώ να είμαι σίγουρη ότι έχει άδικο?

Η απαγόρευση του καπνίσματος σε χώρους εργασίας ισχύει και στις καπνοβιομηχανίες?

Όταν κάποιος με μανία καταδιώξεως, καταδιώκεται πραγματικά, λέμε ότι θεραπεύτηκε?

Γιατί τα ντουλάπια στα αστυνομικά τμήματα έχουν κλειδαριές?

Με ποιά ακριβώς επιχειρήματα έπεισε ο Νώε τα ψάρια να αφήσουν το νερό και να μπουν στην κιβωτό?

Στην ερώτηση "θέλετε να γίνετε δωρητής οργάνων? "η απάντηση " πάρτε τα αρ_δια μου " , θεωρείται θετική ή αρνητική ?

Κανονικά δεν θα έπρεπε να μη φαίνονται οι λαδιές στο λαδόχαρτο?

Αφού το "αντι - μεθαύριο" είναι το αντίθετο του "μεθαύριο", γιατί δεν λέγεται απλώς "προχτές"?

Από τι υλικό είναι φτιαγμένο το πελεκούδι και καίγεται συνέχεια?

Σε ποια ακριβώς περιοχή του ουράνιου θόλου βρίσκεται το σφοντύλι?

Ποιος και ποτέ ενημέρωσε τον Ταρζάν ότι τον λένε έτσι?

Γιατί ο Donald Duck όταν βγαίνει από το μπάνιο φοράει πετσέτα ενώ κυκλοφορεί τις υπόλοιπες ώρες χωρίς παντελόνι?

Τι σκατά σημαίνει επιτέλους Ζαβαρακατρανεμιά?

Ποιος είναι ο ανιψιός του Μπάρμπα Μπεν?

Οι αναλφάβητοι ψωνίζουν στα άλφα-βήτα?

Πώς λύνει το πρόβλημα με τα οδοντικά σύμφωνα όποιος μιλάει έξω από τα δόντια?

Οι τακτικές αναγνώστριες του περιοδικού Γάμου, θεωρούνται νυμφομανείς?

Που πάνε όλες οι λέξεις όταν πατάω delete?

Αυτοί που αποφασίζουν να ακούσουν την καρδιά τους, τι οδηγίες παίρνουν ακριβώς εκτός από το τοκ-τοκ?

Κάποιος που έχει «πουλήσει ακριβά το τομάρι του», σε τι φιλοδοξεί να ξοδέψει τα λεφτά του εκτός από δερματολόγους?

Ποιός ήταν ο αντικειμενικός σκοπός αυτού του Αλέξη όταν κρυβόταν πίσω από τις λέξεις?

Θεωρητικά, αν πάρω παααάρα πολλά κοκόρια και τα βάλω κάπου να λαλούν μαζί, δεν θα ξημερώσει ποτέ?

Αυτοί που ισχυρίζονται ότι "η ζωή είναι μικρή" με τι ακριβώς τη συγκρίνουν?

Γιατί όταν είναι όλα τα οχήματα μποτιλιαρισμένα και δεν κινείται τίποτα λέμε ότι έχει κίνηση;

Τι είναι αυτό το περίφημο φελέκι που γα..ε συχνά πυκνα?

Tελικά, τα παιδιά του Ζεβεδαίου ποιόν στα κομμάτια είχανε πατέρα?

Δευτέρα 4 Σεπτεμβρίου 2006

Αρχίζουν τα σχολεία...






Με την ευκαιρία της έναρξης των μαθημάτων στα σχολεία, μια επανάληψη βασικών μαθηματικών προβλημάτων και οι τρόποι επίλυσής τους:

Σάββατο 2 Σεπτεμβρίου 2006

Συνταγές

Ξεκίνησα ένα ακόμη ιστολόγιο με τις προσωπικές μου συνταγές. Είναι η προσωπική μου εκτέλεση, μακρυά από τις κλασικές προσταγές.
Καταρχήν, δεν υπάρχει αλάτι για δείγμα. Αρχικά μου το απαγόρευσε ο γιατρός, αλλά δεν άργησα να καταλάβω πως εντέλει ήταν απλά θέμα συνήθειας και μάλιστα κακιάς. Για ποιο λόγο μας μαθαίνουν από μικρά να καταναλώνουμε σε αφθονία μια ουσία, που δεν προσφέρει παρά εμπόδια στο σώμα μας; Έχω μείνει αρκετές φορές νηστική όταν με καλούν σε τραπέζι, καθώς θεωρούν ότι το φαγητό δεν μπορείς να το σερβίρεις αν δεν είναι τίγκα στο αλάτι - εκτός και γνωρίζουν την "παραξενιά" μου και ετοιμάσουν ξεχωριστά πιάτα για μένα... Πώς να τους πεις πως οι περισσότεροι άνθρωποι θα έπρεπε να αποφεύγουν το έξτρα αλάτισμα στα φαγητά;
Επίσης, όσο κι αν μου αρέσουν, αποφεύγονται τα τσιγαρίσματα - το στομάχι του Τόλη δεν τα επιτρέπει. Ωστόσο, έτσι γίνονται πιο εύπεπτες και ελαφρές.

Συναυλία

Γίνανε σήμερα τα εγκαίνια. Η μεγαλύτερη επένδυση στη Δράμα τα τελευταία χρόνια. Εντάχθηκε και στο "Ανταγωνιστικότητα". Ήρθαν οι επίσημοι για τα περαιτέρω.
Μετά το πέρας των εγκαινίων, ακολούθησε συναυλία. Οι επίσημοι ευτυχώς δεν φάνηκαν. Η συναυλία όμως άξιζε πολλά.
Ήταν η ορχήστρα «Μίκης Θεοδωράκης», και ο τίτλος της συναυλίας : «Μουσική και τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη από το θέατρο και τον κινηματογράφο». Μετείχε και το συγκρότημα «Τρίφωνο». Πολύ ωραίες φωνές. Γεμάτο το στάδιο Κραχτίδη. Στην οθόνη σκηνές από τις ταινίες τις οποίες μελοποίησε, σκηνές από τη ζωή του συνθέτη αλλά και σκηνές άγριες, από τη Χιλή και τη Νικαράγουα μέχρι το Ιράκ και το Γκουαντάμο, από τον ελληνικό εμφύλιο και τη Χούντα μέχρι τα παιδιά του Λιβάνου.
Και οι ψίθυροι να ακούγονται : Δεν ταιριάζει τώρα να φωνάξουμε "κατάρα στον Μπους;"... Αχ, να τους μαζεύανε όλους μαζί, Μπους, Μπλερ και το συνάφι τους... Καλά τους κάναμε και τους διαλύσαμε στο μπάσκετ, χαρά που θα κάνανε στο Ιράκ και στο Λίβανο με τη νίκη μας...
Έχει τόσους αντιαμερικάνους αυτή η πόλη; Αρχίζει να γίνεται ενδιαφέρουσα...

Πέμπτη 31 Αυγούστου 2006

Πλησιάζουν οι εκλογές...

Είναι πολύ όμορφες οι προεκλογικές περίοδοι.
Η πόλη αποκτάει όνειρα, στόχους, ελπίδα.
Οι υποψήφιοι περιγράφουν με ρόδινα χρώματα το μέλλον.
Οραματίζονται ένα Αύριο ονειρεμένο, μια χώρα που όλα λειτουργούν τέλεια.
Αφθονεί και η λάσπη που πετά ο ένας στον άλλο.
Αλλά πώς θα κτίσεις χωρίς λάσπη;
Και μιλάμε για την οικοδόμιση του αύριο, χρειάζεται πολύ λάσπη.
Όλοι σου χτυπούν φιλικά την πλάτη, ακούνε την περίπτωσή σου, είναι βέβαιοι ότι μπορούν και σίγουροι ότι θέλουν να σου λύσουν κάθε πιθανό και απίθανο πρόβλημά σου.
Δυστυχώς κάποια στιγμή ανοίγει η κάλπη, και τότε εξαφανίζονται και οι μεν και οι δε.
Μόνο η λάσπη μένει, αλλά δεν κτίζει κανείς, μόνο γκρεμίζει.
Αλλά υπομονή, θα ξαναέρθουν οι επόμενες εκλογές.
Θα ξαναέρθουν οι ρόδινες υποσχέσεις.
Θα ξαναέρθουν τα όμορφα λόγια.Ίσως μάλιστα κάποια στιγμή να θέλουμε να πιστέψουμε και στο όνειρο…

Τρίτη 29 Αυγούστου 2006

απομονώθηκαμε...

Έχω άγχος, μου είπε ξαφνικά.
Γιατί, αναρωτήθηκα. Για τα οικονομικά, δεν προβλέπεται βελτίωση σύντομα και το πήραμε πια απόφαση.
Απομονωθήκαμε, με αποστομώνει.
Έμεινα με το στόμα ανοικτό. Όχι γιατί το βρήκα παράλογο. Ίσα ίσα. Απλά νόμιζα ότι το ένιωθα μόνο εγώ.
Πώς διορθώνεται κάτι τέτοιο; Για ότι εξαρτάται από σένα, φροντίζεις να διορθωθείς, να κάνεις κάποιες κινήσεις, κάποιες αλλαγές. Όταν όμως οι ελάχιστοι φίλοι που έχεις προβάλλουν αληθοφανείς ή όχι δικαιολογίες για να μη γίνει η επόμενη συνάντηση, τι κινήσεις κάνεις;
α. Βελτιώνεις τη σχέση σου με τους υπάρχοντες. Πώς να το κάνεις αυτό όμως, όταν βρίσκεις διαρκώς μια πόρτα κλειστή; Η διαρκής αναβολή οδηγεί σε ματαίωση.
β. Βρίσκεις νέους φίλους. Σε μικρότερη ηλικία, σε μια πιο ανοικτή κοινωνία, σε ενδιαφέρον περιβάλλον είναι κάτι που εύκολα πετυχαίνεται. Σε μια κλειστή κοινωνία όμως, με κώδικες εντοπιότητας και μυαλά παρωχημένα, δε λειτουργεί αυτή η λύση.
γ. Βρίσκεις νέα ενδιαφέροντα. Όπα, εδώ είμαστε. Ιδέες κανείς; Σημειωτέον ότι το ταμείον είναι μείον, και οι νέες προκλήσεις συνήθως κοστίζουν το κατιτίς. Δεν χάνω όμως την ελπίδα μου, κάτι θα βρεθεί να μας βγάλει από την απομόνωση...

Σάββατο 26 Αυγούστου 2006

Ένας χρόνος μετά

Σήμερα κλείνει ένας χρόνος.
Ένας χρόνος από την πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μου.
Ένας χρόνος από τη μέρα που παρέδωσα το κλειδί του σπιτιού μου στην Αθήνα, την πόλη που με φιλοξένησε στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου,
Ένας χρόνος από τη μέρα που επέστρεψα (?) στην πόλη που πρωτοαντίκρυσα το φως του ήλιου.
Ένας χρόνος που με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι, αν στην Αθήνα ήμουν μια ακόμη «Αθηναία» με καταγωγή από κάπου αλλού, σε τούτη δω τη μικρή πόλη θα είμαι για πάντα «ξενοτοπίτισα».
Είναι παράξενο, όμως πάντα πίστευα πως η Ελλάδα είναι φιλόξενο μέρος. Πως υποδέχεται με αγάπη τα άτομα που την επιλέγουν να την κάνουν νέα πατρίδα τους. Πως χαίρεται όταν τα ξενιτεμένα παιδιά της επιστρέφουν στη γενέθλια πατρίδα.
Η πραγματικότητα είναι πολύ σκληρή. Η Ελλαδίτσα είναι πολύ επαρχιώτικη. Και οι μικρές πόλεις είναι πολύ κλειστές κοινωνίες. Θεωρούν «ξένο» όποιον κατάγεται από το διπλανό χωριό. Και για τους ξένους κρατούν πάντα διαφορετική μεταχείριση, δεν θα γίνουν ποτέ «δικοί τους».
Γιατί φωνάζουμε για «ενσωμάτωση» των μεταναστών; Σε τούτη δω τη χώρα, δεν θα ενσωματωθείς ούτε αν είσαι από τον απέναντι κάμπο…