ΕΡ.: Αν ήσασταν πρωθυπουργός και οι μαθητές καταλάμβαναν τα σχολεία, κάτι το οποίο έχει συμβεί σ' όλες τις κυβερνήσεις. Τι θα κάνατε;
ΑΠ.: Χαίρομαι για την ερώτηση, γιατί το θέμα είναι να μη φτάσει ο οποιοσδήποτε πρωθυπουργός σε μια τέτοια έκρυθμη κατάσταση. Πολιτική, άλλωστε, σ' έναν βαθμό, είναι η προσπάθεια να επιχειρήσει κανείς να προβλέψει τις πολιτικές εξελίξεις. Εκείνο, λοιπόν, μια και θίγετε το θέμα Παιδεία, που είναι κορυφαία προτεραιότητα και κορυφαία δική μας επιλογή, εκείνο που προέχει σήμερα δεν είναι ακόμα μια με ή χωρίς εισαγωγικά μεταρρυθμιστική προσπάθεια ασχέτως των καλών προθέσεων αλλά είναι ανάγκη να ξεκαθαρίσουμε μέσα από έναν ευρύτατο εθνικό διάλογο, ποια θα είναι η πολιτική για την Παιδεία στα επόμενα είκοσι χρόνια. Φαίνεται τραβηγμένο όταν το λέω, αλλά επίτηδες διαλέγω τέτοια μακρόχρονη προοπτική, γιατί αυτό θα δεσμεύσει όχι μόνο πρόσωπα, αλλά και κυβερνήσεις και πολιτικές παρατάξεις και κοινωνικούς φορείς και όλους τους ενδιαφερόμενους, ότι στα βασικά σημεία σε ό,τι αφορά την Παιδεία δεν θα κάνουμε πια πειράματα.
Είναι πολύ διδακτική η εκπαιδευτική μεταπολιτευτική 25ετία. Καταφέραμε να κάνουμε τη μεγάλη κατάκτηση της Δημοκρατίας. Σε επίπεδο όμως αποτελεσματικότητας είχαμε πολύ μεγάλες απώλειες. Κι ένας τομέας που είναι χαρακτηριστικότερες αυτές οι απώλειες, είναι ο τομέας της Παιδείας. Σήμερα, υπάρχει αντίδραση, που είναι δικαιολογημένη για τη συγκεκριμένη δήθεν «μεταρρύθμιση» που επιχειρείται μια συρραφή προχειρότητας και ερασιτεχνισμού. Αγγίζει όμως και τη βαθύτερη ανασφάλεια των πολιτών, των νέων ανθρώπων και των οικογενειών τους. Ότι δηλαδή, «στου κασσίδη το κεφάλι» επιχειρεί ο εκάστοτε πρωθυπουργός ή υπουργός να εφαρμόσει τις δικές του ιδέες. Δεν γίνεται έτσι. Είναι φανερό.
ΕΡ.: Πώς θα το κάνετε αυτό; Πώς θα πείθατε μαθητές και δασκάλους;
ΑΠ.: Μ' έναν εθνικό διάλογο, ο οποίος μπορεί να έπαιρνε και χρόνο. Γιατί χρειάζεται χρόνος για να σπάσουν αμοιβαίες καχυποψίες και αγκυλώσεις. Αλλά όταν έρθει η ώρα της εφαρμογής, θα ήθελα να ξέρω ότι υπάρχει τουλάχιστον στα βασικά, στα κομβικά σημεία, συναποδοχή. Και όπως έχω πει τελευταία, ειδικά στον τομέα της Παιδείας είμαστε διατεθειμένοι να βάλουμε νερό στο κρασί μας, ακόμα και στη δική μας προγραμματική πρόταση. Γιατί προέχει ειδικά στον χώρο αυτό να πετύχουμε το μακρόπνοο. Να πετύχουμε τη συνέπεια και τη συνέχεια διαχρονικά. Πέρα από πρόσωπα, πέρα από κυβερνήσεις.
ΕΡ.: Τώρα, εδώ που έχει φτάσει ο κόμπος στο χτένι, ζητάτε από την κυβέρνηση να πάρει πίσω τη μεταρρύθμιση και να κάνει εθνικό διάλογο. Ζητάτε και από τους μαθητές να σταματήσουν τις καταλήψεις;
ΑΠ.: Βέβαια. Αυτά μαζί πηγαίνουν. Αλλά το ζήτημα είναι το εξής: ότι αυτή την ώρα, αν δεν το κάνει αυτό η κυβέρνηση, πρώτα απ' όλα, η μεν χρονιά αυτή που διανύουμε θα πάει χαμένη για όλους. Ο κίνδυνος της διεύρυνσης της κοινωνικής αναστάτωσης είναι τόσο ορατός, που μπορεί να πιθανολογηθεί μέχρι και βεβαιότητας. Και αυτό σημαίνει ότι θα πολλαπλασιασθούν τα προβλήματα. Είναι ανάγκη, λοιπόν, να επανεκτιμήσει η κυβέρνηση την κατάσταση. Να κάνει πίσω στο συγκεκριμένο ζήτημα. Και να δεσμευθεί για να αρχίσουμε έναν εθνικό διάλογο, αφού πρώτα συμφωνήσουμε στη διαδικασία. Αλλά εθνικό διάλογο, που θα είναι ουσίας και όχι προσχηματικός. Είμαι υποχρεωμένος να το πω αυτό, γιατί, όπως αποδεικνύεται, και ο κοινωνικός διάλογος όπως σήμερα ομολογεί η ίδια η κυβέρνηση ήταν προσχηματικός. Έχουμε να κάνουμε με πολίτες που αυτά τα κόλπα και τα τερτίπια τα έχουν μάθει. Και είναι πολύ πιο μπροστά από τον δημόσιο λόγο και τις δημόσιες συμπεριφορές. Είναι, λοιπόν, ανάγκη να κάνουμε ουσιαστική υπέρβαση σ' αυτές τις πεπαλαιωμένες συμπεριφορές, για να ανακτήσουμε τουλάχιστον τη διαδικαστική ψήφο εμπιστοσύνης, πριν πάμε στην πολιτική ουσία.
(Συνέντευξη Κ.Καραμανλή στα Νέα, 14.12.1998)
3 σχόλια:
Οι δηλώσεις πολιτικών μικρή αξία έχουν. Συνήθως χρωματίζονται από το εάν οι "δηλούντες" είναι στην κυβερνητική ή την αντιπολιτευτική όχθη. Η ουσία είναι και παραμένει ότι η μεγάαααλη κατρακύλα της παιδείας ξεκίνησε αμέσως μετά την μεταπολίτευση. Κουρασμένοι οι τότε φοιτητές και μαθητές (και όχι μόνο) από την εφτάχρονη δικτατορία, αισθάνθηκαν σαν το ελατήριο που όταν το αφήσεις ξαφνικά μετά την συμπίεση πετάγεται ανεξέλεγτα. Το κακό είναι ότι οι τότε κυβερνήσεις ακολούθησαν μιά πολιτική εξαιρετικά μεγάλης ανοχής στα υποτιθέμενα "φιλελεύθερα" ρεύματα, για λόγους πολιτικού οφέλους, φυσικά. 'Ετσι, βλέπαμε να καταστρέφονται τα κτίρια και ο εξοπλισμός από "δημοκρατικούς" μαθητές και φοιτητές, είδαμε το Πανεπιστημιακό άσυλο να γίνεται άσυλο κακοποιών (μη φοιτητικών) στοιχείων, είδαμε η υποβάθμιση της παιδείας να είναι "δημοκρατικό" αίτημα, είδαμε τα κόμματα να χειραγωγούν τους φοιτητές και να τους οδηγούν μακρυά από την επιδίωξη γνώσης. Είδαμε την γνώση να λιγοστεύει και την διεκδίκηση πάσης φύσεως να φουντώνει! Κι όλα αυτά τα υποδαύλισαν και τα ανέχτηκαν οι πολιτικοί στο όνομα του κομματικού οφέλους! Έσπειραν ανέμους και σήμερα δρέπουμε θύελες και μορφωτική και πολιτιστική έρημο! Τουλάχιστον να το καταλάβουμε και να αναστρέψουμε το ρεύμα...
Αννούλα, μπράβο. Το κείμενο αυτό το έψαχνα πολύ καιρό. Το εκτύπωσα και το μοίρασα και σε μερικούς φίλους μου.
Παρακάλεσα τους επισκέπτες του δικού μου μπλογκ να σε επισκεφθούν...
Οι δηλώσεις πολιτικών έχουν την βαρύτητα που έχουν, ανάλογα με το αν το κόμμα τους είναι στην κυβέρνηση ή στην αντιπολίτευση.
Οι αντιπολιτευόμενοι θα σώσουν τη χώρα όταν τους δοθεί η ευκαιρία, είναι πολύ προσεγμένοι και συνετοί στις εκφράσεις τους, έχουν ισχυρές απόψεις τις οποίες δεν μπορείς παρά να επικροτήσεις και επιδιώκουν μια συνολικότερη αναβάθμιση της ποιότητας ζωής των συμπολιτών μας.
Τα ίδια πρόσωπα όμως, όταν βρεθούν στη θέση του κυβερνητικού, ανακαλύπτουν πως φταίει η προηγούμενη κυβέρνηση, οι γενικότερες συνθήκες της εποχής, η άνοδος τιμών του πετρελαίου, η κρίση στη μέση Ανατολή και ειδικά η νοοτροπία των ελλήνων (ναι, αυτών που κατάφεραν να τους ψηφίσουν...) που δεν είναι ίδια με τη νοοτροπία των βορειοευρωπαίων ή των γιαπωνέζων, και ως εκ τούτου δεν μπορούν να εφαρμοστούν όλα εκείνα τα σχέδια επί χάρτου που μας έταξαν.
Η παιδεία όσο πάει και υποβαθμίζεται. Το "άσυλο" αφορά μια χούφτα γνωστών-αγνώστων όποτε θέλουν να κάνουν την Αθήνα λαμπόγυαλο. Η "δωρεάν" παιδεία στοιχίζει πανάκριβα, και μέχρι να γίνει υποχρεωτική η προσχολική αγωγή, έγινε ήδη η φροντιστηριακή για τα παιδιά της μέσης εκπαίδευσης - ωσονούπο και για του δημοτικού.
Το πρόβλημα των πανεπιστημίων είναι η αναθεώρηση του άρθρου 16, και όχι η αναθεώρηση γενικότερα της διαπαιδαγώγησης.
Όι εκάστοτε υπουργοί παιδείας ονοματίζουν "Μεταρρύθμιση" κάθε αλλαγή στον αριθμό των μαθημάτων που καλούνται να αποστηθίσουν οι μαθητές για να μπουν στις σχολές της τριτοβάθμιας.
Ποιός θα αναστρέψει το ρεύμα; Κάποιοι πρέπει να μπουν μπροστά, και οι υπόλοιποι να συνεχίσουμε. Δεν είμαστε πια στην εποχή της μεταπολίτευσης, φτάσαμε στην εποχή της Ευρώπης των 25. Ας το καταλάβουμε και ας ενωθούμε όλοι μαζί, μακρυά από τις κομματικές φιλοδοξίες.
Δημοσίευση σχολίου