Γιατί κάθεσαι και σε πληρώνουν;

"Στην εποχή μας η Ελλάδα υποφέρει από γενική ατεκνία και ολιγανθρωπία, ένεκα της οποίας και οι πόλεις ερημώθηκαν και η παραγωγή σταμάτησε, μολονότι δεν έγιναν ούτε πόλεμοι ούτε επιδημίες... Και όλα αυτά γιατί οι άνθρωποι αγαπούν την πολυτέλεια, το χρήμα και την τεμπελιά, και δεν επιθυμούν ούτε να παντρεύονται ούτε, παντρευόμενοι, να ανατρέφουν παιδιά, αλλά το πολύ πολύ δέχονται να έχουν ένα ή δύο παιδιά για να τα αφήσουν πλούσια και να τα μεγαλώσουν με σπατάλη, χωρίς να αντιλαμβάνονται πόσο, με αυτόν τον τρόπο, η κακοδαιμονία αυξάνεται".
Ο ιστορικός που έγραψε το παραπάνω κείμενο δεν είναι άλλος από τον Πολύβιο, όταν γύρισε στην Ελλάδα μετά l7 χρόνια σκλαβιάς στη Ρώμη.
Λίγο αργότερα, ήταν το 146 π.Χ., η Ρωμαϊκή κατάκτηση και η μετατροπή της Ελλάδας σε Ρωμαϊκή επαρχiα.
Πέρασαν πολλοί αιώνες, η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία κατέρρευσε, η ανθρωπότητα άλλαξε και εξελίχθηκε(;).
Οι εργασιακές συνθήκες λίγο διαφέρουν από τις εργασιακές συνθήκες των σκλάβων της Ρώμης. Ωστόσο, η γυναίκα βγήκε πια και κείνη στην παραγωγή, και στη συνέχεια εφευρέθηκε ο όρος "ισότητα".
Δεν πίστεψα ποτέ στο παραμύθι. Αν δεν είχαμε καμία διαφορά, δεν είχε λόγο η φύση να πλάσει δύο φύλα. Είναι πολύ ωραίο να μοιραζόμαστε τις ίδιες χαρές και τις ίδιες αγωνίες, η εργασία πρέπει να αμοίβεται σύμφωνα με τις ικανότητες του καθενός, και όσο πάνε και λιγοστεύουν οι διακρίσεις ανάμεσά μας.
Ωστόσο πίστευα πως επειδή οι άντρες στερούνται το δώρο που προσέφερε η φύση στη γυναίκα, δηλαδή την τιμή να αναπαράγει το είδος μας, για αυτό και είναι αυτοί που δεν χωνεύουν τυχόν "προνόμια" που αυτό συνεπάγεται. Για παράδειγμα, μόνο από άντρα περίμενα να ακούσω "περιττό προνόμιο" την άδεια ανατροφής παιδιού. Πίστευα πως μόνο άντρας μπορεί να πει, πως είναι "άδικο" να "κάθεσαι" για να ασχοληθείς με το μεγάλωμα του βλασταριού.
Η ζωή για άλλη μια φορά με διέψευσε πανηγυρικά. Η συζήτηση επίκαιρη,για την απεργία των εκπαιδευτικών, και η συνομιλήτρια γυναίκα, ελεύθερη επαγγελματίας, χωρίς παιδιά. Δεν εκπλήσσομαι που θεωρεί τους εκπαιδευτικούς "προνομιούχους", την έχω ξανακούσει σε παρόμοιες συζητήσεις να θεωρεί προνομιούχο όποιον παίρνει κάθε μήνα κάποιο ποσό, την ώρα που η ίδια δεν ξέρει αν θα μπορέσει με τα έσοδα του μήνα να βγάλει τα έξοδα. Το γεγονός ότι η κυριότερη διαφορά μεταξύ του μισθωτού και του επαγγελματία είναι ότι ο πρώτος ξέρει ότι κάθε μήνα έχει να λαμβάνει ένα συγκεκριμένο ποσό, ενώ ο ελεύθερος επαγγελματίας ρισκάρει για να κερδίσει όσο περισσότερα μπορεί, δεν φαίνεται να μπορεί να το κατανοήσει. Ούτε το ότι κάποιους μήνες ενδέχεται να βγάλει περισσότερα από όσα θα βγάλει ένας μισθωτός όλο το χρόνο, ή ότι κάποιος άλλος (πιο ικανός; πιο τυχερός;) ενδέχεται να βγάλει σε μια μέρα περισσότερα από όσα θα βγάλει ένας μισθωτός σε μια ζωή, δεν φαίνεται να την έχει απασχολήσει καθόλου, για αυτήν παραμένει γεγονός ότι οι μισθωτοί είναι προνομιούχοι γιατί δεν έχουν οικονομικό άγχος, ειδικά οι εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα.
Και ξαφνικά, εκεί που αναπτύσσει για άλλη μια φορά τη γνωστή θεωρία "ελεύθερος επαγγελματίας εναντίον δημοσίων υπαλλήλων", γυρνά και μου λέει:
- Εσύ, ας πούμε, γιατί κάθεσαι τόσους μήνες και σε πληρώνουν;
Το "καθησιό" είναι η άδεια μητρότητας, που μου χάρισε τη δυνατότητα να μεγαλώσω λίγους μήνες την κόρη μου. Τρέμω στην ιδέα ότι σε λίγες βδομάδες η άδεια αυτή παίρνει τέλος και η μόνη λύση είναι ο ιδιωτικός σταθμός, καθώς δεν υπάρχει τίποτα σε δημόσια λύση. Ωστόσο, για την συνομιλήτρια όλο αυτό είναι ένα ακόμη "περιττό προνόμιο" του δαπανηρού δημοσίου.
Διαβάζω πως φέτος το καλοκαίρι η γαλλική κυβέρνηση ανησύχησε μήπως οι Γαλλίδες δεν γεννάνε αρκετά παιδιά για να αντικαταστήσουν τις γενιές που φεύγουν, και αποφάσισε να χορηγεί στη διάρκεια της ετήσιας άδειας μετά τη γέννηση του τρίτου παιδιού μηνιαίο επίδομα 700 ευρώ στις μητέρες - διπλάσια από ό,τι για το δεύτερο παιδί. Όταν η γαλλίδα κάνει το τέταρτο παιδί, αυξάνει η φοροαπαλλαγή και το επίδομα τέκνων, ενώ το κρατικό σύστημα σιδηροδρόμων χορηγεί εισιτήρια μειωμένα κατά 40% για τους γονείς και τα παιδιά ώσπου να συμπληρώσουν το 18ο έτος της ηλικίας τους. Και αν ο δημοτικός βρεφικός σταθμός δεν χωράει πια άλλα παιδιά, η δημοτική αρχή χορηγεί στους δημότες της που δεν μπορεί πια να εξυπηρετήσει μηνιαίο επίδομα 150 ευρώ για να πληρώνουν κάποιο άτομο να φροντίζει τα παιδιά τους στο σπίτι.
Ετήσια άδεια; Μηνιαίο επίδομα; Επίδομα για baby-sitter; Τι είναι αυτά; Στην Ελλάδα αποτελούν προνόμια κάποιων κοινωνικών τάξεων. Για παράδειγμα, οι τραπεζικοί υπάλληλοι δικαιούνται επίδομα για παιδικούς σταθμούς, οι δημόσιοι υπάλληλοι λίγους μήνες παραπάνω άδεια μητρότητας, ενώ ο ελεύθερος επαγγελματίας θα πληρώσει λιγότερα στο δημοτικό σταθμό από ότι ο μισθωτός, καθώς το ύψος των τροφείων εξαρτάται από το ύψος της φορολογικής δήλωσης.
Γιατί πρέπει κάθε κοινωνική ομάδα να απολογείται για τα "προνόμια" που απολαμβάνει; Δεν είναι κοινός στόχος η βελτίωση της ζωής μας; Δεν θέλουμε όλοι καλύτερες συνθήκες εργασίας, διαβίωσης, συστήματος υγείας, παιδείας κλπ; Από μηδενική βάση όλες οι συζητήσεις λοιπόν; Όλοι φτωχοί και μίζεροι, και να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα; Πού πάμε;