Τρίτη 27 Μαΐου 2008

Θα μου λείψετε...


Πήγα χαρούμενη αυτή τη φορά στο γιατρό. Τα αποτελέσματα μου φάνηκαν καλύτερα από την προηγούμενη φορά - ο αιματοκρίτης ανέβηκε, η γλυκοζιωμένη κατέβηκε, όλα πάνε κατ'ευχήν. Αλλά...δεν είχαμε σύγκλιση απόψεων!
Εστιάζοντας σε άλλα σημεία των αποτελεσμάτων, μου ανακοίνωσε με κάθε σοβαρότητα πως χρήζω εισαγωγής σε οργανωμένο ιατρικό κέντρο - κι αυτό δεν υπάρχει στα μέρη μας, ούτε δημόσιο ούτε ιδιωτικό. Κρίνει επιβεβλημένη την εισαγωγή και παραμονή μου σε μεγάλο μαιευτήριο Αθήνας ή Θεσ/νίκης.
Βλέποντας το πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα κάθε λύσης - με τα δεύτερα να υπερτερούν των πρώτων...- εντέλει καταλήξαμε να αποχωριστούμε τη μικρή για λίγες βδομάδες στέλνοντάς την στην Αθήνα, και να κάνω εισαγωγή στη Θεσ/νίκη.
Δεν ξέρω πόσο θα παραμείνω - ελπίζω να παραμείνω όσο γίνεται περισσότερο, γιατί αυτό θα σημαίνει λιγότερες μέρες θερμοκοιτίδας για το καμάρι μου... Στείλτε μου τις ευχές σας, τις χρειάζομαι!

Κυριακή 25 Μαΐου 2008

Λίγες βδομάδες ακόμη...


Λίγες βδομάδες ακόμη μείνανε. 9 ακόμη, λέει ο γιατρός με βάση την εμπειρία του, 7 λέω εγώ με βάση τη δική μου, πολύ μικρότερη ομολογουμένως. Όπως και να'χει, φτάσαμε στο τελευταίο δίμηνο, και είναι καιρός να ανασκουμπωθούμε και να κάνουμε τον προγραμματισμό μας.
Αφού ψάξαμε σε όσες εταιρίες συλλογής βλαστικών κυττάρων μπόρεσα να βρω, τελικά καταλήξαμε σε μια ελληνική και πήγαμε το Σάββατο στην Θεσ/νίκη να υπογράψουμε συμβόλαιο και να πάρουμε το κιτ. Μπορούσανε να το στείλουνε με κούριερ, αλλά ήθελα να δω τους χώρους από κοντά.
Στην πρώτη γέννα ατύχησα, καθώς ενώ είχα υπογράψει συμβόλαιο και είχα ενημερώσει το γιατρό, το κιτ υπήρχε στο μαιευτήριο και έπρεπε απλά να τους το ζητήσω - αλλά μέσα στη ζάλη μου το θυμήθηκα στην αίθουσα ανάνηψης...
Με το όνομα ακόμη δεν καταλήξαμε κάπου. Θέλω να πιστεύω πως μέχρι να τον πιάσω πρώτη φορά στα χέρια μου, θα ξέρω το όνομά του. Στο μεταξύ, με έχει ταράξει στις κλωτσιές. Λες να ρωτάει τι καιρό κάνει εδώ έξω, να ξέρει πώς να ντυθεί στην έξοδο;
Πάντως, η μικρή με εξέπληξε χθες. Ενώ έδειχνε να μην καταλαβαίνει όταν της μίλαγα για τον αδελφούλι που μας έρχεται, χθες στα πολυκαταστήματα της Θεσ/νίκης που βρεθήκαμε δεν άφησε μωράκι που να μην το πλησιάσει, να μην τα χαϊδέψει, να μην το καμαρώσει. Και μόλις ήρθαμε στο σπίτι, ήρθε και χάιδεψε την κοιλιά μου και άφησε ένα φιλί...

Τετάρτη 21 Μαΐου 2008

Το ζήσαμε κι αυτό!


Η κάθοδος στην ΑΘήνα ήταν ήπια αυτή τη φορά. Δεν είχαμε την ευκαιρία να κυκλοφορήσουμε πολύ, και έτσι δεν συνέβησαν πολλά αξιοπρόσεχτα γεγονότα. Εκτός από τη βραδυά, που αποφασίσαμε να πάμε με μια παρέα σε ένα in στέκι της περιοχής - από αυτά που είναι ανοικτά όλη μέρα - όλη νύχτα, με το που κάθεσαι σου φέρνουν γεμάτα νεροπότηρα που τα ξαναγεμίζουν κατά καιρούς, και τις περισσότερες ώρες ψάχνεις για ελεύθερο τραπέζι...
Μελετώντας τον κατάλογο, καταλήξαμε σε καφέδες, σοκολάτες, μια μπύρα και πίτσα. Αφού ο σερβιτόρος μας ενημέρωσε για τους διάφορους τύπους μπύρας, η παραγγελία που τελικά πήρε αφορούσε ένα ποτήρι βαρελίσια - το έγραψε και στην απόδειξη εξάλλου που συνόδευε τους καφέδες και τις σοκολάτες. Δεν ήρθε όμως η μπύρα - χαρήκαμε μάλιστα για την ωραία σκέψη ότι θα τη φέρουν μαζί με την πίτσα, ώστε να είναι δροσερή...
Ήρθε όμως η πίτσα, χωρίς τη συνοδευτική μπύρα. Ο σερβιτόρος ατάραχος συνέχισε να εξυπηρετεί διπλανά τραπέζια, ώσπου τον αναζητήσαμε για να του θυμίσουμε την ελλειπή παράδοση της παραγγελίας. Και τότε ακούσαμε το ανεπανάληπτο "δεν υπάρχουν ποτήρια μπύρας για τη βαρελίσια"...
Αφού προσπαθήσαμε να συνέλθουμε - αφού δεν είχε ποτήρια για τη βαρελίσια, γιατί δεν το έλεγε να αλλάξουμε την παραγγελία; - προχωρήσαμε στην παραγγελία μιας μπύρας σε μπουκάλι. Και σε λίγα δευτερόλεπτα το μπουκάλι ήταν στο τραπέζι μας - όχι όμως και κάποιο είδος ποτηριού...
Ξανά να ενοχλούμε το σερβιτόρο, που είχε χάσει πια την υπομονή του μαζί μας - "μα σας είπα, δεν υπάρχουν ποτήρια για μπύρα..."
Δύσκολα πείστηκε πως μπορεί να πιείς τη μπύρα και σε κάποιο άλλου είδους ποτήρι από αυτό που είχε στο νου του!
Τελικά τι είδους φιλοσοφία έχει το μαγαζί ως προς την παροχή εξυπηρέτησης; Ο κατάλογος ήταν φροντισμένος, ο χώρος καλά διακοσμημένος, το περιβάλλον προς το κυριλέ - κι όμως αν δεν έχουν τα "σωστά" ποτήρια, προκειμένου να διατηρήσουν την "ποιότητα" κινδυνεύεις να μην πάρεις την παραγγελία σου, χωρίς να σε ενημερώσουν και χωρίς να το αφαιρέσουν από την απόδειξη...

Παρασκευή 16 Μαΐου 2008



Ξέρω έχω χαθεί για λίγο, για να μην πω πολύ. Ίσως γιατί με έπιασε η άνοιξη. Ίσως γιατί ενώ έπρεπε να ρίξω τους ρυθμούς, το έχω ρίξει στη δουλειά.
Μια ντουζίνα μέρες στην Αθήνα πασχαλιάτικα, αντί να με ηρεμήσουν, με απογοήτευσαν κι άλλο. Δεν είχα κουράγιο ούτε τους φίλους να πάρω τηλέφωνο - κι αυτούς που πήρα, οι περισσότεροι λέγανε "κοπιάστε από τα μέρη μας". Ρε παιδιά, με την κοιλιά τεντωμένη είμαι, να έχω τη ζουζούνα να χτυπιέται όλη τη μέρα, να κάνω τόσα χιλιόμετρα για να έρθω στα μέρη σας και πρέπει να έρθω εγώ στη γειτονιά σας;
Τελικά, ήπιαμε 2 καφέδες στη γειτονιά μας (τον ένα με συγγενείς...), πήγαμε σε ένα φιλικό σπίτι με άλλα 5 παιδιά κάτω των 10 ετών (όπου η δικιά μας έδωσε ρέστα...), και σε μια οικογενειακή μάζωξη. Α, πήγαμε βόλτα και στο πάρκο της Νέας Σμύρνης, που απέκτησε καταπληκτικό παιδότοπο. Θα το ξανασκεφτώ πάρα πολύ να ξανακατέβω - δεν είχα το κουράγιο να βγω από το σπίτι, αλλά πιστεύω πως εγώ είχα δικαιολογία, οι Αθηναίοι ποια είχανε;
Στην επιστροφή, με περίμενε η δουλειά που λέγαμε. Ενώ στην πρώτη εγκυμοσύνη ήμουν ήρεμη, αυτή τη φορά με έπιασε ένα τρομερό άγχος για τα πάντα - και μια κούραση άνευ προηγουμένου. Ο γιατρός διέταξε να πέσουν οι τόνοι και μου έδωσε άδεια - το αφεντικό σήμερα θα στείλει ταξί για να με πάρει να μετέχω σε σύσκεψη... Ο ύπνος έχει γίνει σπάνιο είδος, με πολλές διακοπές ενδιάμεσα, η υπομονή μου φαίνεται να στερεύει, οι αντοχές είναι εξαφανισμένες από καιρό - πήρα ήδη τσατσάρα να σπάω μέχρι να δω από κοντά το μπόμπιρα που με κλωτσάει ασταμάτητα...