Λίγες βδομάδες ακόμη μείνανε. 9 ακόμη, λέει ο γιατρός με βάση την εμπειρία του, 7 λέω εγώ με βάση τη δική μου, πολύ μικρότερη ομολογουμένως. Όπως και να'χει, φτάσαμε στο τελευταίο δίμηνο, και είναι καιρός να ανασκουμπωθούμε και να κάνουμε τον προγραμματισμό μας.
Αφού ψάξαμε σε όσες εταιρίες συλλογής βλαστικών κυττάρων μπόρεσα να βρω, τελικά καταλήξαμε σε μια ελληνική και πήγαμε το Σάββατο στην Θεσ/νίκη να υπογράψουμε συμβόλαιο και να πάρουμε το κιτ. Μπορούσανε να το στείλουνε με κούριερ, αλλά ήθελα να δω τους χώρους από κοντά.
Στην πρώτη γέννα ατύχησα, καθώς ενώ είχα υπογράψει συμβόλαιο και είχα ενημερώσει το γιατρό, το κιτ υπήρχε στο μαιευτήριο και έπρεπε απλά να τους το ζητήσω - αλλά μέσα στη ζάλη μου το θυμήθηκα στην αίθουσα ανάνηψης...
Με το όνομα ακόμη δεν καταλήξαμε κάπου. Θέλω να πιστεύω πως μέχρι να τον πιάσω πρώτη φορά στα χέρια μου, θα ξέρω το όνομά του. Στο μεταξύ, με έχει ταράξει στις κλωτσιές. Λες να ρωτάει τι καιρό κάνει εδώ έξω, να ξέρει πώς να ντυθεί στην έξοδο;
Πάντως, η μικρή με εξέπληξε χθες. Ενώ έδειχνε να μην καταλαβαίνει όταν της μίλαγα για τον αδελφούλι που μας έρχεται, χθες στα πολυκαταστήματα της Θεσ/νίκης που βρεθήκαμε δεν άφησε μωράκι που να μην το πλησιάσει, να μην τα χαϊδέψει, να μην το καμαρώσει. Και μόλις ήρθαμε στο σπίτι, ήρθε και χάιδεψε την κοιλιά μου και άφησε ένα φιλί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου