Σήμερα κλείνει ένας χρόνος.
Ένας χρόνος από την πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μου.
Ένας χρόνος από τη μέρα που παρέδωσα το κλειδί του σπιτιού μου στην Αθήνα, την πόλη που με φιλοξένησε στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου,
Ένας χρόνος από τη μέρα που επέστρεψα (?) στην πόλη που πρωτοαντίκρυσα το φως του ήλιου.
Ένας χρόνος που με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι, αν στην Αθήνα ήμουν μια ακόμη «Αθηναία» με καταγωγή από κάπου αλλού, σε τούτη δω τη μικρή πόλη θα είμαι για πάντα «ξενοτοπίτισα».
Είναι παράξενο, όμως πάντα πίστευα πως η Ελλάδα είναι φιλόξενο μέρος. Πως υποδέχεται με αγάπη τα άτομα που την επιλέγουν να την κάνουν νέα πατρίδα τους. Πως χαίρεται όταν τα ξενιτεμένα παιδιά της επιστρέφουν στη γενέθλια πατρίδα.
Η πραγματικότητα είναι πολύ σκληρή. Η Ελλαδίτσα είναι πολύ επαρχιώτικη. Και οι μικρές πόλεις είναι πολύ κλειστές κοινωνίες. Θεωρούν «ξένο» όποιον κατάγεται από το διπλανό χωριό. Και για τους ξένους κρατούν πάντα διαφορετική μεταχείριση, δεν θα γίνουν ποτέ «δικοί τους».
Γιατί φωνάζουμε για «ενσωμάτωση» των μεταναστών; Σε τούτη δω τη χώρα, δεν θα ενσωματωθείς ούτε αν είσαι από τον απέναντι κάμπο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου