Τρίτη 29 Αυγούστου 2006

απομονώθηκαμε...

Έχω άγχος, μου είπε ξαφνικά.
Γιατί, αναρωτήθηκα. Για τα οικονομικά, δεν προβλέπεται βελτίωση σύντομα και το πήραμε πια απόφαση.
Απομονωθήκαμε, με αποστομώνει.
Έμεινα με το στόμα ανοικτό. Όχι γιατί το βρήκα παράλογο. Ίσα ίσα. Απλά νόμιζα ότι το ένιωθα μόνο εγώ.
Πώς διορθώνεται κάτι τέτοιο; Για ότι εξαρτάται από σένα, φροντίζεις να διορθωθείς, να κάνεις κάποιες κινήσεις, κάποιες αλλαγές. Όταν όμως οι ελάχιστοι φίλοι που έχεις προβάλλουν αληθοφανείς ή όχι δικαιολογίες για να μη γίνει η επόμενη συνάντηση, τι κινήσεις κάνεις;
α. Βελτιώνεις τη σχέση σου με τους υπάρχοντες. Πώς να το κάνεις αυτό όμως, όταν βρίσκεις διαρκώς μια πόρτα κλειστή; Η διαρκής αναβολή οδηγεί σε ματαίωση.
β. Βρίσκεις νέους φίλους. Σε μικρότερη ηλικία, σε μια πιο ανοικτή κοινωνία, σε ενδιαφέρον περιβάλλον είναι κάτι που εύκολα πετυχαίνεται. Σε μια κλειστή κοινωνία όμως, με κώδικες εντοπιότητας και μυαλά παρωχημένα, δε λειτουργεί αυτή η λύση.
γ. Βρίσκεις νέα ενδιαφέροντα. Όπα, εδώ είμαστε. Ιδέες κανείς; Σημειωτέον ότι το ταμείον είναι μείον, και οι νέες προκλήσεις συνήθως κοστίζουν το κατιτίς. Δεν χάνω όμως την ελπίδα μου, κάτι θα βρεθεί να μας βγάλει από την απομόνωση...

Δεν υπάρχουν σχόλια: