Παρασκευή 3 Νοεμβρίου 2006

Δεν μπορώ να σε φανταστώ με παιδί...

Και κει που μου ανακοίνωνε το δεύτερο γάμο του, ένα χρόνο μετά το διαζύγιο, μου πετάει και την θανάσιμη ατάκα:
- Δεν μπορώ πάντως να σε φανταστώ με παιδί...
Όχι φίλε μου, δεν μπορείς όντως να με φανταστείς με παιδί. Δεν μπόρεσες τόσα χρόνια.
Δεν μπόρεσες να με φανταστείς με παιδί, όταν μου ζωγράφιζες λουλουδάκια στο χέρι καθώς καθόσουν δίπλα μου στο θρανίο στο φροντιστήριο - και μου ανακοίνωνες πως είχες "σοβαρή σχέση" και δεν είχες μάτια για άλλη...
Δεν μπορούσες να με φανταστείς με παιδί, όταν ενώ σου εξηγούσα ότι δεν μπορώ να σε δω "φιλικά", με κατηγορούσες ότι "διασκέδαζα" - κι ας βούρκωνα εξηγώντας σου πως ευχαρίστως θα άλλαζα όλες τις ώρες της "διασκέδασης" για να είμαι με κάποιον που θα με κάνει να νοιώθω όπως όταν είμαι μαζί σου...
Δεν μπόρεσες να με φανταστείς με παιδί, όταν διάβαζες το γράμμα που σου έστειλα τις πρώτες βδομάδες σου στο στρατό, και απορούσες για το "μου" στο τέλος - κι ας σου εξηγούσα πως για μένα ήσουν ανέκαθεν "μου"...
Δεν μπόρεσες να με φανταστείς με παιδί, όταν φεύγοντας για την πρώτη μετάθεση στο στρατό μου έλεγες πως "ξαφνικά ένοιωθες ότι με ερωτεύτηκες" - και λίγες ώρες μετά ερωτεύτηκες κεραυνοβόλα την κοπελιά στην επαρχία που βρέθηκες...
Δεν μπορούσες να με φανταστείς με παιδί, όταν με είδες ξαφνικά στο γάμο σου να σου εύχομαι να ζήσεις βίο ανθόσπαρτο - κι ας έκανα τόσες ώρες ταξίδι για να πείσω τον εαυτό μου πως αυτό πρέπει να το βιώσω για να το συνειδητοποιήσω...
Δεν μπορούσες να με φανταστείς με παιδί, όταν σε κάποιο ταξίδι μου στην πόλη που έμενες μου εκμυστηρεύτηκες πως είχες προβλήματα με το γάμο σου - και όση ώρα μου περιέγραφες τα "προβλήματα" της γυναίκας σου, σκεφτόμουνα πως πρέπει να είναι δίδυμη αδελφή μου...
Δεν μπορούσες να με φανταστείς με παιδί, όταν μου ανακοίνωνες την έλευση του γιού σου - και ας σου είπα πως ζήλεψα τη γυναίκα σου που μοιράστηκε μαζί σου αυτά που θα ήθελα να έχω μοιραστεί εγώ...
Δεν μπορούσες να με φανταστείς με παιδί, όταν με πήρες τηλέφωνο μετά από πολλά χρόνια να μου ανακοινώσεις ότι διορίστηκες σε μια ακόμη πιο μακρυνή επαρχία, μιλώντας μου ακατάπαυστα για 17 ολόκληρα λεπτά για την απέραντη μοναξιά σου - χωρίς να καταλαβαίνεις πως μοναξιά μπορεί κάποιος να βιώσει ακόμη και όταν βρίσκεται μέσα στο πλήθος...
24 μόλις ώρες μετά από κείνο το τηλεφώνημα βρέθηκε στο δρόμο μου εκείνος που ανέτρεψε τη ζωή μου και γω τη δική του. Και μπορέσαμε κι οι δύο να φανταστούμε τους εαυτούς μας μαζί. Και μπορέσαμε κι οι δύο να φανταστούμε τους εαυτούς μας με παιδί.
Τελικά φίλε μου, κατάλαβα επιτέλους το πρόβλημά σου. Δεν καταφέραμε τίποτα μαζί, ακριβώς γιατί δεν είχες φαντασία...

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

τελειο ποστ...τελειο ποστ...τελειο ποστ...

Agobooks είπε...

No Coment !

AVRA είπε...

Ειδες ομως τα απωθημενα ? Ξεπεταγονται εκει που δεν το περιμενεις.
Μηπως δεν θα επρεπε να του ξαναφησεις χωρο στη ζωη σου.Ουτε για ενα τηλεφωνημα.Αλλωστε απεδειξε οτι δεν το αξιζε.

τα φιλια μου

anna είπε...

Συμφωνώ απόλυτα ότι δεν άξιζε περισσότερης σκέψης - και εδώ που τα λέμε, πέρα από τη "φιλική σχέση", δεν υπήρξε ποτέ κάτι παραπάνω για μας, όσο και υπήρχε κάποτε μια σπίθα στο πίσω μέρος του δικού μου μυαλού.

Ανώνυμος είπε...

Αχ! Αυτή η φαντασία!
Πολύ όμορφο κείμενο, ζωντανό, γλυκό, ερωτικό!