Ήταν απόφαση της πλειοψηφίας των συναδέλφων. Η φετινή κοπή της πίτας θα γίνει βράδυ, σε ένα από τα ωραιότερα κουτουκάκια της πόλης. Οι περιγραφές της βραδιάς κεντρίζουν την περιέργεια. Να εξασφαλίσουμε λέει άδεια διανυκτέρευσης, γιατί μετά το φαγητό ακολουθούν μπουζούκια και ποτάκι. Απορώ, γιατί πιο πολύ κέφι έχω δει σε μνημόσυνα παρά σε μια μικρή μάζωξη που είχαμε τις προάλλες στο γραφείο. Επίσης την ερώτηση αν θα έρθουν, ακολουθεί η ερώτηση "αν ο/η τάδε έρθει, δεν έρχομαι". Αγοράζουν μπλούζες και φούστες για τη "μεγάλη βραδιά", τα πηγαδάκια δίνουν και παίρνουν, είναι ένα από τα πιο αγαπημένα θέματα στο γραφείο και αρχίζω να υποψιάζομαι πως δεν είναι μια απλή πίτα, ούτε μια κοινή έξοδος συναδέλφων.
Την πρότασή μου να κάνω κοινωνό στο γλέντι το έτερον ήμισυ, ακολουθεί στην αρχή ένα μούδιασμα, μετά όμως μου κάνουν πιο ξεκάθαρη την εικόνα. Η έξοδος είναι για να ενώσει τους συναδέλφους και ένα άτομο έξω από το περιβάλλον θα αισθανθεί λίγο έξω από τα νερά του. Όμως, η συζήτηση επεκτείνεται. "Και πώς θα γλεντήσεις με το φρένο της ζωής σου;" μου κάνει ο συνάδελφος.
Ειλικρινά δεν είχα σκεφτεί ποτέ το άλλο μου μισό σαν "φρένο της ζωής μου". Προτιμώ να το σκέφτομαι σαν πηγή δημιουργίας, σαν αναζωογόνηση, σαν τον άλλο μου εαυτό. Και είμαι σίγουρη ότι μπορώ να γλεντήσω και χωρίς να είμαστε στο ίδιο τραπέζι, αν και προτιμώ να μοιραζόμαστε τις χαρές μας. Ωστόσο, η σκέψη με έβαλε σε προβληματισμό.
Μπορώ να γλεντήσω με άτομα, που θεωρούν το άλλο τους μισό σαν καταναγκαστική λύση; Που θεωρούν ότι μια έξοδος είναι μια (ακόμη) ευκαιρία να αφήσουν πίσω τις συζυγικές ευθύνες και να διασκεδάσουν μέχρι πρωίας; Δεν θέλω να "κολλήσω" αυτές τις απόψεις, και δεν μπορώ να τους εξηγήσω τις δικές μου.
3 σχόλια:
Συγγνώμη που θα το πω αλλά όσοι έχουν τέτοιες σκέψεις περι συζυγικών βαρών μάλλον θα έπρεπε να μην παντρευόντουσαν. Κακό στον εαυτό τους και στο έτερον τους ήμιση θα κάνουν. Για τα παιδιά θα είναι ακόμη χειρότερα τα πράγματα.
Μάλλον νόμιζαν ότι θα μπορούσαν να τα κάνουν όλα. Εμ φιλέ, ο γάμος έχει και θυσίες.
Είμαι της ιδίας άποψης, και θεωρώ ότι οι άνθρωποι με αυτές τις απόψεις έχουν συμβατικούς γάμους, όπου ο καθένας έχει τις παρέες του για να διασκεδάσει και η συμβίωση είναι αναγκαστική λόγω των παιδιών - άλλο ένα από τα βάρη που τους ακολουθεί. Και για αυτό μια συναδελφική έξοδος παίρνει τη μορφή της απελευθέρωσης, έστω και για μια βραδυά.
Το ερώτημά μου είναι, μπορώ να απολαύσω μια βραδυά μαζί τους, τη στιγμή που δεν συμμερίζομαι τις απόψεις τους;
καλημερα,
συμφωνω 100/% μαζι σου.Ομως προτεινω να κανεις μια δοκιμη και να βγεις μαζι τους διοτι ειτε μας αρεσει ειτε οχι οι συναδελφοι ειναι κομματι της ζωης μας.Δοκιμασε μια φορα....
Δημοσίευση σχολίου