Την ώρα που έβαζα τη σαμπάνια στο ψυγείο για να είναι δροσερή την ώρα που θα αλλάξει ο χρόνος, συνειδητοποίησα ότι ο λαιμός μου είχε ήδη αποφασίσει να μην πω τις ευχές φωναχτά. Ο συμφοιτητής που με πήρε τηλέφωνο λίγες ώρες πριν μας αποχαιρετήσει το 2006, αφού με άκουσε λίγα λεπτά να ψιθυρίζω, άρχισε να ψιθυρίζει κι αυτός - "γιατί ψιθυρίζουμε αλήθεια?" με ρώτησε συνωμοτικά.
Την πρώτη μέρα του χρόνου οι χορδές μου δούλεψαν λίγο καλύτερα, αν και ο ήχος που βγάλανε δεν θύμιζε και πολύ τη φωνή μου. Ώσπου πήρα χθες τη μάνα μου να τη ρωτήσω για κάποια ξαδέλφη που μόλις πρωτοσυνάντησα. Και ενώ ξεκινώ τη συζήτηση, λέγοντας "του Λαμπούκα η κόρη" και περιμένοντας να μου αραδιάσει το γενεολογικό δέντρο, μπας και μαντέψω καλύτερα τη συγγένεια, αυτή ξάφνου αναγνωρίζει στη φωνή μου "του Λαμπούκα την κόρη"... Με το ζόρι καταφέρνω να σκούξω πως είμαι η δικιά της η κόρη!
Και ενώ ο καλός μου έχει ήδη ενημερώσει όποιον παίρνει τηλέφωνο για ευχές ότι έχω "οξεία φαρυγγίτιδα", ο γιατρός ήταν πιο τρομοκρατικός. "Φαρυγγολαρυγγίτιδα", αποφαίνεται. Μακάρι να περάσει, να σου πω για πότε θα το προφέρω σωστά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου