to know us better...

Νομίζω πως την ταινία την λέγανε "ο Θόδωρος και το δίκανο", που προσπαθούσε ο δόλιος ο πατέρας να καταλάβει τους νεωτερισμούς των - τότε - νέων, και απορούσε με το "to know us better" που του ξεφούρναγε η κόρη του ως θέμα των πάρτυ της εποχής.
Δεν τα πρόλαβα τα ξέφρενα πάρτυ, φαίνεται όμως πως η μόδα επιστρέφει και αυτή τη φορά το "to know us better" μετατράπηκε σε σκυταλοδρομία ανάμεσα στους bloggers. Ελπίζω να μην γίνουμε και Αμέρικαν μπάρ...
Πάντως, αφού πήρα την πάσα, οφείλω να πω πέντε πραγματάκια για μένα, αν και νομίζω πως ότι έχει να πει ο καθένας μας, το περιγράφει έτσι κι αλλιώς στη σελίδα του.

1. Όταν ήμουν μικρή, ήθελα να μεγαλώσω και να γράψω σε βιβλία τα αστυνομικά σενάρια που σκαρφιζόμουν όλη νύχτα. Μεγαλώνοντας, ανακάλυψα
- πως υπάρχει τρόπος να θεραπευτεί η αϋπνία
- πως μεγαλώνοντας έχασα την όρεξη και υπομονή για να συγγράψω τα υπέροχα σενάρια που έπλασα στα μικράτα μου
- πως αντίθετα δεν έχασα το ενδιαφέρον μου για την αστυνομική λογοτεχνία, από το πόστο του αναγνώστη-κριτικού-σεναριογράφου όμως
- και το σημαντικότερο, πως δεν είχα καμιά μα καμιά όρεξη να μεγαλώσω άλλο

2. Όταν ήμουν στην εφηβεία, έγραψα ένα σημείωμα "για την Άννα του αύριο", που ζητούσα από τη μελλοντική μου ύπαρξη να μην ωραιοποιήσει ποτέ τα μαθητικά χρόνια και να μην τα νοσταλγήσει ποτέ, γιατί οι "μεγάλοι" σου υπενθυμίζουν συνεχώς πως είσαι στην πιο όμορφη και τρυφερή ηλικία, αγνοώντας (ξεχνώντας;) πως πρόκειται για μια από τις δυσκολότερες φάσεις της ζωής.

3. Στην μεταεφηβική μου ηλικία πια, όταν άρχισα να γράφω στα ημερολόγια μου, διαπίστωσα πως είχα δυο συγγραφείς, πολύ διαφορετικές και ανταγωνιστικές. Η μια ήταν η ευαίσθητη Αννούλα, που δρούσε με βάση το ένστιχτο, έκανε του κεφαλιού της και δεν λογάριαζε τίποτα. Η δεύτερη ήταν η ορθολογική Αννιώ, που ότι έκανε το ζύγιζε με βάση την κοινή (=μαθηματική) λογική, και όλη την ώρα ήταν σε αντιπαλότητα με την ατίθαση Αννούλα. Χρειάστηκαν πολλά χρόνια, πολλά δάκρυα, πολλά λάθη ώστε να αναγνωρίσει η καθεμιά την αναγκαιότητα ύπαρξης της άλλης, να μάθουν (με το δύσκολο τρόπο) να εμπιστεύονται η μια την άλλη, να συνυπάρχουν. Και κάποια στιγμή παρατήρησα πως στο ημερολόγιό μου έγραφε πια μόνο η Άννα, που είχε συγκεκριμένα πλάνα και όνειρα. Ευτυχώς που έχω δυο πολύ σημαντικούς βοηθούς, το ένστικτο που δεν με πρόδωσε ποτέ, και τη φωνή της λογικής που χτυπάει τα καμπανάκια όπου χρειάζεται.

4. Το αγαπημένο μου τραγούδι ήταν για χρόνια το "ανήκω σε μένα και στα όνειρά μου, δεν θέλω κανέναν μες τη μοναξιά μου". Επίσης το αγαπημένο μου χορευτικό ήταν το "θα χτίσω 20 φωλιές και άμα γουστάρω αγκαλιές, από κανάρο σε κανάρο θα πετάω" - αλλά και η αποστροφή του "θέλει η ζωή μας αλλαγές, και ας τσαντίζονται πολλές, δεν δίνω φράγκο καθεμιά τι θα μου σούρει". Σε κάποιο ψυχολογικό τεστ με περιπλάνηση στο δάσος, έφτασα κάποια στιγμή σε ένα σπιτάκι που έπρεπε να το περιγράψω. Το περιέγραψα με ανθισμένο κήπο έξω, και μέσα ζεστό, με αναμμένο τζάκι, με στρωμένο τραπέζι και κεφάτο κόσμο που με περίμενε να μοιραστούμε το δείπνο. Μου εξήγησαν ότι αυτό σημαίνει ότι επιθυμώ το σπιτάκι με τον κήπο, τα γελαστά παιδάκια να τρέχουν πέρα-δώθε, το σπίτι γεμάτο φίλους και τον σύντροφο της ζωής μου να με κρατάει αγκαλιά μπροστά στο τζάκι. Γέλασα, γιατί ενώ αυτή την εικόνα την περιέγραψα κάποια στιγμή σε κάποιο ξεχασμένο ημερολόγιο, είχα γίνει στο μεταξύ μια δυναμική και πετυχημένη γυναίκα καριέρας που δεν συμβιβαζόταν με κανέναν άντρα δίπλα της. Και γελούσα για καιρό, μέχρι που άκουσα την ίδια περιγραφή. Τότε συνειδητοποίησα πως είχα βρει το άλλο μισό πορτοκάλι, τον σύντροφο που θα μοιραζόμασταν μαζί το όνειρο.

5. Όταν επιθυμήσεις κάτι πάρα πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί ώστε να έρθουν τα πράγματα έτσι ώστε να υλοποιηθεί. Το σύντροφο τον είχα βρει, αλλά είχαμε ακόμη να περάσουμε πολλά. Πετύχαμε και πολλά. Το γελαστό παιδάκι είναι μονίμως γελαστό, το σπιτάκι μας έξω έχει έναν υπέροχο κήπο και μέσα είναι πάντα ζεστό, μόνο (καινούριους) φίλους ψάχνουμε και το τζάκι είναι ακόμη εφιάλτης αλλά πού θα πάει, έχουμε πετύχει τόσα πολλά, σε αυτά θα κολλήσουμε;

Δεν έχω σκεφτεί ακόμη σε ποιούς πρέπει να παραδώσω τη σκυτάλη. Παρατηρώ ότι οι περισσότεροι που διαβάζω, έχουν ήδη πάρει την πρόσκλησή τους. Ας μου επιτραπεί να αφήσω χάμω τη σκυτάλη για την ώρα, και βλέπουμε.