Δευτέρα 11 Ιουνίου 2007

Κάποτε υπήρχε η μητέρα στο σπίτι...

Αφορμή για αυτό το σημείωμα, στάθηκε μια παρατήρηση της Avra στο προηγούμενό της ποστ, σχετικά με τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών και τις ευθύνες των γονιών. Γράφει λοιπόν μεταξύ των άλλων, ότι "Κάποτε υπήρχε έστω η μητέρα στο σπίτι....τώρα τι ? Πόσο με τρομάζει αυτό!".
Ο άνθρωπος του 21ου αιώνα τρομάζει εύκολα. Είναι γεμάτος ενοχές. Ενοχές για το περιβάλλον, την παγκόσμια οικονομία, τους πολέμους, τον τρίτο κόσμο, τον υπερπληθυσμό, την υπογεννητικότητα... Ενοχές, ενοχές, ενοχές...
Μια ακόμη ενοχή που μας έχουνε φορτώσει είναι και η ενοχή ότι είμαστε ανεπαρκείς. Η γυναίκα-σύζυγος-μητέρα-νοικοκυρά-εργαζόμενη οφείλει να νιώθει ενοχές για την μη σωστή διαπαιδαγώγηση των τέκνων της...
Ποιά εποχή αλήθεια υπήρχε αυτή η μητέρα στο σπίτι; Σε ποιές κοινωνίες; Γιατί στις αγροτικές, όπως ήταν και η Ελλάδα πριν μερικές δεκαετίες, οι γυναίκες συνεισφέρανε πολύ στα χωράφια - ακόμη και στις μέρες μας, θα συναντήσεις πολλές από αυτές να δουλεύουνε στα χωράφια, ενώ οι άντρες παίζουν πλακωτό στα καφενεία... Στη βιομηχανική επανάσταση, δουλεύανε άντρες, γυναίκες και παιδιά στις φάμπρικες με το ατέλειωτο ωράριο (βλέπε Κίνα σήμερα).
Μας έχουνε παραμυθιάσει ότι η "σωστή γυναίκα" πρέπει να είναι πάντα διαθέσιμη στο σπίτι, να διαβάζει τα μαθήματα του παιδιού, να στρεσσάρεται στις εξετάσεις του, να το προφυλάσσει από όλους τους κινδύνους. Ο "σωστός πατέρας" από την άλλη, οφείλει να είναι "κουβαλητής", να βγάζει τόσα όσα χρειάζονται για τα ιδιαίτερα, τα πλεηστεϊσον, τις καφετέριες και λοιπά έξοδα για το τέκνο του.
Δεν θα συμφωνήσω. Ο ρόλος του γονιού είναι να δώσει τα σωστά εφόδια στο παιδί. Να δίνει το παράδειγμα. Να δίνει μαθήματα ζωής. Ανάλογα με την κοινωνία στην οποία υπάγεται και στην εποχή που ανήκει. Γιατί το παιδί διαπαιδαγωγείται για να ζήσει σε αυτή την κοινωνία - ή μάλλον στην αυριανή. Δεν μπορούμε να έχουμε τα ίδια πρότυπα με αυτά που είχε η προηγούμενη ή του προπερασμένου αιώνα. Αλλά είμαι σίγουρη, ότι και οι προηγούμενες γενιές είχανε αντίστοιχα προβλήματα να αντιμετωπίσουν...

4 σχόλια:

AVRA είπε...

Αννα μου μια χαρα τα λες και ελπιζω να εχεις δικιο.Η αληθεια ειναι οτι οι ενοχες εμενα προσωπικα με εχουν περικυκλωσει!Ισως γιατι μεγαλωσα σε μια οικογενεια οπου η μαμα ηταν παντα σπιτι και μας φροντιζε, ηταν παντα εκει ακουραστη ετοιμη να μας προσφερει τα παντα .Μια στοργικη αγκαλια, ενα ζεστο πιατο φαγητο και οτι αλλο χρειαζομασταν.

Εγω δεν μπορω να τα κανω ολα αυτα.Κουρασμενη τρεχω να προλαβω , να φροντισω, να τακτοποιησω να ειμαι εκει....αλλα...ολα στην πιεση.

Καταλαβαινεις φανταζομαι..

anna είπε...

"H ανασφάλεια των Ελλήνων οφείλεται βασικά στο ότι ζουν σε μια κοινωνία που "δεν γνωρίζουν", καθώς απομακρύνθηκαν μέσα σε μια εικοσαετία από παλιότερα πρότυπα (κοινωνική απομόνωση στις μεγάλες πόλεις, πολύ πρόσφατο μεταναστευτικό ρεύμα, κυρίαρχο πρότυπο μπίζνεσμαν και στελέχους επιχειρήσεων με κυνήγι του ανάλογου επίπεδου ζωής)." (Δ.Πλουμπίδης, αν.καθηγητής Ψυχιατρικής στο Παν/μιο Αθηνών, Ελευθεροτυπία 12.6.2007)
Είσαι πολύ τυχερή που μεγάλωσες σε μια οικογένεια με τη μαμά να σε περιμένει ακούραστη - αν και θα ήθελα να ακούσω και την άποψη της μητέρας σου για το ίδιο θέμα, όπως και του πατέρα σου που δούλευε αγόγγυστα για να μπορεί να προσφέρει τα πάντα η μαμά.
Πάντως, πιστεύω πως όση κι αν είναι η κούρασή σου, τη στοργική αγκαλιά και το ζεστό φαγητό (έστω και στα μικροκύματα) τα προσφέρεις και συ στο παιδί σου.
Μάθε να χαλαρώνεις. Για να μην είσαι συνέχεια στην τσίτα πρέπει να μάθεις να λες "όχι" - ξαναδιάβασε το άρθρο που ανέβασες στη σελίδα σου στις 30.5 και μακάρι να μπορέσεις να το εφαρμόσεις.

AVRA είπε...

''Μάθε να χαλαρώνεις. Για να μην είσαι συνέχεια στην τσίτα πρέπει να μάθεις να λες "όχι" - ξαναδιάβασε το άρθρο που ανέβασες στη σελίδα σου στις 30.5 και μακάρι να μπορέσεις να το εφαρμόσεις. ''

Δασκαλε που διδαξες....ειδες τα λεω αλλα δεν τα εφαρμοζω!! :-))

πολλα φιλια

anna είπε...

Θα μάθουμε κάποια στιγμή, πού θα πάει! Καλό είναι σε στιγμές έντασης να καταφέρουμε να εφαρμόσουμε αυτά που εμείς προτείναμε στους άλλους σε στιγμές πιο χαλαρές...