Αν με είχες ρωτήσει...

Η Αθήνα είναι η πόλη που με ανέθρεψε, που έζησα τόσο τα παιδικά όσο και τα ενήλικα μου χρόνια, η πόλη που λάτρεψα κάθε γωνιά της, η πόλη που την έμαθα από την καλή και την ανάποδη. Αυτή ακριβώς η πτυχή - η ανάποδη - είναι που με έκανε κάποια στιγμή να πάρω την απόφαση, με πόνο στην καρδιά, να την εγκαταλείψω προς άγνωστη κατεύθυνση.
Εντέλει, η κατεύθυνση αποδείχτηκε πως δεν θα ήταν τόσο άγνωστη. Με βάση κάποια κριτήρια που θέσαμε, επελέγει η γενέτειρα - τόπος καταγωγής. Υπήρχε εξάλλου ήδη μια συγγενική μαγιά, δεν θα ήταν μια νέα αρχή, αλλά μια επιστροφή στις ρίζες. Που σίγουρα θα βοηθούσε στα πρώτα βήματα της μετεγκατάστασης - ή έτσι πίστευα.
Αναφέραμε αρχικά το σχέδιο μας για την μετέγκαταση στους συγγενείς και φίλους, με πολύ φτωχά αποτελέσματα. Φτωχά ήταν και τα αποτελέσματα των πρώτων επιτόπιων ερευνών. Ώσπου σε κάποια έρευνα ένας μεσίτης μας έδειξε ένα σπίτι - παλιό είναι η αλήθεια - που έμοιαζε καταπληκτικά στα σχέδια μας, σε κάποια σημεία τα υπερέβαινε κιόλας. Ο πολιτικός μηχανικός που μας είχαν εφοδιάσει οι συγγενείς έδωσε το ΟΚ για το σπίτι αναφέροντας ένα ποσό για ανακαίνιση που μας φάνηκε αρκετά προσιτό, οπότε ξεκινήσαμε τη διαδικασία ελέγχων των τίτλων κλπ. Δυστυχώς, λίγες βδομάδες αργότερα το κοστολόγιο που πρόχειρα μας περιέγραφε, απείχε αρκετά από αυτό που μας είχε δώσει (πάλι πρόχειρα όπως αποδεικνυόταν) αρχικά. Έπρεπε εντός λίγων ωρών να αποφασίσουμε αν θα συνεχίζαμε την υπογραφή των συμβολαίων αγοράς με τα νέα δεδομένα ή αν θα σταματούσαμε την αγορά και να συνεχίσουμε την αναζήτηση.
Έχοντας ξενυχτήσει ολόκληρο το βράδυ, αποφασίσαμε για το πρώτο, απομακρύνοντας όμως τον πρόχειρο μηχανικό και αναλαμβάνοντας την ανακαίνιση μονάχοι. Την ανακαίνιση που κατέληξε εφιάλτης. Τα μαστόρια ακριβά και πανάσχετα, έχουν μάθει να μην τελειώνουν ποτέ τη δουλειά που αναλαμβάνουν (πώς θα αφήσουν τον επόμενο πελάτη-θύμα να περιμένει;). Εμείς τραβάμε τα μαλλιά μας με τα αποτελέσματα της πανάκριβης αλλά μη ολοκληρωμένης ανακαίνισης, και έχουμε στερέψει πια από μαστόρια. Το κακό είναι, πως μόλις ρωτήσουμε για νέα μαστόρια, η επωδός είναι μόνιμη:

Αν με είχες ρωτήσει... Αν με είχες ακούσει... Αν περίμενες θα σου είχα βρει σπίτι καλύτερο-φτηνότερο-ολοκαίνουριο-σε καλύτερη περιοχή-πιο έτοιμο-πιο κλπ...

Και αναρωτιέμαι εγώ η ανίδεη. Μα καλά, σε σας δεν είχα πρωτοπεί την απόφαση να έρθω προς τα μέρη σας και ζήτησα συμβουλές; Από σας δεν είχα ξεκινήσει την αναζήτηση και μετά από μήνες δεν είχατε ούτε ένα σπίτι να μου προτείνετε; Εσείς δεν μου συστήσατε τον περιβόητο μηχανικό που με συμβούλευσε ποιό σπίτι να απορρίψω και ποιό να επιλέξω; Τώρα με τιμωρείτε γιατί έκανα μια επιλογή; Σωστή, λάθος, πάντως ήταν δική μου επιλογή στην τελική, κι εγώ θα ζήσω με αυτή. Γιατί τόση μιζέρια πια; Ειλικρινά, ώρες ώρες νιώθω την ανάγκη να τα βροντήξω όλα χάμω και να φύγω από την αφιλόξενη αυτή πόλη...

to know us better...

Νομίζω πως την ταινία την λέγανε "ο Θόδωρος και το δίκανο", που προσπαθούσε ο δόλιος ο πατέρας να καταλάβει τους νεωτερισμούς των - τότε - νέων, και απορούσε με το "to know us better" που του ξεφούρναγε η κόρη του ως θέμα των πάρτυ της εποχής.
Δεν τα πρόλαβα τα ξέφρενα πάρτυ, φαίνεται όμως πως η μόδα επιστρέφει και αυτή τη φορά το "to know us better" μετατράπηκε σε σκυταλοδρομία ανάμεσα στους bloggers. Ελπίζω να μην γίνουμε και Αμέρικαν μπάρ...
Πάντως, αφού πήρα την πάσα, οφείλω να πω πέντε πραγματάκια για μένα, αν και νομίζω πως ότι έχει να πει ο καθένας μας, το περιγράφει έτσι κι αλλιώς στη σελίδα του.

1. Όταν ήμουν μικρή, ήθελα να μεγαλώσω και να γράψω σε βιβλία τα αστυνομικά σενάρια που σκαρφιζόμουν όλη νύχτα. Μεγαλώνοντας, ανακάλυψα
- πως υπάρχει τρόπος να θεραπευτεί η αϋπνία
- πως μεγαλώνοντας έχασα την όρεξη και υπομονή για να συγγράψω τα υπέροχα σενάρια που έπλασα στα μικράτα μου
- πως αντίθετα δεν έχασα το ενδιαφέρον μου για την αστυνομική λογοτεχνία, από το πόστο του αναγνώστη-κριτικού-σεναριογράφου όμως
- και το σημαντικότερο, πως δεν είχα καμιά μα καμιά όρεξη να μεγαλώσω άλλο

2. Όταν ήμουν στην εφηβεία, έγραψα ένα σημείωμα "για την Άννα του αύριο", που ζητούσα από τη μελλοντική μου ύπαρξη να μην ωραιοποιήσει ποτέ τα μαθητικά χρόνια και να μην τα νοσταλγήσει ποτέ, γιατί οι "μεγάλοι" σου υπενθυμίζουν συνεχώς πως είσαι στην πιο όμορφη και τρυφερή ηλικία, αγνοώντας (ξεχνώντας;) πως πρόκειται για μια από τις δυσκολότερες φάσεις της ζωής.

3. Στην μεταεφηβική μου ηλικία πια, όταν άρχισα να γράφω στα ημερολόγια μου, διαπίστωσα πως είχα δυο συγγραφείς, πολύ διαφορετικές και ανταγωνιστικές. Η μια ήταν η ευαίσθητη Αννούλα, που δρούσε με βάση το ένστιχτο, έκανε του κεφαλιού της και δεν λογάριαζε τίποτα. Η δεύτερη ήταν η ορθολογική Αννιώ, που ότι έκανε το ζύγιζε με βάση την κοινή (=μαθηματική) λογική, και όλη την ώρα ήταν σε αντιπαλότητα με την ατίθαση Αννούλα. Χρειάστηκαν πολλά χρόνια, πολλά δάκρυα, πολλά λάθη ώστε να αναγνωρίσει η καθεμιά την αναγκαιότητα ύπαρξης της άλλης, να μάθουν (με το δύσκολο τρόπο) να εμπιστεύονται η μια την άλλη, να συνυπάρχουν. Και κάποια στιγμή παρατήρησα πως στο ημερολόγιό μου έγραφε πια μόνο η Άννα, που είχε συγκεκριμένα πλάνα και όνειρα. Ευτυχώς που έχω δυο πολύ σημαντικούς βοηθούς, το ένστικτο που δεν με πρόδωσε ποτέ, και τη φωνή της λογικής που χτυπάει τα καμπανάκια όπου χρειάζεται.

4. Το αγαπημένο μου τραγούδι ήταν για χρόνια το "ανήκω σε μένα και στα όνειρά μου, δεν θέλω κανέναν μες τη μοναξιά μου". Επίσης το αγαπημένο μου χορευτικό ήταν το "θα χτίσω 20 φωλιές και άμα γουστάρω αγκαλιές, από κανάρο σε κανάρο θα πετάω" - αλλά και η αποστροφή του "θέλει η ζωή μας αλλαγές, και ας τσαντίζονται πολλές, δεν δίνω φράγκο καθεμιά τι θα μου σούρει". Σε κάποιο ψυχολογικό τεστ με περιπλάνηση στο δάσος, έφτασα κάποια στιγμή σε ένα σπιτάκι που έπρεπε να το περιγράψω. Το περιέγραψα με ανθισμένο κήπο έξω, και μέσα ζεστό, με αναμμένο τζάκι, με στρωμένο τραπέζι και κεφάτο κόσμο που με περίμενε να μοιραστούμε το δείπνο. Μου εξήγησαν ότι αυτό σημαίνει ότι επιθυμώ το σπιτάκι με τον κήπο, τα γελαστά παιδάκια να τρέχουν πέρα-δώθε, το σπίτι γεμάτο φίλους και τον σύντροφο της ζωής μου να με κρατάει αγκαλιά μπροστά στο τζάκι. Γέλασα, γιατί ενώ αυτή την εικόνα την περιέγραψα κάποια στιγμή σε κάποιο ξεχασμένο ημερολόγιο, είχα γίνει στο μεταξύ μια δυναμική και πετυχημένη γυναίκα καριέρας που δεν συμβιβαζόταν με κανέναν άντρα δίπλα της. Και γελούσα για καιρό, μέχρι που άκουσα την ίδια περιγραφή. Τότε συνειδητοποίησα πως είχα βρει το άλλο μισό πορτοκάλι, τον σύντροφο που θα μοιραζόμασταν μαζί το όνειρο.

5. Όταν επιθυμήσεις κάτι πάρα πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί ώστε να έρθουν τα πράγματα έτσι ώστε να υλοποιηθεί. Το σύντροφο τον είχα βρει, αλλά είχαμε ακόμη να περάσουμε πολλά. Πετύχαμε και πολλά. Το γελαστό παιδάκι είναι μονίμως γελαστό, το σπιτάκι μας έξω έχει έναν υπέροχο κήπο και μέσα είναι πάντα ζεστό, μόνο (καινούριους) φίλους ψάχνουμε και το τζάκι είναι ακόμη εφιάλτης αλλά πού θα πάει, έχουμε πετύχει τόσα πολλά, σε αυτά θα κολλήσουμε;

Δεν έχω σκεφτεί ακόμη σε ποιούς πρέπει να παραδώσω τη σκυτάλη. Παρατηρώ ότι οι περισσότεροι που διαβάζω, έχουν ήδη πάρει την πρόσκλησή τους. Ας μου επιτραπεί να αφήσω χάμω τη σκυτάλη για την ώρα, και βλέπουμε.

O πολιτισμός της... φωτοτυπίας

Στη Θεσσαλονίκη ο νομάρχης Πανίκας Ψωμιάδης δεν δίνει στοιχεία των προμηθειών στην αντιπολίτευση επικαλούμενος προσφυγή που έχει κάνει στην Aρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων.
O δήμαρχος Δράμας, τώρα, Θ. Mαργαρίτης, για να δώσει στοιχεία στον επικεφαλής της αντιπολίτευσης που είναι και πρόεδρος του Eπιμελητηρίου Δράμας K. Xαρακίδη, του ζητά να προκαταβάλει το κόστος των φωτοτυπιών. Σε έγγραφο που του στάλθηκε με εντολή δημάρχου όπως αναφέρεται, υπάρχει και τιμολόγιο για την αναλυτική χρέωση της κάθε σελίδας. (Έθνος, 17/2)
Τι να σχολιάσει κανείς. Προσωπικά δεδομένα και απόρρητα τα στοιχεία των προμηθειών! Ο δικός μας δεν επικαλείται το απόρρητο, όμως σέβεται το χρήμα των δραμινών πολιτών και δεν το σπαταλά σε περιττές πολυτέλειες, όπως η ενημέρωση του επικεφαλής της αντιπολίτευσης...

Σενάρια..

Σενάριο πρώτο : Ο Δ.Β. περιμένει τον εραστή της γυναίκας του στο πλατύσκαλο. Μόλις τον βλέπει να βγαίνει από το διαμέρισμα, του λέει δυο σύμφωνα γαλλικά και εξαφανίζεται. Το ζευγάρι προς στιγμήν τρομοκρατείται. Και αν πραγματοποιήσει τις απειλές του και δώσει δημοσιότητα στο θέμα; Όμως, σε λίγο η λογική θα πρυτανεύσει. Ο Δ.Β. τρέμει στην ιδέα του σκανδάλου πολύ περισσότερο από αυτούς. Η ζωή θα συνεχιστεί ήρεμα και για τους τρεις εμπλεκόμενους - η γυναίκα του Γ.Β. δεν χρειάζεται ποτέ να μάθει την ύπαρξη του ερωτικού τριγώνου. Ο Δ.Β. θα βγει σε λίγους μήνες στη σύνταξη, θα πάρει το εφάπαξ και θα εγκατασταθεί μόνιμα στο χωριό του. Ο Γ.Β. θα συνεχίσει να χαίρει της εκτίμησης όλου του πολιτικού κόσμου, και θα συνεχίσει να στέλνει επιστολές στον πρωθυπουργό δυναμιτίζοντας το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας. Η Θ.Β. θα γίνει επιτέλους προϊσταμένη, και θα αποκτήσει υφισταμένους. Και ο νέος διοικητής δεν θα ξαφνιαστεί καθόλου που θα τη βρει σε αυτό το αναβαθμισμένο πόστο, καθώς θα έχει ήδη πληροφορηθεί ότι είναι από τα πιο ικανά στελέχη της διοίκησης.

Σενάριο δεύτερο : Ο Δ.Β. δυστυχώς δεν άντεξε και μαζί με τα γαλλικά, έδωσε και δυο σφαλιάρες στον εραστή. Καταφτάνει το ασθενοφόρο και σε λίγο όλα τα κανάλια έχουν διακόψει το πρόγραμμά τους για να μεταδόσουν την είδηση. Ο Γ.Β. μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο μετά από προσωπική διένεξη. Οι δημοσιογράφοι έχουν ανακαλύψει φλέβα χρυσού. Η υστεροφημία του Γ.Β. έχει πληγεί ανεπανόρθωτα. Η προσωπική ζωή της Θ.Β. έχει γίνει λαϊκό ανάγνωσμα. Και οι υποθέσεις που έχει χειριστεί γίνονται βορά σε όλα τα δελτία και σε επερωτήσεις στη βουλή. Η αναμενόμενη προαγωγή δεν θα μπορέσει ποτέ να υλοποιηθεί, ενώ και η θέση του Γ.Β. θα είναι πολύ άσχημη. Η κυβέρνηση θα πρέπει να σταθμίσει τα γεγονότα και να δει αν θα συνεχίσει να τον στηρίζει, υποστηρίζοντας ότι η υπόθεση αφορά στην προσωπική του ζωή, ή αν θα υποχρεωθεί να προσθέσει ένα ακόμη όνομα στο μακρύ κατάλογο των στελεχών που απομακρύνθηκαν.

Σενάριο τρίτο και δυστυχώς αυθεντικό : Η θανατική ποινή είναι καταδικαστέα σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Κι όμως στον Γ.Β. τέτοια ποινή έλαχε. Πολύ βαριά καταδίκη, ακόμη και για βαριά αδικήματα. Είναι σίγουρο πως όσο δυνατή κι αν ήταν αυτή η σχέση, κανείς δεν είχε φανταστεί πως ήταν από τις σχέσεις που οδηγούν έναν στο χώμα και έναν στη φυλακή. Οι δημοσιογράφοι ξεθάβουν όλες τις υποθέσεις που πέρασαν από τα χέρια της μοιραίας γυναίκας, όμως η αλήθεια είναι πως ο νεκρός δεδικαίωται. Δεν μπορείς να κατηγορήσεις κάποιον που ήδη έχει τιμωρηθεί με τη μέγιστη των ποινών. Ο Δ.Β. έχασε το δικαίωμα της συνταξιοδότησης του, η Θ.Β. έχασε την ελπίδα της προαγωγής και ο Γ.Β. έχασε τη ζωή του, ίσως όμως γλυτώσει μεγάλο μέρος της υστεροφημίας του.

Όσο για τον Δ.Β., αυτός σίγουρα είχε στο νου του μόνο το πρώτο σενάριο. Αλήθεια, όταν έδινε στους ντετέκτιβς τα χιλιάρικα το ένα πίσω από το άλλο, δεν είχε περάσει από το νου του ότι η κατάσταση είχε αρχίσει να ξεφεύγει; Οι σχέσεις έρχονται και παρέρχονται, και δεν θα ήταν η πρώτη φορά που δόθηκε προαγωγή λόγω "συναισθηματικής σχέσης". Και η ζωή έχει πολλά σενάρια για μας, που δεν ταυτίζονται πάντα με αυτά που υπολογίζουμε.

Τιμητική πλακέτα ...

Το Γενικό Γραμματέα της Περιφέρειας Ανατ. Μακεδονίας – Θράκης, κ. Μιχαήλ Αγγελόπουλο, τίμησε για την πολύτιμη συμβολή του στην ανάπτυξη του Νομού Δράμας ο Νομάρχης Δράμας...Η απορροφητικότητα των κονδυλίων για το Νομό Δράμας ήταν 14,5% όταν ανέλαβε τη θέση του Γενικού Γραμματέα ο κ. Μιχαήλ Αγγελόπουλος και σήμερα φθάνει το 59%, ενώ ο μέσος όρος για την Ελλάδα είναι 58%»...
Μετά το πέρας της εκδηλώσεως ο Νομάρχης Δράμας δήλωσε:
«Σήμερα τιμήσαμε έναν άξιο άνθρωπο, πρότυπο εργατικότητας και προσφοράς, ο οποίος στα τρία σχεδόν χρόνια που βρίσκεται στο τιμόνι της Περιφέρειας κατάφερε να αυξήσει σημαντικά την απορροφητικότητα των κονδυλίων, συμβάλλοντας καταλυτικά στην ανάπτυξη του Νομού Δράμας. Είμαι βέβαιος ότι ο Μιχάλης Αγγελόπουλος θα είναι πάντα φίλος του Νομού μας.»...
Για να καταλάβω δηλαδή. Ο Νομάρχης έδωσε πλακέτα στον Περιφερειάρχη, γιατί η απορροφητικότητα των κονδυλίων είναι 59%; Και ο Περιφερειάρχης είναι άξιος τιμητικής εκδήλωσης, γιατί έκανε τη δουλειά του; Έκανε μήπως κάτι παραπάνω από αυτό που του υπαγόρευε η θέση του; Βελτιώθηκαν τόσο πολύ οι υποδομές του Νομού; Μειώθηκε η ανεργία; Μπήκαν σε κάποιο προγραμματισμό οι οδικοί άξονες Δράμας-Καβάλας, Δράμας-Αμφίπολης, Εγνατίας-Εξοχής; Προγραμματίστηκαν ανισόπεδες διαβάσεις για τις σιδηροδρομικές γραμμές; Βελτιώθηκε η ζωή των κατοίκων του Νομού επί της θητείας του;
Και ποιό είναι το επίτευγμα για το οποίο επιβραβεύεται, εκτός από το να κάνει τη δουλειά που του ανατέθηκε;

Εδώ και τώρα αλλαγή!

Τα πήρα με όλους και με όλα! Καιρός να πάρω τα βουνά! Αποφασίζω να αλλάξω ρότα, να τα γράψω όλα εκεί που το μελάνι δεν πιάνει, να γίνω πιο παχύδερμο από όσους ιπποποτάμους με περιβάλλουν και να φύγω στο άγνωστο με πυξίδα την ελπίδα. Η ελπίδα δεν τελειώνει ποτέ...

Το μόνο που λείπει είναι το θέατρο...

Η ζωή μου στην Αθήνα με γέμιζε και ήμουν αρκετά ικανοποιημένη. Όταν δεν έχεις άλλες παραστάσεις, το διαφορετικό σου φαντάζει περίεργο. Δεν έχανα ευκαιρία, σε κάθε εξόρμησή μου να ρωτώ τους ντόπιους ένα και μόνο πράγμα. Γιατί μένουν σε τόσο μικρό μέρος, τι κερδίζουν και τι χάνουν σε σχέση με τη ζωή που ήξερα. Και μου έκανε εντύπωση, που όλοι ανεξαιρέτως όσους πετύχαινα, ηλικίες 25-45, τόσο άντρες όσο και γυναίκες, μου δίνανε την ίδια απάντηση. "Όλα τα έχουμε εδώ, δεν μας λείπει τίποτα. Το μόνο που λείπει είναι το θέατρο, για αυτό και κατεβαίνουμε όσο πιο συχνά μπορούμε στην Αθήνα να δούμε τις παραστάσεις που θέλουμε"...
Τύχαινε χρονιά που πήγαινα σε 4-5 παραστάσεις, όπως και χρονιές που δεν πήγαινα ούτε σε μια. Δεν το θεωρούσα ποτέ σαν κάτι που μπορεί να σου λείψει, ειδικά όταν αρκετές παραστάσεις, ειδικά το καλοκαίρι, κάνουν περιοδείες σε όλη την Ελλάδα.
Ώσπου έφτασε το πλήρωμα του χρόνου, και ζυγίζοντας τα υπέρ και τα κατά, αποφάσισα να μπω κι εγώ στο κλαμπ των μη-Αθηναίων. Αφού έτσι κι αλλιώς "όλα τα είχανε", δεν είχα και πολλά να χάσω, μόνο το θέατρο...
Η πραγματικότητα εντελώς διαφορετική, ως συνήθως.
Ένα γιατρό ρε παιδιά! Για μια απλή (?)ίωση που μας ταλαιπωρεί μάνα και κόρη, ο παιδίατρος έγραψε την αντίθετη αγωγή από τον ΩΡΛ - και ευτυχώς για την κόρη, δυστυχώς για μένα, η δική του αγωγή ήταν η ενδεδειγμένη. Έχω διαγράψει ήδη από τον ιατρικό κατάλογο της περιοχής τα μισά ονόματα, με αυτούς τους ρυθμούς μέχρι το καλοκαίρι θα πρέπει να αναζητώ ιατρικές υπηρεσίες από Θεσσαλονίκη και πέρα!
Έναν επαγγελματία μάστορα ρε παιδιά! Μια απλή (?) σύνδεση θερμοϋδραυλική, που υποτίθεται θα μας βοηθήσει στην εξοικονόμηση ενέργειας, έχει φέρει μέχρι τώρα 3 μάστορες στην πόρτα μου-πορτοφόλι μου, για να διορθώνει ο ένας τα λάθη του προηγούμενου και να κάνει δικά του χειρότερα. Και ενώ πρέπει να φωνάξω κάποιον να το κάνει επιτέλους να λειτουργήσει το ρημάδι, τρέμω μπροστά στον ερασιτεχνισμό και το θράσος τους. Και εδώ έχω επίσης διαγράψει από τους καταλόγους πολλούς "ειδικούς" - αλλά ακόμη και η "εισαγωγή" από το διπλανό νομό δεν αποδείχτηκε καλύτερη...
Φοβάμαι πως φταίει η έλλειψη ανταγωνισμού. Και οι πελάτες δεν είναι τόσο "απαιτητικοί", και οι ανταγωνιστές είναι λίγοι και ελεγχόμενοι, οπότε πού θα πάς, πάλι σε αυτούς θα καταλήξεις. Ε όχι, νισάφι πια, πρέπει ή να τα παρατήσω και να φύγω τρέχοντας σε πιο πολιτισμένες καταστάσεις, ή να αρχίσω τις αγωγές και τις μηνύσεις. Ειλικρινά, δεν μου λείπει το θέατρο καθόλου εδώ που ήρθα. Το θέατρο του παραλόγου.