Το να περπατάς πεζός στην πόλη δεν είναι πάντα το ευκολότερο πράγμα. Ωστόσο, στην κεντρική πλατεία τα πράγματα δείχνουν ευκολότερα. Τα πεζοδρόμια είναι φαρδύτερα χωρίς τραπεζοκαθίσματα , υπάρχουν ράμπες και διαβάσεις και συνήθως οι οδηγοί παραχωρούν προτεραιότητα. Βρίσκομαι στη μέση της διάβασης, όταν το ΙΧ που είχε σταματήσει λίγο μετά τη διάβαση αποφάσισε να συνεχίσει την πορεία του. Από πίσω του, με αλάρμ ήδη ανοιχτά, ένα φορτηγό περίμενε να παραδώσει τα εμπορεύματά του στο γωνιακό τυροπιτάδικο. Με το που ξεκίνησε λοιπόν το ΙΧ, το φορτηγό τσούλησε μέχρι το τυροπιτάδικο, κολλώντας στο προηγούμενο σταθμευμένο αυτοκίνητο, κλείνοντας τη διάβαση, κλείνοντας το δρόμο μου, αγνοώντας την ύπαρξη μου, αδιαφορώντας για το ότι ήδη πλησίαζα στο τέλος της διάβασης, αφήνοντάς με κυριολεκτικά καταμεσής του δρόμου…
Ο οδηγός, αδιαφορώντας για όλα αυτά, άνοιξε την πόρτα για να ξεφορτώσει. Όταν λοιπόν τον ρώτησα από πού θα περνούσα, αφού πρώτα απόρησε που του απεύθυνα το λόγο, σύντομα βρήκε τον ειρμό των σκέψεών του και μου απάντησε πως «δεν φταίω εγώ κυρά μου που δεν κοιμήθηκες καλά το βράδυ, να το λύσει ο άντρας σου το πρόβλημα»…
Συγνώμη ευγενικέ μου κύριε. Δικό μου το ατόπημα. Στο δρόμο επιτρέπεται η κυκλοφορία μόνο σε ΑΝΤΡΕΣ (που φυσικά έχουν ικανοποιήσει τις γυναίκες τους). Αν χρειαστεί για κάποιο λόγο να κυκλοφορήσει γυναίκα στο δρόμο, μόνο με μπούρκα, με τα μάτια χαμηλωμένα και ποτέ μα ποτέ δεν απευθύνει το λόγο σε αγνώστους. Φυσικά και οι δρόμοι ανήκουν στους επαγγελματίες και όχι στους πεζούς. Τριτοκοσμική χώρα είμαστε, ας το πάρουμε επιτέλους απόφαση...
