" Όσο πιο μακρυά είμαστε από την πατρίδα μας,τόσο περισσότερο τη σκεφτόμαστε και τόσο περισσότερο,την αγαπάμε.Όταν βρίσκομαι στην Ελλάδα βλέπω τις μικρότητες,τις ίντριγκες,τις ανοησίες,τις ανεπάρκειες των αρχηγών,τη μιζέρια του λαού.Όμως από μακρυά δεν βλέπουμε τόσο ευδιάκριτα την ασκήμια και έχουμε περισσότερη ελευθερία να πλάσουμε μια εικόνα της πατρίδας αντάξια ενός ολοκληρωτικού έρωτα.Να γιατί δουλεύω καλύτερα και αγαπώ καλύτερα την Ελλάδα όταν βρίσκομαι στο εξωτερικό.Μακρυά της καταφέρνω να συλλάβω καλύτερα την ουσία της και την αποστολή της στον κόσμο,και συνακόλουθα τη δική μου ταπεινή αποστολή.Κάτι ιδιαίτερο συμβαίνει στους Έλληνες που ζουν στο εξωτερικό.Γίνονται καλύτεροι.Έχουν την περηφάνεια της φυλής τους, νιώθουν ότι όντας Έλληνες έχουν την ευθύνη να είναι αντάξιοι των προγόνων τους."
Ν. Καζαντζάκης(Παρισι,6 Μαίου 1955)
Έχοντας ζήσει στο παρελθόν στο εξωτερικό, ένιωσα για πρώτη φορά ελληνίδα - και επιστρέφοντας, αναρωτήθηκα γιατί "όπου και να πάω, η Ελλάδα με πληγώνει". Τώρα, σε κάθε ταξίδι μου εκτός συνόρων η σύγκριση είναι δυσβάσταχτη, και οι μικρότητες και η μιζέρια του λαού μας με θυμώνει και με εξοργίζει.
Ωστόσο, η πρόταση-λύση που βρήκε ο καλός μου, να μαζέψουμε τα μπογαλάκια μας και να βρεθούμε για τα επόμενα χρόνια στο εξωτερικό, με προβλημάτισε πολύ.
Είμαι πολύ εξοργισμένη, πικραμένη, πληγωμένη με όλα αυτά που βλέπω δίπλα μου, και η πραγματικότητα της μικρής, κλειστής και μάλλον οπισθοδρομικής κοινωνίας της γενέθλιας πόλης (που μόλις πριν λίγο καιρό αποφασίσαμε να κατοικήσουμε) με έχει κουράσει πολύ. Και το χειρότερο είναι, πως πια δεν μπορώ να αντέξω ούτε λίγες ώρες στη βουή της Αθήνας ή ακόμη και της Θεσσαλονίκης (κι ας λάτρευα την Αθήνα που με ανέθρεψε από 6 χρονών). Είναι όμως η (εκ νέου) φυγή η ενδεδειγμένη λύση;
5 σχόλια:
Nice Blog :)
Φιλενάς είμαι στην Ελλάδα 4 χρόνια μόλις. Πρακτικά παραμένω για όλους ομογενής από τις ΗΠΑ και δέχομαι έναν περίεργο ρατσισμό/complex σε αυτό το θέμα. Δυστυχώς, ενώ πάντα ποθούσα να ζήσω στην Ελλάδα, τώρα που ζω και έχω οικογένεια εδώ, κάθέ μέρα που περνάει μου αποδεικνύει πόσο λάθος ήμουν. Η φυγή σίγουρα είναι η εύκολη λύση, αλλά από την άλλη γιατί να κάτσω εγώ να σκάσω για το πώς μερικοί μας κατάντησαν?
PS: γράφεις πολύ όμορφα και ελπίζω να το εξασκείς πιο συχνά το άθλημα ;-)
ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΑΧΕΠΑ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, ΝΟΣΗΛΕΥΕΤΑΙ ΕΝΑ ΑΓΟΡΑΚΙ 6 ΕΤΩΝ
ΜΕ ΟΞΕΙΑ ΛΕΥΧΑΙΜΙΑ.
ΨΑΧΝΟΥΜΕ ΑΠΕΓΝΩΣΜΕΝΑ ΓΙΑ ΔΟΤΕΣ ΑΙΜΟΠΕΤΑΛΙΩΝ. Η ΟΜΑΔΑ ΑΙΜΑΤΟΣ ΤΟΥ
ΠΑΙΔΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΒ+ (ΡΕΖΟΥΣ ΘΕΤΙΚΟ) .
ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΛΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΕ
ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΓΙΑ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΑΙΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΕΤΣΙΟ ΔΗΜΗΤΡΙΟ ΤΟΥ
ΝΙΚΟΛΑΟΥ - ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΑΧΕΠΑ ( παιδο-ογκολογικό )
(2310 993506 & 2310 993944)
ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ, ΠΡΟΩΘΗΣΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΕΤΣΙ ΩΣΤΕ
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΜΙΚΡΟ ΔΗΜΗΤΡΗ.
Φίλε μου Mad, δεν ήμουνα ποτέ της εύκολης λύσης. Ο ρατσισμός είναι σε όλα τα επίπεδα, όχι μόνο για τους αλλογενείς - ξενοτραφείς - ξενοσπουδαγμένους - ξενοπερπατημένους, αλλά για οποιονδήποτε διαφορετικό από τη μιζέρια. Όπως είπε και ο φίλτατος Χριστόδουλος, "να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα". Ίσως στην πολύβουη Αθήνα να μην το ένιωθα τόσο έντονα, ίσως λόγω του πολύωρου μποτιλιαρίσματος να μην μου έμενε χρόνος να το αισθανθώ. Τώρα όμως που οι ρυθμοί της ζωής έχουν ηρεμήσει, έχω αρχίσει και αναρωτιέμαι μήπως ήταν προτιμότερο να μην έχω χρόνο για τέτοιες σκέψεις...
Σκέφτομαι άρα υπάρχω.
Κι επειδή σκέφτεσαι όμορφα (όπως βολεύει κι εμένα δηλαδή) αυτό είναι το καλύτερο ;-)
Δημοσίευση σχολίου