Τιμητική πλακέτα ...

Το Γενικό Γραμματέα της Περιφέρειας Ανατ. Μακεδονίας – Θράκης, κ. Μιχαήλ Αγγελόπουλο, τίμησε για την πολύτιμη συμβολή του στην ανάπτυξη του Νομού Δράμας ο Νομάρχης Δράμας...Η απορροφητικότητα των κονδυλίων για το Νομό Δράμας ήταν 14,5% όταν ανέλαβε τη θέση του Γενικού Γραμματέα ο κ. Μιχαήλ Αγγελόπουλος και σήμερα φθάνει το 59%, ενώ ο μέσος όρος για την Ελλάδα είναι 58%»...
Μετά το πέρας της εκδηλώσεως ο Νομάρχης Δράμας δήλωσε:
«Σήμερα τιμήσαμε έναν άξιο άνθρωπο, πρότυπο εργατικότητας και προσφοράς, ο οποίος στα τρία σχεδόν χρόνια που βρίσκεται στο τιμόνι της Περιφέρειας κατάφερε να αυξήσει σημαντικά την απορροφητικότητα των κονδυλίων, συμβάλλοντας καταλυτικά στην ανάπτυξη του Νομού Δράμας. Είμαι βέβαιος ότι ο Μιχάλης Αγγελόπουλος θα είναι πάντα φίλος του Νομού μας.»...
Για να καταλάβω δηλαδή. Ο Νομάρχης έδωσε πλακέτα στον Περιφερειάρχη, γιατί η απορροφητικότητα των κονδυλίων είναι 59%; Και ο Περιφερειάρχης είναι άξιος τιμητικής εκδήλωσης, γιατί έκανε τη δουλειά του; Έκανε μήπως κάτι παραπάνω από αυτό που του υπαγόρευε η θέση του; Βελτιώθηκαν τόσο πολύ οι υποδομές του Νομού; Μειώθηκε η ανεργία; Μπήκαν σε κάποιο προγραμματισμό οι οδικοί άξονες Δράμας-Καβάλας, Δράμας-Αμφίπολης, Εγνατίας-Εξοχής; Προγραμματίστηκαν ανισόπεδες διαβάσεις για τις σιδηροδρομικές γραμμές; Βελτιώθηκε η ζωή των κατοίκων του Νομού επί της θητείας του;
Και ποιό είναι το επίτευγμα για το οποίο επιβραβεύεται, εκτός από το να κάνει τη δουλειά που του ανατέθηκε;

Εδώ και τώρα αλλαγή!

Τα πήρα με όλους και με όλα! Καιρός να πάρω τα βουνά! Αποφασίζω να αλλάξω ρότα, να τα γράψω όλα εκεί που το μελάνι δεν πιάνει, να γίνω πιο παχύδερμο από όσους ιπποποτάμους με περιβάλλουν και να φύγω στο άγνωστο με πυξίδα την ελπίδα. Η ελπίδα δεν τελειώνει ποτέ...

Το μόνο που λείπει είναι το θέατρο...

Η ζωή μου στην Αθήνα με γέμιζε και ήμουν αρκετά ικανοποιημένη. Όταν δεν έχεις άλλες παραστάσεις, το διαφορετικό σου φαντάζει περίεργο. Δεν έχανα ευκαιρία, σε κάθε εξόρμησή μου να ρωτώ τους ντόπιους ένα και μόνο πράγμα. Γιατί μένουν σε τόσο μικρό μέρος, τι κερδίζουν και τι χάνουν σε σχέση με τη ζωή που ήξερα. Και μου έκανε εντύπωση, που όλοι ανεξαιρέτως όσους πετύχαινα, ηλικίες 25-45, τόσο άντρες όσο και γυναίκες, μου δίνανε την ίδια απάντηση. "Όλα τα έχουμε εδώ, δεν μας λείπει τίποτα. Το μόνο που λείπει είναι το θέατρο, για αυτό και κατεβαίνουμε όσο πιο συχνά μπορούμε στην Αθήνα να δούμε τις παραστάσεις που θέλουμε"...
Τύχαινε χρονιά που πήγαινα σε 4-5 παραστάσεις, όπως και χρονιές που δεν πήγαινα ούτε σε μια. Δεν το θεωρούσα ποτέ σαν κάτι που μπορεί να σου λείψει, ειδικά όταν αρκετές παραστάσεις, ειδικά το καλοκαίρι, κάνουν περιοδείες σε όλη την Ελλάδα.
Ώσπου έφτασε το πλήρωμα του χρόνου, και ζυγίζοντας τα υπέρ και τα κατά, αποφάσισα να μπω κι εγώ στο κλαμπ των μη-Αθηναίων. Αφού έτσι κι αλλιώς "όλα τα είχανε", δεν είχα και πολλά να χάσω, μόνο το θέατρο...
Η πραγματικότητα εντελώς διαφορετική, ως συνήθως.
Ένα γιατρό ρε παιδιά! Για μια απλή (?)ίωση που μας ταλαιπωρεί μάνα και κόρη, ο παιδίατρος έγραψε την αντίθετη αγωγή από τον ΩΡΛ - και ευτυχώς για την κόρη, δυστυχώς για μένα, η δική του αγωγή ήταν η ενδεδειγμένη. Έχω διαγράψει ήδη από τον ιατρικό κατάλογο της περιοχής τα μισά ονόματα, με αυτούς τους ρυθμούς μέχρι το καλοκαίρι θα πρέπει να αναζητώ ιατρικές υπηρεσίες από Θεσσαλονίκη και πέρα!
Έναν επαγγελματία μάστορα ρε παιδιά! Μια απλή (?) σύνδεση θερμοϋδραυλική, που υποτίθεται θα μας βοηθήσει στην εξοικονόμηση ενέργειας, έχει φέρει μέχρι τώρα 3 μάστορες στην πόρτα μου-πορτοφόλι μου, για να διορθώνει ο ένας τα λάθη του προηγούμενου και να κάνει δικά του χειρότερα. Και ενώ πρέπει να φωνάξω κάποιον να το κάνει επιτέλους να λειτουργήσει το ρημάδι, τρέμω μπροστά στον ερασιτεχνισμό και το θράσος τους. Και εδώ έχω επίσης διαγράψει από τους καταλόγους πολλούς "ειδικούς" - αλλά ακόμη και η "εισαγωγή" από το διπλανό νομό δεν αποδείχτηκε καλύτερη...
Φοβάμαι πως φταίει η έλλειψη ανταγωνισμού. Και οι πελάτες δεν είναι τόσο "απαιτητικοί", και οι ανταγωνιστές είναι λίγοι και ελεγχόμενοι, οπότε πού θα πάς, πάλι σε αυτούς θα καταλήξεις. Ε όχι, νισάφι πια, πρέπει ή να τα παρατήσω και να φύγω τρέχοντας σε πιο πολιτισμένες καταστάσεις, ή να αρχίσω τις αγωγές και τις μηνύσεις. Ειλικρινά, δεν μου λείπει το θέατρο καθόλου εδώ που ήρθα. Το θέατρο του παραλόγου.

Μπάχαλον μεν, χάρβαλον δε...

Το ημερολόγιο δείχνει ήδη έβδομο χρόνο της τρίτης (χριστιανικής) χιλιετίας.
Η χώρα ανήκει στην πολιτισμένη Ευρώπη και δη στην ΟΝΕ.
Η οικονομία έχει πάρει τα πάνω της, όπου να 'ναι βγαίνουμε από την επιτήρηση και τρώμε με όσα χρυσά κουτάλια του Κωνσταντίνου έχουν απομείνει.
Το καθεστώς είναι δημοκρατικότατο.
Το κράτος έχει επανιδρυθεί με επιτυχία σύμφωνα με τη γνώμη των πολιτών, όπως δείχνουν και όλες οι δημοσκοπήσεις των τελευταίων ετών.
Και οι πολίτες; Περπατάς στο δρόμο, στο κέντρο της πόλης, μέρα μεσημέρι, και δέχεσαι βιτριόλι στο πρόσωπο ή πυροβολισμούς από τσαντάκιδες...
Τηλεφωνείς στο ΙΚΑ για ραντεβού, και σου κλείνουν για μετά από 3 μήνες - αν είσαι τυχερός και υπάρχει η αντίστοιχη ειδικότητα σε κοντινή περιοχή...
Περιμένεις έξω από το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας από τις μια μέχρι τις τρεις τα ξημερώματα, γιατί οι ταξιτζήδες δεν σταματούν μόλις βλέπουν τα μπαγκάζια σου - θέλουν να χώσουν μέσα όσους περισσότερους μπορούν, και το λιμεναρχείο απλά τους απαγόρευσε να μπαίνουν μέσα στο λιμάνι...
Οι Νομαρχίες αποκαλύπτουν πως εταιρεία που έκλεισε εδώ και μήνες, συνεχίζει να διοχετεύει την αγορά, τα νοσοκομεία και το στρατό με όσα της απόμειναν στην αποθήκη της, και το Υπουργείο Υγείας με ανακοίνωση του τονίζει πως "ουδέν πρόβλημα υφίσταται", καθώς δεν βρέθηκαν ληγμένα τρόφιμα. Το γεγονός ότι στην αποθήκη - "διατροφικό Κωσταλέξι" το κύκλωμα που δρούσε άλλαζε τις ημερομηνίες λήξης δεν απασχολεί το Υπουργείο, έχει ήδη βγει το πόρισμα της ΕΔΕ...

Το φρένο της ζωής μου...

Ήταν απόφαση της πλειοψηφίας των συναδέλφων. Η φετινή κοπή της πίτας θα γίνει βράδυ, σε ένα από τα ωραιότερα κουτουκάκια της πόλης. Οι περιγραφές της βραδιάς κεντρίζουν την περιέργεια. Να εξασφαλίσουμε λέει άδεια διανυκτέρευσης, γιατί μετά το φαγητό ακολουθούν μπουζούκια και ποτάκι. Απορώ, γιατί πιο πολύ κέφι έχω δει σε μνημόσυνα παρά σε μια μικρή μάζωξη που είχαμε τις προάλλες στο γραφείο. Επίσης την ερώτηση αν θα έρθουν, ακολουθεί η ερώτηση "αν ο/η τάδε έρθει, δεν έρχομαι". Αγοράζουν μπλούζες και φούστες για τη "μεγάλη βραδιά", τα πηγαδάκια δίνουν και παίρνουν, είναι ένα από τα πιο αγαπημένα θέματα στο γραφείο και αρχίζω να υποψιάζομαι πως δεν είναι μια απλή πίτα, ούτε μια κοινή έξοδος συναδέλφων.
Την πρότασή μου να κάνω κοινωνό στο γλέντι το έτερον ήμισυ, ακολουθεί στην αρχή ένα μούδιασμα, μετά όμως μου κάνουν πιο ξεκάθαρη την εικόνα. Η έξοδος είναι για να ενώσει τους συναδέλφους και ένα άτομο έξω από το περιβάλλον θα αισθανθεί λίγο έξω από τα νερά του. Όμως, η συζήτηση επεκτείνεται. "Και πώς θα γλεντήσεις με το φρένο της ζωής σου;" μου κάνει ο συνάδελφος.
Ειλικρινά δεν είχα σκεφτεί ποτέ το άλλο μου μισό σαν "φρένο της ζωής μου". Προτιμώ να το σκέφτομαι σαν πηγή δημιουργίας, σαν αναζωογόνηση, σαν τον άλλο μου εαυτό. Και είμαι σίγουρη ότι μπορώ να γλεντήσω και χωρίς να είμαστε στο ίδιο τραπέζι, αν και προτιμώ να μοιραζόμαστε τις χαρές μας. Ωστόσο, η σκέψη με έβαλε σε προβληματισμό.
Μπορώ να γλεντήσω με άτομα, που θεωρούν το άλλο τους μισό σαν καταναγκαστική λύση; Που θεωρούν ότι μια έξοδος είναι μια (ακόμη) ευκαιρία να αφήσουν πίσω τις συζυγικές ευθύνες και να διασκεδάσουν μέχρι πρωίας; Δεν θέλω να "κολλήσω" αυτές τις απόψεις, και δεν μπορώ να τους εξηγήσω τις δικές μου.

Εξυπηρέτηση πελατών

Μετά από μια πολύ δημιουργική μέρα στους δρόμους και τα μαγαζιά της Θεσ/νίκης, που ξεκίνησε από τις 10:30 και έφτασε στις 20:30, μια βιτρίνα μας κίνησε το ενδιαφέρον. Ένα πολύ γνωστό ζαχαροπλαστείο, που σε πρόσφατη συζήτηση ακούσαμε ότι έχει τα καλύτερα γλυκά στην πόλη. Το πορτοφόλι όμως είχε ήδη αδειάσει. Και κει που ετοιμαζόμασταν να προσπεράσουμε, ξάφνου η ματιά μας πέφτει στα πολύ γνώριμα σηματάκια από πιστωτικές κάρτες στην είσοδο.
Μπαίνοντας μέσα, βλέπουμε δυο κυρίες. Η μια, η νεότερη, σηκώνεται να μας εξυπηρετήσει, με χαμόγελο. Εξαρχής τη ρωτάω αν δέχονται κάρτες, γιατί από μετρητά στερέψαμε. Βεβαίως, μου απαντάει. Γιατί, της εξηγώ, έχουμε ακούσει ότι είστε το καλύτερο μαγαζί, και θέλουμε να το επαληθεύσουμε.
Ενώ έχουμε επιλέξει κάποια σιροπιαστά, η συνοφρυωμένη κυρία που μέχρι τότε καθόταν σιωπηλή στο ταμείο την παραμερίζει και γεμίζει μόνη της το κουτί. Χωρίς ίχνος χαμόγελου, λες και έκανε αγγαρεία. Και ενώ της είπαμε να βάλει ένα μεσαίο κουτί, θεώρησε σκόπιμο να βάλει 3-4 κομμάτια ενδεικτικά - χρειάστηκε να της εξηγήσουμε ότι εννοούμε να γεμίσει το κουτί.
Ενώ η συνοφρυωμένη κυρία βάζει τα σιροπιαστά σε ένα κουτί, η χαμογελαστή συνεχίζει με τρίγωνα, καζάν τιπί και λοιπά αντιδιαιτητικά. Ζυγίζουν λοιπόν και οι δύο τα καλούδια μας, και περιμένουμε, με την κάρτα στα χέρια, να πληρώσουμε.
Αφοσιωμένη η κυρία στην ταμειακή να χτυπήσει τα σωστά ποσά, δεν σηκώνει τα μάτια της να δει την κάρτα που έχουμε στο χέρι παρά μόνο όταν έχει "κλείσει" την απόδειξη. Μόλις τη βλέπει στα χέρια μας, αρχίζει να σκούζει - μπροστά στους επόμενους πελάτες που είχανε μπει στο μεταξύ.
- Γιατί δεν μου είπατε ότι ήτανε με κάρτα;
- Μα ήταν το πρώτο πράγμα που είπαμε μπαίνοντας μέσα. Στην κοπέλα.
- Δεν το είπατε σε μένα, εγώ είμαι στο ταμείο, δεν γίνεται τώρα τίποτα.
- Γιατί δεν χτυπάτε την κάρτα;
- Γιατί αν χτυπήσω κάρτα, θα χρεωθώ δεύτερη φορά το ποσό και θα το βάλω από την τσέπη μου.
- Και γιατί δεν ακυρώνετε την απόδειξη που μόλις κόψατε;
- Δεν γίνεται, πρέπει να με πληρώσετε μετρητά...
Και η συζήτηση θα συνεχιζόταν για πολύ ώρα ακόμη, αν δεν της εξηγούσα πως είτε θα έπαιρνε την κάρτα, είτε θα κρατούσε τα γλυκά, καθώς δεν υπήρχε ρευστό για δείγμα.
Δέχτηκε με μισή καρδιά, όχι χωρίς να σκούξει πως θα τα πληρώσει από την τσέπη της, και πως την επόμενη φορά πρέπει να το πούμε στην ίδια και μόνο, καθώς εκείνη είναι υπεύθυνη για το ταμείο...
Βγαίνοντας, αναρωτήθηκα. Με πόση καλή διάθεση μπήκα στο μαγαζί, και με πόσα νεύρα βγήκα. Την επόμενη φορά που θα βρεθώ σε παρόμοια βιτρίνα, θα το σκεφτώ πολύ να μπω μέσα. Είναι κρίμα να επενδύει μια επιχείρηση χρόνο, μεράκι και χρήμα για να πάει μπροστά, και να έρχεται μια ανεκπαίδευτη να διώχνει πελάτες από το μαγαζί, γιατί δεν έχει τρόπους. Κύριες και κύριοι επιχειρηματίες, επενδύστε στην εκπαίδευση προσωπικού στη σωστή εξυπηρέτηση, και κυρίως στο χαμόγελο, πιάνει τόπο αυτή η επένδυση.

Άνδρες, αυτοί οι άγνωστοι...

Σίγουρα δεν θα μπορούσαμε χωρίς τους άντρες. Όμως συχνά επικρατεί ασυννενοησία.
Μια από τις πιο συνηθισμένες αιτίες της ασυννενοήσιας είναι πως δεν ακούνε. Έχουνε μια ιδέα στο μυαλό τους, και ενώ απαντάνε καταφατικά στην ερώτηση "κατάλαβες;", στην πραγματικότητα έχουνε μείνει με την πεποίθηση πως η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από αυτό που οι ίδιοι θεωρούν σωστό-λογικό-επόμενο. Αυτό ισχύει και όταν μιλάνε με γυναίκες, αλλά και όταν μιλάνε με άντρες.
Λέει ας πούμε ο ένας, ας βρεθούμε στο τάδε σημείο. Αν ο άλλος έχει άποψη για το σημείο της συνάντησης, δεν παρατηρεί τη συνέχεια της συνάντησης, αλλά συμφωνεί μένοντας με την εντύπωση ότι το σημείο συνάντησης είναι αυτό που έχει στο μυαλό του. Και φυσικά δεν θα συναντηθούνε...
Του λες του καλού σου για παράδειγμα, "είναι επείγον, για να τελειώσεις άμεσα πήγαινε στο Α' γραφείο, και μετά στο Β'", και αυτός πάει πρώτα στο Β', και σου λέει "δεν τελείωσα τη δουλειά σήμερα, με έστειλαν στο Α' και θα ξαναπάω σε δέκα μέρες"... Μα όταν έλεγε ότι κατάλαβε, τι σκεφτότανε;
Ας προσπαθήσω να μη νευριάσω σήμερα. Εξάλλου είπαμε, φταίει ο διαφορετικός εγκέφαλος με τον οποίο μας προίκισε η φύση. Απλά, θα πάω εγώ αύριο να τελειώσω τη δουλειά, γιατί όντως είναι επείγουσα (να δω πώς θα φύγω από το γραφείο μου). Και την επόμενη φορά, να φροντίσω να δώσω τις οδηγίες ΓΡΑΠΤΩΣ...