Σκηνές καθημερινής παράνοιας...

Σκηνή πρώτη:
Κλήση με απόκρυψη (τι πρωτότυπο...), και για φόντο φασαρία από οδική κίνηση (τι στο καλό, από καρτοτηλέφωνο στη Σταδίου τηλεφωνούν;). Η κυρία στο άλλο άκρο της γραμμής προσπαθεί να είναι ευγενική, καθώς μου ανακοινώνει ότι επικοινωνεί από την ...bank για να με ενημερώσει για το νέο πρόγραμμα μεταφοράς οφειλών που έβγαλε η τράπεζα. Στο ίδιο πλαίσιο της ευγένειας της εξηγώ ότι δεν ενδιαφέρομαι. Και η απάντησή της : "Μα καλά, δεν έχετε οφειλές;"...

Σκηνή δεύτερη:
Η κοπελιά, καταφανώς κουρασμένη όπως βρίσκεται σκυμμένη πάνω στο τραπέζι του γραφείου, προσπαθεί να εξηγήσει στο τηλέφωνο στο Γιωργάκη ότι δυστυχώς η δουλειά και σήμερα απαιτεί λίγη υπερωρία, όμως δεν αντέχει άλλο την κλεισούρα. Θέλει να βγούνε και λίγο έξω, και προφανώς επειδή ο συνομιλητής της δεν ανταποκρίνεται, του κλείνει εκνευρισμένη το τηλέφωνο. Ωστόσο, σε λίγα λεπτά, το τηλέφωνο ξανακτυπά και η πρόσκληση είναι δεδομένη. Ο συνομιλητής της κανόνισε με "τα παιδιά" να βρεθούνε στο πιο ιν στέκι. Και ενώ περίμενε να ακούσει ευχαριστίες και συγχαρητήρια για το πρόγραμμα, η απάντηση της κοπελιάς έρχεται να τον προσγειώσει. "Ρε Γιώργο μου, φοράω ακριβώς τα ίδια ρούχα με προχθές, πώς θα εμφανιστώ στο μαγαζί;"...

Σκηνή τρίτη:
Το μωράκι είναι στην ηλικία που ξυπνάει κρυμμένα μητρικά ένστικτα. Η 20χρονη ξανθιά που το θαυμάζει, έχει ενθουσιαστεί. "Και πόσο είπαμε ότι είναι;" αναρωτιέται. 50 ημερών, της απαντάει η μάνα. "Α, καλέ, δεν έχει κλείσει ούτε μήνα..."

Ήρθε η άνοιξη!

Τα χελωνάκια ξύπνησαν! Πάει η χειμερία νάρκη, ήρθε επισήμως η άνοιξη. Δεν με τρομοκρατούν οι μετεωρολόγοι που μιλούν για βροχές και χιόνια - κι αυτά χρειαζούμενα είναι, αλλά τα πολλά τα κρύα είναι πίσω μας.
Το καινούριο μωράκι μεγαλώνει μέρα με την ημέρα - και πάλι μεταφράζω κάθε σφίξιμο στην περιοχή της κοιλιάς στην προσπάθεια επικοινωνίας του. Οι κακεντρεχείς μπορεί να είναι σίγουροι ότι είναι το έντερο που "ανταποκρίνεται", αλλά η μαμά ξέρει καλύτερα, έτσι δεν είναι;

Πού βρίσκεται η θερμοκοιτίδα;

Είπαμε, πέρασα πια το στάδιο της "ολίγον εγκύου", και με έχει πιάσει ένας μικρός πανικός μέχρι να εντοπίσω το κατάλληλο ιατρικό team - μια από τις ελλείψεις της μικρής πόλης. Έκανα τη σχετική έρευνα αγοράς, που βασικά έδειξε ότι στη Δράμα γεννάς ή στο κρατικό Νοσοκομείο ή στην πρόσφατα ριζικά ανακαινισμένη μαιευτική κλινική.
Το κρατικό Νοσοκομείο είναι καλά εξοπλισμένο, αλλά σε ξεγεννά όποιος βρεθεί σε βάρδια την ώρα που θα χρειαστεί - άρα, άντε να εξηγείς στον ειδικευόμενο όλο το ιστορικό και να ελπίζεις ότι θα σε προσέξει.
Η μαιευτική κλινική, όντως πρόσφατα ανακαινισμένη. Δεν ξέρω πώς ήταν πριν, τώρα έχει πλάσμα τηλεόραση σε κάθε σουίτα. Και επειδή το κόστος του δίκλινου και του μονόκλινου είναι 900 ευρώ και 1.100-1.200 αντίστοιχα, δεν το συζητούν καν, σου δείχνουν κατευθείαν τα μονόκλινα και τις σουίτες....
Το θέμα βέβαια είναι η τρομερή στενότης του χώρου. Στο δίκλινο, ας πούμε, χωράνε δυο κρεβάτια και μια καρέκλα καφενείου. Στα μονόκλινα, δίπλα στο κρεβάτι παίζει και ένας καναπές-κρεβάτι, έχει και ατομική τουαλέτα. Η στενότητα όμως γίνεται μεγαλύτερη, όταν αντικρύζεις τα κουνάκια σε κάθε δωμάτιο. "Ο θάλαμος των μωρών;" τολμώ να ρωτήσω. Και η απάντηση που φοβόμουν να ακούσω, δυστυχώς αντηχεί. Τα μωρά είναι στο θάλαμο με τη μαμά τους. Και αν χρειαστεί θερμοκοιτίδα, ψελίζω, σκεπτόμενη ότι την προηγούμενη φορά δεν την απέφυγα. Αμέσως, μου λένε, και με οδηγούν σε δωμάτιο με το κλασικό κρεβάτι της μαμάς, έναν μικρό καναπέ για το συνοδό και... τη θερμοκοιτίδα! "Οι μαμάδες θέλουν να βλέπουν τα μωρά τους, και έτσι δεν χρειάζεται να τρέχουν σε άλλο θάλαμο", μου εξηγούν, καθώς μάλλον έχω μείνει στήλη άλατος...
Ο καλός μου πιστεύει ότι υπερβάλλω, ότι για να το επιλέγουν τόσες στην πόλη, δεν είναι δύσκολο. Όσο κι αν προσπαθώ να του εξηγήσω ότι οι άλλες θα έχουν συνοδό επί 24ωρου βάσεως, μάλλον δεν τον πείθω. Όλο και κάποιος θα βρεθεί, υποστηρίζει - αλλά μάλλον έχω δίκιο... Στην Καβάλα έχει 2 κλινικές, και οι δύο με ξεχωριστούς θαλάμους μωρών. Θα πάω να συζητήσω με γιατρό από κει, να δω μήπως γλυτώσω τη Θεσσαλονίκη...

New kid in the blog...

Η διάθεσή μου έχει πέσει δραματικά. Η κούραση είναι αφάνταστη. Ξυπνάω το πρωί πιο κουρασμένη από τη στιγμή που ξαπλώνω. Το κέφι μου έχει πάει ταξίδι. Είμαι πρησμένη, διαρκώς με μια λιγούρα, και όταν το πρωί βάζω κάτι στο στόμα μου, αναγουλιάζω...

Διαρκώς λέω να πάω σε κάνα γιατρό να κοιταχτώ, αλλά τι να πρωτοκοιτάξεις για την κούραση; Τι να πω στο γιατρό; Γιατρέ μου, δεν έχω κέφι πια; Ούτε και για αυτό έχω κέφι...

Και ξαφνικά, ο καλός μου θέλει να πάει στο φαρμακείο. Πάρε μου και ένα τεστ εγκυμοσύνης, του λέω πεταχτά, και με κοιτάει με απορία. Να πω, κι εγώ ξαφνιάστηκα. Το έχω στο νου μου μέρες τώρα, αλλά είπαμε, δεν έχω κέφι ούτε δυο βήματα να κάνω. Στο κάτω κάτω, δεν είναι εξέταση αίματος, γίνεται γρήγορα και ξεμπερδεύεις αμέσως... Δηλαδή τι αμέσως, αμεσότατα...

Αμέσως μου ήρθε η δύναμη να πάρω το γιατρό. Τι πάει να πει "θετικό"; Πόσο θετικό; Ο γιατρός, καταπέλτης. 13 βδομάδων... Για αυτό και οι αναγούλες! Το καλό είναι, πως το πρώτο τρίμηνο πέρασε κιόλας - θυμάμαι στην πρώτη εγκυμοσύνη μου είχε φανεί ατέλειωτο! Δεν το έχω συνειδητοποίησει ακόμη - πού θα πάει, θα το χωνέψω!!!

Ο Αλέξης

Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Βαγγέλης Πιτσιλαδής
Πρώτη εκτέλεση: Πασχάλης & Olympians ( Ντουέτο )

Στα μαθητικά σου τα βιβλία
πίσω από τις λέξεις έρχεται ο Αλέξης
και σε πιάνει μια μελαγχολία
κλείσε κοριτσάκι τα βιβλία

Κάθισε στο πιάνο σου λιγάκι
μα για ποιον να παίξεις, έφυγε ο Αλέξης
όπως το ξανθό καλοκαιράκι
κλείσε και το πιάνο κοριτσάκι

Αύριο η γιορτή σου ξημερώνει
ό,τι κι αν διαλέξεις λείπει ο Αλέξης
κι ήρθε στην καρδούλα σου το χιόνι
κλείσε κοριτσάκι το μπαλκόνι

Με αυτό το τραγούδι πρωτοερωτευτήκαμε στην εφηβεία, αυτόν τον Αλέξη ονειρευτήκαμε σαν τον ιππότη με το άσπρο άλογο, αυτός ο ρυθμός μας συνόδευσε στις μελαγχολικές στιγμές μας στα μαθητικά μας χρόνια, αιώνες πριν...

Και το σήμερα το αδυσώπητο, μας δείχνει πως ο Αλέξης που ήταν κρυμμένος ήταν... ο Κούγιας!

«Ο Πασχάλης δεν μπορεί να δεχτεί ότι με μια φορά η κυρία Τουτουντζή έπιασε παιδί» ανέφερε ο Κούγιας και είπε ότι η οικογένεια έχει απευθυνθεί στην έδρα της Γενετικής, στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και το μόνο που περιμένει είναι ο γενετιστής Κωνσταντίνος Πάγκαλος να στείλει αντίγραφα της διαδικασίας που ακολουθήθηκε...

Με το καλό!

Χριστούγεννα στα Ρόδο

Είπαμε φέτος να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Να μην ψάξουμε χειμερινά θέρετρα και λευκά τοπία. Να πάμε σε πιο ήρεμα μέρη. Και το τολμήσαμε.
Φυσικά η Ρόδος ΔΕΝ συνιστάται για χριστουγεννιάτικες διακοπές. Το 95% των ξενοδοχείων/δωματίων είναι κλειστά. Στην παλιά πόλη είναι ανοικτά μόνο κάποια βραδυνά μπαράκια. Και αυτά που υπάρχουν ανοικτά, έχουν "ρεζερβέ" πάνω στα τραπέζια τους - λες και φοβούνται μην περάσει ξαφνικά κάποιος περαστικός και τα μολύνει...
Ενώ οι χώροι είναι πλέον κλειστοί, ΔΕΝ υπάρχει χώρος για μη καπνίζοντες - "εμείς τους το λέμε, αλλά αυτοί καπνίζουν παντού", μου εξομολογήθηκε ένα γκαρσόνι, προσθέτοντας ότι ο εξαερισμός χάλασε και έβγαζε καμμένο αέρα...
Η πόλη φόρεσε τα γιορτινά της, και εκδηλώσεις υπάρχουν σε διάφορα σημεία του νησιού - άσχετα αν μετά την Ονειρούπολη όλα μου φαίνονται μάλλον αφελείς προσπάθειες. Φάτνη "ζωντανή" στη φάρμα στρουθοκαμήλων, φάτνες σε κάθε χωριουδάκι, φιλότιμες προσπάθειες να ρίξουν λίγο χριστουγεννιάτικο χρώμα στο μάλλον ζεστό νησί, με τους 14-16 βαθμούς καθημερινά. Το βραδάκι έχει λίγο ψύχρα, υγρασία είναι μάλλον η σωστή έκφραση.
Παιδότοποι παραδόξως άκαπνοι - μου λείπουνε πολύ στη Δράμα. Ωστόσο στην τιμή του "παιδιού" δεν προβλέπεται κάποιος χυμός, ενώ η ευγενική κοπέλα που τα προσέχει ήρθε για να μου ζητήσει ένα κέρμα γιατί λέει η μικρή "ζήτησε κουκλάκι"...
Η μικρή μας τα χάλασε λίγο, καθώς με το που πατήσαμε το πόδι στο νησί αποφάσισε να το ρίξει στους εμετούς. Μέχρι και το αντιεμετικό έβγαλε, και όσο για τις συνταγές του γιατρού για ρυζόσουπες και ρυζάλευρα ούτε να τα ακούσει. Ευτυχώς σε λίγες μέρες, κάνοντας τα αντίθετα από τις ιατρικές συμβουλές έγινε καλά - αν και δεν ξανάβαλε γάλα στο στόμα της όσο ήμασταν στο νησί...
Είχαμε και απρόοπτους επισκέπτες. Κάτι κουνούπια να, που είδαν κυρίως τη μικρή σαν μπουφέ. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα το ζούσα κι αυτό - επιδρομή κουνουπιών χριστουγεννιάτικα. Να που το ζήσαμε κι αυτό.
Ήρθε η ώρα της επιστροφής, και η Δράμα μου φάνηκε πολύ κρύα. Το θερμόμετρο μέσα στο σπίτι είχε κολλήσει στους 5 βαθμούς, και χρειάστηκαν ώρες με τζάκι, καλοροφέρ και κλιματιστικά για να επανέλθει μια φυσιολογική θερμοκρασία.
Με το καλό να μας βρει ο καινούργιος χρόνος - στο τζάκι μας μπροστά...