τα άρματα...

«Εκεί που κάποτε οι καπεταναίοι κρεμούσαν τα άρματα στη Ρηγίλλης, τώρα κρεμάνε οι γύφτοι τα νταούλια», είπε χαρακτηριστικά ο κος Σπηλιωτόπουλος για τον κο Ζαγορίτη.
«Η Ήπειρος είναι γνωστή για τ' άρματα, τα γρόσια και τα γράμματα», ήταν η απάντηση.

Αχός βαρύς ακούεται, πολλά τουφέκια πέφτουν.
Μήνα σε γάμο ρίχνονται, μήνα σε χαροκόπι;
Ουδέ σε γάμο ρίχνονται ουδέ σε χαροκόπι,
η Δέσπω κάνει πόλεμο με νύφες και μ' αγγόνια.

Αρβανιτιά την πλάκωσε στου Δημουλά τον πύργο.
Γιώργαινα, ρίξε τ' άρματα, δεν είν' εδώ το Σούλι.
Εδώ είσαι σκλάβα του πασά, σκλάβα των Αρβανίτων.

-Το Σούλι κι αν προσκύνησε κι αν τούρκεψεν η Κιάφα,
η Δέσπω αφέντες Λιάπηδες, δεν έκαμε, δεν κάνει.
Δαυλί στο χέριν άρπαξε, κόρες και νύφες κράζει.

- Σκλάβες Τουρκών μη ζήσομε, παιδιά μ' μαζί μου ελάτε.
Και τα φυσέκια ανάψανε κι όλοι φωτιά γενήκαν.

Παράδεισος...

Η αλήθεια είναι πως μετά από τόσες περιοδείες ανά την ελληνική και όχι μόνο επικράτεια, έχω γίνει ιδιαίτερα απαιτητική. Αρκετές είναι οι φορές, που με έχει νευριάσει η συνήθεια των Ελλήνων, ξενοδόχων και άλλων παρόχων υπηρεσιών, να χρεώνουν με βάση καταλόγους πεντάστερων ξενοδοχείων και να προσφέρουν υπηρεσίες πανδοχείου της δεκαετίας του 50. Μου την δίνει το ότι κάποιοι πιστεύουν πως αρκετά λεφτά δώσανε στο κτίσιμο του ξενοδοχείου τους κάποιες δεκαετίες πριν, καιρός να δρέψουν τους καρπούς του χωρίς να βάλουνε ούτε καρφάκι στον τοίχο - κάποιες φορές και με τρύπια και καμένα από τσιγάρα σεντόνια... Όμως οι τιμές εκεί, στα ύψη...


Και ξάφνου, η όαση! Ένα συμπαθητικό συγκρότημα, λίγα μόλις μέτρα από την παραλία, μακρυά από τη βουή και την πολυκοσμία - σε απόσταση όμως 1-2 χιλιομέτρων, αν γουστάρεις καποιά βραδιά να χωθείς στο πλήθος...



Με το παιδί, τα πράγματα παίρνουν και άλλη τροπή. Θέλεις, πέρα από την ησυχία, την εύκολη πρόσβαση σε πολιτισμό και την καθαρή θάλασσα, χώρους να νιώσει το παιδί άνετα. Χώρο να τρέξει, να παίξει με παιχνίδια καθαρά, ακίνδυνα, να νιώσει την ελευθερία των διακοπών - και να τη νιώσεις και συ...


Επίσης, οι διακοπές δεν είναι το ίδιο, χωρίς ένα καλό μπάρμπεκιου, για να απολαμβάνεις την καθαρή ατμόσφαιρα των διακοπών με ένα γευστικό και απολαυστικό γεύμα - χωρίς να περιμένεις πότε θα σε προσέξει ο σερβιτόρος και να ανησυχείς για το πόσο μπαγιάτικο είναι αυτό που χρυσοπληρώνεις...


Στην τελική, πέρασα καλά και είναι η πρώτη φορά, που φεύγοντας είπα στον ιδιοκτήτη τα συγχαρητήρια για το χώρο που έφτιαξε, και υποσχέθηκα ότι θα μας ξαναδεί... Είναι σίγουρο!

My celebrity look-alikes

ψυχραιμία

Απαντώντας σε ερώτηση για το ποιά ήταν η αντίδραση του πρωθυπουργού στην κατάσταση που έχει διαμορφωθεί και αν είναι ικανοποιημένος από τη λειτουργία της κρατικής μηχανής, ο κ. Παυλόπουλος τόνισε πως «ο πρωθυπουργός διακρίνεται για την υπευθυνότητα και την ψυχραιμία του»...

Δ.Ε.Η. = Δεν Εχουμε Ηλεκτρικο

Πολύ απλά μας εξήγησαν ότι για να έχουμε ρεύμα, αρκεί να κλείσουν οι δημόσιες υπηρεσίες από τις 12, να μην μαγειρέψουμε, κατά προτίμηση να κλείσουμε τα κλιματιστικά και να χρησιμοποιήσουμε βεντάλιες. Τόσο απλό ήτανε τελικά!

Έτοιμοι για διακοπές;

Φαίνεται ακατόρθωτο. Ο καλός μου με το τρίτο "δεν υπάρχουν ελεύθερα δωμάτια" απογοητεύτηκε. Όμως, μια έμπειρη ταξιδεύτρια δεν το βάζει ποτέ κάτω, συνεχίζει την αναζήτηση και ξέρει πως αν δεν έχει δωμάτιο αυτό το ξενοδοχείο, είναι γιατί δεν βρέθηκε ακόμη το κατάλληλο.
Και να που έκλεισα, μια βδομάδα αρχές Ιουλίου και άλλη μια αρχές Αυγούστου, και στα δύο πρώτη μούρη θάλασσα! Στο μεταξύ, θέλω να πιστεύω πως ίσως προκύψουν και κάποια τριήμερα ενδιάμεσα - θα δούμε, αναλόγως τις αντοχές.
Ξεκινάμε λοιπόν με το σέρβις στο όχημα, και αρχίζουμε να μετράμε τις μέρες...

Κάποτε υπήρχε η μητέρα στο σπίτι...

Αφορμή για αυτό το σημείωμα, στάθηκε μια παρατήρηση της Avra στο προηγούμενό της ποστ, σχετικά με τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών και τις ευθύνες των γονιών. Γράφει λοιπόν μεταξύ των άλλων, ότι "Κάποτε υπήρχε έστω η μητέρα στο σπίτι....τώρα τι ? Πόσο με τρομάζει αυτό!".
Ο άνθρωπος του 21ου αιώνα τρομάζει εύκολα. Είναι γεμάτος ενοχές. Ενοχές για το περιβάλλον, την παγκόσμια οικονομία, τους πολέμους, τον τρίτο κόσμο, τον υπερπληθυσμό, την υπογεννητικότητα... Ενοχές, ενοχές, ενοχές...
Μια ακόμη ενοχή που μας έχουνε φορτώσει είναι και η ενοχή ότι είμαστε ανεπαρκείς. Η γυναίκα-σύζυγος-μητέρα-νοικοκυρά-εργαζόμενη οφείλει να νιώθει ενοχές για την μη σωστή διαπαιδαγώγηση των τέκνων της...
Ποιά εποχή αλήθεια υπήρχε αυτή η μητέρα στο σπίτι; Σε ποιές κοινωνίες; Γιατί στις αγροτικές, όπως ήταν και η Ελλάδα πριν μερικές δεκαετίες, οι γυναίκες συνεισφέρανε πολύ στα χωράφια - ακόμη και στις μέρες μας, θα συναντήσεις πολλές από αυτές να δουλεύουνε στα χωράφια, ενώ οι άντρες παίζουν πλακωτό στα καφενεία... Στη βιομηχανική επανάσταση, δουλεύανε άντρες, γυναίκες και παιδιά στις φάμπρικες με το ατέλειωτο ωράριο (βλέπε Κίνα σήμερα).
Μας έχουνε παραμυθιάσει ότι η "σωστή γυναίκα" πρέπει να είναι πάντα διαθέσιμη στο σπίτι, να διαβάζει τα μαθήματα του παιδιού, να στρεσσάρεται στις εξετάσεις του, να το προφυλάσσει από όλους τους κινδύνους. Ο "σωστός πατέρας" από την άλλη, οφείλει να είναι "κουβαλητής", να βγάζει τόσα όσα χρειάζονται για τα ιδιαίτερα, τα πλεηστεϊσον, τις καφετέριες και λοιπά έξοδα για το τέκνο του.
Δεν θα συμφωνήσω. Ο ρόλος του γονιού είναι να δώσει τα σωστά εφόδια στο παιδί. Να δίνει το παράδειγμα. Να δίνει μαθήματα ζωής. Ανάλογα με την κοινωνία στην οποία υπάγεται και στην εποχή που ανήκει. Γιατί το παιδί διαπαιδαγωγείται για να ζήσει σε αυτή την κοινωνία - ή μάλλον στην αυριανή. Δεν μπορούμε να έχουμε τα ίδια πρότυπα με αυτά που είχε η προηγούμενη ή του προπερασμένου αιώνα. Αλλά είμαι σίγουρη, ότι και οι προηγούμενες γενιές είχανε αντίστοιχα προβλήματα να αντιμετωπίσουν...