Προσπαθώ κατά καιρούς να βάζω τα τοπικά κανάλια, να ενημερωθώ για τα προβλήματα του τόπου μου και τις απόψεις των τοπικών παραγόντων. Δεν μου βγαίνει ρε παιδιά. Δεν μπορώ να παρακολουθήσω μια συζήτηση πάνω από ελάχιστα λεπτά. Με κουράζει, με προβληματίζει η μιζέρια, πνίγομαι από αγανάκτιση, εκνευρίζομαι με το επίπεδο της σκέψης και αναρωτιέμαι πώς βρέθηκα εδώ...
Η σημερινή μου αγανάκτηση οφείλεται σε μια ατάκα δημοσιογράφων, που όμως όπως και οι υπόλοιπες μιζέριες επαναλαμβάνεται από τα χείλη παραγόντων και είδικών : Δεν περνάει η Εγνατία από την πόλη μας, για αυτό και οι διερχόμενοι από κει δεν κάνουν εύκολα παράκαμψη στα μέρη μας. Για αυτό δεν έχουμε ανάπτυξη, επενδύσεις, τουρισμό κ.ο.κ.
Έκλεισα την τηλεόραση, σκεπτόμενη το Βόλο, που η σύνδεσή του με την ΠΑΘΕ μέσω Παλαιοφαρσάλων είναι υποτυπώδης (αν και η νεότερη πρόσβαση από Βελεστίνο είναι λίγο καλύτερη), όμως και ανάπτυξη έχει, και η τουριστική ανάπτυξη στο Πήλιο καλά κρατεί. Προσωπικά έκανα αρκετές φορές την παράκαμψη για ένα τσιπουράκι, αλλά και καλοκαιρινό και χειμερινό τουρισμό.
Αλλά και τα Καλάβρυτα δεν έχουν καλή οδική σύνδεση με την ΠΑΘΕ, αν μπορεί κανείς να πει "Εθνική" την Αθηνών-Πατρών. Ωστόσο, είναι από τα μεγαλύτερα κέντρα χειμερινού τουρισμού.
Το πιο επώνυμο χειμερινό κέντρο είναι φυσικά η Αράχωβα, με οδική πρόσβαση επαρχιακού δρόμου.
Είναι όμορφος, ευλογημένος τόπος τούτος ο νομός. Με φυσικά κάλλη, με βουνά γεμάτα πολύτιμα μάρμαρα, κάμπους εύφορους και πλούσιο υδάτινο ορίζοντα. Και όμως η μιζέρια είναι ολόγυρα απλωμένη - και δύσκολα ξεριζώνεται...
Επιστροφή στα γενέθλια εδάφη, τα τόσο άγνωστα Όμως, το σπίτι του καθενός είναι εκεί που είναι η καρδιά του, και η δική μου είναι εδώ πια
Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2007
Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2007
236.000
Μια απλή αναζήτηση στο google με τις λέξεις "Πανεπιστήμιο Δράμα" φτάνει στον ευτυχή αριθμό των 236.000 σελίδων.
Η αντίστοιχη αναζήτηση "Πανεπιστήμιο Κομοτηνή" δίνει μόλις 146.000 σελίδες.
Το θέμα για μένα την αδαή, είναι μα καλά, δεν κουράζονται να αναμασούν τα ίδια και τα ίδια; Θα γίνει πανεπιστήμιο. Δεν θα γίνει. Ο τάδε είπε ότι θα γίνει. Ο δείνα είπε να μη γίνει. Ο άλλος είπε ότι μπορεί να γίνει.
Εντέλει, τι σημαίνει πανεπιστήμιο; Παν + επιστήμη, δηλαδή όλες οι επιστήμες. Μια σχολή με ένα-δυο τμήματα δεν μπορεί να θεωρηθεί "πανεπιστήμιο" - στην καλύτερη περίπτωση, μπορεί να θεωρηθεί σχολή τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, που παρέχει κάποιας μορφής κατάρτιση και εξιδείκευση. Δεν έχει όμως ούτε τον εξοπλισμό, ούτε τις υποδομές για να θεωρηθεί "πανεπιστημιακή". Εδώ κάναμε (και σωστά) πολυδύναμα αστυνομικά τμήματα, μιλάμε για μεγαλύτερους δήμους, λιγότερες νομαρχίες και περιφέρειες και κάποιοι ακόμη οραματίζονται πόλη και πανεπιστήμιο, χωριό και ΤΕΙ;
Η αντίστοιχη αναζήτηση "Πανεπιστήμιο Κομοτηνή" δίνει μόλις 146.000 σελίδες.
Το θέμα για μένα την αδαή, είναι μα καλά, δεν κουράζονται να αναμασούν τα ίδια και τα ίδια; Θα γίνει πανεπιστήμιο. Δεν θα γίνει. Ο τάδε είπε ότι θα γίνει. Ο δείνα είπε να μη γίνει. Ο άλλος είπε ότι μπορεί να γίνει.
Εντέλει, τι σημαίνει πανεπιστήμιο; Παν + επιστήμη, δηλαδή όλες οι επιστήμες. Μια σχολή με ένα-δυο τμήματα δεν μπορεί να θεωρηθεί "πανεπιστήμιο" - στην καλύτερη περίπτωση, μπορεί να θεωρηθεί σχολή τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, που παρέχει κάποιας μορφής κατάρτιση και εξιδείκευση. Δεν έχει όμως ούτε τον εξοπλισμό, ούτε τις υποδομές για να θεωρηθεί "πανεπιστημιακή". Εδώ κάναμε (και σωστά) πολυδύναμα αστυνομικά τμήματα, μιλάμε για μεγαλύτερους δήμους, λιγότερες νομαρχίες και περιφέρειες και κάποιοι ακόμη οραματίζονται πόλη και πανεπιστήμιο, χωριό και ΤΕΙ;
Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2007
οικογενειακή ευθύνη...
"Θέλω επίσης να σημειώσω ότι δεν υπάρχει πολιτικά μια διάσταση οικογενειακής και συλλογικής ευθύνης για το κόμμα μας. Θέλω να πω όμως ότι ίσως είναι πιο δύσκολο να είσαι πατέρας από το να είσαι ηγέτης ή ηγετικό στέλεχος ενός κόμματος."
"Πανηγυρίζω σήμερα", μου είπε η γερμανίδα φίλη μου. "Ο γιος μου ενηλικιώνεται σήμερα, οπότε δεν θα είμαι πια υπεύθυνη για τις πράξεις του". Την κοίταξα παραξενεμένη, όμως δεν υπήρχε ίχνος χιούμορ στη φωνή της. "Δεν θα κυνηγάνε εμένα αν κάνει κάτι με το μηχανάκι του, ούτε αν κλέψει κάτι από το σουπερμάρκετ", συνέχισε, απόλυτα πεπεισμένη ότι το καθήκον της ως γονιός είχε πετύχει απόλυτα : Είχε αποδώσει στην κοινωνία έναν ολοκληρωμένο και ανεξάρτητο ενήλικα.
Η Βαυαρία είναι όμως πολύ μακρυά μας. Εδώ είναι Βαλκάνια. Τα παιδιά μας δεν ανεξαρτοποιούνται πριν να ολοκληρώσουν τις σπουδές, βρούνε μια σωστή δουλειά και περάσει αρκετό διάστημα προτού να καταφέρουν να σταθούν στα πόδια τους (εκτός αν στα 19 τους παίξουν στο Χρηματιστήριο και φτιάξουν ολόκληρη περιουσία...)
Η ενασχόληση με τα κοινά είναι δύσκολη υπόθεση. Εκτός από δικαιώματα και προβολή, έχει και υποχρεώσεις. Η γυναίκα του Καίσαρα δεν πρέπει μόνο να είναι τίμια, πρέπει και να δείχνει τίμια. Το ίδιο ισχύει και για τα παιδιά, τους κουμπάρους, τους συνεργάτες και όλο τον περίγυρο. Όταν ο περίγυρος μπερδευτεί με περίεργες υποθέσεις, σκόπιμο είναι ο εμπλεκόμενος να απομακρύνεται από το παρασκήνιο, για να μην υπάρξει και η παραμικρή σκιά μέχρι να ξεκαθαρίσει η κατάσταση. Και κυρίως, να ξεκαθαρίζει η κατάσταση και να μην κουκουλώνεται κάτω από την "προστασία των προσωπικών δεδομένων".
Στη συγκεκριμένη περίπτωση μάλιστα, το νεαρό βλαστάρι προ τριετίας είχε συλληφθεί και καταδικαστεί επειδή σε έλεγχο που του είχε γίνει βρέθηκαν στην κατοχή του βόμβες μολότοφ (του είχε επιβληθεί ποινή φυλάκισης με αναστολή), άρα δεν δικαιλογείται άγνοια της υπόθεσης.
Κανείς δεν αμφισβητεί ότι το καθήκον του γονιού είναι πιο δύσκολο από άλλα καθήκοντα. Το κυριότερο καθήκον του γονιού όμως, εκτός από το να προσπαθήσει να του εμφυσήσει τις αρχές στις οποίες και ο ίδιος πιστεύει, είναι και να παραμείνει στο πλευρό του παιδιού του ακόμη και αν διαφωνεί με κάποιες από τις επιλογές του. Και αυτό δεν γίνεται διαχωρίζοντας την ευθύνη σε ατομική, οικογενειακή, συλλογική, πολιτική κλπ. Γίνεται με το σταματήσει ο γονιός τη υποκρισία και να δει το πρόβλημα κατάματα.
"Πανηγυρίζω σήμερα", μου είπε η γερμανίδα φίλη μου. "Ο γιος μου ενηλικιώνεται σήμερα, οπότε δεν θα είμαι πια υπεύθυνη για τις πράξεις του". Την κοίταξα παραξενεμένη, όμως δεν υπήρχε ίχνος χιούμορ στη φωνή της. "Δεν θα κυνηγάνε εμένα αν κάνει κάτι με το μηχανάκι του, ούτε αν κλέψει κάτι από το σουπερμάρκετ", συνέχισε, απόλυτα πεπεισμένη ότι το καθήκον της ως γονιός είχε πετύχει απόλυτα : Είχε αποδώσει στην κοινωνία έναν ολοκληρωμένο και ανεξάρτητο ενήλικα.
Η Βαυαρία είναι όμως πολύ μακρυά μας. Εδώ είναι Βαλκάνια. Τα παιδιά μας δεν ανεξαρτοποιούνται πριν να ολοκληρώσουν τις σπουδές, βρούνε μια σωστή δουλειά και περάσει αρκετό διάστημα προτού να καταφέρουν να σταθούν στα πόδια τους (εκτός αν στα 19 τους παίξουν στο Χρηματιστήριο και φτιάξουν ολόκληρη περιουσία...)
Η ενασχόληση με τα κοινά είναι δύσκολη υπόθεση. Εκτός από δικαιώματα και προβολή, έχει και υποχρεώσεις. Η γυναίκα του Καίσαρα δεν πρέπει μόνο να είναι τίμια, πρέπει και να δείχνει τίμια. Το ίδιο ισχύει και για τα παιδιά, τους κουμπάρους, τους συνεργάτες και όλο τον περίγυρο. Όταν ο περίγυρος μπερδευτεί με περίεργες υποθέσεις, σκόπιμο είναι ο εμπλεκόμενος να απομακρύνεται από το παρασκήνιο, για να μην υπάρξει και η παραμικρή σκιά μέχρι να ξεκαθαρίσει η κατάσταση. Και κυρίως, να ξεκαθαρίζει η κατάσταση και να μην κουκουλώνεται κάτω από την "προστασία των προσωπικών δεδομένων".
Στη συγκεκριμένη περίπτωση μάλιστα, το νεαρό βλαστάρι προ τριετίας είχε συλληφθεί και καταδικαστεί επειδή σε έλεγχο που του είχε γίνει βρέθηκαν στην κατοχή του βόμβες μολότοφ (του είχε επιβληθεί ποινή φυλάκισης με αναστολή), άρα δεν δικαιλογείται άγνοια της υπόθεσης.
Κανείς δεν αμφισβητεί ότι το καθήκον του γονιού είναι πιο δύσκολο από άλλα καθήκοντα. Το κυριότερο καθήκον του γονιού όμως, εκτός από το να προσπαθήσει να του εμφυσήσει τις αρχές στις οποίες και ο ίδιος πιστεύει, είναι και να παραμείνει στο πλευρό του παιδιού του ακόμη και αν διαφωνεί με κάποιες από τις επιλογές του. Και αυτό δεν γίνεται διαχωρίζοντας την ευθύνη σε ατομική, οικογενειακή, συλλογική, πολιτική κλπ. Γίνεται με το σταματήσει ο γονιός τη υποκρισία και να δει το πρόβλημα κατάματα.
Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2007
Το δικό σου αστέρι
Eurovision Song Contest 1989
Performed by: Μαριάννα
Music by: Γιάννης Κύρης, Μαριάννα Ευστρατίου
Lyrics by: Βίλλη Σανλάνου
Conductor: Γιώργος Νιάρχος
Υπάρχουν στιγμές που σε νικά ο φόβος κι η αμφιβολία
Μοιάζει ο κόσμος εχθρικός αδιάβατη η νύχτα και κρύα
Μα στο βραδινό τον ουρανό το δικό σου αστέρι ψάξε βρες
Γιατί οι σκιές στο πρώτο φως μοιάζουνε φοβίες παιδικές
Υπάρχουν στιγμές που νοιώθεις πως ποτέ δε θα τα καταφέρεις
Ασήμαντος νοιώθεις και μικρός πού πας και ποιος είσαι δεν ξέρεις
Φτιάξε ένα κήπο μυστικό βρες κουράγιο κι ενθουσιασμό
χαμογελά η ζωή σ' όποιον έχει πίστη κι αντοχή
Performed by: Μαριάννα
Music by: Γιάννης Κύρης, Μαριάννα Ευστρατίου
Lyrics by: Βίλλη Σανλάνου
Conductor: Γιώργος Νιάρχος
Υπάρχουν στιγμές που σε νικά ο φόβος κι η αμφιβολία
Μοιάζει ο κόσμος εχθρικός αδιάβατη η νύχτα και κρύα
Μα στο βραδινό τον ουρανό το δικό σου αστέρι ψάξε βρες
Γιατί οι σκιές στο πρώτο φως μοιάζουνε φοβίες παιδικές
Υπάρχουν στιγμές που νοιώθεις πως ποτέ δε θα τα καταφέρεις
Ασήμαντος νοιώθεις και μικρός πού πας και ποιος είσαι δεν ξέρεις
Φτιάξε ένα κήπο μυστικό βρες κουράγιο κι ενθουσιασμό
χαμογελά η ζωή σ' όποιον έχει πίστη κι αντοχή
Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2007
Νέες θέσεις εργασίας
Εμείς οι Έλληνες το έχουμε αυτό το συνήθειο, με το παραμικρό αρπαζόμαστε και μεμψιμοιρούμε. Κι όμως, το θέμα είναι απλό: Δεν είναι μόνο η βελτίωση των οικονομικών μεγεθών της (πλούσιας) ελληνικής οικονομίας. Είναι η καλύτερη λύση στο θέμα της ανεργίας.
1. Αντί για 40.000 δηλώσεις ΦΜΑΠ, θα έχουμε πλέον 2.000.000 δηλώσεις ακίνητης περιουσίας.
2. Αντί για μερικές χιλιάδες διμηνιαίες περιοδικές δηλώσεις από πρατηριούχους και βυτιοφορείς για το πετρέλαιο θέρμανσης, θα έχουμε τον έλεγχο και επιστροφή φόρου για 8.500.000 τιμολόγια.
Όλα αυτά αποτελούν απλοποίηση διαδικασιών και διευκόλυνση του πολίτη...
Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2007
Λύθηκε το πρόβλημα με τα σχολικά βιβλία...
Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2007
Καλό σου ταξίδι γλυκιά μου αντάρτισσα...
Έκανες την τελευταία σκανδαλιά. Δεν ήξερες πόσο σε ήθελα κοντά μου;
Σαν χθες θυμάμαι, που ξενύχτησες όλη τη γειτονιά με τις κραυγές σου. Και μόλις σε έπιασα στα χέρια μου, δεν ξαναμίλησες για μήνες. Λες και τα είπες όλα μαζεμένα, και δεν είχε νόημα να ακουστεί άλλο η φωνή σου. Τα είχες όλα, σπίτι, ζεστασιά, αγάπη, και το γάλα στο μπιμπερό.
Αν και μια σταλιά, δεν επέτρεψες στις μεγάλες να σου επιβληθούν. Αντίθετα τις έβαλες στη θέση τους - και πήρες ηγετικό ρόλο. Το ρόλο της αντάρτισσας. Δεν ήθελες ούτε αγκαλιά, ούτε χάδι. Μόνο να επιβάλλεσαι, ατίθασο, άγριο, αδάμαστο.
Ώσπου ήρθε ο μεγάλος σεισμός και άλλαξες. Την αγκαλιά που δεν την ήθελες, τη γύρευες με μανία. Χωρίς να χάσεις την ανεξαρτησία σου, έγινες χαδιάρικο και παιχνιδιάρικο - πάντα ατίθασο, αλλά όχι πια απλησίαστο.
Νόμισα ότι σε έχασα μετά το μεγάλο σάλτο - μα ήσουν επτάψυχο. Σε κράτησα για άλλη μια φορά στην αγκαλιά μου και σου εξήγησα πως εξακολουθώ να σε λατρεύω. Και φάνηκε να το καταλαβαίνεις. Ξανάγινες ζωηρό και περιπετειώδες, ατίθασο και παιχνιδιάρικο. Μέχρι πριν λίγες βδομάδες...
Δεν κατάλαβα πότε άρχισες να αδυνατίζεις. Πάντα εξάλλου ήσουν περήφανο, δεν ήθελες να δείχνεις πως πεινάς. Όμως άρχισες να χάνεις δυνάμεις. Να μην σε κρατάνε τα πόδια σου. Η γιατρός είπε, πως είναι μελαγχολία και θέλεις λίγο παραμύθι για να φας το φαϊ σου. Προσπάθησα, μα η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει. Έκανες την τελευταία σκανδαλιά σου - έφυγες για πάντα. Καλοτάξιδο να είσαι αγριμάκι μου...
Σαν χθες θυμάμαι, που ξενύχτησες όλη τη γειτονιά με τις κραυγές σου. Και μόλις σε έπιασα στα χέρια μου, δεν ξαναμίλησες για μήνες. Λες και τα είπες όλα μαζεμένα, και δεν είχε νόημα να ακουστεί άλλο η φωνή σου. Τα είχες όλα, σπίτι, ζεστασιά, αγάπη, και το γάλα στο μπιμπερό.
Αν και μια σταλιά, δεν επέτρεψες στις μεγάλες να σου επιβληθούν. Αντίθετα τις έβαλες στη θέση τους - και πήρες ηγετικό ρόλο. Το ρόλο της αντάρτισσας. Δεν ήθελες ούτε αγκαλιά, ούτε χάδι. Μόνο να επιβάλλεσαι, ατίθασο, άγριο, αδάμαστο.
Ώσπου ήρθε ο μεγάλος σεισμός και άλλαξες. Την αγκαλιά που δεν την ήθελες, τη γύρευες με μανία. Χωρίς να χάσεις την ανεξαρτησία σου, έγινες χαδιάρικο και παιχνιδιάρικο - πάντα ατίθασο, αλλά όχι πια απλησίαστο.
Νόμισα ότι σε έχασα μετά το μεγάλο σάλτο - μα ήσουν επτάψυχο. Σε κράτησα για άλλη μια φορά στην αγκαλιά μου και σου εξήγησα πως εξακολουθώ να σε λατρεύω. Και φάνηκε να το καταλαβαίνεις. Ξανάγινες ζωηρό και περιπετειώδες, ατίθασο και παιχνιδιάρικο. Μέχρι πριν λίγες βδομάδες...
Δεν κατάλαβα πότε άρχισες να αδυνατίζεις. Πάντα εξάλλου ήσουν περήφανο, δεν ήθελες να δείχνεις πως πεινάς. Όμως άρχισες να χάνεις δυνάμεις. Να μην σε κρατάνε τα πόδια σου. Η γιατρός είπε, πως είναι μελαγχολία και θέλεις λίγο παραμύθι για να φας το φαϊ σου. Προσπάθησα, μα η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει. Έκανες την τελευταία σκανδαλιά σου - έφυγες για πάντα. Καλοτάξιδο να είσαι αγριμάκι μου...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)