Καλό σου ταξίδι γλυκιά μου αντάρτισσα...

Έκανες την τελευταία σκανδαλιά. Δεν ήξερες πόσο σε ήθελα κοντά μου;
Σαν χθες θυμάμαι, που ξενύχτησες όλη τη γειτονιά με τις κραυγές σου. Και μόλις σε έπιασα στα χέρια μου, δεν ξαναμίλησες για μήνες. Λες και τα είπες όλα μαζεμένα, και δεν είχε νόημα να ακουστεί άλλο η φωνή σου. Τα είχες όλα, σπίτι, ζεστασιά, αγάπη, και το γάλα στο μπιμπερό.
Αν και μια σταλιά, δεν επέτρεψες στις μεγάλες να σου επιβληθούν. Αντίθετα τις έβαλες στη θέση τους - και πήρες ηγετικό ρόλο. Το ρόλο της αντάρτισσας. Δεν ήθελες ούτε αγκαλιά, ούτε χάδι. Μόνο να επιβάλλεσαι, ατίθασο, άγριο, αδάμαστο.
Ώσπου ήρθε ο μεγάλος σεισμός και άλλαξες. Την αγκαλιά που δεν την ήθελες, τη γύρευες με μανία. Χωρίς να χάσεις την ανεξαρτησία σου, έγινες χαδιάρικο και παιχνιδιάρικο - πάντα ατίθασο, αλλά όχι πια απλησίαστο.
Νόμισα ότι σε έχασα μετά το μεγάλο σάλτο - μα ήσουν επτάψυχο. Σε κράτησα για άλλη μια φορά στην αγκαλιά μου και σου εξήγησα πως εξακολουθώ να σε λατρεύω. Και φάνηκε να το καταλαβαίνεις. Ξανάγινες ζωηρό και περιπετειώδες, ατίθασο και παιχνιδιάρικο. Μέχρι πριν λίγες βδομάδες...
Δεν κατάλαβα πότε άρχισες να αδυνατίζεις. Πάντα εξάλλου ήσουν περήφανο, δεν ήθελες να δείχνεις πως πεινάς. Όμως άρχισες να χάνεις δυνάμεις. Να μην σε κρατάνε τα πόδια σου. Η γιατρός είπε, πως είναι μελαγχολία και θέλεις λίγο παραμύθι για να φας το φαϊ σου. Προσπάθησα, μα η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει. Έκανες την τελευταία σκανδαλιά σου - έφυγες για πάντα. Καλοτάξιδο να είσαι αγριμάκι μου...