Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Μετά κόπων και βασάνων εξασφαλίσαμε και την 6η δόση του δανείου από τον μηχανισμό στήριξης της τρόικα και ήδη αρχίσαμε ν’ αγκομαχάμε για την 7η δόση.
Οσονούπω καταφθάνουν οι ελεγκτές για να αξιολογήσουν την πορεία της ελληνικής οικονομίας και εφόσον διαπιστώσουν προβλήματα και καθυστερήσεις στην υλοποίηση αποφάσεων και την εκπλήρωση δεσμεύσεων, θα απαιτήσουν τη λήψη πρόσθετων μέτρων προκειμένου να εισηγηθούν την χορήγηση της επόμενης δόσης.
Οι κυβερνώντες θα μας πουν ότι είναι αναγκασμένοι να λάβουν πρόσθετα μέτρα, θα παραδεχθούν ότι αυτά είναι άδικα αλλά δε γίνεται αλλιώς, θα υποσχεθούν ότι θα είναι τα τελευταία μέχρι τα επόμενα που θα απαιτηθούν για την 8η δόση και μετά για την 9η κ.ο.κ.
Η υπομονή, όμως, εξαντλείται και η εξαθλίωση που απλώνεται ταχύτατα στην ελληνική κοινωνία δε μπορεί παρά να φέρει κοινωνικό ξεσηκωμό. Η ελληνική κοινωνία πλήττεται από φαινόμενα φτώχειας και εξαθλίωσης που, πλέον, δεν αφορούν ελάχιστους αλλά, δυστυχώς, πολλούς, πάρα πολλούς. Διάβασα πριν από μερικές ημέρες ένα δημοσίευμα στην εφημερίδα “ΕΘΝΟΣ” που αναφέρονταν στους νεοάστεγους και πραγματικά σοκαρίστηκα. Σύμφωνα με εκτιμήσεις των ειδικών ο αριθμός των ατόμων που έχουν μείνει άστεγοι εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και των συνεπειών της έχει αυξηθεί κατά 20% - 25%. Πρόκειται για εργαζόμενους που βρέθηκαν στην ανεργία, πολλοί εκ των οποίων οικογενειάρχες, μισθωτοί ή ελεύθεροι επαγγελματίες και αρκετοί με πτυχία, νέοι με μισθούς 500 ευρώ αλλά και άνθρωποι που έχασαν την εργασία τους λίγο πριν τη συνταξιοδότησή τους, που είχαν τακτοποιήσει τη ζωή τους και έχασαν τα πάντα μένοντας κυριολεκτικά στο δρόμο.
Μέχρι σήμερα γνωρίζαμε ότι οι άστεγοι ήταν κυρίως άτομα που είτε αντιμετώπιζαν προβλήματα ψυχικής υγείας είτε βρέθηκαν στο κοινωνικό περιθώριο εξαιτίας προσωπικών επιλογών ή αδυναμιών τους (π.χ. εξάρτηση από ναρκωτικά, αλκοόλ ή με ιστορικό παραβατικότητας). Πλέον, σε αυτούς έχουν προστεθεί και άτομα που συνηθίζουμε να ονομάζουμε “της διπλανής πόρτας” . Όπως αναφέρουν μέλη της ΜΚΟ “Κλίμακα”, οι άνθρωποι που κοιμούνται στον δρόμο, σε αποθήκες, σε εγκαταλελειμμένα κτίρια, σε ξενώνες κ.λ.π. είναι περίπου 20.000 ενώ πολλοί περισσότεροι κινδυνεύουν να χάσουν το σπίτι τους. Η ανεργία, παίρνοντας εκρηκτικές διαστάσεις, σάρωσε και εξακολουθεί να σαρώνει ζωές και όνειρα διαλύοντας οικογένειες και οδηγώντας πολλά από τα “θύματά” της στο σημείο να αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης. Και, δυστυχώς, δεν είναι σήμερα καθόλου δύσκολο να βρεθεί κάποιος στο περιθώριο. Χάνει τη δουλειά του, δεν έχει κάπου να κρατηθεί και μη μπορώντας να πληρώσει το ενοίκιο του σπιτιού ή τις δόσεις του στεγαστικού δανείου μένει στο δρόμο. Τόσο κυνικά εύκολο έχει γίνει.
Κι αν σε κάποιους όλα αυτά φαίνονται ή ακούγονται απίστευτα, απόμακρα και απίθανα, για πολλούς συνανθρώπους μας αποτελούν την καθημερινή τους πραγματικότητα. Και υπ’ όψιν ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι μέχρι χθες είχαν και σπίτι και δουλειά και τροφή. Τώρα βιώνουν το δράμα μιας κοινωνικής περιθωριοποίησης που ποτέ δεν είχαν διανοηθεί πως θα ήταν δυνατόν να τους αγγίξει. Και αλήθεια, πόσοι άλλοι βιώνουν ανάλογες καταστάσεις αλλά αισθανόμενοι ντροπή αποσιωπούν το πρόβλημά τους αρνούμενοι να καταφύγουν σε φορείς και οργανώσεις ζητώντας στήριξη;
Η φτώχεια και η εξαθλίωση αφορούν, πλέον, πολλούς Έλληνες. Κι αν ακόμα δεν έχουν “αγγίξει” εμάς τους ίδιους, τίποτα δεν αποκλείει αύριο να βρεθούμε στη θέση που βρίσκονται σήμερα συνάνθρωποί μας. Σε τελική ανάλυση κανένας δεν μπορεί να αισθάνεται “άθικτος” από καταστάσεις που πλήττουν τη χώρα μας και ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού.
Σ’ αυτές τις δύσκολες στιγμές ας κάνει ο καθένας μας ό,τι μπορεί για να βοηθήσει τον διπλανό του
Αφού, λοιπόν, ζούμε σε ένα κράτος που τώρα, υποτίθεται για να … ορθοποδήσει στερεί από εκατομμύρια Έλληνες ακόμα και την αξιοπρέπεια και τους υποχρεώνει να ζήσουν με μισθούς και συντάξεις πείνας, τους “κόβει” προνοιακά επιδόματα για να εξοικονομηθούν πόροι, καταργεί εργασιακά δικαιώματα και επιτρέπει την απόλυτη ασυδοσία των εργοδοτών στο όνομά της δημιουργίας μιας … ανταγωνιστικής οικονομίας, ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον, να φανούμε εμείς πιο άξιοι από τους πολιτικούς που μας έφεραν στο χείλος της καταστροφής. Να σταθούμε δίπλα σε όποιον βρίσκεται σε δυσκολότερη θέση από εμάς και να παλέψουμε μαζί για να υπερβούμε τα εμπόδια. Να ενωθούμε για να αντέξουμε και να σώσουμε την πατρίδα που κάποιοι ούτε σεβάστηκαν ούτε υπολόγισαν ποτέ και την έκαναν – και με δική μας ευθύνη βεβαίως που τους επιτρέψαμε να το κάνουν ψηφίζοντάς τους – έρμαιο στις διαθέσεις των δανειστών μας και διεθνή περίγελο.
Οσονούπω καταφθάνουν οι ελεγκτές για να αξιολογήσουν την πορεία της ελληνικής οικονομίας και εφόσον διαπιστώσουν προβλήματα και καθυστερήσεις στην υλοποίηση αποφάσεων και την εκπλήρωση δεσμεύσεων, θα απαιτήσουν τη λήψη πρόσθετων μέτρων προκειμένου να εισηγηθούν την χορήγηση της επόμενης δόσης.
Οι κυβερνώντες θα μας πουν ότι είναι αναγκασμένοι να λάβουν πρόσθετα μέτρα, θα παραδεχθούν ότι αυτά είναι άδικα αλλά δε γίνεται αλλιώς, θα υποσχεθούν ότι θα είναι τα τελευταία μέχρι τα επόμενα που θα απαιτηθούν για την 8η δόση και μετά για την 9η κ.ο.κ.
Η υπομονή, όμως, εξαντλείται και η εξαθλίωση που απλώνεται ταχύτατα στην ελληνική κοινωνία δε μπορεί παρά να φέρει κοινωνικό ξεσηκωμό. Η ελληνική κοινωνία πλήττεται από φαινόμενα φτώχειας και εξαθλίωσης που, πλέον, δεν αφορούν ελάχιστους αλλά, δυστυχώς, πολλούς, πάρα πολλούς. Διάβασα πριν από μερικές ημέρες ένα δημοσίευμα στην εφημερίδα “ΕΘΝΟΣ” που αναφέρονταν στους νεοάστεγους και πραγματικά σοκαρίστηκα. Σύμφωνα με εκτιμήσεις των ειδικών ο αριθμός των ατόμων που έχουν μείνει άστεγοι εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και των συνεπειών της έχει αυξηθεί κατά 20% - 25%. Πρόκειται για εργαζόμενους που βρέθηκαν στην ανεργία, πολλοί εκ των οποίων οικογενειάρχες, μισθωτοί ή ελεύθεροι επαγγελματίες και αρκετοί με πτυχία, νέοι με μισθούς 500 ευρώ αλλά και άνθρωποι που έχασαν την εργασία τους λίγο πριν τη συνταξιοδότησή τους, που είχαν τακτοποιήσει τη ζωή τους και έχασαν τα πάντα μένοντας κυριολεκτικά στο δρόμο.
Μέχρι σήμερα γνωρίζαμε ότι οι άστεγοι ήταν κυρίως άτομα που είτε αντιμετώπιζαν προβλήματα ψυχικής υγείας είτε βρέθηκαν στο κοινωνικό περιθώριο εξαιτίας προσωπικών επιλογών ή αδυναμιών τους (π.χ. εξάρτηση από ναρκωτικά, αλκοόλ ή με ιστορικό παραβατικότητας). Πλέον, σε αυτούς έχουν προστεθεί και άτομα που συνηθίζουμε να ονομάζουμε “της διπλανής πόρτας” . Όπως αναφέρουν μέλη της ΜΚΟ “Κλίμακα”, οι άνθρωποι που κοιμούνται στον δρόμο, σε αποθήκες, σε εγκαταλελειμμένα κτίρια, σε ξενώνες κ.λ.π. είναι περίπου 20.000 ενώ πολλοί περισσότεροι κινδυνεύουν να χάσουν το σπίτι τους. Η ανεργία, παίρνοντας εκρηκτικές διαστάσεις, σάρωσε και εξακολουθεί να σαρώνει ζωές και όνειρα διαλύοντας οικογένειες και οδηγώντας πολλά από τα “θύματά” της στο σημείο να αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης. Και, δυστυχώς, δεν είναι σήμερα καθόλου δύσκολο να βρεθεί κάποιος στο περιθώριο. Χάνει τη δουλειά του, δεν έχει κάπου να κρατηθεί και μη μπορώντας να πληρώσει το ενοίκιο του σπιτιού ή τις δόσεις του στεγαστικού δανείου μένει στο δρόμο. Τόσο κυνικά εύκολο έχει γίνει.
Κι αν σε κάποιους όλα αυτά φαίνονται ή ακούγονται απίστευτα, απόμακρα και απίθανα, για πολλούς συνανθρώπους μας αποτελούν την καθημερινή τους πραγματικότητα. Και υπ’ όψιν ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι μέχρι χθες είχαν και σπίτι και δουλειά και τροφή. Τώρα βιώνουν το δράμα μιας κοινωνικής περιθωριοποίησης που ποτέ δεν είχαν διανοηθεί πως θα ήταν δυνατόν να τους αγγίξει. Και αλήθεια, πόσοι άλλοι βιώνουν ανάλογες καταστάσεις αλλά αισθανόμενοι ντροπή αποσιωπούν το πρόβλημά τους αρνούμενοι να καταφύγουν σε φορείς και οργανώσεις ζητώντας στήριξη;
Η φτώχεια και η εξαθλίωση αφορούν, πλέον, πολλούς Έλληνες. Κι αν ακόμα δεν έχουν “αγγίξει” εμάς τους ίδιους, τίποτα δεν αποκλείει αύριο να βρεθούμε στη θέση που βρίσκονται σήμερα συνάνθρωποί μας. Σε τελική ανάλυση κανένας δεν μπορεί να αισθάνεται “άθικτος” από καταστάσεις που πλήττουν τη χώρα μας και ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού.
Σ’ αυτές τις δύσκολες στιγμές ας κάνει ο καθένας μας ό,τι μπορεί για να βοηθήσει τον διπλανό του
Αφού, λοιπόν, ζούμε σε ένα κράτος που τώρα, υποτίθεται για να … ορθοποδήσει στερεί από εκατομμύρια Έλληνες ακόμα και την αξιοπρέπεια και τους υποχρεώνει να ζήσουν με μισθούς και συντάξεις πείνας, τους “κόβει” προνοιακά επιδόματα για να εξοικονομηθούν πόροι, καταργεί εργασιακά δικαιώματα και επιτρέπει την απόλυτη ασυδοσία των εργοδοτών στο όνομά της δημιουργίας μιας … ανταγωνιστικής οικονομίας, ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον, να φανούμε εμείς πιο άξιοι από τους πολιτικούς που μας έφεραν στο χείλος της καταστροφής. Να σταθούμε δίπλα σε όποιον βρίσκεται σε δυσκολότερη θέση από εμάς και να παλέψουμε μαζί για να υπερβούμε τα εμπόδια. Να ενωθούμε για να αντέξουμε και να σώσουμε την πατρίδα που κάποιοι ούτε σεβάστηκαν ούτε υπολόγισαν ποτέ και την έκαναν – και με δική μας ευθύνη βεβαίως που τους επιτρέψαμε να το κάνουν ψηφίζοντάς τους – έρμαιο στις διαθέσεις των δανειστών μας και διεθνή περίγελο.
Γράφει ο Τάσος Μανώλας στην Ηχώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου