Τον πήραμε στις εκπτώσεις...

Επιτέλους σπιτάκι μας! Μετά από αρκετές μέρες "υπομονής" - λίγες παραπάνω από όσες αντέχαμε - τελικά χθές, πρώτη μέρα των εκπτώσεων, αποφάσισε η μονάδα να κάνει εκκαθέριση του στοκ που είχε μαζευτεί. 7 εξιτήρια σε μια μέρα! Αν σκεφτεί κανείς πως την προηγούμενη βδομάδα φτάσανε τα 18 νεογνά στην "απλή νοσηλεία", καιρός ήτανε να ηρεμήσει λίγο η μονάδα...
Και ήρθε και η σειρά του δικού μας του παίδαρου να αποχωρήσει. 2520 παρακαλώ - μισό κιλό παραπάνω από τη γέννηση! Και από φαγητό; Ενώ στη μονάδα πέριμέναμε μισή ώρα για να χτυπήσει τα 35-40, ξαφνικά στο σπίτι χτύπησε 50 σε 10'... Μάλλον του αρέσει καλύτερα το περιβάλλον, ή κατάλαβε πως ήρθε σπίτι πια. Για την ώρα είναι ο άρχοντας του σπιτιού - όσο κι αν του μιλάω για την αδελφούλα του που του στέλνει μάκια στη φωτογραφία πρωί-βράδυ, δεν δείχνει να καταλαβαίνει πως τα πράγματα θα είναι λίγο διαφορετικά όταν μαζευτούμε όλοι πια - δηλαδή σε καμιά δεκαρία μέρες... Τότε θα είναι πλήρης η οικογένεια...
Καλώς σας βρήκα, μου έλειψε και το σπίτι μου και το κρεβατάκι μου, μέχρι και τα ζιζάνια στο μπαξέ που γίνανε πιο ψηλά από τα δέντρα...

Άντε να πάμε στο σπιτάκι μας...

Πρέπει λένε οι γιατροί να φάει όλο του το γάλα (8χ40) με το μπιμπερό. Και αυτός όλο κοιμάται! Με το ζόρι τρώει 10-20 ml τη φορά, και το υπόλοιπο πάει με τον καθετήρα που όλο τραβάει και βγάζει, και όλο του τον ξαναφοράνε... Άντε αγορίνα μου να πάμε σπιτάκι μας, δεν ξέρω πόσο υπομονή μπορώ να κανω πια...

Το μεγάλο μωρό...

Η μέρα εντέλει ήταν η Δευτέρα 23.6. Και ήμουνα μόλις 32+5, 10 μέρες πριν θεωρηθεί πλήρης η κύηση. Αυτές τις μέρες πρέπει να τις περάσει στη θερμοκοιτίδα. Η προεκλαμψία ευτυχώς δεν επιβεβαιώθηκε μέχρι τελευταία στιγμή, όμως το doppler έδειξε αμνιακό υγρό στα κατώτατα φυσιολογικά, και οι γιατροί αποφάσισαν ότι δεν έπρεπε να περιμένουν μέχρι να πέσει κι άλλο. Και έτσι ο μικρός εμφανίστηκε αρκετές μέρες πριν το αναμενόμενο, με μόνο πρόβλημα για τις λειψές του μέρες το πρόβλημα της διατροφής. Είναι μικρός ακόμη για μπιμπερό, και έτσι τρεφεται με σωληνάκι. Δυστυχώς όμως πρέπει να μάθει να μην το βγάζει - κάνει "αναγωγές" αρκετά συχνά, που αναρωτιέμαι αν θα φτάσουν δέκα μέρες για να μάθει να τρώει...
Ωστόσο, ο παίδαρος βγήκε 2.020, και αυτό έφτασε για να ονομαστεί από το νεογνολογικό "το μεγάλο μωρό". Εμένα πάντως μου μοιάζει γίγαντας το δίκιλο μου, και ανυπομονώ να τον σφίξω στην αγκαλιά μου - μόλις δυο-τρεις φορές κατάφερα μέχρι στιγμής να τον πάρω αγκαλιά για λίγα λεπτά. Για την ώρα περιμένω ση Θεσ/νίκη μέχρι νεωτέρας...

Αύριο η μεγάλη μέρα;

Αύριο μην πάρεις πρωινό, μου είπε ο γιατρός στη σημερινή ενημέρωση. Θα κάνουμε μια τελευταία εξέταση, και αν δείξουν αυτό που υποψιάζονται, τότε μπαίνω για καισαρική.

Εδώ Νοσοκομείο. Εδώ Νοσοκομείο

Σας μιλάει ο πομπός των αποκλεισμένων…
Η κατάσταση μέρα με τη μέρα δυσκολεύει. Τώρα μου απέκλεισαν την επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Και το κινητό και η σύνδεση ίντερνετ αρνούνται να κάνουν σύνδεση. «Σφάλμα σύνδεσης» γράφει σε κάθε απόπειρα να επικοινωνήσω… Το παράξενο είναι, πως το δίκτυο δεν παρουσιάζει το ίδιο πρόβλημα με τους άλλους χρήστες – απλά αρνείται σε μένα τη χρήση του… Τελικά το έλυσα το πρόβλημα. Μετά από επικοινωνία με την cosmote, μου εξήγησε ότι είχα ... 3G, ενώ η κεραία στην περιοχή υποστηρίζει μόνο το παλιό σύστημα... Κι εγώ που νόμιζα ότι με τη νέα τεχνολογία είχες καλύτερη πρόσβαση παντού! Έτσι, το ασύρματο ιντερνετ σέρνεται, αλλά τουλάχιστον ξαναδουλεύει πάλι, το ίδιο και το κινητό - σε 2G.
Η κλινική πάλι γέμισε νεοεισερχόμενες. Θα αρχίσω να μην έχω χώρο στη μνήμη για τις συγκατοίκους μου στο θάλαμο.
Η πρώτη ήταν από το νησί. Ο άντρας της έμεινε πίσω με τα δυο παιδιά, και ήρθε μονάχη της για τον ερχομό του τρίτου. Έδειχνε τόσο δυνατή, τόσο αποφασισμένη.
Η άλλη ήταν πιο αποφασισμένη. Και αυτή για τον ερχομό του τρίτου περίμενε, αλλά δεν άφησε τον άντρα της με τα παιδιά. Πήρε το θάρρος, και μετά από χρόνια κακοποίησης, προτίμησε να φωνάξει «φτου ξελευθερία» και να απευθυνθεί στο σύλλογο προστασίας κακοποιημένων γυναικών. Τώρα έπρεπε να κάνει τα χαρτιά της μόνη της, από την αρχή, με όλο το γολγοθά της ελληνικής γραφειοκρατίας μπροστά της, με τρία παιδιά που στηρίζονται μόνο σε αυτήν πια. Είχε τη μάνα της, την αδελφή της και «όλη τη γειτονιά» να τους στηρίζει – και ένα χαμόγελο στα χείλη για τη νέα ζωή που τους περιμένει όλους πια.
Μετά ήρθε η κοπελιά στο μήνα της, αλλά με τσιμπημένη πίεση. Οι εξετάσεις πήγανε καλά, αλλά οι γιατροί προτίμησαν να μην περιμένουν άλλο – και αυτή είχε τη χαρά να δει το γιο της 2-3 βδομάδες νωρίτερα. Τον έβλεπε να μισανοίγει τα μάτια και να κοιτάει πονηρούλικα και δεν τον χόρταινε.
Ύστερα ήρθε η άλλη από επαρχία. Τέταρτη προσπάθεια αύξησης ωαρίων. Οι τρεις πρώτες κατέληξαν σε αποβολές, η τελευταία με τρίδυμα. Η πρόσφατη είχε θεαματική εξέλιξη – οκτάδυμα… Ο γιατρός πρότεινε μείωση σε δύο, και έκανε περίδεση μήτρας. Αλλά κάτι δεν πήγε από την αρχή καλά – και αν και δεμένη, η μήτρα δεν μπόρεσε να τα κρατήσει… Την επόμενη μέρα τα δάκρυα δεν ξαναφάνηκαν. Δεν ήταν τυχερό κι αυτή τη φορά. Του χρόνου θα είναι διαφορετική η προσπάθεια, και η ελπίδα δεν πεθαίνει ούτε πτοείται.
Από επαρχία όμως ήρθε και η άλλη, που δεν μιλάει παρά ελάχιστα ελληνικά. «Πονάει λίγκο» και οι γιατροί κάνουν προσπάθειες να εξηγήσουν αυτό το λίγο. Κάνει συσπάσεις, ενώ έχει ακόμη λίγο δρόμο μπροστά της. Προσπαθούν να τα καθυστερήσουν λίγο ακόμη, και μέχρι στιγμής το καταφέρνουν, ωστόσο το χειρότερο είναι η έλλειψη δυνατότητας επικοινωνίας…
Και η επαρχία έστειλε μέχρι και σκωλικοειδίτιδα. Ενώ δεν είναι ασύνηθες, φαίνεται πως ούτε αυτό μπορούν να αντιμετωπίσουν. «Τα νοσοκομεία της περιφέρειας είναι απλοί σταθμοί πρώτων βοηθείων» μου εξήγησε ο άντρας της, και δεν έβρισκα τρόπο να διαφωνήσω, παρόλες τις βαρύγδουπες διαφημίσεις για τα «υπερσύγχρονα νοσοκομεία»… Τελικά η λοίμωξη υποχώρησε, και δεν χρειάστηκε επέμβαση – ωστόσο φεύγοντας είχε αρχίσει να αναθεωρεί την απόφασή της να γεννήσει σε ιδιωτικό…
Και μετά ήρθαν οι σαλονικιές. Και ξαφνικά κατάλαβα ότι οι ντόπιες βιώνουν την παραμονή στο νοσοκομείο ως εγκλεισμό σε φυλακή υψίστης ασφαλείας.
Η μια ήρθε με λίγο αίμα. Και αντί να ηρεμήσει, άρχισαν να την ενοχλούν όλα. Το κρεβάτι είναι σκληρό, το φαγητό είναι χάλια, και γιατί να παραμείνει αφού το αίμα υποχώρησε και όλα τα σχετικά.. Οι προσπάθειές μου να της εξηγήσω, ότι αν αυτή είχε την πολυτέλεια να πετάει τα δύο τρίτα του δίσκου και μετά να σαβουρώνει όλο το κυλικείο, εγώ ήμουν αποφασισμένη να αντιμετωπίσω το δίσκο για κάνα μήνα ακόμη και δεν μπορούσα να ακούω άλλο τη γκρίνια της, οδήγησαν σε μάλλον απορημένο βλέμμα – δεν θέλησε ούτε να σκεφτεί πως οι γιατροί κάποιο λόγο θα είχαν για να την κρατήσουν. Τελικά, υπέγραψε και έφυγε σε λίγες μέρες – περισσότερες από όσο άντεξε και άντεξα…
Επηρέασε όμως και την άλλη. Που μπήκε με τσιμπημένη πίεση, και αισθάνεται μια χαρά. Πώς μπορεί να καταλάβει την κρισιμότητα της αυξημένης πίεσης, όταν δεν έρχεται ο γιατρός να ενημερώσει σωστά και υπεύθυνα; Κάθε βράδυ κλαίει για το έγκλεισμό της, και παρακαλάει είτε να την αφήσουν με αναστολή, είτε να δώσουν τέλος στο αβάσταχτο μαρτύριο με τη γέννα, κι ας κινδυνεύουν να μπουν τα μωρά θερμοκοιτίδα Τελικά έφυγε κι αυτή με υπογραφή, αφού έπεισε το γυναικολόγο της στην ιδιωτική κλινική να προχωρήσει άμεσα στη γέννα, με τη θερμοκοιτίδα έτοιμη για παν ενδεχόμενο…
Και η νοσοκόμα έκλαψε. Κι ας δουλεύει στη διπλανή κλινική. Μπορεί να βάζει κάθε μέρα ορούς, δεν είχε χρησιμοποιήσει όμως η ίδια. Όμως αν και το πρώτο τρίμηνο τελειώνει σε λίγο, οι εμετοί δεν λένε να πάψουν. Και οι ορμόνες της εγκυμοσύνης την έκαναν να βαλαντώσει στη σκέψη ότι χρειάστηκε να κοιμηθεί λίγες νύχτες στα τόσο γνώριμα κρεβάτια.
Δεν αντέχω άλλο σαλονικιές. Να παραγγείλω να φέρνουν μόνο από επαρχία, που έρχονται οικειοθελώς και συνειδητά;

Θα μου λείψετε...

Πήγα χαρούμενη αυτή τη φορά στο γιατρό. Τα αποτελέσματα μου φάνηκαν καλύτερα από την προηγούμενη φορά - ο αιματοκρίτης ανέβηκε, η γλυκοζιωμένη κατέβηκε, όλα πάνε κατ'ευχήν. Αλλά...δεν είχαμε σύγκλιση απόψεων!
Εστιάζοντας σε άλλα σημεία των αποτελεσμάτων, μου ανακοίνωσε με κάθε σοβαρότητα πως χρήζω εισαγωγής σε οργανωμένο ιατρικό κέντρο - κι αυτό δεν υπάρχει στα μέρη μας, ούτε δημόσιο ούτε ιδιωτικό. Κρίνει επιβεβλημένη την εισαγωγή και παραμονή μου σε μεγάλο μαιευτήριο Αθήνας ή Θεσ/νίκης.
Βλέποντας το πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα κάθε λύσης - με τα δεύτερα να υπερτερούν των πρώτων...- εντέλει καταλήξαμε να αποχωριστούμε τη μικρή για λίγες βδομάδες στέλνοντάς την στην Αθήνα, και να κάνω εισαγωγή στη Θεσ/νίκη.
Δεν ξέρω πόσο θα παραμείνω - ελπίζω να παραμείνω όσο γίνεται περισσότερο, γιατί αυτό θα σημαίνει λιγότερες μέρες θερμοκοιτίδας για το καμάρι μου... Στείλτε μου τις ευχές σας, τις χρειάζομαι!

Λίγες βδομάδες ακόμη...

Λίγες βδομάδες ακόμη μείνανε. 9 ακόμη, λέει ο γιατρός με βάση την εμπειρία του, 7 λέω εγώ με βάση τη δική μου, πολύ μικρότερη ομολογουμένως. Όπως και να'χει, φτάσαμε στο τελευταίο δίμηνο, και είναι καιρός να ανασκουμπωθούμε και να κάνουμε τον προγραμματισμό μας.
Αφού ψάξαμε σε όσες εταιρίες συλλογής βλαστικών κυττάρων μπόρεσα να βρω, τελικά καταλήξαμε σε μια ελληνική και πήγαμε το Σάββατο στην Θεσ/νίκη να υπογράψουμε συμβόλαιο και να πάρουμε το κιτ. Μπορούσανε να το στείλουνε με κούριερ, αλλά ήθελα να δω τους χώρους από κοντά.
Στην πρώτη γέννα ατύχησα, καθώς ενώ είχα υπογράψει συμβόλαιο και είχα ενημερώσει το γιατρό, το κιτ υπήρχε στο μαιευτήριο και έπρεπε απλά να τους το ζητήσω - αλλά μέσα στη ζάλη μου το θυμήθηκα στην αίθουσα ανάνηψης...
Με το όνομα ακόμη δεν καταλήξαμε κάπου. Θέλω να πιστεύω πως μέχρι να τον πιάσω πρώτη φορά στα χέρια μου, θα ξέρω το όνομά του. Στο μεταξύ, με έχει ταράξει στις κλωτσιές. Λες να ρωτάει τι καιρό κάνει εδώ έξω, να ξέρει πώς να ντυθεί στην έξοδο;
Πάντως, η μικρή με εξέπληξε χθες. Ενώ έδειχνε να μην καταλαβαίνει όταν της μίλαγα για τον αδελφούλι που μας έρχεται, χθες στα πολυκαταστήματα της Θεσ/νίκης που βρεθήκαμε δεν άφησε μωράκι που να μην το πλησιάσει, να μην τα χαϊδέψει, να μην το καμαρώσει. Και μόλις ήρθαμε στο σπίτι, ήρθε και χάιδεψε την κοιλιά μου και άφησε ένα φιλί...