Το ζήσαμε κι αυτό!

Η κάθοδος στην ΑΘήνα ήταν ήπια αυτή τη φορά. Δεν είχαμε την ευκαιρία να κυκλοφορήσουμε πολύ, και έτσι δεν συνέβησαν πολλά αξιοπρόσεχτα γεγονότα. Εκτός από τη βραδυά, που αποφασίσαμε να πάμε με μια παρέα σε ένα in στέκι της περιοχής - από αυτά που είναι ανοικτά όλη μέρα - όλη νύχτα, με το που κάθεσαι σου φέρνουν γεμάτα νεροπότηρα που τα ξαναγεμίζουν κατά καιρούς, και τις περισσότερες ώρες ψάχνεις για ελεύθερο τραπέζι...
Μελετώντας τον κατάλογο, καταλήξαμε σε καφέδες, σοκολάτες, μια μπύρα και πίτσα. Αφού ο σερβιτόρος μας ενημέρωσε για τους διάφορους τύπους μπύρας, η παραγγελία που τελικά πήρε αφορούσε ένα ποτήρι βαρελίσια - το έγραψε και στην απόδειξη εξάλλου που συνόδευε τους καφέδες και τις σοκολάτες. Δεν ήρθε όμως η μπύρα - χαρήκαμε μάλιστα για την ωραία σκέψη ότι θα τη φέρουν μαζί με την πίτσα, ώστε να είναι δροσερή...
Ήρθε όμως η πίτσα, χωρίς τη συνοδευτική μπύρα. Ο σερβιτόρος ατάραχος συνέχισε να εξυπηρετεί διπλανά τραπέζια, ώσπου τον αναζητήσαμε για να του θυμίσουμε την ελλειπή παράδοση της παραγγελίας. Και τότε ακούσαμε το ανεπανάληπτο "δεν υπάρχουν ποτήρια μπύρας για τη βαρελίσια"...
Αφού προσπαθήσαμε να συνέλθουμε - αφού δεν είχε ποτήρια για τη βαρελίσια, γιατί δεν το έλεγε να αλλάξουμε την παραγγελία; - προχωρήσαμε στην παραγγελία μιας μπύρας σε μπουκάλι. Και σε λίγα δευτερόλεπτα το μπουκάλι ήταν στο τραπέζι μας - όχι όμως και κάποιο είδος ποτηριού...
Ξανά να ενοχλούμε το σερβιτόρο, που είχε χάσει πια την υπομονή του μαζί μας - "μα σας είπα, δεν υπάρχουν ποτήρια για μπύρα..."
Δύσκολα πείστηκε πως μπορεί να πιείς τη μπύρα και σε κάποιο άλλου είδους ποτήρι από αυτό που είχε στο νου του!
Τελικά τι είδους φιλοσοφία έχει το μαγαζί ως προς την παροχή εξυπηρέτησης; Ο κατάλογος ήταν φροντισμένος, ο χώρος καλά διακοσμημένος, το περιβάλλον προς το κυριλέ - κι όμως αν δεν έχουν τα "σωστά" ποτήρια, προκειμένου να διατηρήσουν την "ποιότητα" κινδυνεύεις να μην πάρεις την παραγγελία σου, χωρίς να σε ενημερώσουν και χωρίς να το αφαιρέσουν από την απόδειξη...

Ξέρω έχω χαθεί για λίγο, για να μην πω πολύ. Ίσως γιατί με έπιασε η άνοιξη. Ίσως γιατί ενώ έπρεπε να ρίξω τους ρυθμούς, το έχω ρίξει στη δουλειά.
Μια ντουζίνα μέρες στην Αθήνα πασχαλιάτικα, αντί να με ηρεμήσουν, με απογοήτευσαν κι άλλο. Δεν είχα κουράγιο ούτε τους φίλους να πάρω τηλέφωνο - κι αυτούς που πήρα, οι περισσότεροι λέγανε "κοπιάστε από τα μέρη μας". Ρε παιδιά, με την κοιλιά τεντωμένη είμαι, να έχω τη ζουζούνα να χτυπιέται όλη τη μέρα, να κάνω τόσα χιλιόμετρα για να έρθω στα μέρη σας και πρέπει να έρθω εγώ στη γειτονιά σας;
Τελικά, ήπιαμε 2 καφέδες στη γειτονιά μας (τον ένα με συγγενείς...), πήγαμε σε ένα φιλικό σπίτι με άλλα 5 παιδιά κάτω των 10 ετών (όπου η δικιά μας έδωσε ρέστα...), και σε μια οικογενειακή μάζωξη. Α, πήγαμε βόλτα και στο πάρκο της Νέας Σμύρνης, που απέκτησε καταπληκτικό παιδότοπο. Θα το ξανασκεφτώ πάρα πολύ να ξανακατέβω - δεν είχα το κουράγιο να βγω από το σπίτι, αλλά πιστεύω πως εγώ είχα δικαιολογία, οι Αθηναίοι ποια είχανε;
Στην επιστροφή, με περίμενε η δουλειά που λέγαμε. Ενώ στην πρώτη εγκυμοσύνη ήμουν ήρεμη, αυτή τη φορά με έπιασε ένα τρομερό άγχος για τα πάντα - και μια κούραση άνευ προηγουμένου. Ο γιατρός διέταξε να πέσουν οι τόνοι και μου έδωσε άδεια - το αφεντικό σήμερα θα στείλει ταξί για να με πάρει να μετέχω σε σύσκεψη... Ο ύπνος έχει γίνει σπάνιο είδος, με πολλές διακοπές ενδιάμεσα, η υπομονή μου φαίνεται να στερεύει, οι αντοχές είναι εξαφανισμένες από καιρό - πήρα ήδη τσατσάρα να σπάω μέχρι να δω από κοντά το μπόμπιρα που με κλωτσάει ασταμάτητα...

Ανάποδος κόσμος...

Κάποτε η νυχτερίδα αποφάσισε να σταματήσει να ζει μόνη και προσέγγισε το βασίλειο των πτηνών. Στο συμβούλιό τους τα πουλιά εξόρισαν τη νυχτερίδα, γιατί δε γεννάει αυγά, αλλά μωρά.
Η νυχτερίδα απογοητευμένη, δεν είχε άλλη επιλογή. Πήγε και ζήτησε από τα θηλαστικά να τη δεχτούν κοντά τους. Κάνουν συμβούλιο και αυτό αποφαίνεται ότι δε μπορούν να τη φιλοξενήσουν, γιατί απλά πετάει…
Από τότε ζει μόνη και περήφανη, μόνο που αποφάσισε να κοιτάει τον κόσμο ανάποδα. Γιατί δε μπορεί να έβλεπε τον κόσμο ως τότε ανάποδα. Θα έπρεπε να ήταν όντως ανάποδος ο κόσμος…

Το χέρι της ελπίδας...

Την ιστορία την έχω ξαναδιαβάσει και στο παρελθόν, που πρωτοκυκλοφόρησε η φωτογραφία. Όμως ξαναδιαβάζοντάς την στην ιστοσελίδα της αγαπητής Trelofantasmenis ξανασυγκινήθηκα. Ειδικά όταν συνειδητοποίησα ότι το μωράκι μου είναι στην ίδια βδομάδα με το μωράκι της φωτογραφίας...

Η φωτογραφία δείχνει τον εικοσιενός εβδομάδων Samuel Alexander Armas να σφίγγει το χέρι του χειρούργου Joseph Bruner ο οποίος προβαίνοντας σε μια καταπληκτική εγχείριση έσωσε την ζωή του αγέννητου μωρου.
Το έμβρυο είχε διαγνωστεί ότι έπασχε από την νόσο spina bifida (διχοτομημένη σπονδυλική στήλη) και θα είχε τρομακτικά προβλήματα στην μετέπειτα ζωή του.Οι γονείς μπορούσαν να προχωρήσουν σε αποβολή του εμβρύου κάτι το οποίο όμως δεν έπραξαν λογω της πιστης τους.
Η Julie Armas μητέρα του μικρού Samuel εργαζόταν ως νοσοκόμα στην Ατλάντα των Ηνωμένων Πολιτειών και γνώριζε τις προχωρημένου τύπου χειρουργικές επεμβάσεις του Δόκτορα Bruner στο Πανεπιστημιακό Ιατρικό Κέντρο του Vanderbilt, στη Nashville.
Για να γίνει όμως η επέμβαση στο έμβρυο,αυτό δεν έπρεπε να απομακρυνθεί από την μήτρα διότι δεν θα επιβιωνε.
Κατά τη διάρκεια της εγχείρησης, ο χειρούργος αφαίρεσε την υστέρα με καισαρική και έκανε μια μικρή τομή στον αμνιακό σάκο, μέσω της οποίας μπόρεσε να εγχειρίσει τον μικρό Samuel.
O Dr. Bruner τελείωνε επιτυχώς την εγχείρηση, όταν το έμβρυο έβγαλε το μικροσκοπικό αλλά ανεπτυγμένο χεράκι του μέσα από τη τομή και γαντζώθηκε από το δάχτυλο του έκπληκτου γιατρού. Ο διάσημος αυτός χειρούργος είπε ότι έζησε την πιο συγκινητική στιγμή ολόκληρης της ζωής του, όταν ένοιωσε το χέρι του Samuel να του γραπώνει ένα δάκτυλο, δείχνοντας ευγνωμοσύνη που του χάρισε το δώρο της ζωής.

Το μωράκι τελικά είδε το φως του ήλιου στις 2 Δεκεμβρίου του 1999, και ζει μια αρκετά φυσιολογική ζωή. Έγινε ένα υπέροχο αγοράκι που λατρεύει τις αγκαλιές...



Αφιερωμένο σε όσους αγαπούν τη ζωή...

ΥΓ. Το επεισόδιο της σειράς House που προβλήθηκε πριν από λίγες βδομάδες και περιείχε την ίδια ακριβώς σκηνή, είναι βασισμένο σε αυτή την ιστορία.

Προβλεπόμενο φύλο : άρρεν

Τα αποτελέσματα είναι σαφέστατα. Δεν μιλάμε για τη διαίσθηση των γυναικολόγων, αλλά για την ανάλυση του DNA - υγιέστατο αγοράκι λοιπόν!
Πάει και η τελευταία μου ελπίδα να ξαναδώ ροζ κουκλάκια στο μαιευτήριο. Θα έχω την ευκαιρία να θαυμάσω αυτή τη φορά τα σιέλ... Ήδη κατέβασα από το eortologio τα αντρικά ονόματα και ψάχνουμε να βρούμε το όνομα για το νέο μέλος της οικογένειας...

Συνταξιοδοτητικό

Η πρόωρη συνταξιοδότηση ενδεχομένως να συντελεί και σε πρόωρο θάνατο

Είδατε λοιπόν που οι σοφοί κυβερνήτες μας φροντίζουν για την μακροημέρευσή μας;

Συννεφιασμένα γενέθλια...

Για το καλό της μέρας, νιώθω ότι πρέπει να σας κεράσω ένα γλυκάκι για τα γενέθλιά μου - όσο κι αν είναι απαγορευμένο για μένα αυτές τις μέρες!
Τι παράξενο συναίσθημα. Άλλες χρονιές περίμενα με χαρά αυτές τις μέρες, να γιορτάσω για άλλη μια φορά τα 22α γενέθλια, να κεράσω φίλους και συναδέλφους, να πάρω και τα γλυκάκια για το σπίτι (διπλά γενέθλια, μιας και τα γενέθλια του Τ. είναι στις 17.3).
Φέτος περάσανε σχεδόν απαρατήρητα. Με ραντεβού σε γιατρούς, με μαστορέματα στο σπίτι που δεν λένε να τελειώσουνε, με ένα σωρό άλλες σκοτούρες... Θα μπορέσουμε να ξαναχαρούμε τα γενέθλιά μας;
Η δεύτερη εγκυμοσύνη δεν θυμίζει την πρώτη σε αρκετά σημεία. Η υπέρταση, που την πρώτη φορά ήταν απολύτως ελεγχόμενη, χρειάστηκε να διπλασιάσουμε τις δόσεις για να ηρεμήσει λίγες μέρες, αλλά βλέπω ότι ξανακάνει νερά. Ο διαβήτης κύησης, που την πρώτη φορά με ταλαιπώρησε σχετικά επί δίμηνο αλλά σχετικά ελεγχόμενος κι αυτός, ξεκίνησε αυτή τη φορά στον τέταρτο μήνα - ή μάλλον από τότε που συνειδητόποιησα την εγκυμοσύνη - και αν και ανεβάζω τις δόσεις της ισνουλίνης καθημερινά, το σάχαρο ανεβάζει τις τιμές με ολοένα και αυξανόμενους ρυθμούς. Οι υπέρηχοι, που την πρώτη φορά ήταν στιγμή ευτυχίας που μοιραζόμασταν με τον Τ., τώρα γίνανε μοναχικές στιγμές ανάμεσα σε μένα και τον εκάστοτε γυναικολόγο (ακόμα τα παλεύω, έφτασα αισίως στον τρίτο, μακάρι να τρίτωσε και να παραμείνω...). Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, κάτι μυστήριες συσπάσεις κάνανε την εμφάνισή τους και ο γιατρός σύστησε μαγνήσιο, φυλλικό οξύ και τοκολυτικό...
Και σήμερα, ημέρα γενεθλίων, ήρθε η ώρα για την αμνιοκέντιση. Θυμάμαι πως την προηγούμενη φορά πήγαμε χωρίς άγχος, πιασμένοι χέρι-χέρι όπως σε όλη την εγκυμοσύνη, στο Μητέρα, και ο γιατρός που με εξέτασε προσπαθούσε σε όλη τη διάρκεια της εξέτασης να με κρατάει ήρεμη και ευδιάθετη. Αυτή τη φορά ο γυναικολόγος μου έκλεισε ραντεβού σε κάποιον στο κέντρο της Θεσ/νίκης, ο οποίος από το τηλεφωνο με ενημέρωσε πως η πιθανότητα αποβολής είναι 1:100 και πως όταν φτάσω στο ιατρείο, θα μου δώσει υλικό να διαβάσω... Συνάδελφος με ενημέρωσε, πως το υλικό είναι ακόμη πιο απογοητευτικό, και όταν εκείνη είχε κλείσει ραντεβού και πήγε μόνη της, έφυγε κλαίγοντας μετά την ανάγνωση. Επέστρεψε σε λίγες μέρες με τον άντρα της που την ηρέμησε, και πήγαν όλα καλά, αλλά θυμάται ακόμη την τρομάρα που είχε πάρει. Δεν είμαι σίγουρη ότι θέλω να περάσω τέτοια τρομάρα, ειδικά με τη μήτρα να κάνει συσπάσεις... Φυσικά, θα παρακαλάω να μη γίνει και καμιά διακοπή ρεύματος εκείνη την ώρα...
Από την άλλη σκέφτομαι συνέχεια, πως δεν μου δόθηκε αυτό το δώρο για να μην το απολαύσω!