Όλα κι όλα. Ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Κι ας έχει δώσει τόσες και τόσες υποσχέσεις στον εαυτό του πως "την επόμενη φορά θα είναι αλλιώς τα πράγματα"...
Ήρθε λοιπόν η ώρα για την καινούρια αρχή, το νέο ξεκίνημα, την επιστροφή στον εργασιακό μόχθο. Και ταυτόχρονα η ώρα για την αλλαγή που υποσχέθηκα στον εαυτό μου. Τόσες αλλαγές γίνανε στη ζωή μου. Η οικογένεια, η μικρή μου ζουζούνα, η μετακόμιση στην ήρεμη επαρχιακή πόλη με τους χαλαρούς ρυθμούς. Όλα τα απαραίτητα συστατικά για να κάνω το ωράριό μου και κλείνοντας την πόρτα του γραφείου να "σχολάω" και να αφήνω τα προβλήματα εκεί που ανήκουν, στο γραφείο και όχι να τα κουβαλάω στο σπίτι μου, το κρεβάτι μου, την υπόλοιπη ζωή μου.
Όμως δεν μου πάει ρε παιδιά. Απλά δεν μου πάει. Η μικρή, 16 μηνών παρακαλώ, αυτή η μικρή που πλάνταζε στο κλάμα μόλις έβλεπε το μπαμπά να ετοιμάζεται για τη δουλειά, για μένα επεφύλασσε εντελώς άλλη τακτική. Ξυπνάω που λέτε τα χαράματα, σηκώνει λίγο το κεφαλάκι της να κόψει κίνηση και με το που με βλέπει να ετοιμάζομαι, πέφτει στην αγκαλιά του μπαμπά να συνεχίσει μακάρια τον ύπνο της μέχρι το μεσημεράκι. Την πρώτη μέρα που πήγα να την πάρω από το σταθμό, ούτε σημασία δεν μου έδινε, μάλλον προτιμούσε να μείνει λίγο ακόμη να παίξει. Τις επόμενες μέρες είχα την ευτυχία να τη δω να χλιμιντρίζει χαρούμενη με το που με βλέπει, για να κοιμηθεί στη συνέχεια στο αμάξι μέχρι να γυρίσουμε σπίτι και μετά λες και περιμένει το μπαμπά να επιστρέψει. Από τώρα έγινε το παιδί μου ανεξάρτητο από μένα; Ελπίζα τουλάχιστον να την πάω γυμνάσιο, άντε δημοτικό και ύστερα!
Στο γραφείο, άλλη απογοήτευση. Το μητρώο είναι σε ένα γραφείο, το αρχείο σε ντουλάπες άλλων δύο, και εγώ χωριστά και από τα τρία. Θα ψάχνεις μου κάνουν πρώτα στο μητρώο, μετά στα αρχεία, και μετά θα κρατάς και τα πρακτικά, αλλά είναι υποχρεωτικό να είναι χειρόγραφα. Ρε παιδιά, έχω να πιάσω μολύβι στα χέρια μου καμιά δεκαετία. Και είμαι σίγουρη, ότι δεν μπορεί να υπάρχει διάταξη που να υποχρεώνει τα πρακτικά να είναι σε χειρόγραφη μορφή - ενδεχομένως να πρέπει να είναι σε έντυπη, αλλά αυτό θέλει απλά μια εκτύπωση. Συνάδελφοι, κάνα κομπιούτερ να μεταφέρουμε το μητρώο, καμιά ντουλάπα να συμμαζέψουμε το αρχείο; Τι είναι τούτο, μου απαντάνε. Είμαστε λέει φτωχική υπηρεσία, ίσως το Σεπτέμβριο και βλέπουμε. Ακόμη δεν ήρθες και άρχισες να ζητάς; Αχ, δεν έχω καθήσει πολλά χρόνια ούτε στα προηγούμενα μου πόστα, αλλά αν δω ότι συνεχίζεται η ίδια κατάσταση, με βλέπω να κάνω ρεκόρ και να ψάχνω αλλού πορτοκαλιές.
Κάθε αρχή και δύσκολη που λένε. Για να δούμε κι αυτές τις δυσκολίες. Θα τις περάσουμε κι αυτές. Μόνο που δεν θα ήθελα να έρθει η μέρα που θα πω "μακάρι να έμενα στη ζούγκλα"...
