ΕΡ.: Αν ήσασταν πρωθυπουργός και οι μαθητές καταλάμβαναν τα σχολεία, κάτι το οποίο έχει συμβεί σ' όλες τις κυβερνήσεις. Τι θα κάνατε;
ΑΠ.: Χαίρομαι για την ερώτηση, γιατί το θέμα είναι να μη φτάσει ο οποιοσδήποτε πρωθυπουργός σε μια τέτοια έκρυθμη κατάσταση. Πολιτική, άλλωστε, σ' έναν βαθμό, είναι η προσπάθεια να επιχειρήσει κανείς να προβλέψει τις πολιτικές εξελίξεις. Εκείνο, λοιπόν, μια και θίγετε το θέμα Παιδεία, που είναι κορυφαία προτεραιότητα και κορυφαία δική μας επιλογή, εκείνο που προέχει σήμερα δεν είναι ακόμα μια με ή χωρίς εισαγωγικά μεταρρυθμιστική προσπάθεια ασχέτως των καλών προθέσεων αλλά είναι ανάγκη να ξεκαθαρίσουμε μέσα από έναν ευρύτατο εθνικό διάλογο, ποια θα είναι η πολιτική για την Παιδεία στα επόμενα είκοσι χρόνια. Φαίνεται τραβηγμένο όταν το λέω, αλλά επίτηδες διαλέγω τέτοια μακρόχρονη προοπτική, γιατί αυτό θα δεσμεύσει όχι μόνο πρόσωπα, αλλά και κυβερνήσεις και πολιτικές παρατάξεις και κοινωνικούς φορείς και όλους τους ενδιαφερόμενους, ότι στα βασικά σημεία σε ό,τι αφορά την Παιδεία δεν θα κάνουμε πια πειράματα.
Είναι πολύ διδακτική η εκπαιδευτική μεταπολιτευτική 25ετία. Καταφέραμε να κάνουμε τη μεγάλη κατάκτηση της Δημοκρατίας. Σε επίπεδο όμως αποτελεσματικότητας είχαμε πολύ μεγάλες απώλειες. Κι ένας τομέας που είναι χαρακτηριστικότερες αυτές οι απώλειες, είναι ο τομέας της Παιδείας. Σήμερα, υπάρχει αντίδραση, που είναι δικαιολογημένη για τη συγκεκριμένη δήθεν «μεταρρύθμιση» που επιχειρείται μια συρραφή προχειρότητας και ερασιτεχνισμού. Αγγίζει όμως και τη βαθύτερη ανασφάλεια των πολιτών, των νέων ανθρώπων και των οικογενειών τους. Ότι δηλαδή, «στου κασσίδη το κεφάλι» επιχειρεί ο εκάστοτε πρωθυπουργός ή υπουργός να εφαρμόσει τις δικές του ιδέες. Δεν γίνεται έτσι. Είναι φανερό.
ΕΡ.: Πώς θα το κάνετε αυτό; Πώς θα πείθατε μαθητές και δασκάλους;
ΑΠ.: Μ' έναν εθνικό διάλογο, ο οποίος μπορεί να έπαιρνε και χρόνο. Γιατί χρειάζεται χρόνος για να σπάσουν αμοιβαίες καχυποψίες και αγκυλώσεις. Αλλά όταν έρθει η ώρα της εφαρμογής, θα ήθελα να ξέρω ότι υπάρχει τουλάχιστον στα βασικά, στα κομβικά σημεία, συναποδοχή. Και όπως έχω πει τελευταία, ειδικά στον τομέα της Παιδείας είμαστε διατεθειμένοι να βάλουμε νερό στο κρασί μας, ακόμα και στη δική μας προγραμματική πρόταση. Γιατί προέχει ειδικά στον χώρο αυτό να πετύχουμε το μακρόπνοο. Να πετύχουμε τη συνέπεια και τη συνέχεια διαχρονικά. Πέρα από πρόσωπα, πέρα από κυβερνήσεις.
ΕΡ.: Τώρα, εδώ που έχει φτάσει ο κόμπος στο χτένι, ζητάτε από την κυβέρνηση να πάρει πίσω τη μεταρρύθμιση και να κάνει εθνικό διάλογο. Ζητάτε και από τους μαθητές να σταματήσουν τις καταλήψεις;
ΑΠ.: Βέβαια. Αυτά μαζί πηγαίνουν. Αλλά το ζήτημα είναι το εξής: ότι αυτή την ώρα, αν δεν το κάνει αυτό η κυβέρνηση, πρώτα απ' όλα, η μεν χρονιά αυτή που διανύουμε θα πάει χαμένη για όλους. Ο κίνδυνος της διεύρυνσης της κοινωνικής αναστάτωσης είναι τόσο ορατός, που μπορεί να πιθανολογηθεί μέχρι και βεβαιότητας. Και αυτό σημαίνει ότι θα πολλαπλασιασθούν τα προβλήματα. Είναι ανάγκη, λοιπόν, να επανεκτιμήσει η κυβέρνηση την κατάσταση. Να κάνει πίσω στο συγκεκριμένο ζήτημα. Και να δεσμευθεί για να αρχίσουμε έναν εθνικό διάλογο, αφού πρώτα συμφωνήσουμε στη διαδικασία. Αλλά εθνικό διάλογο, που θα είναι ουσίας και όχι προσχηματικός. Είμαι υποχρεωμένος να το πω αυτό, γιατί, όπως αποδεικνύεται, και ο κοινωνικός διάλογος όπως σήμερα ομολογεί η ίδια η κυβέρνηση ήταν προσχηματικός. Έχουμε να κάνουμε με πολίτες που αυτά τα κόλπα και τα τερτίπια τα έχουν μάθει. Και είναι πολύ πιο μπροστά από τον δημόσιο λόγο και τις δημόσιες συμπεριφορές. Είναι, λοιπόν, ανάγκη να κάνουμε ουσιαστική υπέρβαση σ' αυτές τις πεπαλαιωμένες συμπεριφορές, για να ανακτήσουμε τουλάχιστον τη διαδικαστική ψήφο εμπιστοσύνης, πριν πάμε στην πολιτική ουσία.
(Συνέντευξη Κ.Καραμανλή στα Νέα, 14.12.1998)
Τετάρτη 11 Οκτωβρίου 2006
Τρίτη 10 Οκτωβρίου 2006
Τίνος είναι ρε γυναίκα τα γεφύρια...
Από τον περασμένο Απρίλιο, με έγγραφό της προς την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας και τον Δήμο Μαδύτου, η Διεύθυνση Τεχνικών Υπηρεσιών της Νομαρχίας Θεσσαλονίκης γνωστοποιούσε ότι οι γέφυρες ήταν ζήτημα χρόνου να καταρρεύσουν και προέβλεπε την καταστροφή, ακόμη και τον χρόνο που θα συνέβαινε. Στο ίδιο έγγραφο αναφερόταν ότι το Νομαρχιακό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης είχε από τον Μάρτιο του 2005 εντάξει το έργο στο πρόγραμμά του με προϋπολογισμό 38.000 ευρώ και περιέγραφε όλες τις αναγκαίες εργασίες. Ωστόσο, ποτέ δεν έγιναν, με αποτέλεσμα οι γέφυρες να καταρρεύσουν... (Νέα, 10.10.06)
Γ. Σουφλιάς: «Για να ξεκαθαρίσει το τοπίο, για όσους το γνωρίζουν και κάνουν ότι δεν το ξέρουν και για όσους δεν το γνωρίζουν, τονίζουμε ότι με τους νόμους 2218/94 για τη νομαρχιακή αυτοδιοίκηση και 2503/97 για την περιφερειακή διοίκηση, τα αντιπλημμυρικά έργα, όπως και άλλα έργα των νομαρχιών και των περιφερειών, δεν ανήκουν στην αρμοδιότητα του ΥΠΕΧΩΔΕ. Ανήκαν παλιότερα».
Β. Παπανδρέου: «Ας φρόντιζε ο νομάρχης να κάνει μελέτες, να τις καταθέσει και να διεκδικήσει χρήματα και από το Γ' ΚΠΣ που τελειώνει και το Δ' ΚΠΣ που ακολουθεί. Ολα τα άλλα είναι λόγια».
Περιφέρεια: «Απάντηση υπήρξε για τις γέφυρες στο Μόδι και τη Ν. Απολλωνία στις 7.6.2006, με υπογραφή Γεωργίου Πέτρου και αριθμό πρωτοκόλλου 1784, ήταν θετική και υποδεικνυόταν ότι έπρεπε να χρησιμοποιηθούν αδρανή υλικά λατομείων για τις επισκευές». (Ελευθεροτυπία 11.10.06)΄
Για άλλη μια φορά ο κ. Ψωμιάδης βρίσκεται αντιμέτωπος με το Κράτος των ΑΘηνών. «Πού θα βρω εγώ άκρες με το υπουργείο Οικονομικών να πάρω λεφτά που έπαιρνα από το ΥΠΕΧΩΔΕ;» αναρωτιόταν με αληθινή απορία μπροστά τις τηλεοπτικές κάμερες. Αυτό πιστεύει ο άνθρωπος, ότι μόνο με άκρες μπορείς και πρέπει να επιβιώνεις στο Ελλαδιστάν σήμερα. Για Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, ΠΕΠ, ΚΠΣ, μελέτες, τεχνικά δελτία έργων κλπ αθηναϊκά κόλπα δεν έχει χρόνο να πληροφορηθεί. Ζητά όμως ξανά την ψήφο των Θεσσαλονικέων, για να οδηγήσει τη Θεσσαλονίκη μπροστά.
Πρόταση : Πριν τις εκλογές να ζητήσουμε από τους υποψήφιους τοπικούς άρχοντες να περνούν από μια εξεταστική διαδικασία, με ποινή αποκλεισμού αν δεν πιάσουν τουλάχιστον τη βάση του 10, σε θέματα χρηματοδότησης, νομιμότητας διαδικασιών κλπ. Λες να ξεμείνουμε από υποψήφιους; Θα δουλέψουν πάντως πολύ καλά τα φροντιστήρια...
Γ. Σουφλιάς: «Για να ξεκαθαρίσει το τοπίο, για όσους το γνωρίζουν και κάνουν ότι δεν το ξέρουν και για όσους δεν το γνωρίζουν, τονίζουμε ότι με τους νόμους 2218/94 για τη νομαρχιακή αυτοδιοίκηση και 2503/97 για την περιφερειακή διοίκηση, τα αντιπλημμυρικά έργα, όπως και άλλα έργα των νομαρχιών και των περιφερειών, δεν ανήκουν στην αρμοδιότητα του ΥΠΕΧΩΔΕ. Ανήκαν παλιότερα».
Β. Παπανδρέου: «Ας φρόντιζε ο νομάρχης να κάνει μελέτες, να τις καταθέσει και να διεκδικήσει χρήματα και από το Γ' ΚΠΣ που τελειώνει και το Δ' ΚΠΣ που ακολουθεί. Ολα τα άλλα είναι λόγια».
Περιφέρεια: «Απάντηση υπήρξε για τις γέφυρες στο Μόδι και τη Ν. Απολλωνία στις 7.6.2006, με υπογραφή Γεωργίου Πέτρου και αριθμό πρωτοκόλλου 1784, ήταν θετική και υποδεικνυόταν ότι έπρεπε να χρησιμοποιηθούν αδρανή υλικά λατομείων για τις επισκευές». (Ελευθεροτυπία 11.10.06)΄
Για άλλη μια φορά ο κ. Ψωμιάδης βρίσκεται αντιμέτωπος με το Κράτος των ΑΘηνών. «Πού θα βρω εγώ άκρες με το υπουργείο Οικονομικών να πάρω λεφτά που έπαιρνα από το ΥΠΕΧΩΔΕ;» αναρωτιόταν με αληθινή απορία μπροστά τις τηλεοπτικές κάμερες. Αυτό πιστεύει ο άνθρωπος, ότι μόνο με άκρες μπορείς και πρέπει να επιβιώνεις στο Ελλαδιστάν σήμερα. Για Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, ΠΕΠ, ΚΠΣ, μελέτες, τεχνικά δελτία έργων κλπ αθηναϊκά κόλπα δεν έχει χρόνο να πληροφορηθεί. Ζητά όμως ξανά την ψήφο των Θεσσαλονικέων, για να οδηγήσει τη Θεσσαλονίκη μπροστά.
Πρόταση : Πριν τις εκλογές να ζητήσουμε από τους υποψήφιους τοπικούς άρχοντες να περνούν από μια εξεταστική διαδικασία, με ποινή αποκλεισμού αν δεν πιάσουν τουλάχιστον τη βάση του 10, σε θέματα χρηματοδότησης, νομιμότητας διαδικασιών κλπ. Λες να ξεμείνουμε από υποψήφιους; Θα δουλέψουν πάντως πολύ καλά τα φροντιστήρια...
Δευτέρα 2 Οκτωβρίου 2006
Πανηγυρικά στην Ελωνα η Βρεφοκρατούσα...
«Να σκέπει όλο τον κόσμο και να ευλογεί όλους τους ανθρώπους, προσφεύγοντες και μη, σ' αυτήν», ευχήθηκε ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Βύρων Πολύδωρας, την ώρα που παρέδιδε την ιστορική εικόνα της Παναγιάς τής Βρεφοκρατούσας, στον μητροπολίτη Μαντινείας και Κυνουρίας Αλέξανδρο.
Την πομπή παράδοσης της εικόνας οδηγούσε ο υπουργός Δημόσιας Τάξης και συμμετείχαν οι βουλευτές Αρκαδίας, ανώτατοι και ανώτεροι αξιωματικοί της ΕΛ.ΑΣ., ακολούθησε πανηγυρική Θεία Λειτουργία.
Μισθωμένα λεωφορεία από την ΕΛΑΣ και τη μητρόπολη, με απόφαση της Αστυνομικής Διεύθυνσης Αρκαδίας, μετέφεραν τους εκατοντάδες πιστούς. Κάποιοι από αυτούς κάνανε πολλά χιλιόμετρα για να βρεθούν εκεί, κάποιοι ήρθαν από το εξωτερικό, και όλοι βαθύτατα συγκινημένοι έραναν την εικόνα και τον υπουργό με ροδοπέταλα. Στον επαρχιακό δρόμο από Λεωνίδο έως Κοσμά, δηλαδή τη μοναδική αρτηρία εισόδου-εξόδου, απαγορεύτηκε η κυκλοφορία ιδιωτικών οχημάτων...
Βεβαίως όμως εμείς οι Έλληνες, οι ευσεβείς ορθόδοξοι χριστιανοί δεν πιστεύουμε στα είδωλα. Πιστεύουμε σε ένα Θεό, που είναι ένας και Τριάδα μαζί, μερικές χιλιάδες Αγίων, Τάγματα Αγγέλων, Χερουφείμ κλπ. Επίσης προσδίδουμε σε πλήθος αντικειμένων Θεϊκές ιδιότητες.
Για παράδειγμα, οι εικόνες έχουν θεϊκές και θαυματουργικές ιδιότητες. Για αυτό τις περιφέρουμε σε όλους του δρόμους της πόλης, για να ξορκίσουμε τα κακά πνεύματα. Επίσης περιμένουμε με τις ώρες για να τις προσκυνήσουμε, να τραβήξουμε καμιά κλωστούλα από το ύφασμα που βρίσκεται από κάτω τους γιατί και αυτό έγινε θαυματουργό, να τις γεμίσουμε με χρυσά τάματα. Υπάρχουν κάποιες εικόνες που κλαίνε, κάποιες άλλες που τηλεμεταφέρονται, κάποιες είναι για να θεραπεύουν εξειδικευμένες νόσους ενώ υπάρχουν και άλλες πιο γενικής ιατρικής. Η εικόνα της Έλωνας για παράδειγμα, είναι 700 χρόνων και έχει φιλοτεχνηθεί από τον Ευαγγελιστή Λουκά 2000 χρόνια πριν, δεν είναι θαύμα; Επίσης, σύμφωνα με τον μητροπολίτη, η εικόνα που προσκυνούν οι πιστοί είναι 350 μέρες το χρόνο η απομίμηση, και μόνο για 15 μέρες είναι η αυθεντική, αλλά παρόλαυτα συνεχίζει να κάνει θαύματα.
Επίσης σεβόμαστε και τιμάμε τους Αγίους μας. Για αυτό, περιφέρουμε τις σάρκες και τα οστά τους, άλλοτε όλα μαζί, άλλοτε κομμάτι κομμάτι, καθώς διαθέτουν κι αυτά τις ίδιες θαυματουργικές ιδιότητες με τις εικόνες.
Το φως που εμφανίζεται κάθε χρόνο ως εκ θαύματος την ίδια μέρα και ώρα σε έναν τάφο στην Ιερουσαλήμ, στέλνουμε ειδική πτήση να το παραλάβει και να το μεταφέρει στη χώρα μας και το υποδεχόμαστε με τιμές Αρχηγού Κράτους.
Ευτυχώς που είμαστε μονοθεϊστική θρησκεία. Η πίστη σε είδωλα και τοτέμ είναι πολύ ξεπερασμένη στην εποχή μας...
Την πομπή παράδοσης της εικόνας οδηγούσε ο υπουργός Δημόσιας Τάξης και συμμετείχαν οι βουλευτές Αρκαδίας, ανώτατοι και ανώτεροι αξιωματικοί της ΕΛ.ΑΣ., ακολούθησε πανηγυρική Θεία Λειτουργία.
Μισθωμένα λεωφορεία από την ΕΛΑΣ και τη μητρόπολη, με απόφαση της Αστυνομικής Διεύθυνσης Αρκαδίας, μετέφεραν τους εκατοντάδες πιστούς. Κάποιοι από αυτούς κάνανε πολλά χιλιόμετρα για να βρεθούν εκεί, κάποιοι ήρθαν από το εξωτερικό, και όλοι βαθύτατα συγκινημένοι έραναν την εικόνα και τον υπουργό με ροδοπέταλα. Στον επαρχιακό δρόμο από Λεωνίδο έως Κοσμά, δηλαδή τη μοναδική αρτηρία εισόδου-εξόδου, απαγορεύτηκε η κυκλοφορία ιδιωτικών οχημάτων...
Βεβαίως όμως εμείς οι Έλληνες, οι ευσεβείς ορθόδοξοι χριστιανοί δεν πιστεύουμε στα είδωλα. Πιστεύουμε σε ένα Θεό, που είναι ένας και Τριάδα μαζί, μερικές χιλιάδες Αγίων, Τάγματα Αγγέλων, Χερουφείμ κλπ. Επίσης προσδίδουμε σε πλήθος αντικειμένων Θεϊκές ιδιότητες.
Για παράδειγμα, οι εικόνες έχουν θεϊκές και θαυματουργικές ιδιότητες. Για αυτό τις περιφέρουμε σε όλους του δρόμους της πόλης, για να ξορκίσουμε τα κακά πνεύματα. Επίσης περιμένουμε με τις ώρες για να τις προσκυνήσουμε, να τραβήξουμε καμιά κλωστούλα από το ύφασμα που βρίσκεται από κάτω τους γιατί και αυτό έγινε θαυματουργό, να τις γεμίσουμε με χρυσά τάματα. Υπάρχουν κάποιες εικόνες που κλαίνε, κάποιες άλλες που τηλεμεταφέρονται, κάποιες είναι για να θεραπεύουν εξειδικευμένες νόσους ενώ υπάρχουν και άλλες πιο γενικής ιατρικής. Η εικόνα της Έλωνας για παράδειγμα, είναι 700 χρόνων και έχει φιλοτεχνηθεί από τον Ευαγγελιστή Λουκά 2000 χρόνια πριν, δεν είναι θαύμα; Επίσης, σύμφωνα με τον μητροπολίτη, η εικόνα που προσκυνούν οι πιστοί είναι 350 μέρες το χρόνο η απομίμηση, και μόνο για 15 μέρες είναι η αυθεντική, αλλά παρόλαυτα συνεχίζει να κάνει θαύματα.
Επίσης σεβόμαστε και τιμάμε τους Αγίους μας. Για αυτό, περιφέρουμε τις σάρκες και τα οστά τους, άλλοτε όλα μαζί, άλλοτε κομμάτι κομμάτι, καθώς διαθέτουν κι αυτά τις ίδιες θαυματουργικές ιδιότητες με τις εικόνες.
Το φως που εμφανίζεται κάθε χρόνο ως εκ θαύματος την ίδια μέρα και ώρα σε έναν τάφο στην Ιερουσαλήμ, στέλνουμε ειδική πτήση να το παραλάβει και να το μεταφέρει στη χώρα μας και το υποδεχόμαστε με τιμές Αρχηγού Κράτους.
Ευτυχώς που είμαστε μονοθεϊστική θρησκεία. Η πίστη σε είδωλα και τοτέμ είναι πολύ ξεπερασμένη στην εποχή μας...
Τετάρτη 27 Σεπτεμβρίου 2006
παιδικοί σταθμοί
Ξεκίνησα την έρευνα αγοράς για παιδικούς σταθμούς. 16 μηνών θα είναι το βλαστάρι μου όταν θα έρθει η ώρα του πρώτου αποχωρισμού.
Μόνιμη είναι η ερώτηση στα χείλη μου : "τι συμβαίνει στη βδομάδα προσαρμογής"; Το ξέρω πως βασικά εγώ θα χρειαστώ προσαρμογή στη νέα πραγματικότητα. Όμως κάπου μέσα μου θέλω να νιώθω ότι το μανάρι μου με χρειάζεται, με έχει συνηθίσει δίπλα του.
Η απάντηση στους 2 πρώτους με αποστομώνει, με εξοργίζει, με προβληματίζει. "Δεν χρειάζεται προσαρμογή, άστο αν θες τις πρώτες 1-2 μέρες για 2 ώρες και μετά άστο όλη μέρα, δεν θα πάθει τίποτε..."
Ο τρίτος που ρώτησα, διακρίνοντας προφανώς μια δόση αμφιβολίας στο βλέμμα μου την ώρα που του έκανα την κλασσική ερώτηση, έδωσε μια πιο αφοπλιστική απάντηση. "Είναι μικρό ακόμη, δεν ξεχωρίζει μαμά και μπαμπά, από την πρώτη μέρα θα συνηθίσει, απλά φέρτην εσύ και μετά άστην όλη μέρα σε μας, θα την γυρίσουμε με το λεωφορειάκι, δεν θα έχει κανένα πρόβλημα, το πρόβλημα το έχουν τα πιο μεγάλα παιδιά"...
Πρέπει να φοβάμαι τέτοιες απαντήσεις; Μήπως έχουν δίκιο, και άδικα ανησυχώ; Πράγματι το μωράκι μου θα περάσει τόσο όμορφα με τα άλλα παιδάκια, που θα ξεχάσει την ύπαρξή μου από την πρώτη μέρα; Τόσο ανεξάρτητα είναι λοιπόν τα παιδιά μας, από βρέφη ακόμη; Ή τόσο αναίσθητοι έγιναν οι ιδιοκτήτες των σταθμών;
Μόνιμη είναι η ερώτηση στα χείλη μου : "τι συμβαίνει στη βδομάδα προσαρμογής"; Το ξέρω πως βασικά εγώ θα χρειαστώ προσαρμογή στη νέα πραγματικότητα. Όμως κάπου μέσα μου θέλω να νιώθω ότι το μανάρι μου με χρειάζεται, με έχει συνηθίσει δίπλα του.
Η απάντηση στους 2 πρώτους με αποστομώνει, με εξοργίζει, με προβληματίζει. "Δεν χρειάζεται προσαρμογή, άστο αν θες τις πρώτες 1-2 μέρες για 2 ώρες και μετά άστο όλη μέρα, δεν θα πάθει τίποτε..."
Ο τρίτος που ρώτησα, διακρίνοντας προφανώς μια δόση αμφιβολίας στο βλέμμα μου την ώρα που του έκανα την κλασσική ερώτηση, έδωσε μια πιο αφοπλιστική απάντηση. "Είναι μικρό ακόμη, δεν ξεχωρίζει μαμά και μπαμπά, από την πρώτη μέρα θα συνηθίσει, απλά φέρτην εσύ και μετά άστην όλη μέρα σε μας, θα την γυρίσουμε με το λεωφορειάκι, δεν θα έχει κανένα πρόβλημα, το πρόβλημα το έχουν τα πιο μεγάλα παιδιά"...
Πρέπει να φοβάμαι τέτοιες απαντήσεις; Μήπως έχουν δίκιο, και άδικα ανησυχώ; Πράγματι το μωράκι μου θα περάσει τόσο όμορφα με τα άλλα παιδάκια, που θα ξεχάσει την ύπαρξή μου από την πρώτη μέρα; Τόσο ανεξάρτητα είναι λοιπόν τα παιδιά μας, από βρέφη ακόμη; Ή τόσο αναίσθητοι έγιναν οι ιδιοκτήτες των σταθμών;
Δευτέρα 25 Σεπτεμβρίου 2006
Πόσα μέτωπα ακόμη ανοικτά;...
Το σημαντικό στη ζωή, είναι να ξέρεις το στόχο σου. Να ξέρεις την κατεύθυνση που θέλεις να πάρεις. Και αν βρεθούν εμπόδια στο δρόμο σου, εφόσον έχεις το στόχο σου μπορείς να τα ξεπεράσεις.
Όταν όμως έχεις γύρω σου 6-7 μέτωπα ανοικτά, πώς ξέρεις τη σωστή κατεύθυνση; Όταν κάθε μέρα προκύπτει και νέα αντιπαράθεση, και νέο πρόβλημα που χρίζει άμεσης και ριζικής αντιμετώπισης, πώς μπορείς να παραμείνεις συγκεντρωμένος στο στόχο; Πώς ξέρεις αν ο στόχος παραμένει ο ίδιος και δεν χρειάζεται αναθεώρηση;
Πολλές φορές έχω φανταστεί πως με κάποιο θαύμα κοιμάμαι και ξυπνάω μερικούς μήνες αργότερα, όταν όλα θα έχουν μπει στη θέση τους. Το θαύμα δεν γίνεται, αλλά παραταύτα ο χρόνος περνάει, και όμως τίποτε δεν μπαίνει στη θέση που υποτίθεται πως έπρεπε να είναι...
Αν η λύση δεν σου βγαίνει, τότε άλλαξε το πρόβλημα, λέει ένας παλιός νόμος των μαθηματικών. Αναζητώ λοιπόν το νέο πρόβλημα, που θα έχει τη λύση του στη σημερινή χαώδη κατάσταση. Μήπως να αναζητήσω βιβλία της θεωρίας του χάους;
Όταν όμως έχεις γύρω σου 6-7 μέτωπα ανοικτά, πώς ξέρεις τη σωστή κατεύθυνση; Όταν κάθε μέρα προκύπτει και νέα αντιπαράθεση, και νέο πρόβλημα που χρίζει άμεσης και ριζικής αντιμετώπισης, πώς μπορείς να παραμείνεις συγκεντρωμένος στο στόχο; Πώς ξέρεις αν ο στόχος παραμένει ο ίδιος και δεν χρειάζεται αναθεώρηση;
Πολλές φορές έχω φανταστεί πως με κάποιο θαύμα κοιμάμαι και ξυπνάω μερικούς μήνες αργότερα, όταν όλα θα έχουν μπει στη θέση τους. Το θαύμα δεν γίνεται, αλλά παραταύτα ο χρόνος περνάει, και όμως τίποτε δεν μπαίνει στη θέση που υποτίθεται πως έπρεπε να είναι...
Αν η λύση δεν σου βγαίνει, τότε άλλαξε το πρόβλημα, λέει ένας παλιός νόμος των μαθηματικών. Αναζητώ λοιπόν το νέο πρόβλημα, που θα έχει τη λύση του στη σημερινή χαώδη κατάσταση. Μήπως να αναζητήσω βιβλία της θεωρίας του χάους;
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)