«Να σκέπει όλο τον κόσμο και να ευλογεί όλους τους ανθρώπους, προσφεύγοντες και μη, σ' αυτήν», ευχήθηκε ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Βύρων Πολύδωρας, την ώρα που παρέδιδε την ιστορική εικόνα της Παναγιάς τής Βρεφοκρατούσας, στον μητροπολίτη Μαντινείας και Κυνουρίας Αλέξανδρο.
Την πομπή παράδοσης της εικόνας οδηγούσε ο υπουργός Δημόσιας Τάξης και συμμετείχαν οι βουλευτές Αρκαδίας, ανώτατοι και ανώτεροι αξιωματικοί της ΕΛ.ΑΣ., ακολούθησε πανηγυρική Θεία Λειτουργία.
Μισθωμένα λεωφορεία από την ΕΛΑΣ και τη μητρόπολη, με απόφαση της Αστυνομικής Διεύθυνσης Αρκαδίας, μετέφεραν τους εκατοντάδες πιστούς. Κάποιοι από αυτούς κάνανε πολλά χιλιόμετρα για να βρεθούν εκεί, κάποιοι ήρθαν από το εξωτερικό, και όλοι βαθύτατα συγκινημένοι έραναν την εικόνα και τον υπουργό με ροδοπέταλα. Στον επαρχιακό δρόμο από Λεωνίδο έως Κοσμά, δηλαδή τη μοναδική αρτηρία εισόδου-εξόδου, απαγορεύτηκε η κυκλοφορία ιδιωτικών οχημάτων...
Βεβαίως όμως εμείς οι Έλληνες, οι ευσεβείς ορθόδοξοι χριστιανοί δεν πιστεύουμε στα είδωλα. Πιστεύουμε σε ένα Θεό, που είναι ένας και Τριάδα μαζί, μερικές χιλιάδες Αγίων, Τάγματα Αγγέλων, Χερουφείμ κλπ. Επίσης προσδίδουμε σε πλήθος αντικειμένων Θεϊκές ιδιότητες.
Για παράδειγμα, οι εικόνες έχουν θεϊκές και θαυματουργικές ιδιότητες. Για αυτό τις περιφέρουμε σε όλους του δρόμους της πόλης, για να ξορκίσουμε τα κακά πνεύματα. Επίσης περιμένουμε με τις ώρες για να τις προσκυνήσουμε, να τραβήξουμε καμιά κλωστούλα από το ύφασμα που βρίσκεται από κάτω τους γιατί και αυτό έγινε θαυματουργό, να τις γεμίσουμε με χρυσά τάματα. Υπάρχουν κάποιες εικόνες που κλαίνε, κάποιες άλλες που τηλεμεταφέρονται, κάποιες είναι για να θεραπεύουν εξειδικευμένες νόσους ενώ υπάρχουν και άλλες πιο γενικής ιατρικής. Η εικόνα της Έλωνας για παράδειγμα, είναι 700 χρόνων και έχει φιλοτεχνηθεί από τον Ευαγγελιστή Λουκά 2000 χρόνια πριν, δεν είναι θαύμα; Επίσης, σύμφωνα με τον μητροπολίτη, η εικόνα που προσκυνούν οι πιστοί είναι 350 μέρες το χρόνο η απομίμηση, και μόνο για 15 μέρες είναι η αυθεντική, αλλά παρόλαυτα συνεχίζει να κάνει θαύματα.
Επίσης σεβόμαστε και τιμάμε τους Αγίους μας. Για αυτό, περιφέρουμε τις σάρκες και τα οστά τους, άλλοτε όλα μαζί, άλλοτε κομμάτι κομμάτι, καθώς διαθέτουν κι αυτά τις ίδιες θαυματουργικές ιδιότητες με τις εικόνες.
Το φως που εμφανίζεται κάθε χρόνο ως εκ θαύματος την ίδια μέρα και ώρα σε έναν τάφο στην Ιερουσαλήμ, στέλνουμε ειδική πτήση να το παραλάβει και να το μεταφέρει στη χώρα μας και το υποδεχόμαστε με τιμές Αρχηγού Κράτους.
Ευτυχώς που είμαστε μονοθεϊστική θρησκεία. Η πίστη σε είδωλα και τοτέμ είναι πολύ ξεπερασμένη στην εποχή μας...
Δευτέρα 2 Οκτωβρίου 2006
Τετάρτη 27 Σεπτεμβρίου 2006
παιδικοί σταθμοί
Ξεκίνησα την έρευνα αγοράς για παιδικούς σταθμούς. 16 μηνών θα είναι το βλαστάρι μου όταν θα έρθει η ώρα του πρώτου αποχωρισμού.
Μόνιμη είναι η ερώτηση στα χείλη μου : "τι συμβαίνει στη βδομάδα προσαρμογής"; Το ξέρω πως βασικά εγώ θα χρειαστώ προσαρμογή στη νέα πραγματικότητα. Όμως κάπου μέσα μου θέλω να νιώθω ότι το μανάρι μου με χρειάζεται, με έχει συνηθίσει δίπλα του.
Η απάντηση στους 2 πρώτους με αποστομώνει, με εξοργίζει, με προβληματίζει. "Δεν χρειάζεται προσαρμογή, άστο αν θες τις πρώτες 1-2 μέρες για 2 ώρες και μετά άστο όλη μέρα, δεν θα πάθει τίποτε..."
Ο τρίτος που ρώτησα, διακρίνοντας προφανώς μια δόση αμφιβολίας στο βλέμμα μου την ώρα που του έκανα την κλασσική ερώτηση, έδωσε μια πιο αφοπλιστική απάντηση. "Είναι μικρό ακόμη, δεν ξεχωρίζει μαμά και μπαμπά, από την πρώτη μέρα θα συνηθίσει, απλά φέρτην εσύ και μετά άστην όλη μέρα σε μας, θα την γυρίσουμε με το λεωφορειάκι, δεν θα έχει κανένα πρόβλημα, το πρόβλημα το έχουν τα πιο μεγάλα παιδιά"...
Πρέπει να φοβάμαι τέτοιες απαντήσεις; Μήπως έχουν δίκιο, και άδικα ανησυχώ; Πράγματι το μωράκι μου θα περάσει τόσο όμορφα με τα άλλα παιδάκια, που θα ξεχάσει την ύπαρξή μου από την πρώτη μέρα; Τόσο ανεξάρτητα είναι λοιπόν τα παιδιά μας, από βρέφη ακόμη; Ή τόσο αναίσθητοι έγιναν οι ιδιοκτήτες των σταθμών;
Μόνιμη είναι η ερώτηση στα χείλη μου : "τι συμβαίνει στη βδομάδα προσαρμογής"; Το ξέρω πως βασικά εγώ θα χρειαστώ προσαρμογή στη νέα πραγματικότητα. Όμως κάπου μέσα μου θέλω να νιώθω ότι το μανάρι μου με χρειάζεται, με έχει συνηθίσει δίπλα του.
Η απάντηση στους 2 πρώτους με αποστομώνει, με εξοργίζει, με προβληματίζει. "Δεν χρειάζεται προσαρμογή, άστο αν θες τις πρώτες 1-2 μέρες για 2 ώρες και μετά άστο όλη μέρα, δεν θα πάθει τίποτε..."
Ο τρίτος που ρώτησα, διακρίνοντας προφανώς μια δόση αμφιβολίας στο βλέμμα μου την ώρα που του έκανα την κλασσική ερώτηση, έδωσε μια πιο αφοπλιστική απάντηση. "Είναι μικρό ακόμη, δεν ξεχωρίζει μαμά και μπαμπά, από την πρώτη μέρα θα συνηθίσει, απλά φέρτην εσύ και μετά άστην όλη μέρα σε μας, θα την γυρίσουμε με το λεωφορειάκι, δεν θα έχει κανένα πρόβλημα, το πρόβλημα το έχουν τα πιο μεγάλα παιδιά"...
Πρέπει να φοβάμαι τέτοιες απαντήσεις; Μήπως έχουν δίκιο, και άδικα ανησυχώ; Πράγματι το μωράκι μου θα περάσει τόσο όμορφα με τα άλλα παιδάκια, που θα ξεχάσει την ύπαρξή μου από την πρώτη μέρα; Τόσο ανεξάρτητα είναι λοιπόν τα παιδιά μας, από βρέφη ακόμη; Ή τόσο αναίσθητοι έγιναν οι ιδιοκτήτες των σταθμών;
Δευτέρα 25 Σεπτεμβρίου 2006
Πόσα μέτωπα ακόμη ανοικτά;...
Το σημαντικό στη ζωή, είναι να ξέρεις το στόχο σου. Να ξέρεις την κατεύθυνση που θέλεις να πάρεις. Και αν βρεθούν εμπόδια στο δρόμο σου, εφόσον έχεις το στόχο σου μπορείς να τα ξεπεράσεις.
Όταν όμως έχεις γύρω σου 6-7 μέτωπα ανοικτά, πώς ξέρεις τη σωστή κατεύθυνση; Όταν κάθε μέρα προκύπτει και νέα αντιπαράθεση, και νέο πρόβλημα που χρίζει άμεσης και ριζικής αντιμετώπισης, πώς μπορείς να παραμείνεις συγκεντρωμένος στο στόχο; Πώς ξέρεις αν ο στόχος παραμένει ο ίδιος και δεν χρειάζεται αναθεώρηση;
Πολλές φορές έχω φανταστεί πως με κάποιο θαύμα κοιμάμαι και ξυπνάω μερικούς μήνες αργότερα, όταν όλα θα έχουν μπει στη θέση τους. Το θαύμα δεν γίνεται, αλλά παραταύτα ο χρόνος περνάει, και όμως τίποτε δεν μπαίνει στη θέση που υποτίθεται πως έπρεπε να είναι...
Αν η λύση δεν σου βγαίνει, τότε άλλαξε το πρόβλημα, λέει ένας παλιός νόμος των μαθηματικών. Αναζητώ λοιπόν το νέο πρόβλημα, που θα έχει τη λύση του στη σημερινή χαώδη κατάσταση. Μήπως να αναζητήσω βιβλία της θεωρίας του χάους;
Όταν όμως έχεις γύρω σου 6-7 μέτωπα ανοικτά, πώς ξέρεις τη σωστή κατεύθυνση; Όταν κάθε μέρα προκύπτει και νέα αντιπαράθεση, και νέο πρόβλημα που χρίζει άμεσης και ριζικής αντιμετώπισης, πώς μπορείς να παραμείνεις συγκεντρωμένος στο στόχο; Πώς ξέρεις αν ο στόχος παραμένει ο ίδιος και δεν χρειάζεται αναθεώρηση;
Πολλές φορές έχω φανταστεί πως με κάποιο θαύμα κοιμάμαι και ξυπνάω μερικούς μήνες αργότερα, όταν όλα θα έχουν μπει στη θέση τους. Το θαύμα δεν γίνεται, αλλά παραταύτα ο χρόνος περνάει, και όμως τίποτε δεν μπαίνει στη θέση που υποτίθεται πως έπρεπε να είναι...
Αν η λύση δεν σου βγαίνει, τότε άλλαξε το πρόβλημα, λέει ένας παλιός νόμος των μαθηματικών. Αναζητώ λοιπόν το νέο πρόβλημα, που θα έχει τη λύση του στη σημερινή χαώδη κατάσταση. Μήπως να αναζητήσω βιβλία της θεωρίας του χάους;
Σάββατο 23 Σεπτεμβρίου 2006
Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου 2006
Παίζοντας τους κουμπάρους…
…
«Μα καλά, τι κάνανε, τις κουμπάρες παίζανε;» αναρωτιέται η Στάη.
«Έλλη», της κάνει ο Ευαγγελάτος, «το παιχνίδι αυτό άλλαξε. Τώρα παίζουνε τους κουμπάρους».
…
«Εγώ τους φίλους μου δεν τους πουλάω», εξηγεί ο άλλοτε τόσο λαλίστατος Νομάρχης Θεσσαλονίκης».
«Μήπως όμως κάνατε κάποιο λάθος στην κρίση σας για τον Πανάγο;» προσπαθεί να ψελλίσει ο δημοσιογράφος.
«Προσβάλετε το Νομάρχη» κατακεραυνώνει ο φίλτατος και κλείνει το τηλέφωνο.
…
«Υπάρχει θέμα πολιτικής ευθύνης;» προσπαθούν να ρωτήσουν για πολλοστή φορά τον κυβερνητικό εκπρόσωπο.
«Δεν υπάρχει θέμα πολιτικής ευθύνης, είναι μεμονωμένα πρόσωπα» εξηγεί την θέση της παράταξής του που τυχαίνει να είναι στην εξουσία.
…
Μα είναι ξεκάθαρο. Επί ΠΑΣΟΚ, η διαφθορά ήταν πράσινη. Επί ΝΔ, η διαφθορά έχασε το χρώμα της. (NEA, 15.9.2006)
…
Το θέμα με την πολιτική ευθύνη δεν αφορά τη συγκεκριμένη υπόθεση. Για την υπόθεση αυτή θα αποφανθεί η δικαιοσύνη. Το αν θα βγει όλη η αλήθεια στη φόρα, ή αν θα επικρατήσουν οι νομικοί όροι και τα τεχνάσματα των δικηγόρων, αυτό είναι άλλη ιστορία.
Το θέμα όμως δεν είναι μόνο αυτό. Είναι ο τρόπος με τον οποίο στελεχώνεται το έρμο αυτό κράτος.
Κάποιοι, με τις σωστές κουμπαριές και διασυνδέσεις, καταφέρνουν και μοιράζουν τις 24 ώρες της ημέρας τους σε ένα σωρό έμμισθες και άμισθες θέσεις (σημειωτέον, ότι και οι άμισθες προσφέρουν τα έξοδα παραστάσεων για συμμετοχή στα συμβούλια). Την ίδια ώρα, χιλιάδες συμπολίτες μας, ακόμη και του κυβερνώντος κόμματος, ψάχνουν άδικα για μια θέση στον ήλιο.
«Θα έρθει η ανάπτυξη, θα έρθουν οι θέσεις εργασίας», προσπαθούν να μας εξηγήσουν. Μα αν οι κάθε λογής «Πανάγοι» κρατήσουν από μία έμμισθη ή άμισθη θέση, θα ανοίξουν τόσες θέσεις, που θα φωνάξουμε και τους υπόλοιπους άνεργους Ευρωπαίους για να τις καλύψουμε. Και αυτό είναι το θέμα πολιτικής ευθύνης που αναδεικνύεται.
«Μα καλά, τι κάνανε, τις κουμπάρες παίζανε;» αναρωτιέται η Στάη.
«Έλλη», της κάνει ο Ευαγγελάτος, «το παιχνίδι αυτό άλλαξε. Τώρα παίζουνε τους κουμπάρους».
…
«Εγώ τους φίλους μου δεν τους πουλάω», εξηγεί ο άλλοτε τόσο λαλίστατος Νομάρχης Θεσσαλονίκης».
«Μήπως όμως κάνατε κάποιο λάθος στην κρίση σας για τον Πανάγο;» προσπαθεί να ψελλίσει ο δημοσιογράφος.
«Προσβάλετε το Νομάρχη» κατακεραυνώνει ο φίλτατος και κλείνει το τηλέφωνο.
…
«Υπάρχει θέμα πολιτικής ευθύνης;» προσπαθούν να ρωτήσουν για πολλοστή φορά τον κυβερνητικό εκπρόσωπο.
«Δεν υπάρχει θέμα πολιτικής ευθύνης, είναι μεμονωμένα πρόσωπα» εξηγεί την θέση της παράταξής του που τυχαίνει να είναι στην εξουσία.
…
Μα είναι ξεκάθαρο. Επί ΠΑΣΟΚ, η διαφθορά ήταν πράσινη. Επί ΝΔ, η διαφθορά έχασε το χρώμα της. (NEA, 15.9.2006)
…
Το θέμα με την πολιτική ευθύνη δεν αφορά τη συγκεκριμένη υπόθεση. Για την υπόθεση αυτή θα αποφανθεί η δικαιοσύνη. Το αν θα βγει όλη η αλήθεια στη φόρα, ή αν θα επικρατήσουν οι νομικοί όροι και τα τεχνάσματα των δικηγόρων, αυτό είναι άλλη ιστορία.
Το θέμα όμως δεν είναι μόνο αυτό. Είναι ο τρόπος με τον οποίο στελεχώνεται το έρμο αυτό κράτος.
Κάποιοι, με τις σωστές κουμπαριές και διασυνδέσεις, καταφέρνουν και μοιράζουν τις 24 ώρες της ημέρας τους σε ένα σωρό έμμισθες και άμισθες θέσεις (σημειωτέον, ότι και οι άμισθες προσφέρουν τα έξοδα παραστάσεων για συμμετοχή στα συμβούλια). Την ίδια ώρα, χιλιάδες συμπολίτες μας, ακόμη και του κυβερνώντος κόμματος, ψάχνουν άδικα για μια θέση στον ήλιο.
«Θα έρθει η ανάπτυξη, θα έρθουν οι θέσεις εργασίας», προσπαθούν να μας εξηγήσουν. Μα αν οι κάθε λογής «Πανάγοι» κρατήσουν από μία έμμισθη ή άμισθη θέση, θα ανοίξουν τόσες θέσεις, που θα φωνάξουμε και τους υπόλοιπους άνεργους Ευρωπαίους για να τις καλύψουμε. Και αυτό είναι το θέμα πολιτικής ευθύνης που αναδεικνύεται.
Τετάρτη 13 Σεπτεμβρίου 2006
250 ευρώ...
Είναι επιμορφωτικό το να παρακολουθήσεις τα δελτία ειδήσεων των 8. Μαθαίνεις πράγματα που δεν τολμούσες να φανταστείς.
Σάββατο βράδυ, η κλασσική ομιλία του πρωθυπουργού της χώρας για την έρμη την οικονομία, και στα πέριξ οδομαχίες. Μεταξύ των επεισοδίων, και το κράξιμο της Μαριέττας από τους αδιόριστους καθηγητές Ολυμπιακής Παιδείας.
Αυτό το θέμα καλείται να συζητηθεί στο πάνελ του δελτίου, και μαζί με τους δημοσιογράφους, εμφανίζονται στα παράθυρα εκ μέρους των αδιόριστων εκπαιδευτικών μια κοπελιά και εκ μέρους της κυβέρνησης ο βουλευτής Γεωργιάδης.
"Προσχεδιασμένα επεισόδια από αντιπάλλους της Νέας Δημοκρατίας", χαρακτηρίζουν τα επεισόδια. Η κοπελιά τους διευκρινίζει "ανήκω στην ΟΝΝΕΔ". Και συνεχίζει : "Μας υποσχέθηκε η ΝΔ ότι θα διοριστούμε όλοι, και για αυτό την ψηφίσαμε μαζικά".
Όλα κι όλα, η κοπελιά το τονίζει. Το κριτήριο για την ψήφο είναι αποκλειστικά και μόνο το ατομικό συμφέρον.
Ο Γεωργιάδης δεν πείθεται. "Και τι ζητάτε; Είστε άνεργη; Δεν δουλεύετε τόσα χρόνια;"
"Ναι" απαντάει η κοπελιά, "αναπληρωτές".
"Επομένως λέτε ψέματα, δεν είστε άνεργοι, είστε αναπληρωτές, γιατί διαμαρτύρεστε;"
"Γιατί φέτος μας είπε ότι θα μας πάρει για ωρομίσθιους".
"Δηλαδή θα δουλέψετε και πάλι, άρα λέτε ψέματα ότι είστε άνεργοι".
Οι δημοσιογράφοι προσπαθούν να βάλουν μια σειρά.
- "Πόσα παίρνατε ως αναπληρωτές;" τη ρωτάει ένας.
- "Χίλια εκατό ευρώ..."
- "Και πόσα θα παίρνετε ως ωρομίσθιοι;"
- "Διακόσια πενήντα..."
Η κατάσταση δείχνει για λίγο να σοβαρεύει: "Η κοπέλα αγωνίζεται για το ψωμί της. Υπερασπίζεται τη δουλειά της. Η κοπέλα πεινάει!" ξεστομίζει κάποιος δημοσιογράφος.
Ο κυβερνητικός βουλευτής όμως απτόητος απαντάει: "...Πεινάει! Το ψωμί της! Αυτά είναι λαϊκισμοί, κύριε! Ο λαϊκισμός μας έφερε σ' αυτό το χάλι...".
Η προσπάθεια να του εξηγήσει η κοπελιά ότι ζητάει τα αυτονόητα, να διοριστεί κάποια στιγμή και μέχρι τότε τουλάχιστον να είναι στο καθεστώς του αναπληρωτή, πέφτουν όλες στο κενό. Ο αγαπητός βουλευτής δεν βλέπει καμία διαφορά στον αναπληρωτή και στον ωρομίσθιο, προφανώς γιατί δεν έχει αίσθηση της οικονομικής διαφοράς μεταξύ 1.100 ευρώ και 250...
Και εδώ που τα λέμε, δεν έχουν και μεγάλη διαφορά. Ούτε με 250 ευρώ ζεις, ούτε καν με 1.100. Αφού έτσι κι αλλιώς θα είσαι φτωχός, τι τα θέλεις τα λεφτά; Δυστυχία φέρνουν μόνο, ρώτα και τον γραμματέα της Επιτροπής Ανταγωνισμού...
Σάββατο βράδυ, η κλασσική ομιλία του πρωθυπουργού της χώρας για την έρμη την οικονομία, και στα πέριξ οδομαχίες. Μεταξύ των επεισοδίων, και το κράξιμο της Μαριέττας από τους αδιόριστους καθηγητές Ολυμπιακής Παιδείας.
Αυτό το θέμα καλείται να συζητηθεί στο πάνελ του δελτίου, και μαζί με τους δημοσιογράφους, εμφανίζονται στα παράθυρα εκ μέρους των αδιόριστων εκπαιδευτικών μια κοπελιά και εκ μέρους της κυβέρνησης ο βουλευτής Γεωργιάδης.
"Προσχεδιασμένα επεισόδια από αντιπάλλους της Νέας Δημοκρατίας", χαρακτηρίζουν τα επεισόδια. Η κοπελιά τους διευκρινίζει "ανήκω στην ΟΝΝΕΔ". Και συνεχίζει : "Μας υποσχέθηκε η ΝΔ ότι θα διοριστούμε όλοι, και για αυτό την ψηφίσαμε μαζικά".
Όλα κι όλα, η κοπελιά το τονίζει. Το κριτήριο για την ψήφο είναι αποκλειστικά και μόνο το ατομικό συμφέρον.
Ο Γεωργιάδης δεν πείθεται. "Και τι ζητάτε; Είστε άνεργη; Δεν δουλεύετε τόσα χρόνια;"
"Ναι" απαντάει η κοπελιά, "αναπληρωτές".
"Επομένως λέτε ψέματα, δεν είστε άνεργοι, είστε αναπληρωτές, γιατί διαμαρτύρεστε;"
"Γιατί φέτος μας είπε ότι θα μας πάρει για ωρομίσθιους".
"Δηλαδή θα δουλέψετε και πάλι, άρα λέτε ψέματα ότι είστε άνεργοι".
Οι δημοσιογράφοι προσπαθούν να βάλουν μια σειρά.
- "Πόσα παίρνατε ως αναπληρωτές;" τη ρωτάει ένας.
- "Χίλια εκατό ευρώ..."
- "Και πόσα θα παίρνετε ως ωρομίσθιοι;"
- "Διακόσια πενήντα..."
Η κατάσταση δείχνει για λίγο να σοβαρεύει: "Η κοπέλα αγωνίζεται για το ψωμί της. Υπερασπίζεται τη δουλειά της. Η κοπέλα πεινάει!" ξεστομίζει κάποιος δημοσιογράφος.
Ο κυβερνητικός βουλευτής όμως απτόητος απαντάει: "...Πεινάει! Το ψωμί της! Αυτά είναι λαϊκισμοί, κύριε! Ο λαϊκισμός μας έφερε σ' αυτό το χάλι...".
Η προσπάθεια να του εξηγήσει η κοπελιά ότι ζητάει τα αυτονόητα, να διοριστεί κάποια στιγμή και μέχρι τότε τουλάχιστον να είναι στο καθεστώς του αναπληρωτή, πέφτουν όλες στο κενό. Ο αγαπητός βουλευτής δεν βλέπει καμία διαφορά στον αναπληρωτή και στον ωρομίσθιο, προφανώς γιατί δεν έχει αίσθηση της οικονομικής διαφοράς μεταξύ 1.100 ευρώ και 250...
Και εδώ που τα λέμε, δεν έχουν και μεγάλη διαφορά. Ούτε με 250 ευρώ ζεις, ούτε καν με 1.100. Αφού έτσι κι αλλιώς θα είσαι φτωχός, τι τα θέλεις τα λεφτά; Δυστυχία φέρνουν μόνο, ρώτα και τον γραμματέα της Επιτροπής Ανταγωνισμού...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)