Yesterday when I was young

Yesterday when I was young,
The taste of life was sweet as rain upon my tongue,
I teased at life as if it were a foolish game,
The way the evening breeze may tease a candle flame;
The thousand dreams I dreamed,
The splendid things I planned
I always built, alas, on weak and shifting sand;
I lived by night and shunned the naked light of day
And only now I see how the years ran away.
Yesterday
When I was young,
So many drinking songs were waiting to be sung,
So many wayward pleasures lay in store for me
And so much pain my dazzled eyes refused to see,
I ran so fast that time and youth at last ran out,
I never stopped to think what life was all about
And every conversation I can now recall concerned itself with me, me,
and nothing else at all.
Yesterday the moon was blue,
and every crazy day brought something new to do,
I used my magic age as if it were a wand,
and never saw the waste and emptiness beyond;
The game of love I played with arrogance and pride
and every flame I lit too quickly, quickly died;
The friends I made all seemed somehow to drift away
And only I am left on stage to end the play.
There are so many songs in me that won't be sung,
I feel the bitter taste of tears upon my tongue,
The time has come for me to pay
for Yesterday
When I was Young.The game of love I played with arrogance and pride
and every flame I lit too quickly, quickly died;

Η μεγάλη απόδραση

Μανιφέστο

Η καλύτερη απάντηση στο προηγούμενο μου ποστ, είναι η πραγματικότητα, που μας ξύπνησε λίγο απότομα, αλλά επιτέλους ήρθε.

Πριν την εξέγερση κατηγορούσαμε τα παιδιά ως “απολιτίκ”, “του δωματίου”, “του ίντερνέτ”, “χαμένη γενιά”, “χωρίς όνειρα”, “μαμόθρεφτα”.

Μετά την εξέγερση έγιναν τα “κωλόπαιδα”, “χωρίς ανατροφή”, “δεν έχουν τρόπους”, “δε σέβονται τίποτα”. Και βέβαια οι “κουκουλοφόροι”.

Ας αποφασίσουμε τι θέλουμε? Παιδιά που θα σκύβουν το κεφάλι στη ζωή που τους προετοιμάσαμε, νενέκους που θα δουλεύουν για 700 €, προκειμένου κάποιοι να χέζονται στο τάληρο, ή ανθρώπους που θα παλέψουν, για να ζήσουν με αξιοπρέπεια μία ζωή με σημασία και όνειρα. Ξαφνικά η ψευτοηθική μας περίσσεψε από τα μπατζάκια. Και όταν πήγαμε να μαζέψουμε τα ασυμμάζευτα της δήθεν ηθικής μας τους το γυρίσαμε στα “μη” της βιοπάλης, προκειμένου να τα τρομάξουμε και να σκύψουν πάλι το κεφάλι.

Μην προσπαθούμε να φτιάξουμε τα παιδιά κατά τη δική μας εικόνα και ομοίωση. Αρκετά τα επιβαρύναμε με την κοινωνία που τους προετοιμάσαμε. Ας αφήσουμε σε αυτά την τελική επιλογή.

Την τελευταία εβδομάδα η μαθητιώσα νεολαία βρίσκεται στους δρόμους. Την τελευταία εβδομάδα για τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας ξελασπώνουν τα παιδιά μας. Τώρα έρχεται η δική μας ώρα. Από εδώ και πέρα αρχίζει αυτή η ανένδοτη αλληλουχία γεγονότων, που βάζει εμάς να γράφουμε ιστορία. Από εδώ και πέρα αρχίζουμε όλοι να παίρνουμε τα πράγματα στα χέρια μας με σκοπό να αλλάξουμε τις ζωές μας.

Δεν υπάρχουν έτοιμες συνταγές σε αυτά που από εδώ και πέρα κάνουμε. Υπάρχει μόνο η φαντασία και η διάθεση να αλλάξουμε τα πράγματα προς το καλύτερο και το δικαιότερο. Ούτε υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές σε αυτά που από εδώ και πέρα κάνουμε. Γι’ αυτό σπάμε ηλίθιους διαχωρισμούς σε αριστερούς και δεξιούς, αφήνουμε πίσω κομματικές ταυτότητες και γραμμές, πετάμε στα σκουπίδια ό,τι μας μπλοκάρει, σκεφτόμαστε ελεύθερα, λειτουργούμε συλλογικά και αλληλέγγυα.

Κάνουμε από τα πιο απλά, όπως :

Πιάνουμε κουβέντα με όλους για όλα, όχι τα συνηθισμένα αλλά αυτά που μας βασανίζουν.

Γράφουμε μόνοι μας ή με άλλους ένα φλογερό κείμενο, το βγάζουμε φωτοτυπίες και το μοιράζουμε στον κόσμο.

Παίρνουμε με τους φίλους μας φύλλα ταπετσαρίας, γράφουμε σε αυτά συνθήματα που μας αρέσουν όπως “όλοι στους δρόμους”, “κάντε συνελεύσεις παντού” και τα κολλάμε σε όλα τα λεωφορεία. Το μήνυμά μας να φτάσει σε όλη την πόλη.

Κάνουμε αυθόρμητες εκδηλώσεις στους δρόμους της πόλης, ό,τι γουστάρει και αγαπά ο καθένας.

Πηγαίνουμε στις καταλήψεις των μαθητών, κουβεντιάζουμε με τα παιδιά, ακούμε αυτά που έχουν να μας πουν, τα στηρίζουμε ψυχολογικά.

Συμμετέχουμε σε εκδηλώσεις, πορείες, διαδηλώσεις, συνελεύσεις.

Δεν καθόμαστε μόνοι σπίτι μας. Η σύναξη κάτω του ενός ατόμου τιμωρείται με απουσία από την ιστορία. Έχει ωραίο Ήλιο και ωραίους Ανθρώπους έξω.

Μέχρι τα λίγο πιο πολύπλοκα, όπως :

Όσοι συμμετέχουμε σε κινήματα πόλης και συλλόγους καλούμε σε τοπική πορεία και μετά λαϊκή συνέλευση. Αν μπορούμε, καταλαμβάνουμε κάποιο δημόσιο χώρο και τον κάνουμε σπίτι μας, καλώντας εκεί τοπικές συνελεύσεις. Στις συνελεύσεις συζητάμε αρχικά ό,τι μας βασανίζει, από το πιο απλό ως το πιο σύνθετο και μετά προτείνουμε και συζητάμε λύσεις. Μεταξύ μας την ξύλινη γλώσσα των πολιτικών την αφήνουμε στους πολιτικούς.

Όσοι συμμετέχουμε σε σωματεία εργαζομένων σπάμε επειγόντως ό,τι έχει μπλοκάρει τη δράση τους ως τώρα. Περνάμε ψηφίσματα, καλούμε τους εργαζομένους για συμμετοχή στις πορείες και στις συνελεύσεις μας, ενισχύουμε τις δημοκρατικές διαδικασίες, συντονιζόμαστε με άλλα σωματεία, καλούμε σε απεργία. Ξεπερνάμε χωρίς πολλά πολλά τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, πρωτοβάθμιες ή δευτεροβάθμιες, αν είναι διεφθαρμένες και εμποδίζουν σε όλα αυτά.

Όσοι συμμετέχουμε σε κόμματα ή σε αρτηριοσκληρωμένες καταστάσεις δεν υπακούμε σε γραμμές. Η δική μας άποψη για τα πράγματα έχει μεγαλύτερη αξία από αυτή της γραμμής. Όπως και η άποψη του διπλανού. Η αλήθεια της γραμμής δεν καλύπτει την αλήθεια κάθε ανθρώπου. Η αλήθεια κάθε ανθρώπου όμως αλλάζει την πραγματικότητα. Και αυτό γίνεται εδώ και τώρα.

Μην κοιτάτε αποσβολωμένοι όσοι διαβάσατε το κείμενο. Αυτά όλα και άπειρα άλλα ήδη συμβαίνουν. Απλώς έτυχε και δεν το πήρατε χαμπάρι.

Προς τους δημοσιογράφους : Να χαρείτε, σταματήστε να βιντεοσκοπείτε ή να μεταδίδετε τα δάχτυλο αντί για το φεγγάρι. Εντάξει, ακούσαμε εκατομύρια φορές για τα 250 καταστήματα που έπαθαν ζημιές. Για τη νεολαία όμως, για την κοινωνία και τα προβλήματά της δεν ακούσαμε τίποτα. Τι νομίζετε ότι όλοι αυτοί που γεμίζουν τις διαδηλώσεις, τις συνελεύσεις κτλ είναι βαλτοί? Έχετε καταντήσει πια γραφικοί. Όσο και να θέλετε, ο κόσμος πλέον για πρώτη φορά συζητάει και κατεβαίνει στους δρόμους για άλλα πράγματα από αυτά που του μεταδίδετε. Συνεχίστε αυτή τη χαζή κωμωδία. Αυτή τη φορά θα την παίζετε χωρίς θεατές.

Προς τους καλλιτέχνες : Καιρός να βγείτε στους δρόμους. Δεν γίνατε αυτό που γίνατε, για να εκτελείτε μπροστά σε κλειστά μάτια/ώτα. Γεμίστε την πόλη με δρώμενα. Πάτε στις συνελεύσεις και προτείνετε θεατρικές παραστάσεις, μουσικές εκδηλώσεις, καλλιτεχνικά δρώμενα και θα δείτε ανταπόκριση. Κατεβείτε στις διαδηλώσεις με δρώμενα. Τι ακριβώς περιμένετε, για να σταματήσετε τον εκφυλισμό στον οποίο έχει φτάσει η τέχνη σήμερα?

Προς τους ανθρώπους του πνεύματος : Εδώ δύσκολα τα πράγματα. Εσάς σας έχει βαρέσει τόσο η μαλακία τα τελευταία χρόνια, που σημερά έχετε φτάσει στο σημείο να αναμασάτε την προπαγάνδα των καναλιών, που μεταδίδει το κράτος. “Όχι άλλη Βία”, “Βάνδαλοι”, “γνωστοί - άγνωστοι”, “τα παιδιά σήμερα δεν έχουν καλή ανατροφή”. Ξυπνήστε από τον λήθαργο, στον οποίο έχετε περιπέσει και ως γερασμένα μυαλά που είστε ενωθείτε και εσείς με τον κόσμο και κάντε ένα ελάχιστο κάτι. Η πνευματική “πρωτοπορία” αυτής της κοινωνίας είστε αναντίστοιχη της εποχής και αυτό είναι η χειρότερη βρισιά για εσάς.

Προς τους πολιτικούς : Αφού δεν υπάρχετε, που δεν υπάρχετε, δεν πάτε σπίτια σας? Στις τελευταίες εκλογές υπήρχε ένα μπλουζάκι που έλεγε “ψήφο σε κανένα πούστη, μπουρδέλο τα κάνω και μόνος μου”.

Προς τους “καπιτάλες” : Μμμ, κάτι μου λέει ότι τελικά εσείς παίρνετε όλες τις αποφάσεις άρα εσείς είστε και το πρόβλημα. Φροντίστε να συνηθίσετε αυτούς τους καιρούς που ζούμε σε μία άλλη ποιότητα δημοκρατίας. Κάτι τρίζει? Μην φοβάστε, μάλλον είναι το έδαφος κάτω από τα πόδια σας.

(αναδημοσίευση από : http://inlovewithlife.wordpress.com/)

Όνειρα...

Η γενιά των γονιών μου ήταν άνθρωποι που ονειρεύονταν να δουν τα παιδιά τους να ονειρεύονται. Η γενιά μου είναι άνθρωποι που κυνήγησαν το όνειρό τους για να μην χρειαστεί ποτέ να κοιτάξουν πίσω. Η γενιά των παιδιών μου είναι άνθρωποι που δεν πιστεύουν στα όνειρα γιατί ποτέ δεν είδαν δικά τους...

Διδάσκονται να ζουν, να ονειρεύονται

Κι όμως, το σχολείο που ονειρεύτηκα υπάρχει και λειτουργεί σήμερα. Όχι στην χώρα που ζω, αλλά στη Δανία.
Εκεί που ζουν οι πιο ευτυχισμένοι νέοι, νέοι που έχουν εμπιστοσύνη στο μέλλον, ζουν ανέμελοι και χωρίς άγχος.
Και δεν μπορώ να μη σκεφτώ πως στη χώρα μας - στη χώρα που καυχιώμαστε πως γέννησε τον πολιτισμό - οι μαθητές είναι οι πιο σκληρά εργαζόμενοι. Τα φροντιστήρια θεωρούνται φυσιολογικά από την προσχολική ηλικία, οι εξωσχολικές δραστηριότητες θεωρούνται υποχρεωτικές, το άγχος και η πίεση κυριαρχεί και κουράζει νέους και οικογένεια, και η νεανική ανεμελιά θεωρείται αιτία αποτυχίας ζωής...
Μήπως προλαβαίνω να βρω καμιά δουλειά στη Δανία;

Τελικά όλα πάνε καλά!

Καλύτερα από ότι περίμενα, ομολογουμένως!

Η πρώτη επαφή...

Ο μικρός μεγαλώνει με γοργούς ρυθμούς. Ήδη γυρίζει από ανάσκελα στο πλάι, και όταν είναι μπρούμυτα μετακινείται μέχρι την άλλη άκρη του κρεβατιού πιο γρήγορα άπό όσο κάνω εγώ για να του ετοιμάσω το μπιμπερό...
Αύριο είναι η μεγάλη μέρα. Η μέρα που θα επιστρέψει από τις διακοπές της η μικρή μας, και θα γνωρίσει πρώτη φορά από κοντά το "νινί". Μέχρι τώρα μπορεί να έδινε "μάκια" στη φωτογραφία πρωί-βράδυ, αλλά αύριο βράδυ θα έχει την ευκαιρία να δει από κοντά τον νέο ένοικο του σπιτιού. Περιμένω με αγωνία να δω τις πρώτες αντιδράσεις...