Διδάσκονται να ζουν, να ονειρεύονται

Κι όμως, το σχολείο που ονειρεύτηκα υπάρχει και λειτουργεί σήμερα. Όχι στην χώρα που ζω, αλλά στη Δανία.
Εκεί που ζουν οι πιο ευτυχισμένοι νέοι, νέοι που έχουν εμπιστοσύνη στο μέλλον, ζουν ανέμελοι και χωρίς άγχος.
Και δεν μπορώ να μη σκεφτώ πως στη χώρα μας - στη χώρα που καυχιώμαστε πως γέννησε τον πολιτισμό - οι μαθητές είναι οι πιο σκληρά εργαζόμενοι. Τα φροντιστήρια θεωρούνται φυσιολογικά από την προσχολική ηλικία, οι εξωσχολικές δραστηριότητες θεωρούνται υποχρεωτικές, το άγχος και η πίεση κυριαρχεί και κουράζει νέους και οικογένεια, και η νεανική ανεμελιά θεωρείται αιτία αποτυχίας ζωής...
Μήπως προλαβαίνω να βρω καμιά δουλειά στη Δανία;