Ώσπου πριν λίγες μέρες, η παιδοψυχολόγος άφησε πρώτη φορά τη νύξη. "Σύνδρομο" είπε. Και χάθηκε η γη κάτω από τα πόδια μου.
Η πρώτη μου σκέψη ήταν η άρνηση. "Όχι το δικό μου παιδί", δεν γίνεται...
Η δεύτερη "θέλει πολύ ψάξιμο, να δούμε αν υπάρχει ίχνος αλήθειας". Και όσο έκανα αναζήτηση στο διαδίκτυο, έβγαλα πολλά. Ναι, υπάρχουν και πιο βαριά στάδια, αλλά τα συμπτώματα ξεκινάνε από αυτά που ήδη αντιμετωπίζουμε. Όχι, δεν είμαστε τελικά ανίκανοι - το παιδί έχει το πρόβλημα, και μεις πρέπει να εκπαιδευτούμε κατάλληλα. Και ναι, χρειάζονται μεγάλα αποθέματα κουράγιου για το δύσκολο έργο που έχουμε μπροστά μας.
Τουλάχιστον τώρα ξέρω με τι έχω να παλέψω...
4 σχόλια:
το μονο που μπορεις να κανεις ειναι κουραγιο και πολυ σωστο ειναι που ενημερωνεσαι για το θεμα σου...
σου ευχομαι δυναμη!
Σε ευχαριστώ πολύ για το κουράγιο που μου εύχεσαι.
Θέλει ακόμη διασταύρωση η πληροφορία που δεχτήκαμε, αλλά πάντως μας έδειξε έναν ανηφορικό δρόμο - λες και δεν έχουμε τραβήξει ήδη αρκετά. Θα το παλέψουμε κι αυτό.
είχαρε νέα ? υπαρχουν εξελίξεις ?
εύχομαι να ήταν ενα κακό όνειρο ...
Σε ευχαριστώ για την ανησυχία σου. Οι εξελίξεις είναι ότι δρομολογήσαμε την αντίστροφη επιστροφή - αυτή τη φορά στην πολύβουη Αθήνα, που μαζί με όλα τα τρελά, έχει και ανθρώπους να μας βοηθήσουν. Αρκετές πόρτες φάγαμε στην "ήσυχη" επαρχιακή πόλη, καιρός να γυρίσουμε στα γνώριμα μονοπάτια με την ελπίδα ότι η κόρη θα τύχει καλύτερης αντιμετώπισης από το σχολικό περιβάλλον. Πιθανόν και η δική μας μη-κοινωνικοποίηση να βοήθησε το πρόβλημα αρχικά.
Δημοσίευση σχολίου