Καινούρια αρχή;

Όλα κι όλα. Ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Κι ας έχει δώσει τόσες και τόσες υποσχέσεις στον εαυτό του πως "την επόμενη φορά θα είναι αλλιώς τα πράγματα"...
Ήρθε λοιπόν η ώρα για την καινούρια αρχή, το νέο ξεκίνημα, την επιστροφή στον εργασιακό μόχθο. Και ταυτόχρονα η ώρα για την αλλαγή που υποσχέθηκα στον εαυτό μου. Τόσες αλλαγές γίνανε στη ζωή μου. Η οικογένεια, η μικρή μου ζουζούνα, η μετακόμιση στην ήρεμη επαρχιακή πόλη με τους χαλαρούς ρυθμούς. Όλα τα απαραίτητα συστατικά για να κάνω το ωράριό μου και κλείνοντας την πόρτα του γραφείου να "σχολάω" και να αφήνω τα προβλήματα εκεί που ανήκουν, στο γραφείο και όχι να τα κουβαλάω στο σπίτι μου, το κρεβάτι μου, την υπόλοιπη ζωή μου.

Όμως δεν μου πάει ρε παιδιά. Απλά δεν μου πάει. Η μικρή, 16 μηνών παρακαλώ, αυτή η μικρή που πλάνταζε στο κλάμα μόλις έβλεπε το μπαμπά να ετοιμάζεται για τη δουλειά, για μένα επεφύλασσε εντελώς άλλη τακτική. Ξυπνάω που λέτε τα χαράματα, σηκώνει λίγο το κεφαλάκι της να κόψει κίνηση και με το που με βλέπει να ετοιμάζομαι, πέφτει στην αγκαλιά του μπαμπά να συνεχίσει μακάρια τον ύπνο της μέχρι το μεσημεράκι. Την πρώτη μέρα που πήγα να την πάρω από το σταθμό, ούτε σημασία δεν μου έδινε, μάλλον προτιμούσε να μείνει λίγο ακόμη να παίξει. Τις επόμενες μέρες είχα την ευτυχία να τη δω να χλιμιντρίζει χαρούμενη με το που με βλέπει, για να κοιμηθεί στη συνέχεια στο αμάξι μέχρι να γυρίσουμε σπίτι και μετά λες και περιμένει το μπαμπά να επιστρέψει. Από τώρα έγινε το παιδί μου ανεξάρτητο από μένα; Ελπίζα τουλάχιστον να την πάω γυμνάσιο, άντε δημοτικό και ύστερα!
Στο γραφείο, άλλη απογοήτευση. Το μητρώο είναι σε ένα γραφείο, το αρχείο σε ντουλάπες άλλων δύο, και εγώ χωριστά και από τα τρία. Θα ψάχνεις μου κάνουν πρώτα στο μητρώο, μετά στα αρχεία, και μετά θα κρατάς και τα πρακτικά, αλλά είναι υποχρεωτικό να είναι χειρόγραφα. Ρε παιδιά, έχω να πιάσω μολύβι στα χέρια μου καμιά δεκαετία. Και είμαι σίγουρη, ότι δεν μπορεί να υπάρχει διάταξη που να υποχρεώνει τα πρακτικά να είναι σε χειρόγραφη μορφή - ενδεχομένως να πρέπει να είναι σε έντυπη, αλλά αυτό θέλει απλά μια εκτύπωση. Συνάδελφοι, κάνα κομπιούτερ να μεταφέρουμε το μητρώο, καμιά ντουλάπα να συμμαζέψουμε το αρχείο; Τι είναι τούτο, μου απαντάνε. Είμαστε λέει φτωχική υπηρεσία, ίσως το Σεπτέμβριο και βλέπουμε. Ακόμη δεν ήρθες και άρχισες να ζητάς; Αχ, δεν έχω καθήσει πολλά χρόνια ούτε στα προηγούμενα μου πόστα, αλλά αν δω ότι συνεχίζεται η ίδια κατάσταση, με βλέπω να κάνω ρεκόρ και να ψάχνω αλλού πορτοκαλιές.
Κάθε αρχή και δύσκολη που λένε. Για να δούμε κι αυτές τις δυσκολίες. Θα τις περάσουμε κι αυτές. Μόνο που δεν θα ήθελα να έρθει η μέρα που θα πω "μακάρι να έμενα στη ζούγκλα"...

Επιστροφή στο γραφείο

Από σήμερα είμαι ξανά εργαζόμενο κορίτσι!



Είχα να βρεθώ σε γραφείο πάνω από 18 μήνες, και ήταν μια παράξενη αίσθηση. Καινούρια γραφεία, καινούριοι συνάδελφοι, καινούριο αντικείμενο. Εντέλει, καλώς επέλεξα να κάνω όλες τις αλλαγές μαζί. Λίγο βάρβαρο να αποκτάς παιδί, να αλλάζεις σπίτι, να αλλάζεις πόλη και να αλλάζεις και δουλειά ταυτόχρονα, αλλά άμα είναι να αλλάξεις τρόπο ζωής, καλύτερα όλα μαζί και όχι με δόσεις.

Η μικρή μου όμως προσαρμόστηκε πιο εύκολα και από μένα. Τι γλύκα που είναι! Έκανε εξονυχιστική εξερεύνηση όλου του χώρου, τους γέμισε όλους με τα κλασσικά χαμόγελά της και δεν είχε όρεξη να τη μαζέψω να πάμε σπίτι - τόσο καλά πέρασε. Και είχα άγχος που θα την άφηνα - τελικά μόνο οι χαζογονείς έχουμε το πρόβλημα, τα μωράκια μας περνούνε μια χαρά.

Χρόνια μου πολλά

Περάστε. Σας κερνάω ένα γλυκάκι.

Τα καλύτερα παιδιά...

«Ηταν τα καλύτερα παιδιά», λένε οι συγγενείς τους. «Το χόμπι τους ήταν το κυνήγι. Κυνηγούσαν για το χόμπι τους και ποτέ δεν θα έμπαιναν σε καβγά. Αν κάποιοι τους έλεγαν φύγετε, εδώ κυνηγάμε εμείς, θα έφευγαν αμέσως. Τέτοια παιδιά ήταν», λένε οι φίλοι και οι οικείοι.
«Μεγάλωσα τα παιδιά μου με τέτοιον τρόπο που να μην γυρίζουν κουβέντα σε άλλον άνθρωπο. Τα είχα από κοντά και μαζί μου. Δεν θα έκαναν ποτέ κακό σε άνθρωπο για να μη με πικράνουν. Είναι καλά παιδιά. Ισως αν δεν ήταν τόσο καλά να μην πάθαιναν ό,τι έπαθαν και να ζούσαν σήμερα», λέει ένας χαροκαμένος πατέρας.

Στις 4.30 το απόγευμα του Σαββάτου κάποιος κτηματίας στην περιοχή ειδοποίησε τους κτηνοτρόφους ότι στην περιοχή που έβοσκε το κοπάδι τους έπεφταν πυροβολισμοί. «Δεν ακούτε τι γίνεται; Μαζέψτε τα αρνιά γιατί θ' απορρίξουν (έκφραση για την αποβολή των έγκυων ζώων) από την τρομάρα», φέρεται να τους είπε.
«Eγώ όταν τους είδα, τους είπα: Παιδιά, μην πατάτε τις αμπουριές (πέρασμα), θα φωνάξω την Aστυνομία. Θα μας... μου απάντησαν», σύμφωνα με την κατάθεση του δράστη, επίσης "καλού παιδιού" και βαθιά θρησκευόμενου.



Τι ακριβώς συμβαίνει; Σύμφωνα με τις εγκυκλίους που εκδίδουν κάθε χρόνο οι Διευθύνσεις Δασών, το κυνήγι απαγορεύεται μεταξύ των άλλων και στις ασυγκόμιστες γεωργικές καλλιέργειες.
Κι όμως, τα καλύτερα παιδιά, που μοναδικό χόμπι τους ήταν το κυνήγι, πάτησαν χωρίς ενοχές πάνω στο σπαρμένο με τριφύλλι χωράφι, για να πυροβολήσουν χωρίς να προβληματιστούν για το κοπάδι που έβοσκε παραδίπλα. Όπως πιθανόν έκαναν κάθε φορά, όπως ίσως κάνουν και εκατοντάδες άλλοι καθημερινά.

Για άλλη μια φορά πέσαμε από τα σύννεφα, και ένοχη είναι και πάλι η ελληνική πραγματικότητα. Που χορηγεί άδειες κυνηγιού, δεν οριοθετεί όμως συγκεκριμένες τοποθεσίες που αυτό επιτρέπεται. Που αφήνει στην κρίση του καθενός και στο προσωπικό του ταμπεραμέντο να τα βρίσκει με τους υπόλοιπους κυνηγούς ή τους τοπικούς κτηματίες και κτηνοτρόφους.
Τρομάξαμε και με αυτή την υπόθεση, ευτυχώς που βρέθηκε γρήγορα ο ένοχος, και μετά τι; Θα προβληματιστεί κανείς από τις Διευθύνσεις Δασών για τις επόμενες εγκυκλίους και τον τρόπο εφαρμογής τους;

δεν είναι απ' εδώ...

Εντύπωση μας προκάλεσε το γεγονός ότι τουλάχιστον τρεις κάτοικοι της περιοχής μάς επισήμαναν το πρωί της Κυριακής το εξής: «Κοιτάξτε να δείτε, οι σκοτωμένοι δεν είναι απ' εδώ. Ηρθαν απ' άλλο χωριό». (Ελευθεροτυπία, 28/11/2006)

Αχ Ελλαδίτσα με τα ωραία σου! Νοικοκυραίοι, συντηρητικοί, αντιδραστικοί, εξουσιαστικοί σε κάθε γωνιά σου. Γιατί εκπλήσσονται οι ψυχολόγοι με το πρόσφατο έγκλημα; "Δεν ήταν από δω οι σκοτωμένοι", άρα εξ ορισμού πήγαιναν γυρεύοντας - όπως η κοπελιά πριν μερικές βδομάδες στην Αμάρυνθο. Βλέπεις, δεν είμαστε ρατσιστές, αυτοί είναι ξένοι...

Ο κ. Αλογοσκούφης γνωρίζει πολύ καλά...

Ο κ. Αλογοσκούφης γνωρίζει πολύ καλά ότι μόνον οι μισθωτοί -και μάλιστα τα μεσαία εισοδήματα- έχουν ανάγκη από τις ελαφρύνσεις, γιατί αυτοί σήκωσαν τα βάρη για την είσοδο στην ΟΝΕ και την έξοδο από την κοινοτική επιτήρηση. «Οι ιδιοκτήτες μπαρ -λέει- δηλώνουν ετήσιο εισόδημα 5.000 ευρώ. Γιατί να τους ελαφρύνω; Ελαφρύνω τον δημόσιο υπάλληλο με 17 χρόνια δουλειάς, που βρίσκεται στο μέσον της καριέρας του, με εισόδημα 30.000 ευρώ». (Ελευθεροτυπία, 25/11/2006)
Αυτό τώρα πώς να το σχολιάσω; Δεν είμαι ιδιοκτήτης μπαρ, οπότε δεν έχω προσωπική εμπειρία τι ακριβώς μπορεί να δηλώνει ως ετήσιο εισόδημα. Ως δημόσιος υπάλληλος όμως στο μέσον της καριέρας μου, μάλλον θα πρέπει να θεωρούμαι φοροφυγάς, γιατί από τα 30.000 του κ. Αλογοσκούφη δηλώνω μετά βίας σχεδόν τα μισά.
Επειδή όμως ο υπουργός Οικονομικών όταν αναφέρεται σε οικονομικά στοιχεία προφανώς έχει πληροφόρηση εκ των έσω, το πράγμα θέλει ψάξιμο. Η μια πιθανή εξήγηση είναι κάποιοι μέσα από το υπουργείο του να τον τροφοδοτούν επίτηδες με παραπλανητικά στοιχεία, προκειμένου να μην συμφωνήσει σε καμία αύξηση για τους "προνομιούχους δημ. υπαλλήλους", έτσι ώστε να φανεί το "κακό πρόσωπο" ενός κατά βάθος φιλολαϊκού πολιτικού («Αυτά τα περιθώρια προτιμούσα να τα δώσω στους φορολογούμενους, παρά να πάνε στράφι, δηλαδή να γίνουν δαπάνες. Το καταφέραμε».)...
Η άλλη εξήγηση είναι πολύ πιο άσχημη. Κάποιοι από το χώρο του Υπουργείου συγκρίνουν επίτηδες ανόμοια ποσά, με σκοπό να δείξουν μια επίπλαστη εικόνα της πραγματικότητας, όπου οι μισθωτοί των 30.000 € επιζούν σε βάρος των μεγαλοβιομηχάνων, οι συνταξιούχοι των 25.000 € ξεκοκκαλίζουν τις συντάξεις σε βάρος των τραπεζιτών και οι εφοπλιστές μαζί με τους μαγαζάτορες νυχτερινών κέντρων στενάζουν με 5.000 € ετησίως...
Με την ίδια λογική ο κ.Τσιτουρίδης ζητάει από τους έχοντες και κατέχοντες να πληρώνουν συμμετοχή στις προληπτικές εξετάσεις. Πού πας ρε μεγαλοεισοδηματία-ασφαλισμένε του ΙΚΑ; Μόνο με την επίδειξη φορολογικής δήλωσης, της ίδιας που διαβάζει και ο κ. Αλογοσκούφης. Δηλαδή για τον φτωχοιδιοκτήτη μπαρ και τον κακόμοιρο τον βιοτέχνη να βοηθήσουμε όλοι ρε παιδιά. Αλλά ο μεγαλοκαρχαρίας δημόσιος ή ιδιωτικός υπάλληλος έχει την οικονομική δυνατότητα να τις κάνει σε οποιοδήποτε ιδιωτικό διαγνωστικό κέντρο, λεφτά έχει στο κάτω κάτω, 30.000 ευρώπουλα ετήσιως κατά δήλωση του αρμόδιου υπουργού. Ρε, λες να έπρεπε να παίρνω όντως τόσα και να μου τα κλέβουνε στο λογιστήριο;...

Άρχισε η αντίστροφη μέτρηση...

Ναι, είναι πια γεγονός. Θα το κάνουμε. Θα το κάψουμε το πελεκούδι!

28/4 βγήκε η ημερομηνία. Σάββατο απόγευμα προς βραδάκι. Την κλείσαμε την εκκλησία. Πρώτα ο γάμος, λέει ο παπάς, και καπάκι η βάφτιση. Κολυμπήθρα με ρύζι λοιπόν.

Έχουμε τόσα άλλα να προγραμματίσουμε. Μια πρόχειρη αναζήτηση στο διαδίκτυο αποκάλυψε πως η "σωστή" προετοιμασία οφείλει να ξεκινήσει αρκετούς μήνες πριν. Πόσο μάλλον, όταν σε άλλη πόλη μένουμε μόνιμα πια, και σε άλλη θα γίνει η όλη φάση. Και όλες οι ιδέες που βρήκα προσφέρονται μόνο για γάμο ή μόνο για βάφτιση. Για το σωστό συνδυασμό όλα-σε-ένα-νοικοκυρεμένα πρέπει να αυτοσχεδιάσουμε. Καλό πράγμα που διαθέτω αρκετή φαντασία. Ωστόσο δεν θα πω όχι σε ωραίες προτάσεις!