Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2010

Τα συναισθήματα της οικογένειας στις φάσεις που διέρχεται μετά τη διάγνωση

Η οικογένεια λειτουργεί μέσα στην κοινωνία και επηρεάζεται από το κοινωνικό περιβάλλον.
Τα συναισθήματα της οικογένειας διέρχονται από διάφορα στάδια μετά τη διάγνωση. Κάθε άνθρωπος αντιδρά και αντιμετωπίζει διαφορετικά τις καταστάσεις που έχει να αντιμετωπίσει στη ζωή του, και έτσι τα μέλη της οικογένειας αντιμετωπίζουν διαφορετικά συναισθήματα. Τα κυριότερα συναισθήματα που έχουν παρατηρηθεί και καταγραφεί είναι:


Σοκ και θλίψη

Ενώ η οικογένεια περίμενε ένα υγιές, όμορφο, χαρούμενο παιδί έρχεται η διάγνωση. Αυτισμός. Η λέξη από μόνη της είναι βαριά, πολύ περισσότερο όταν με το άκουσμά της, η εικόνα που έρχεται στο μυαλό είναι αύτή που προβάλλεται συχνά, δηλαδή της πολύ σοβαρής διαταραχής. Το παιδί που περίμενε η οικογένεια "έχει πεθάνει". Αυτό το παιδί δεν είναι αυτό που περίμενε. Είναι σαν να θρηνείς το χαμό ενός αγαπημένου προσώπου.
Είναι δύσκολο να το δεχθεί κάποιος αυτό. Είναι οδυνηρό χτύπημα, που εκτός από το σοκ προκαλεί και θλίψη. Ο καθένας βιώνει το γεγονός με το δικό του τρόπο. Άλλος θα κλάψει θρηνώντας, άλλος αφοσιώνεται στην εργασία του και αφήνει τα προβλήματα να τρέχουν, άλλος θα κάνει κάτι άλλο.
Σημαντικό είναι να μην κλείσουν τα κανάλια επικοινωνίας. Κανένας γονιός δεν πρέπει να "φορτώνει το βάρος" αποκλειστικά στον άλλο, πρέπει να το μοιράζονται.
Μετά το θρήνο, χρειάζεται η ενημέρωση και η γνώση.


'Αρνηση

Πολλοί γονείς αρχικά προσπαθούν να πείσουν τον εαυτό τους ότιδεν συμβαίνει τίποτα και ότι το παιδί τους είναι φυσιολογικό. Αυτό συμβαίνει όταν τα προβλήματα δεν είναι σοβαρά ή δεν δίνεται ιδιαίτερη σημασία σε αυτά. Έρχεται όμως η επόμενη μέρα, που πάλι κάτι σοβαρό συμβαίνει για να τους υπενθυμίσει για πιο λόγο επεδίωξαν τη διάγνωση.
"Το παιδί μου δεν έχει τίποτα απ' όλα αυτά που μου λένε"
"Δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να συμβαίνει αυτό !! Είχε γεννηθεί τόσο τέλειο!! Πρέπει να είναι λάθος"
"Οι ειδικοί τα βγάζουν όλα προβληματικά"
"Το είπε και ο παιδίατρος, μην το πας σε παιδοψυχιάτρους και ψυχολόγους, γιατί αυτοί τους βγάζουν όλους με πρόβλημα"
"Δεν είναι τίποτε, και ο πατέρας του ήταν κλειστός τύπος, και η πεθερά μου άργησε να μιλήσει"
Και ψάχνουν για άλλους ειδικούς, για περισσότερες γνώμες. Η επιθυμία να ακούσουν μια άλλη διάγνωση τους οδηγεί σε "ειδικούς" που "χαϊδεύουν τα αυτιά" και τους λένε αυτά που θέλουν να ακούσουν.
Όταν αποδέχονται το πρόβλημα αναζητούν πληροφορίες για το πρόβλημα. Βασικό είναι στη φάση αυτή οι πληροφορίες να είναι έγκυρες και να μην προκαλούν σύγχυση.

Θυμός, οργή, αγανάκτηση, πανικός

"Γιατί έτυχε σε μας αυτό;"
"Σε τι φταίξαμε Θεέ μου κι μας τιμώρησες;"
"Τι φταίει αυτό το παιδί να τυραννιέται;"
"Υπάρχουν τόσοι που δεν προσέχουν και έχουν φυσιολογικά παιδιά, ενώ εμείς;"
"Τι θα πούμε στις οικογένειές μας;"
"Τι θα πουν τα πεθερικά μου;"
"Τι θα κάνουν οι φίλοι μας αν το μάθουν;"
"Δεν θα μας θέλει κανένας πλέον"
"Όλοι εμάς θα βλέπουν όταν πάμε κάπου;"
Δεν χρειάζεται να δοθούν απαντήσεις στο "γιατί", στο "τι", στο "πώς" από τρίτους. Σε αυτή τη φάση
οι γονείς χρειάζονται να μην τους αφήσουν μόνους τους, είτε είναι "ειδικοί" είτε φίλοι.

Ενοχή

Πολύ συχνά οι γονείς αναρωτιούνται:
"Φταίω εγώ;"
"Μήπως φταίει κάτι που έκανα ή δεν έκανα;"
"Μήπως φταίει η κληρονομικότητα;"
ή ρίχνουν την ευθύνη στον άλλο:
"Μήπως φταίει το φάρμακο που έπαιρνες;"
"Μήπως φταίει που κάπνιζες;"
"Μήπως φταίει που ο αδελφός σου είχε ψυχολογικά προβλήματα και νοητική υστέρηση;"
Κάποιοι πιστεύουν ότι τους τιμώρησε ο Θεός, ή η Θεία Δίκη για κάτι κακό που έκαναν, ή ότι τους "χάρισαν" ένα σταυρό δοκιμασίας.
Με τη σωστή ενημέρωση, τα συναισθήματα ενοχής μειώνονται ώσπου παύουν να υπάρχουν. Οι γονείς, αντί να αισθάνονται υπεύθυνοι για τον αυτισμό του παιδιού τους, πρέπει να συγκεντρωθούν σε αυτά για τα οποία είναι υπεύθυνοι:
- Να δείξουν την αποδοχή, την αγάπη τους και να υποστηρίζουν διαρκώς αυτό το υπέροχο, ξεχωριστό παιδί που θα τους μάθει περισσότερα απ' όσα μπορούν να φανταστούν και θα τους φέρει όμορφες στιγμές αι απρόσμενες χαρές.
Ανησυχία

Οι γονείς ανησυχούν κυρίως, για τη βαρύτητα της διαταραχής, για την εξέλιξη του παιδιού, αν θα βρουν ικανούς επαγγελματίες για την κατάλληλη θεραπεία, για τη στάση των οικείων και φίλων τους απέναντι στο παιδί και στην οικογένειά τους.
Το σημαντικό είναι να παραμένει η οικογένεια ενωμένη και να αντιμετωπίζουν από κοινού τα όποια προβλήματα παρουσιάζονται.
Δεν πρέπει να απομονωθούν από τον κόσμο αλλά να προσπαθήσουν να τους ευαισθητοποιήσουν.

Το στίγμα

Το στίγμα που ακολουθεί το παιδί και την οικογένειά του, καθώς και ο "ρατσισμός" εναντίον του είναι ένα πολύ μεγάλο εμπόδιο που πρέπει να υπερπηδηθεί. Εκτός από την προσωπική μάχη που δίνουν οι γονείς γι' αυτό, είναι σημαντικό να γίνεται ενημέρωση της κοινής γνώμης, σχετικά με τη φύση του αυτισμού, τον κόσμο, τα συναισθήματα, τις ανάγκες τους, την αναγνώριση του δικαιώματος για ζωή σε αυτά τα παιδιά και τις οικογένειές τους.

(Στ. Νότας)

Δευτέρα 23 Αυγούστου 2010

Booking.com

Ένα προσκλητήριο σε γάμο στις Κυκλάδες το Σεπτέμβρη είναι μια καλή αφορμή για μια ολιγοήμερη εξόρμηση. Μια αναζήτηση στις προσφορές των ακτοπλοϊκών είχε αίσιο τέλος, και έμεινε το κλείσιμο του οικογενειακού δωματίου. Στην ιστοσελίδα του Booking.com βρήκα μια αρκετά καλή προσφορά, με το δίκλινο στα 108 ευρώ, το τρίκλινο στα 112 και το τετράκλινο στα 116 για 4 διανυκτερεύσεις. Μην μπορώντας να καταλήξω σε πιο ακριβώς δωμάτιο πρέπει να επιλέξω, αποφάσισα να επικοινωνήσω τηλεφωνικώς με το κατάλυμα για να πάρω τις απαραίτητες διευκρινήσεις. Μια αρκετά ευγενική κυρία μου εξήγησε πως θα μου αφήσει ένα τετράκλινο στην τιμή του δίκλινου, "45 ευρώ η βραδυά" όπως μου εξήγησε.
"Γιατί στην ιστοσελίδα έχει άλλες τιμές;" τη ρωτάω, "μήπως τα δωμάτια που δίνετε μέσω της ιστοσελίδας δεν είναι καλά;..
Και κάπου εκεί αρχίζει να ψελλίζει ότι οι κρατήσεις μέσω της ιστοσελίδας έχουν ειδική επιδότηση - από πού άραγε; - και μάλιστα ότι αυτή η προσφορά έχει τελειώσει από χθες και δεν έπρεπε να τα εμφανίζει ακόμη.
"Μήπως να τα κλείσω μέσω της ιστοσελίδας, για να πάρετε και την επιδότηση;" συνεχίζω απτόητη...
Μου ζητάει 5' λεπτά "για να βρει τι έχει συμβεί" και όταν με ξαναπαίρνει, μου κλείνει το 4κλινο δωμάτιο στην τιμή της ιστοσελίδας για το τρίκλινο - και μάλιστα ζητάει την πιστωτική για να κάνει την χρέωση κατευθείαν...
Τελικά, θέλει ψάξιμο και επιμονή για να μας πάρουν στα σοβαρά οι ξενοδόχοι μας. Πρέπει να επιμείνουμε για να απαιτήσουμε τις τιμές που προσφέρουν στους ξένους επισκέπτες - λες και μας κάνουνε χάρη που μας δέχονται στα καταλύματά τους χρεώνοντάς μας όσο όσο...

Δευτέρα 16 Αυγούστου 2010

Διακοπές στην Ερέτρια

Ως γνήσιος ταξιδιώτης, τις διακοπές μου τις ήθελα με εξερευνήσεις, με αναζητήσεις, να ψάχνω πέτρα πέτρα τους τόπους που με φιλοξενούσαν στις εξορμήσεις μου. Ο σύντροφος της ζωής μου είχε λίγο διαφορετικές απόψεις επί του θέματος - ήθελε μεν εξερευνήσεις, αλλά "όχι πάλι πέτρες" - και τελικά εξερευνούσαμε τις τοπικές ταβέρνες και τις ντόπιες γεύσεις, που συνήθως αφήναμε και ένα βδομαδιάτικο σε κάθε ταβερνιάρη για τα "ντόπια" που μας φίλευε - ακριβό χόμπι... Βέβαια ο βαθμός δυσκολίας δυσκόλεψε ακόμη περισσότερο με τα δύο καμάρια μας, που και τις πέτρες και τις ντόπιες ποικιλίες προτιμούν να τα μετατρέπουν σε κομφετί - και η επιλογή για λίγες μέρες ξεκούραση ήταν δύσκολη.
Τελικά, έκανα μια επιλογή τελευταίας μέρας, για Ερέτρια. Λίγο το all inclusive, λίγο το ότι ήταν κοντά στην Αθήνα, με έκαναν να το επιλέξω - και πέρασα σε άλλη φάση!
Το ξενοδοχείο τελικά είναι δυο μονάδες, το (παλιό) Ερέτρια Village και το (νεότερο) Holidays in Evia. Το πρώτο είναι πιο κοντά στη θάλασσα, έχει ένα κεντρικό κτίριο και πολλά διώροφα μπαγκαλόουζ, πρόσβαση στη θάλασσα και σε μια πισίνα αλμυρού νερού. Το δεύτερο είναι πιο μέσα, με πολλά διάσπαρτα μπαγκαλόουζ (πιο αναβαθμισμένα, έχουν κι ένα αστέρι παραπάνω...) και μια πισίνα που δεν έχω ξαναδεί παρόμοια (να πω πέντε μαζί;).
Η διαμονή μας ήταν στο πρώτο. 2 λεπτά στη θάλασσα - που η πλαζ είναι 300 μέτρα, γαλάζια σημαία, αλλά δεν λέει και πολλά. Η πισίνα με το αλμυρό νερό καλή, αλλά αρκετά βαθιά - δεν έχει κανένα σημείο κατάλληλο για τα παιδιά.
Το πρωινό και τα γεύματα προσφέρονται στο εστιατόριο του HiE, που είναι 10 λεπτά από το δωμάτιο μας, οπότε τελικά επιλέξαμε την πισίνα του για τις ημερήσιες εξορμήσεις μας. Τα 2/3 της πισίνας είναι στους ογδόντα πόντους, κατάλληλα για παιδιά - ενώ έχει και σημεία με 20 πόντους, κατάλληλα ακόμη και για βρέφη! Η κόρη ήταν σχεδόν όλη μέρα στην πισίνα, ενώ ακόμη και ο γιος που φοβόταν το νερό, όταν μας έβλεπε μέσα έφερνε το σωσίβιο για να τον πάρουμε στην παρέα μας!
Η συνολική έκταση είναι 130 στρέμματα, με υπέροχους κήπους με δέντρα, φυτά και λουλούδια, και πουλιά σε τέλεια αρμονία. Λες και βρίσκεσαι στον παράδεισο! 

Όλη τη μέρα είχε εκδηλώσεις - mini club για τα παιδιά, aqua aerobic στην πισίνα, πρωταθλήματα beach volley κλπ. Το βράδυ, στο αμφιθέατρο στις 9.00 είχε τη mini disco για τα τα παιδιά, στις 9.45 ειδικό πρόγραμμα (ντόπιους χορούς, θεατρικές παραστάσεις, κωμικές φάσεις) σε πολυεθνική βέρσιον (ελληνικά, γαλλικά, ιταλικά, αγγλικά και όποιον άλλο γκρουπ είχε...) και στις 11.00 ξεκινούσε πρόγραμμα disco για τους μεγαλύτερους.
Η κουζίνα είχε από όλα. Ελληνικά πιάτα, γαλλική-ιταλική κουζίνα, και κάθε μέρα κάποιο πιάτο είχε την τιμητική του...
Σπάνια περνάω τόσο απολαυστικά λίγες μέρες διακοπων, και σίγουρα θα το ξαναεπισκεφτώ... Ειδικά για οικογένειες με μικρά παιδιά είναι ιδανικό... Και τα λίγα που με ενόχλησαν δεν στάθηκαν εμπόδιο για να απολαύσω ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ!

Δευτέρα 3 Μαΐου 2010

Και τώρα τι κάνουμε;

Έχω χαθεί από τη μπλογκόσφαιρα τελευταία, γιατί ο ελεύθερος χρόνος μου συνεχώς και μειώνεται. Ήξερα ότι τα παιδιά χρειάζονται πολύ χρόνο και κόπο, όμως κάπου έβλεπε ότι παραήταν μεγάλες οι απαιτήσεις. Νόμιζα ότι φταίω εγώ, ότι δεν κάνω καλή διαχείριση χρόνου, ενέργειας, κουράγιου.
Ώσπου πριν λίγες μέρες, η παιδοψυχολόγος άφησε πρώτη φορά τη νύξη. "Σύνδρομο" είπε. Και χάθηκε η γη κάτω από τα πόδια μου.
 Η πρώτη μου σκέψη ήταν η άρνηση. "Όχι το δικό μου παιδί", δεν γίνεται...
 Η δεύτερη "θέλει πολύ ψάξιμο, να δούμε αν υπάρχει ίχνος αλήθειας". Και όσο έκανα αναζήτηση στο διαδίκτυο, έβγαλα πολλά. Ναι, υπάρχουν και πιο βαριά στάδια, αλλά τα συμπτώματα ξεκινάνε από αυτά που ήδη αντιμετωπίζουμε. Όχι, δεν είμαστε τελικά ανίκανοι - το παιδί έχει το πρόβλημα, και μεις πρέπει να εκπαιδευτούμε κατάλληλα. Και ναι, χρειάζονται μεγάλα αποθέματα κουράγιου για το δύσκολο έργο που έχουμε μπροστά μας.
Τουλάχιστον τώρα ξέρω με τι έχω να παλέψω...

Δευτέρα 8 Μαρτίου 2010

Έρωτας και πολιτική...

Πόσα μπορεί να χωρέσει μια ζωή; Από το "Κώστα μου"-"Αντρέα μου"-"Χαρίλαέ μου" φτάσαμε στο "Νικολά μου"-"Γιώργο μου"...

Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010

Η ευτυχία ανήκει στο αύριο;


Η ευτυχία «έρχεται» στα 74!


Όπως το κρασί, που όσο παλιώνει γίνεται πιο μεστό και εύγεστο, έτσι και οι άνθρωποι, κατακτούν την ευτυχία στο λυκόφως της ζωής τους: στα 74!

Αυτό τουλάχιστον ισχυρίζεται μακροχρόνια μελέτη που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Social Indicators Research» (Έρευνα Κοινωνικών Δεικτών) και στην οποία συμμετείχαν περισσότεροι από 21.000 άνδρες και γυναίκες.


Σύμφωνα με τους ερευνητές, η ευτυχία έρχεται στα 74, όταν ο άνθρωπος αντιμετωπίζει λιγότερες ευθύνες και οικονομικές ανησυχίες και διαθέτει περισσότερο ελεύθερο χρόνο για τον εαυτό του. Το αίσθημα ικανοποίησης και ευτυχίας μειώνεται συνεχώς μετά την εφηβική ηλικία και συνεχίζει την καθοδική πορεία του μέχρι περίπου την ηλικία των 40 ετών. Στη συνέχεια, η ευτυχία μένει στάσιμη μέχρι τα 46 χρόνια, οπότε αρχίζει να παίρνει την …ανηφόρα, για να αποκορυφωθεί μετά από περίπου 30 χρόνια, στην ηλικία των 74 ετών.


Σε μια κλίμακα βαθμολόγησης από το μηδέν (καμία ευτυχία) έως το επτά (πλήρης ευτυχία), οι έφηβοι αξιολογούσαν με 5,5 κατά μέσο όρο την ικανοποίησή τους από τη ζωή τους, αλλά αυτή η βαθμολογία βαθμιαία έφθινε, φθάνοντας περίπου στο 5 στην ηλικία των 40 ετών. Στην ηλικία των 74 ετών, η ικανοποίηση από τη ζωή παρουσίαζε την υψηλότερη βαθμολογία (5,9) και στη συνέχεια έπεφτε πάλι, λόγω κυρίως των προβλημάτων υγείας.


Επειδή εκ των πραγμάτων η ευτυχία και η ικανοποίηση είναι υποκειμενικά αισθήματα, οι ερευνητές επεσήμαναν ότι πιθανώς οι άνθρωποι μαθαίνουν να εκτιμούν περισσότερο τη ζωή τους όσο μεγαλώνουν, συνεπώς ευχαριστιούνται με αυτό που έχουν και ...γκρινιάζουν λιγότερο, επιθυμώντας να ζήσουν όσο γίνεται καλύτερα τα χρόνια ζωής που τους έχουν απομείνει. Αυτή η αυξημένη συνειδητοποίηση του επερχόμενου θανάτου κάνει τους πιο μεγάλους να δίνουν προτεραιότητα στο να ζήσουν όσο γίνεται καλύτερα τις εμπειρίες τους.


Πάντως, οι ερευνητές επεσήμαναν ότι φαίνεται πως υπάρχουν διαφορές από χώρα σε χώρα. Για παράδειγμα, στη Γερμανία το επίπεδο ικανοποίησης και ευτυχίας των ανθρώπων εμφανίζεται πιο σταθερό και με λιγότερα «σκαμπανεβάσματα» στη διάρκεια της ζωής σε σχέση με τη Βρετανία.



 Αναδημοσίευση από :  zougla.gr 


Οπότε, σύμφωνα με το παραπάνω άρθρο, έχουμε όλο το χρόνο μπροστά μας να βρούμε όση ευτυχία μας αναλογεί και δεν έχουμε βρει ακόμη. Δεν αναφέρει βέβαια για τις γεροπαραξενιές, τις γερομουρμούρες, ίσα ίσα που επισημαίνει ότι οι άνθρωποι στα -ηντα γκρινιάζουν όλο και λιγότερο (αν και ειλικρινά δεν έχω συναντήσει ακόμη αυτά τα άτομα, μήπως είναι από τις διαφορές από χώρα σε χώρα;). Πάντως, καθώς βρίσκομαι στο φάσμα που το άρθρο αναφέρει σαν ορόσημο στην ευτυχία, μένει να περιμένω να επαληθευτεί η ανηφόρα σε μερικά χρονάκια...

Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2010

Τη βραδιά μου απόψε μη μου τη χαλάς

Γαλλογερμανικη κατοχή
Διεθνές Νομισματικό Ταμείο
Greek Statistics
14ος μισθός
13ος μισθός
Μείωση αποδοχών
...


Αρκετά! Για την Ελλάδα ρε γαμώτο!

Τη βραδιά μου απόψε
στιχοι/μουσικη: Γιαννης Σπανος/ Αλεκος Σακελλαριος
ερμηνεια: Μαρινελλα



Τη βραδιά μου απόψε μη μου τη χαλάς
μάθε και λιγάκι να χαμογελάς
Κάνε λίγο κέφι, πιες ένα κρασί
Χόρεψε κι εσύ
Τη βραδιά μου απόψε μη μου τη χαλάς
γιατί πεισματώνεις και δε μου μιλάς
Άσε με λιγάκι κι εγώ να χαρώ
κι έμπα στο χορό
Τη βραδιά μου απόψε μη μου τη χαλάς
μάθε και λιγάκι να χαμογελάς
Τις παρατηρήσεις και τις συμβουλές
αύριο μου τις λες
Τη βραδιά μου απόψε μη μου τη χαλάς
Ούτε μ’ αγκαλιάζεις ούτε με φιλάς
Άσε πια το ύφος σου το σοβαρό
κι έμπα στο χορό