Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2008

Διδάσκονται να ζουν, να ονειρεύονται


Κι όμως, το σχολείο που ονειρεύτηκα υπάρχει και λειτουργεί σήμερα. Όχι στην χώρα που ζω, αλλά στη Δανία.
Εκεί που ζουν οι πιο ευτυχισμένοι νέοι, νέοι που έχουν εμπιστοσύνη στο μέλλον, ζουν ανέμελοι και χωρίς άγχος.
Και δεν μπορώ να μη σκεφτώ πως στη χώρα μας - στη χώρα που καυχιώμαστε πως γέννησε τον πολιτισμό - οι μαθητές είναι οι πιο σκληρά εργαζόμενοι. Τα φροντιστήρια θεωρούνται φυσιολογικά από την προσχολική ηλικία, οι εξωσχολικές δραστηριότητες θεωρούνται υποχρεωτικές, το άγχος και η πίεση κυριαρχεί και κουράζει νέους και οικογένεια, και η νεανική ανεμελιά θεωρείται αιτία αποτυχίας ζωής...
Μήπως προλαβαίνω να βρω καμιά δουλειά στη Δανία;

Πέμπτη 31 Ιουλίου 2008

Η πρώτη επαφή...


Ο μικρός μεγαλώνει με γοργούς ρυθμούς. Ήδη γυρίζει από ανάσκελα στο πλάι, και όταν είναι μπρούμυτα μετακινείται μέχρι την άλλη άκρη του κρεβατιού πιο γρήγορα άπό όσο κάνω εγώ για να του ετοιμάσω το μπιμπερό...
Αύριο είναι η μεγάλη μέρα. Η μέρα που θα επιστρέψει από τις διακοπές της η μικρή μας, και θα γνωρίσει πρώτη φορά από κοντά το "νινί". Μέχρι τώρα μπορεί να έδινε "μάκια" στη φωτογραφία πρωί-βράδυ, αλλά αύριο βράδυ θα έχει την ευκαιρία να δει από κοντά τον νέο ένοικο του σπιτιού. Περιμένω με αγωνία να δω τις πρώτες αντιδράσεις...

Τετάρτη 23 Ιουλίου 2008

Χρόνια πολλά...


Ξαφνικά, μέσα στον ύπνο μου ακούω το επίμονο κουδούνισμα. Φυσικά ήταν ήδη περασμένες 9, αλλά με το μπέμπη στο σπίτι τα ωράρια έχουν αλλάξει αισθητά. Αυτό το διάστημα αποφάσισε να τρώει κάθε 4-5 ώρες την ημέρα και κάθε 1,5-2 το βράδυ... Πού θα πάει, θα μάθει ότι σε τούτο τον πλανήτη το βράδυ το έχουμε για να κοιμόμαστε!
Πού είχα μείνει; Ναι, στο κουδούνισμα. Σηκώνω το ακουστικό, και από την άλλη γραμμή ακούω το "χρόνια πολλά". Προσπαθώ να επανέλθω στην πραγματικότητα. Δεν είναι κάποια ονομαστική που ξέχασα. Ποιός γιορτάζει σήμερα; "Ο μπέμπης έγινε ενός μηνός", μου εξηγούν! Έχοντας μόλις λίγες μέρες στο σπίτι, λησμόνησα ότι πέρασε κιόλας ένας μήνας που ήρθε στον κόσμο! Θεέ μου, τι μήνας έντονος κι αυτός! Πάντως πέρασε, και γιορτάζουμε - πρέπει να του φτιάξω ένα ωραίο μπιμπερό να φυσήξει το κεράκι...

Τετάρτη 16 Ιουλίου 2008

Τον πήραμε στις εκπτώσεις...

Επιτέλους σπιτάκι μας! Μετά από αρκετές μέρες "υπομονής" - λίγες παραπάνω από όσες αντέχαμε - τελικά χθές, πρώτη μέρα των εκπτώσεων, αποφάσισε η μονάδα να κάνει εκκαθέριση του στοκ που είχε μαζευτεί. 7 εξιτήρια σε μια μέρα! Αν σκεφτεί κανείς πως την προηγούμενη βδομάδα φτάσανε τα 18 νεογνά στην "απλή νοσηλεία", καιρός ήτανε να ηρεμήσει λίγο η μονάδα...
Και ήρθε και η σειρά του δικού μας του παίδαρου να αποχωρήσει. 2520 παρακαλώ - μισό κιλό παραπάνω από τη γέννηση! Και από φαγητό; Ενώ στη μονάδα πέριμέναμε μισή ώρα για να χτυπήσει τα 35-40, ξαφνικά στο σπίτι χτύπησε 50 σε 10'... Μάλλον του αρέσει καλύτερα το περιβάλλον, ή κατάλαβε πως ήρθε σπίτι πια. Για την ώρα είναι ο άρχοντας του σπιτιού - όσο κι αν του μιλάω για την αδελφούλα του που του στέλνει μάκια στη φωτογραφία πρωί-βράδυ, δεν δείχνει να καταλαβαίνει πως τα πράγματα θα είναι λίγο διαφορετικά όταν μαζευτούμε όλοι πια - δηλαδή σε καμιά δεκαρία μέρες... Τότε θα είναι πλήρης η οικογένεια...
Καλώς σας βρήκα, μου έλειψε και το σπίτι μου και το κρεβατάκι μου, μέχρι και τα ζιζάνια στο μπαξέ που γίνανε πιο ψηλά από τα δέντρα...

Δευτέρα 7 Ιουλίου 2008

Άντε να πάμε στο σπιτάκι μας...


Πρέπει λένε οι γιατροί να φάει όλο του το γάλα (8χ40) με το μπιμπερό. Και αυτός όλο κοιμάται! Με το ζόρι τρώει 10-20 ml τη φορά, και το υπόλοιπο πάει με τον καθετήρα που όλο τραβάει και βγάζει, και όλο του τον ξαναφοράνε... Άντε αγορίνα μου να πάμε σπιτάκι μας, δεν ξέρω πόσο υπομονή μπορώ να κανω πια...

Κυριακή 29 Ιουνίου 2008

Το μεγάλο μωρό...


Η μέρα εντέλει ήταν η Δευτέρα 23.6. Και ήμουνα μόλις 32+5, 10 μέρες πριν θεωρηθεί πλήρης η κύηση. Αυτές τις μέρες πρέπει να τις περάσει στη θερμοκοιτίδα. Η προεκλαμψία ευτυχώς δεν επιβεβαιώθηκε μέχρι τελευταία στιγμή, όμως το doppler έδειξε αμνιακό υγρό στα κατώτατα φυσιολογικά, και οι γιατροί αποφάσισαν ότι δεν έπρεπε να περιμένουν μέχρι να πέσει κι άλλο. Και έτσι ο μικρός εμφανίστηκε αρκετές μέρες πριν το αναμενόμενο, με μόνο πρόβλημα για τις λειψές του μέρες το πρόβλημα της διατροφής. Είναι μικρός ακόμη για μπιμπερό, και έτσι τρεφεται με σωληνάκι. Δυστυχώς όμως πρέπει να μάθει να μην το βγάζει - κάνει "αναγωγές" αρκετά συχνά, που αναρωτιέμαι αν θα φτάσουν δέκα μέρες για να μάθει να τρώει...
Ωστόσο, ο παίδαρος βγήκε 2.020, και αυτό έφτασε για να ονομαστεί από το νεογνολογικό "το μεγάλο μωρό". Εμένα πάντως μου μοιάζει γίγαντας το δίκιλο μου, και ανυπομονώ να τον σφίξω στην αγκαλιά μου - μόλις δυο-τρεις φορές κατάφερα μέχρι στιγμής να τον πάρω αγκαλιά για λίγα λεπτά. Για την ώρα περιμένω ση Θεσ/νίκη μέχρι νεωτέρας...