Το μεγάλο μωρό...

Η μέρα εντέλει ήταν η Δευτέρα 23.6. Και ήμουνα μόλις 32+5, 10 μέρες πριν θεωρηθεί πλήρης η κύηση. Αυτές τις μέρες πρέπει να τις περάσει στη θερμοκοιτίδα. Η προεκλαμψία ευτυχώς δεν επιβεβαιώθηκε μέχρι τελευταία στιγμή, όμως το doppler έδειξε αμνιακό υγρό στα κατώτατα φυσιολογικά, και οι γιατροί αποφάσισαν ότι δεν έπρεπε να περιμένουν μέχρι να πέσει κι άλλο. Και έτσι ο μικρός εμφανίστηκε αρκετές μέρες πριν το αναμενόμενο, με μόνο πρόβλημα για τις λειψές του μέρες το πρόβλημα της διατροφής. Είναι μικρός ακόμη για μπιμπερό, και έτσι τρεφεται με σωληνάκι. Δυστυχώς όμως πρέπει να μάθει να μην το βγάζει - κάνει "αναγωγές" αρκετά συχνά, που αναρωτιέμαι αν θα φτάσουν δέκα μέρες για να μάθει να τρώει...
Ωστόσο, ο παίδαρος βγήκε 2.020, και αυτό έφτασε για να ονομαστεί από το νεογνολογικό "το μεγάλο μωρό". Εμένα πάντως μου μοιάζει γίγαντας το δίκιλο μου, και ανυπομονώ να τον σφίξω στην αγκαλιά μου - μόλις δυο-τρεις φορές κατάφερα μέχρι στιγμής να τον πάρω αγκαλιά για λίγα λεπτά. Για την ώρα περιμένω ση Θεσ/νίκη μέχρι νεωτέρας...

Αύριο η μεγάλη μέρα;

Αύριο μην πάρεις πρωινό, μου είπε ο γιατρός στη σημερινή ενημέρωση. Θα κάνουμε μια τελευταία εξέταση, και αν δείξουν αυτό που υποψιάζονται, τότε μπαίνω για καισαρική.

Εδώ Νοσοκομείο. Εδώ Νοσοκομείο

Σας μιλάει ο πομπός των αποκλεισμένων…
Η κατάσταση μέρα με τη μέρα δυσκολεύει. Τώρα μου απέκλεισαν την επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Και το κινητό και η σύνδεση ίντερνετ αρνούνται να κάνουν σύνδεση. «Σφάλμα σύνδεσης» γράφει σε κάθε απόπειρα να επικοινωνήσω… Το παράξενο είναι, πως το δίκτυο δεν παρουσιάζει το ίδιο πρόβλημα με τους άλλους χρήστες – απλά αρνείται σε μένα τη χρήση του… Τελικά το έλυσα το πρόβλημα. Μετά από επικοινωνία με την cosmote, μου εξήγησε ότι είχα ... 3G, ενώ η κεραία στην περιοχή υποστηρίζει μόνο το παλιό σύστημα... Κι εγώ που νόμιζα ότι με τη νέα τεχνολογία είχες καλύτερη πρόσβαση παντού! Έτσι, το ασύρματο ιντερνετ σέρνεται, αλλά τουλάχιστον ξαναδουλεύει πάλι, το ίδιο και το κινητό - σε 2G.
Η κλινική πάλι γέμισε νεοεισερχόμενες. Θα αρχίσω να μην έχω χώρο στη μνήμη για τις συγκατοίκους μου στο θάλαμο.
Η πρώτη ήταν από το νησί. Ο άντρας της έμεινε πίσω με τα δυο παιδιά, και ήρθε μονάχη της για τον ερχομό του τρίτου. Έδειχνε τόσο δυνατή, τόσο αποφασισμένη.
Η άλλη ήταν πιο αποφασισμένη. Και αυτή για τον ερχομό του τρίτου περίμενε, αλλά δεν άφησε τον άντρα της με τα παιδιά. Πήρε το θάρρος, και μετά από χρόνια κακοποίησης, προτίμησε να φωνάξει «φτου ξελευθερία» και να απευθυνθεί στο σύλλογο προστασίας κακοποιημένων γυναικών. Τώρα έπρεπε να κάνει τα χαρτιά της μόνη της, από την αρχή, με όλο το γολγοθά της ελληνικής γραφειοκρατίας μπροστά της, με τρία παιδιά που στηρίζονται μόνο σε αυτήν πια. Είχε τη μάνα της, την αδελφή της και «όλη τη γειτονιά» να τους στηρίζει – και ένα χαμόγελο στα χείλη για τη νέα ζωή που τους περιμένει όλους πια.
Μετά ήρθε η κοπελιά στο μήνα της, αλλά με τσιμπημένη πίεση. Οι εξετάσεις πήγανε καλά, αλλά οι γιατροί προτίμησαν να μην περιμένουν άλλο – και αυτή είχε τη χαρά να δει το γιο της 2-3 βδομάδες νωρίτερα. Τον έβλεπε να μισανοίγει τα μάτια και να κοιτάει πονηρούλικα και δεν τον χόρταινε.
Ύστερα ήρθε η άλλη από επαρχία. Τέταρτη προσπάθεια αύξησης ωαρίων. Οι τρεις πρώτες κατέληξαν σε αποβολές, η τελευταία με τρίδυμα. Η πρόσφατη είχε θεαματική εξέλιξη – οκτάδυμα… Ο γιατρός πρότεινε μείωση σε δύο, και έκανε περίδεση μήτρας. Αλλά κάτι δεν πήγε από την αρχή καλά – και αν και δεμένη, η μήτρα δεν μπόρεσε να τα κρατήσει… Την επόμενη μέρα τα δάκρυα δεν ξαναφάνηκαν. Δεν ήταν τυχερό κι αυτή τη φορά. Του χρόνου θα είναι διαφορετική η προσπάθεια, και η ελπίδα δεν πεθαίνει ούτε πτοείται.
Από επαρχία όμως ήρθε και η άλλη, που δεν μιλάει παρά ελάχιστα ελληνικά. «Πονάει λίγκο» και οι γιατροί κάνουν προσπάθειες να εξηγήσουν αυτό το λίγο. Κάνει συσπάσεις, ενώ έχει ακόμη λίγο δρόμο μπροστά της. Προσπαθούν να τα καθυστερήσουν λίγο ακόμη, και μέχρι στιγμής το καταφέρνουν, ωστόσο το χειρότερο είναι η έλλειψη δυνατότητας επικοινωνίας…
Και η επαρχία έστειλε μέχρι και σκωλικοειδίτιδα. Ενώ δεν είναι ασύνηθες, φαίνεται πως ούτε αυτό μπορούν να αντιμετωπίσουν. «Τα νοσοκομεία της περιφέρειας είναι απλοί σταθμοί πρώτων βοηθείων» μου εξήγησε ο άντρας της, και δεν έβρισκα τρόπο να διαφωνήσω, παρόλες τις βαρύγδουπες διαφημίσεις για τα «υπερσύγχρονα νοσοκομεία»… Τελικά η λοίμωξη υποχώρησε, και δεν χρειάστηκε επέμβαση – ωστόσο φεύγοντας είχε αρχίσει να αναθεωρεί την απόφασή της να γεννήσει σε ιδιωτικό…
Και μετά ήρθαν οι σαλονικιές. Και ξαφνικά κατάλαβα ότι οι ντόπιες βιώνουν την παραμονή στο νοσοκομείο ως εγκλεισμό σε φυλακή υψίστης ασφαλείας.
Η μια ήρθε με λίγο αίμα. Και αντί να ηρεμήσει, άρχισαν να την ενοχλούν όλα. Το κρεβάτι είναι σκληρό, το φαγητό είναι χάλια, και γιατί να παραμείνει αφού το αίμα υποχώρησε και όλα τα σχετικά.. Οι προσπάθειές μου να της εξηγήσω, ότι αν αυτή είχε την πολυτέλεια να πετάει τα δύο τρίτα του δίσκου και μετά να σαβουρώνει όλο το κυλικείο, εγώ ήμουν αποφασισμένη να αντιμετωπίσω το δίσκο για κάνα μήνα ακόμη και δεν μπορούσα να ακούω άλλο τη γκρίνια της, οδήγησαν σε μάλλον απορημένο βλέμμα – δεν θέλησε ούτε να σκεφτεί πως οι γιατροί κάποιο λόγο θα είχαν για να την κρατήσουν. Τελικά, υπέγραψε και έφυγε σε λίγες μέρες – περισσότερες από όσο άντεξε και άντεξα…
Επηρέασε όμως και την άλλη. Που μπήκε με τσιμπημένη πίεση, και αισθάνεται μια χαρά. Πώς μπορεί να καταλάβει την κρισιμότητα της αυξημένης πίεσης, όταν δεν έρχεται ο γιατρός να ενημερώσει σωστά και υπεύθυνα; Κάθε βράδυ κλαίει για το έγκλεισμό της, και παρακαλάει είτε να την αφήσουν με αναστολή, είτε να δώσουν τέλος στο αβάσταχτο μαρτύριο με τη γέννα, κι ας κινδυνεύουν να μπουν τα μωρά θερμοκοιτίδα Τελικά έφυγε κι αυτή με υπογραφή, αφού έπεισε το γυναικολόγο της στην ιδιωτική κλινική να προχωρήσει άμεσα στη γέννα, με τη θερμοκοιτίδα έτοιμη για παν ενδεχόμενο…
Και η νοσοκόμα έκλαψε. Κι ας δουλεύει στη διπλανή κλινική. Μπορεί να βάζει κάθε μέρα ορούς, δεν είχε χρησιμοποιήσει όμως η ίδια. Όμως αν και το πρώτο τρίμηνο τελειώνει σε λίγο, οι εμετοί δεν λένε να πάψουν. Και οι ορμόνες της εγκυμοσύνης την έκαναν να βαλαντώσει στη σκέψη ότι χρειάστηκε να κοιμηθεί λίγες νύχτες στα τόσο γνώριμα κρεβάτια.
Δεν αντέχω άλλο σαλονικιές. Να παραγγείλω να φέρνουν μόνο από επαρχία, που έρχονται οικειοθελώς και συνειδητά;

Θα μου λείψετε...

Πήγα χαρούμενη αυτή τη φορά στο γιατρό. Τα αποτελέσματα μου φάνηκαν καλύτερα από την προηγούμενη φορά - ο αιματοκρίτης ανέβηκε, η γλυκοζιωμένη κατέβηκε, όλα πάνε κατ'ευχήν. Αλλά...δεν είχαμε σύγκλιση απόψεων!
Εστιάζοντας σε άλλα σημεία των αποτελεσμάτων, μου ανακοίνωσε με κάθε σοβαρότητα πως χρήζω εισαγωγής σε οργανωμένο ιατρικό κέντρο - κι αυτό δεν υπάρχει στα μέρη μας, ούτε δημόσιο ούτε ιδιωτικό. Κρίνει επιβεβλημένη την εισαγωγή και παραμονή μου σε μεγάλο μαιευτήριο Αθήνας ή Θεσ/νίκης.
Βλέποντας το πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα κάθε λύσης - με τα δεύτερα να υπερτερούν των πρώτων...- εντέλει καταλήξαμε να αποχωριστούμε τη μικρή για λίγες βδομάδες στέλνοντάς την στην Αθήνα, και να κάνω εισαγωγή στη Θεσ/νίκη.
Δεν ξέρω πόσο θα παραμείνω - ελπίζω να παραμείνω όσο γίνεται περισσότερο, γιατί αυτό θα σημαίνει λιγότερες μέρες θερμοκοιτίδας για το καμάρι μου... Στείλτε μου τις ευχές σας, τις χρειάζομαι!

Λίγες βδομάδες ακόμη...

Λίγες βδομάδες ακόμη μείνανε. 9 ακόμη, λέει ο γιατρός με βάση την εμπειρία του, 7 λέω εγώ με βάση τη δική μου, πολύ μικρότερη ομολογουμένως. Όπως και να'χει, φτάσαμε στο τελευταίο δίμηνο, και είναι καιρός να ανασκουμπωθούμε και να κάνουμε τον προγραμματισμό μας.
Αφού ψάξαμε σε όσες εταιρίες συλλογής βλαστικών κυττάρων μπόρεσα να βρω, τελικά καταλήξαμε σε μια ελληνική και πήγαμε το Σάββατο στην Θεσ/νίκη να υπογράψουμε συμβόλαιο και να πάρουμε το κιτ. Μπορούσανε να το στείλουνε με κούριερ, αλλά ήθελα να δω τους χώρους από κοντά.
Στην πρώτη γέννα ατύχησα, καθώς ενώ είχα υπογράψει συμβόλαιο και είχα ενημερώσει το γιατρό, το κιτ υπήρχε στο μαιευτήριο και έπρεπε απλά να τους το ζητήσω - αλλά μέσα στη ζάλη μου το θυμήθηκα στην αίθουσα ανάνηψης...
Με το όνομα ακόμη δεν καταλήξαμε κάπου. Θέλω να πιστεύω πως μέχρι να τον πιάσω πρώτη φορά στα χέρια μου, θα ξέρω το όνομά του. Στο μεταξύ, με έχει ταράξει στις κλωτσιές. Λες να ρωτάει τι καιρό κάνει εδώ έξω, να ξέρει πώς να ντυθεί στην έξοδο;
Πάντως, η μικρή με εξέπληξε χθες. Ενώ έδειχνε να μην καταλαβαίνει όταν της μίλαγα για τον αδελφούλι που μας έρχεται, χθες στα πολυκαταστήματα της Θεσ/νίκης που βρεθήκαμε δεν άφησε μωράκι που να μην το πλησιάσει, να μην τα χαϊδέψει, να μην το καμαρώσει. Και μόλις ήρθαμε στο σπίτι, ήρθε και χάιδεψε την κοιλιά μου και άφησε ένα φιλί...

Το ζήσαμε κι αυτό!

Η κάθοδος στην ΑΘήνα ήταν ήπια αυτή τη φορά. Δεν είχαμε την ευκαιρία να κυκλοφορήσουμε πολύ, και έτσι δεν συνέβησαν πολλά αξιοπρόσεχτα γεγονότα. Εκτός από τη βραδυά, που αποφασίσαμε να πάμε με μια παρέα σε ένα in στέκι της περιοχής - από αυτά που είναι ανοικτά όλη μέρα - όλη νύχτα, με το που κάθεσαι σου φέρνουν γεμάτα νεροπότηρα που τα ξαναγεμίζουν κατά καιρούς, και τις περισσότερες ώρες ψάχνεις για ελεύθερο τραπέζι...
Μελετώντας τον κατάλογο, καταλήξαμε σε καφέδες, σοκολάτες, μια μπύρα και πίτσα. Αφού ο σερβιτόρος μας ενημέρωσε για τους διάφορους τύπους μπύρας, η παραγγελία που τελικά πήρε αφορούσε ένα ποτήρι βαρελίσια - το έγραψε και στην απόδειξη εξάλλου που συνόδευε τους καφέδες και τις σοκολάτες. Δεν ήρθε όμως η μπύρα - χαρήκαμε μάλιστα για την ωραία σκέψη ότι θα τη φέρουν μαζί με την πίτσα, ώστε να είναι δροσερή...
Ήρθε όμως η πίτσα, χωρίς τη συνοδευτική μπύρα. Ο σερβιτόρος ατάραχος συνέχισε να εξυπηρετεί διπλανά τραπέζια, ώσπου τον αναζητήσαμε για να του θυμίσουμε την ελλειπή παράδοση της παραγγελίας. Και τότε ακούσαμε το ανεπανάληπτο "δεν υπάρχουν ποτήρια μπύρας για τη βαρελίσια"...
Αφού προσπαθήσαμε να συνέλθουμε - αφού δεν είχε ποτήρια για τη βαρελίσια, γιατί δεν το έλεγε να αλλάξουμε την παραγγελία; - προχωρήσαμε στην παραγγελία μιας μπύρας σε μπουκάλι. Και σε λίγα δευτερόλεπτα το μπουκάλι ήταν στο τραπέζι μας - όχι όμως και κάποιο είδος ποτηριού...
Ξανά να ενοχλούμε το σερβιτόρο, που είχε χάσει πια την υπομονή του μαζί μας - "μα σας είπα, δεν υπάρχουν ποτήρια για μπύρα..."
Δύσκολα πείστηκε πως μπορεί να πιείς τη μπύρα και σε κάποιο άλλου είδους ποτήρι από αυτό που είχε στο νου του!
Τελικά τι είδους φιλοσοφία έχει το μαγαζί ως προς την παροχή εξυπηρέτησης; Ο κατάλογος ήταν φροντισμένος, ο χώρος καλά διακοσμημένος, το περιβάλλον προς το κυριλέ - κι όμως αν δεν έχουν τα "σωστά" ποτήρια, προκειμένου να διατηρήσουν την "ποιότητα" κινδυνεύεις να μην πάρεις την παραγγελία σου, χωρίς να σε ενημερώσουν και χωρίς να το αφαιρέσουν από την απόδειξη...

Ξέρω έχω χαθεί για λίγο, για να μην πω πολύ. Ίσως γιατί με έπιασε η άνοιξη. Ίσως γιατί ενώ έπρεπε να ρίξω τους ρυθμούς, το έχω ρίξει στη δουλειά.
Μια ντουζίνα μέρες στην Αθήνα πασχαλιάτικα, αντί να με ηρεμήσουν, με απογοήτευσαν κι άλλο. Δεν είχα κουράγιο ούτε τους φίλους να πάρω τηλέφωνο - κι αυτούς που πήρα, οι περισσότεροι λέγανε "κοπιάστε από τα μέρη μας". Ρε παιδιά, με την κοιλιά τεντωμένη είμαι, να έχω τη ζουζούνα να χτυπιέται όλη τη μέρα, να κάνω τόσα χιλιόμετρα για να έρθω στα μέρη σας και πρέπει να έρθω εγώ στη γειτονιά σας;
Τελικά, ήπιαμε 2 καφέδες στη γειτονιά μας (τον ένα με συγγενείς...), πήγαμε σε ένα φιλικό σπίτι με άλλα 5 παιδιά κάτω των 10 ετών (όπου η δικιά μας έδωσε ρέστα...), και σε μια οικογενειακή μάζωξη. Α, πήγαμε βόλτα και στο πάρκο της Νέας Σμύρνης, που απέκτησε καταπληκτικό παιδότοπο. Θα το ξανασκεφτώ πάρα πολύ να ξανακατέβω - δεν είχα το κουράγιο να βγω από το σπίτι, αλλά πιστεύω πως εγώ είχα δικαιολογία, οι Αθηναίοι ποια είχανε;
Στην επιστροφή, με περίμενε η δουλειά που λέγαμε. Ενώ στην πρώτη εγκυμοσύνη ήμουν ήρεμη, αυτή τη φορά με έπιασε ένα τρομερό άγχος για τα πάντα - και μια κούραση άνευ προηγουμένου. Ο γιατρός διέταξε να πέσουν οι τόνοι και μου έδωσε άδεια - το αφεντικό σήμερα θα στείλει ταξί για να με πάρει να μετέχω σε σύσκεψη... Ο ύπνος έχει γίνει σπάνιο είδος, με πολλές διακοπές ενδιάμεσα, η υπομονή μου φαίνεται να στερεύει, οι αντοχές είναι εξαφανισμένες από καιρό - πήρα ήδη τσατσάρα να σπάω μέχρι να δω από κοντά το μπόμπιρα που με κλωτσάει ασταμάτητα...