Συνταξιοδοτητικό

Η πρόωρη συνταξιοδότηση ενδεχομένως να συντελεί και σε πρόωρο θάνατο

Είδατε λοιπόν που οι σοφοί κυβερνήτες μας φροντίζουν για την μακροημέρευσή μας;

Συννεφιασμένα γενέθλια...

Για το καλό της μέρας, νιώθω ότι πρέπει να σας κεράσω ένα γλυκάκι για τα γενέθλιά μου - όσο κι αν είναι απαγορευμένο για μένα αυτές τις μέρες!
Τι παράξενο συναίσθημα. Άλλες χρονιές περίμενα με χαρά αυτές τις μέρες, να γιορτάσω για άλλη μια φορά τα 22α γενέθλια, να κεράσω φίλους και συναδέλφους, να πάρω και τα γλυκάκια για το σπίτι (διπλά γενέθλια, μιας και τα γενέθλια του Τ. είναι στις 17.3).
Φέτος περάσανε σχεδόν απαρατήρητα. Με ραντεβού σε γιατρούς, με μαστορέματα στο σπίτι που δεν λένε να τελειώσουνε, με ένα σωρό άλλες σκοτούρες... Θα μπορέσουμε να ξαναχαρούμε τα γενέθλιά μας;
Η δεύτερη εγκυμοσύνη δεν θυμίζει την πρώτη σε αρκετά σημεία. Η υπέρταση, που την πρώτη φορά ήταν απολύτως ελεγχόμενη, χρειάστηκε να διπλασιάσουμε τις δόσεις για να ηρεμήσει λίγες μέρες, αλλά βλέπω ότι ξανακάνει νερά. Ο διαβήτης κύησης, που την πρώτη φορά με ταλαιπώρησε σχετικά επί δίμηνο αλλά σχετικά ελεγχόμενος κι αυτός, ξεκίνησε αυτή τη φορά στον τέταρτο μήνα - ή μάλλον από τότε που συνειδητόποιησα την εγκυμοσύνη - και αν και ανεβάζω τις δόσεις της ισνουλίνης καθημερινά, το σάχαρο ανεβάζει τις τιμές με ολοένα και αυξανόμενους ρυθμούς. Οι υπέρηχοι, που την πρώτη φορά ήταν στιγμή ευτυχίας που μοιραζόμασταν με τον Τ., τώρα γίνανε μοναχικές στιγμές ανάμεσα σε μένα και τον εκάστοτε γυναικολόγο (ακόμα τα παλεύω, έφτασα αισίως στον τρίτο, μακάρι να τρίτωσε και να παραμείνω...). Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, κάτι μυστήριες συσπάσεις κάνανε την εμφάνισή τους και ο γιατρός σύστησε μαγνήσιο, φυλλικό οξύ και τοκολυτικό...
Και σήμερα, ημέρα γενεθλίων, ήρθε η ώρα για την αμνιοκέντιση. Θυμάμαι πως την προηγούμενη φορά πήγαμε χωρίς άγχος, πιασμένοι χέρι-χέρι όπως σε όλη την εγκυμοσύνη, στο Μητέρα, και ο γιατρός που με εξέτασε προσπαθούσε σε όλη τη διάρκεια της εξέτασης να με κρατάει ήρεμη και ευδιάθετη. Αυτή τη φορά ο γυναικολόγος μου έκλεισε ραντεβού σε κάποιον στο κέντρο της Θεσ/νίκης, ο οποίος από το τηλεφωνο με ενημέρωσε πως η πιθανότητα αποβολής είναι 1:100 και πως όταν φτάσω στο ιατρείο, θα μου δώσει υλικό να διαβάσω... Συνάδελφος με ενημέρωσε, πως το υλικό είναι ακόμη πιο απογοητευτικό, και όταν εκείνη είχε κλείσει ραντεβού και πήγε μόνη της, έφυγε κλαίγοντας μετά την ανάγνωση. Επέστρεψε σε λίγες μέρες με τον άντρα της που την ηρέμησε, και πήγαν όλα καλά, αλλά θυμάται ακόμη την τρομάρα που είχε πάρει. Δεν είμαι σίγουρη ότι θέλω να περάσω τέτοια τρομάρα, ειδικά με τη μήτρα να κάνει συσπάσεις... Φυσικά, θα παρακαλάω να μη γίνει και καμιά διακοπή ρεύματος εκείνη την ώρα...
Από την άλλη σκέφτομαι συνέχεια, πως δεν μου δόθηκε αυτό το δώρο για να μην το απολαύσω!

Οι πρώτες λεξούλες...

Παρόλες τις γκρίνιες από γιαγιάδες και γνωστές, δεν πτοούμαι που η μικρή μου έφτασε 31μηνών και δεν μας χάρισε ακόμη τα πολύτιμα λογάκια της. Την είδα να περπατάει 17 μηνών - μέσα σε 2 μέρες να έχει ολοκληρώσει τη σταθερότητα που της έλειπε και να βαδίζει με σιγουριά και σταθερότητα. Οπότε κατανοώ ότι όταν αισθανθεί έτοιμη, θα πει ολόκληρες προτάσεις μονοκοπανιάς και τότε θα νοσταλγώ τις μέρες της ησυχίας...
Πριν τρεις βδομάδες στο σουπερμάρκετ με πήρε χεράκι-χεράκι να μου δείξει το σκύλο πάνω στις σκυλοτροφές και να μου πει ότι ήταν "γουβ". Η πρώτη λεξούλα της κόρης μου ήταν το ΓΟΥΒ! Συνέχισε να μου δείχνει όλα τα σκυλάκι ως "γουβ", ενώ έκανε διάκριση στις γάτες ως "γα". Από τότε όποτε βλέπει σκυλάκι στο δρόμο, σε βιβλίο, στην τηλεόραση, το δείχνει και λέει "γουβ"...
Η δεύτερη λεξούλα ειπώθηκε την προηγούμενη βδομάδα. "Κοίτα". Και να δείχνει με το δάκτυλο αυτό που θέλει να κοιτάξεις. "Κοίτα", "κοίτα", "κοίτα" να δείχνει ασταμάτητα και να μη σταματάει καθόλου... Μέχρι που πρόσθεσε το "κοίτα κει" και δείχνει τα μακρυνά με αυτή τη φρασούλα πια, ενώ για τα κοντινά συνεχίζει το "κοίτα"!
Σήμερα πρόσθεσε νέες λεξούλες στο λεξιλόγιο. "Μαμά", "μπαμπά", "κακά"... Προβλέπω ότι πολύ σύντομα οι μέρες της ησυχίας θα είναι πια παρελθόν...

Σκηνές καθημερινής παράνοιας...

Σκηνή πρώτη:
Κλήση με απόκρυψη (τι πρωτότυπο...), και για φόντο φασαρία από οδική κίνηση (τι στο καλό, από καρτοτηλέφωνο στη Σταδίου τηλεφωνούν;). Η κυρία στο άλλο άκρο της γραμμής προσπαθεί να είναι ευγενική, καθώς μου ανακοινώνει ότι επικοινωνεί από την ...bank για να με ενημερώσει για το νέο πρόγραμμα μεταφοράς οφειλών που έβγαλε η τράπεζα. Στο ίδιο πλαίσιο της ευγένειας της εξηγώ ότι δεν ενδιαφέρομαι. Και η απάντησή της : "Μα καλά, δεν έχετε οφειλές;"...

Σκηνή δεύτερη:
Η κοπελιά, καταφανώς κουρασμένη όπως βρίσκεται σκυμμένη πάνω στο τραπέζι του γραφείου, προσπαθεί να εξηγήσει στο τηλέφωνο στο Γιωργάκη ότι δυστυχώς η δουλειά και σήμερα απαιτεί λίγη υπερωρία, όμως δεν αντέχει άλλο την κλεισούρα. Θέλει να βγούνε και λίγο έξω, και προφανώς επειδή ο συνομιλητής της δεν ανταποκρίνεται, του κλείνει εκνευρισμένη το τηλέφωνο. Ωστόσο, σε λίγα λεπτά, το τηλέφωνο ξανακτυπά και η πρόσκληση είναι δεδομένη. Ο συνομιλητής της κανόνισε με "τα παιδιά" να βρεθούνε στο πιο ιν στέκι. Και ενώ περίμενε να ακούσει ευχαριστίες και συγχαρητήρια για το πρόγραμμα, η απάντηση της κοπελιάς έρχεται να τον προσγειώσει. "Ρε Γιώργο μου, φοράω ακριβώς τα ίδια ρούχα με προχθές, πώς θα εμφανιστώ στο μαγαζί;"...

Σκηνή τρίτη:
Το μωράκι είναι στην ηλικία που ξυπνάει κρυμμένα μητρικά ένστικτα. Η 20χρονη ξανθιά που το θαυμάζει, έχει ενθουσιαστεί. "Και πόσο είπαμε ότι είναι;" αναρωτιέται. 50 ημερών, της απαντάει η μάνα. "Α, καλέ, δεν έχει κλείσει ούτε μήνα..."

Ήρθε η άνοιξη!

Τα χελωνάκια ξύπνησαν! Πάει η χειμερία νάρκη, ήρθε επισήμως η άνοιξη. Δεν με τρομοκρατούν οι μετεωρολόγοι που μιλούν για βροχές και χιόνια - κι αυτά χρειαζούμενα είναι, αλλά τα πολλά τα κρύα είναι πίσω μας.
Το καινούριο μωράκι μεγαλώνει μέρα με την ημέρα - και πάλι μεταφράζω κάθε σφίξιμο στην περιοχή της κοιλιάς στην προσπάθεια επικοινωνίας του. Οι κακεντρεχείς μπορεί να είναι σίγουροι ότι είναι το έντερο που "ανταποκρίνεται", αλλά η μαμά ξέρει καλύτερα, έτσι δεν είναι;

Πού βρίσκεται η θερμοκοιτίδα;

Είπαμε, πέρασα πια το στάδιο της "ολίγον εγκύου", και με έχει πιάσει ένας μικρός πανικός μέχρι να εντοπίσω το κατάλληλο ιατρικό team - μια από τις ελλείψεις της μικρής πόλης. Έκανα τη σχετική έρευνα αγοράς, που βασικά έδειξε ότι στη Δράμα γεννάς ή στο κρατικό Νοσοκομείο ή στην πρόσφατα ριζικά ανακαινισμένη μαιευτική κλινική.
Το κρατικό Νοσοκομείο είναι καλά εξοπλισμένο, αλλά σε ξεγεννά όποιος βρεθεί σε βάρδια την ώρα που θα χρειαστεί - άρα, άντε να εξηγείς στον ειδικευόμενο όλο το ιστορικό και να ελπίζεις ότι θα σε προσέξει.
Η μαιευτική κλινική, όντως πρόσφατα ανακαινισμένη. Δεν ξέρω πώς ήταν πριν, τώρα έχει πλάσμα τηλεόραση σε κάθε σουίτα. Και επειδή το κόστος του δίκλινου και του μονόκλινου είναι 900 ευρώ και 1.100-1.200 αντίστοιχα, δεν το συζητούν καν, σου δείχνουν κατευθείαν τα μονόκλινα και τις σουίτες....
Το θέμα βέβαια είναι η τρομερή στενότης του χώρου. Στο δίκλινο, ας πούμε, χωράνε δυο κρεβάτια και μια καρέκλα καφενείου. Στα μονόκλινα, δίπλα στο κρεβάτι παίζει και ένας καναπές-κρεβάτι, έχει και ατομική τουαλέτα. Η στενότητα όμως γίνεται μεγαλύτερη, όταν αντικρύζεις τα κουνάκια σε κάθε δωμάτιο. "Ο θάλαμος των μωρών;" τολμώ να ρωτήσω. Και η απάντηση που φοβόμουν να ακούσω, δυστυχώς αντηχεί. Τα μωρά είναι στο θάλαμο με τη μαμά τους. Και αν χρειαστεί θερμοκοιτίδα, ψελίζω, σκεπτόμενη ότι την προηγούμενη φορά δεν την απέφυγα. Αμέσως, μου λένε, και με οδηγούν σε δωμάτιο με το κλασικό κρεβάτι της μαμάς, έναν μικρό καναπέ για το συνοδό και... τη θερμοκοιτίδα! "Οι μαμάδες θέλουν να βλέπουν τα μωρά τους, και έτσι δεν χρειάζεται να τρέχουν σε άλλο θάλαμο", μου εξηγούν, καθώς μάλλον έχω μείνει στήλη άλατος...
Ο καλός μου πιστεύει ότι υπερβάλλω, ότι για να το επιλέγουν τόσες στην πόλη, δεν είναι δύσκολο. Όσο κι αν προσπαθώ να του εξηγήσω ότι οι άλλες θα έχουν συνοδό επί 24ωρου βάσεως, μάλλον δεν τον πείθω. Όλο και κάποιος θα βρεθεί, υποστηρίζει - αλλά μάλλον έχω δίκιο... Στην Καβάλα έχει 2 κλινικές, και οι δύο με ξεχωριστούς θαλάμους μωρών. Θα πάω να συζητήσω με γιατρό από κει, να δω μήπως γλυτώσω τη Θεσσαλονίκη...

New kid in the blog...

Η διάθεσή μου έχει πέσει δραματικά. Η κούραση είναι αφάνταστη. Ξυπνάω το πρωί πιο κουρασμένη από τη στιγμή που ξαπλώνω. Το κέφι μου έχει πάει ταξίδι. Είμαι πρησμένη, διαρκώς με μια λιγούρα, και όταν το πρωί βάζω κάτι στο στόμα μου, αναγουλιάζω...

Διαρκώς λέω να πάω σε κάνα γιατρό να κοιταχτώ, αλλά τι να πρωτοκοιτάξεις για την κούραση; Τι να πω στο γιατρό; Γιατρέ μου, δεν έχω κέφι πια; Ούτε και για αυτό έχω κέφι...

Και ξαφνικά, ο καλός μου θέλει να πάει στο φαρμακείο. Πάρε μου και ένα τεστ εγκυμοσύνης, του λέω πεταχτά, και με κοιτάει με απορία. Να πω, κι εγώ ξαφνιάστηκα. Το έχω στο νου μου μέρες τώρα, αλλά είπαμε, δεν έχω κέφι ούτε δυο βήματα να κάνω. Στο κάτω κάτω, δεν είναι εξέταση αίματος, γίνεται γρήγορα και ξεμπερδεύεις αμέσως... Δηλαδή τι αμέσως, αμεσότατα...

Αμέσως μου ήρθε η δύναμη να πάρω το γιατρό. Τι πάει να πει "θετικό"; Πόσο θετικό; Ο γιατρός, καταπέλτης. 13 βδομάδων... Για αυτό και οι αναγούλες! Το καλό είναι, πως το πρώτο τρίμηνο πέρασε κιόλας - θυμάμαι στην πρώτη εγκυμοσύνη μου είχε φανεί ατέλειωτο! Δεν το έχω συνειδητοποίησει ακόμη - πού θα πάει, θα το χωνέψω!!!