Φιλιά σοκολατένια

Σας τα κερνάω για τη γιορτή μου!


250 γρ. μαύρη σοκολάτα
6 κ.σ. βούτυρο σε θερμοκρασία δωματίου
125 ml κρέμα γάλακτος
250 γρ. κακάο

Τρίβουμε τη σοκολάτα σε λεπτά τρίμματα.
Προσθέτουμε το βούτυρο και ανακατεύμε.
Σε μικρό κατσαρολάκι βράζουμε την κρέμα.
Ρίχνουμε την καυτή κρέμα στο δοχείο με τη σοκολάτα και το βούτυρο και ανακατεύουμε μέχρι να λιώσει τελείως η σοκολάτα.
Αφήνουμε το μείγμα 2 ώρες να κρυώσει σε θερμακρασία περιβάλλοντος.
Στρώνουμε αντικολλητικό χαρτί σε ταψάκι.
Γεμίζουμε την σακκούλα του κορνέ με το μείγμα και φτιάχνουμε στο χαρτί σοκολατένια φιλιά.
Βάζουμε το ταψάκι στο ψυγείο για 3 ώρες.
Ρίχνουμε ένα-ένα τα φιλιά στο κακάο και τα τυλίγουμε μ’ αυτό προσεκτικά.
Τα φιλιά τα διατηρούμε στο ψυγείο - για να είναι δροσερά - και να κερνάμε στο στόμα σε όσους αγαπάμε.

Άντρας με Α κεφαλαίο...

Το να περπατάς πεζός στην πόλη δεν είναι πάντα το ευκολότερο πράγμα. Ωστόσο, στην κεντρική πλατεία τα πράγματα δείχνουν ευκολότερα. Τα πεζοδρόμια είναι φαρδύτερα χωρίς τραπεζοκαθίσματα , υπάρχουν ράμπες και διαβάσεις και συνήθως οι οδηγοί παραχωρούν προτεραιότητα. Βρίσκομαι στη μέση της διάβασης, όταν το ΙΧ που είχε σταματήσει λίγο μετά τη διάβαση αποφάσισε να συνεχίσει την πορεία του. Από πίσω του, με αλάρμ ήδη ανοιχτά, ένα φορτηγό περίμενε να παραδώσει τα εμπορεύματά του στο γωνιακό τυροπιτάδικο. Με το που ξεκίνησε λοιπόν το ΙΧ, το φορτηγό τσούλησε μέχρι το τυροπιτάδικο, κολλώντας στο προηγούμενο σταθμευμένο αυτοκίνητο, κλείνοντας τη διάβαση, κλείνοντας το δρόμο μου, αγνοώντας την ύπαρξη μου, αδιαφορώντας για το ότι ήδη πλησίαζα στο τέλος της διάβασης, αφήνοντάς με κυριολεκτικά καταμεσής του δρόμου…
Ο οδηγός, αδιαφορώντας για όλα αυτά, άνοιξε την πόρτα για να ξεφορτώσει. Όταν λοιπόν τον ρώτησα από πού θα περνούσα, αφού πρώτα απόρησε που του απεύθυνα το λόγο, σύντομα βρήκε τον ειρμό των σκέψεών του και μου απάντησε πως «δεν φταίω εγώ κυρά μου που δεν κοιμήθηκες καλά το βράδυ, να το λύσει ο άντρας σου το πρόβλημα»…
Συγνώμη ευγενικέ μου κύριε. Δικό μου το ατόπημα. Στο δρόμο επιτρέπεται η κυκλοφορία μόνο σε ΑΝΤΡΕΣ (που φυσικά έχουν ικανοποιήσει τις γυναίκες τους). Αν χρειαστεί για κάποιο λόγο να κυκλοφορήσει γυναίκα στο δρόμο, μόνο με μπούρκα, με τα μάτια χαμηλωμένα και ποτέ μα ποτέ δεν απευθύνει το λόγο σε αγνώστους. Φυσικά και οι δρόμοι ανήκουν στους επαγγελματίες και όχι στους πεζούς. Τριτοκοσμική χώρα είμαστε, ας το πάρουμε επιτέλους απόφαση...

Συνέδριο στη Δράμα

Η Δράμα θα γνωρίσει επίσημες στιγμές από αύριο. 700 σύνεδροι και συνοδοί θα βρεθούν στην πόλη μας, για το συνέδριο της ΕΝΑΕ. Το συνέδριο θα πραγματοποιηθεί στο αμφιθέατρο του Διοικητηρίου (ναι, αυτό που "εγκαινίασε" μετά από χρόνια λειτουργίας ο πρωθυπουργός ξεκινώντας την προεκλογική του εκστρατεία).

Η Ν.Α. εξέδωσε δελτίο τύπου, που διένειμε στις τοπικές εφημερίδες, και μεταξύ των άλλων αναφέρει:
"Για λόγους διευκόλυνσης, οι χώροι πάρκινγκ της Ν.Α. Δράμας θα χρησιμοποιούνται αποκλειστικά για τις ανάγκες των Συνέδρων, από την Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου έως και το Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2007 και δε θα επιτρέπεται η χρήση για άλλους σκοπούς. Σας ενημερώνουμε επίσης ότι δε θα επιτρέπεται η στάθμευση οχημάτων επί της οδού Ηπείρου από το ύψος της Τράπεζας Πειραιώς ως την 1η Ιουλίου.
Το σύνολο των μετακινήσεων των Συνέδρων θα πραγματοποιείται με πολυτελή λεωφορεία, τα οποία είναι ευγενική χορηγία του Υπεραστικού ΚΤΕΛ Δράμας.
Ευχαριστούμε τους πολίτες του Νομού Δράμας καθώς και τους υπαλλήλους των Υπηρεσιών, για την κατανόηση και τη συμπαράσταση στο έργο της Ν. Α. Δράμας."

Δηλαδή, προκειμένου να δείξουμε στους συνέδρους-νομάρχες από όλη την Ελλάδα την ικανότητα της Δράμας να διοργανώνει συνέδρια, ζητάμε από τους κατοίκους του κέντρου καθώς και τους υπαλλήλους των Υπηρεσιών να μην παρκάρουν στο πάρκινκ της Ν.Α. (λες και μετά τα μπουκάλια στο κέντρο υπάρχουν πολλοί άλλοι χώροι διαθέσιμοι για πάρκινκ). Επίσης κλείνουμε τις Υπηρεσίες του Διοικητηρίου την Παρασκευή, προκειμένου να διεξαχθεί το Συνέδριο χωρίς πρόβλημα - για τους Συνέδρους φυσικά, γιατί τους Δραμινούς τους καταφέρνουμε...

Η απορία μου πάντως παραμένει. Μπορεί να χρησιμοποιηθούν πολυτελή λεωφορεία του ΚΤΕΛ, αλλά τα 700 άτομα που θα κοιμηθούν το βράδυ;
ΕΜΠΟΡΙΚΟ 73 κλίνες
ΕΣΠΕΡΙΑ 53 κλίνες
ΚΟΥΡΟΣ 141 κλίνες
ΜΑΡΙΑΝΝΑ 96 κλίνες
ΞΕΝΙΑ 88 κλίνες
ΤΑΣΚΟ 48 κλίνες

σύνολο 499 κλίνες στην πόλη της Δράμας

Ακόμη και αν δεν υπάρχει ούτε ένας άλλος επισκέπτης στην πόλη μας αυτές τις μέρες, εξακολουθούν να λείπουν 200 κρεβάτια...
Εντέλει, η Δράμα έχει την υποδομή για διοργάνωση συνεδρίων;

Νομότυπη η πρόσληψη...

«Η κα Μαγγίνα προσελήφθη στον ΟΤΕ, στη Διεύθυνση Εταιρικής Επικοινωνίας, με σύμβαση ορισμένου χρόνου, διάρκειας από 19.11.2007 έως 30.06.2008, δηλ. περίπου 7,5 μηνών. Οι αποδοχές της είναι αυτές που προβλέπονται στο μισθολόγιο του προσωπικού του ΟΤΕ για την εισαγωγική μισθολογική βαθμίδα εξειδικευμένου προσωπικού, δηλ. 996 ευρώ καθαρά το μήνα (1420 ευρώ μεικτά). Η κα Μαγγίνα έχει πτυχίο από το Τμήμα Μετάφρασης και Διερμηνείας του Πανεπιστημίου Marc Bloch του Στρασβούργου, δίπλωμα τρίγλωσσης μετάφρασης (ελληνικά, αγγλικά, γαλλικά) από το ίδιο Πανεπιστήμιο, μεταπτυχιακό τίτλο Msc in European Politics από το University College London (UCL, Birbeck College) με διπλωματική εργασία σχετικά με e-governance στις χώρες της Νοτιοανατολικής
Ευρώπης, καθώς και εργασιακή εμπειρία. Η πρόσληψη έγινε σύμφωνα με τις διατάξεις του ισχύοντος Εσωτερικού Κανονισμού Προσωπικού του ΟΤΕ». (Από την ανακοίνωση της ΟΤΕ).

Η μονάκριβη κόρη του υπουργού σπούδασε σε γαλλικό πανεπιστήμιο και συνέχισε μεταπτυχιακά και διδακτορικό σε αγγλικό πανεπιστήμιο. Χαμένα θα πάνε όλα τα έξοδα; Εξάλλου ο μισθός είναι κάτω από 1.000 ευρώ σύμφωνα με τον ευτυχή πατέρα (δηλαδή μόνο 996, και αυτά καθαρά, αν και οι δικοί μου εργοδότες συνηθίζουν να αποκαλούν το μισθό μου όχι απλώς με τη μικτή του μορφή, αλλά προσαυξημένο με όλες τις εργοδοτικές εισφορές...)

Το ότι δεν προκηρύχθηκε η θέση, ούτε υπήρξαν κι άλλα βιογραφικά, δεν αφορά παρά μόνο τους κακεντρεχείς. Στο κάτω κάτω, Εσωτερικός Κανονισμός Προσωπικού είναι αυτός, εταιρεία στο Χρηματιστήριο - άρα εκτός ΑΣΕΠ - είναι, τι θέλετε δηλαδή; Η κόρη του Υπουργού Απασχόλησης, να μείνει χωρίς απασχόληση; Ποιός το θέλει αυτό για το δικό του το παιδί; Να γίνει μια ακόμη χλιδάνεργη;

Σημ. Εντελώς συμπτωματικό είναι το γεγονός ότι, την ώρα που η σπουδαγμένη κόρη βρίσκει μεροκάματο, ο πατέρας της ανατρέπει όλα τα ασφαλιστικά και κοινωνικά δεδομένα των τελευταίων 60-70 χρόνων. Στο κάτω κάτω, αν όλα γίνονται νομότυπα, ποιός μπορεί να διαμαρτυρηθεί;...

Θεσσαλονίκη

Για να μην κατηγορώ μόνο τη Δράμα και το κυκλοφοριακό της, σήμερα ο δρόμος μου έφτασε μέχρι τη Νύφη του Θερμαϊκού.
Παρατήρηση πρώτη: Τα ηχητικά φανάρια έφτασαν ως εδώ. Μπορεί η Αθήνα να κρατάει τα πρωτεία, με τις κόρνες των δεύτερων και μετά αυτοκινήτων να χτυπούν σε χορωδία πριν ανάψει καλά καλά το πράσινο, ωστόσο άρχισαν και οι Θεσσαλονικείς να υπογραμμίζουν διακριτικά το πρασίνισμα του σηματοδότη.
Παρατήρηση δεύτερη: Σάββατο και βροχερή μέρα, και η κυκλοφοριακή κίνηση στο φόρτε της. Τα εμπορικά κέντρα πήχτρα στο αυτοκινητομάνι, κι όμως με λίγη υπομονή κάπου προβάλλει μια θέση στάθμευσης. Καφετέριες, σινεμά, καθαριστήρια, πολυκαταστήματα, κι όλα αυτά με ένα τεράστιο πάρκινκ. Ο κόσμος συρρέει μαζικά - και το χρήμα κυκλοφορεί.
Στο κέντρο αντίθετα, η κίνηση λιγοστή. Κάθε στενό και το μπουκάλι του, που προσφέρει μεν έξτρα τραπεζάκι στην καφετέρια του πεζοδρομίου, όμως οι πεζοί έχουν λιγοστέψει επικίνδυνα. Σκέπτομαι πως Σάββατο επίσης με βροχή πριν από δύο χρόνια η Αριστοτέλους ήταν πατείς-με-πατώ-σε, ενώ σήμερα τα μαγαζιά της περιοχής μένουν αβάσταχτα μόνα. Η αστυνομία παρούσα, να καταγράφει όσους παρκάρανε σε λάθος θέση στα μπουκάλια. Οπότε, όσοι μαγαζάτορες θέλουν να συνεχίσουν να βλέπουν πελάτες στο μαγαζάκι τους, ας σπεύσουνε στα μεγάλα εμπορικά κέντρα, είμαι σίγουρη ότι θα ανοίξουν κι άλλα.

Δράμα και αυτοκίνητο

Το έχω δηλώσει κατ'επανάληψη. Η Αθήνα ήταν, και γίνεται μέρα με τη μέρα πιο ανυπόφορη, κυρίως λόγω του κυκλοφοριακού της. Οι κατοικίες αυξάνονται με γοργούς ρυθμούς, ενώ οι διαθέσιμοι χώροι για πάρκινκ μειώνονται με γεωμετρική πρόοδο.

Η Δράμα είναι μια μικρή, ακόμη όμορφη πόλη, με πολύ παράξενο ρυμοτομικό σχέδιο. Τελικά, καταλήγει το κέντρο της να είναι μια άμορφη μάζα εμπορικών καταστημάτων, γραφείων, καφετεριών και διαμερισμάτων. Μέσα σε όλο τον αχταρμά, τουλάχιστον 10 οικοδομικά τετράγωνα θέσεις πάρκινκ έχουν δεσμευτεί για τα ταξί - μα καλά, πόσα δρομολόγια κάνουν τη μέρα, και αν όλοι αυτοί βγάζουν μεροκάματο, πώς είναι συνέχεια στις πιάτσες; Η ιδέα του δημάρχου να γεμίσει με "μπουκάλια" τη Δράμα, αφαιρεί κάθε μέρα θέσεις στάθμευσης σε καίρια σημεία. Φοβάμαι πως μέχρι να έρθει η δημοτική αστυνομία, δεν θα έχει μείνει χώρος για παρκάρισμα, νόμιμος ή μη. Ωστόσο, ως μαμά με καροτσάκι δεν ωφελήθηκα από το μεγάλωμα των πεζοδρομίων, καθώς την αύξηση την εισπράξανε μόνο οι καφετέριες που βγάλανε δυο σειρές επιπλέον τραπεζάκια.

Μήπως η Δράμα είναι μόνο για ταξιτζήδες και καφενόβιους;

έλληνες...

" Όσο πιο μακρυά είμαστε από την πατρίδα μας,τόσο περισσότερο τη σκεφτόμαστε και τόσο περισσότερο,την αγαπάμε.Όταν βρίσκομαι στην Ελλάδα βλέπω τις μικρότητες,τις ίντριγκες,τις ανοησίες,τις ανεπάρκειες των αρχηγών,τη μιζέρια του λαού.Όμως από μακρυά δεν βλέπουμε τόσο ευδιάκριτα την ασκήμια και έχουμε περισσότερη ελευθερία να πλάσουμε μια εικόνα της πατρίδας αντάξια ενός ολοκληρωτικού έρωτα.Να γιατί δουλεύω καλύτερα και αγαπώ καλύτερα την Ελλάδα όταν βρίσκομαι στο εξωτερικό.Μακρυά της καταφέρνω να συλλάβω καλύτερα την ουσία της και την αποστολή της στον κόσμο,και συνακόλουθα τη δική μου ταπεινή αποστολή.Κάτι ιδιαίτερο συμβαίνει στους Έλληνες που ζουν στο εξωτερικό.Γίνονται καλύτεροι.Έχουν την περηφάνεια της φυλής τους, νιώθουν ότι όντας Έλληνες έχουν την ευθύνη να είναι αντάξιοι των προγόνων τους."
Ν. Καζαντζάκης(Παρισι,6 Μαίου 1955)

Έχοντας ζήσει στο παρελθόν στο εξωτερικό, ένιωσα για πρώτη φορά ελληνίδα - και επιστρέφοντας, αναρωτήθηκα γιατί "όπου και να πάω, η Ελλάδα με πληγώνει". Τώρα, σε κάθε ταξίδι μου εκτός συνόρων η σύγκριση είναι δυσβάσταχτη, και οι μικρότητες και η μιζέρια του λαού μας με θυμώνει και με εξοργίζει.
Ωστόσο, η πρόταση-λύση που βρήκε ο καλός μου, να μαζέψουμε τα μπογαλάκια μας και να βρεθούμε για τα επόμενα χρόνια στο εξωτερικό, με προβλημάτισε πολύ.
Είμαι πολύ εξοργισμένη, πικραμένη, πληγωμένη με όλα αυτά που βλέπω δίπλα μου, και η πραγματικότητα της μικρής, κλειστής και μάλλον οπισθοδρομικής κοινωνίας της γενέθλιας πόλης (που μόλις πριν λίγο καιρό αποφασίσαμε να κατοικήσουμε) με έχει κουράσει πολύ. Και το χειρότερο είναι, πως πια δεν μπορώ να αντέξω ούτε λίγες ώρες στη βουή της Αθήνας ή ακόμη και της Θεσσαλονίκης (κι ας λάτρευα την Αθήνα που με ανέθρεψε από 6 χρονών). Είναι όμως η (εκ νέου) φυγή η ενδεδειγμένη λύση;