Νομότυπη η πρόσληψη...

«Η κα Μαγγίνα προσελήφθη στον ΟΤΕ, στη Διεύθυνση Εταιρικής Επικοινωνίας, με σύμβαση ορισμένου χρόνου, διάρκειας από 19.11.2007 έως 30.06.2008, δηλ. περίπου 7,5 μηνών. Οι αποδοχές της είναι αυτές που προβλέπονται στο μισθολόγιο του προσωπικού του ΟΤΕ για την εισαγωγική μισθολογική βαθμίδα εξειδικευμένου προσωπικού, δηλ. 996 ευρώ καθαρά το μήνα (1420 ευρώ μεικτά). Η κα Μαγγίνα έχει πτυχίο από το Τμήμα Μετάφρασης και Διερμηνείας του Πανεπιστημίου Marc Bloch του Στρασβούργου, δίπλωμα τρίγλωσσης μετάφρασης (ελληνικά, αγγλικά, γαλλικά) από το ίδιο Πανεπιστήμιο, μεταπτυχιακό τίτλο Msc in European Politics από το University College London (UCL, Birbeck College) με διπλωματική εργασία σχετικά με e-governance στις χώρες της Νοτιοανατολικής
Ευρώπης, καθώς και εργασιακή εμπειρία. Η πρόσληψη έγινε σύμφωνα με τις διατάξεις του ισχύοντος Εσωτερικού Κανονισμού Προσωπικού του ΟΤΕ». (Από την ανακοίνωση της ΟΤΕ).

Η μονάκριβη κόρη του υπουργού σπούδασε σε γαλλικό πανεπιστήμιο και συνέχισε μεταπτυχιακά και διδακτορικό σε αγγλικό πανεπιστήμιο. Χαμένα θα πάνε όλα τα έξοδα; Εξάλλου ο μισθός είναι κάτω από 1.000 ευρώ σύμφωνα με τον ευτυχή πατέρα (δηλαδή μόνο 996, και αυτά καθαρά, αν και οι δικοί μου εργοδότες συνηθίζουν να αποκαλούν το μισθό μου όχι απλώς με τη μικτή του μορφή, αλλά προσαυξημένο με όλες τις εργοδοτικές εισφορές...)

Το ότι δεν προκηρύχθηκε η θέση, ούτε υπήρξαν κι άλλα βιογραφικά, δεν αφορά παρά μόνο τους κακεντρεχείς. Στο κάτω κάτω, Εσωτερικός Κανονισμός Προσωπικού είναι αυτός, εταιρεία στο Χρηματιστήριο - άρα εκτός ΑΣΕΠ - είναι, τι θέλετε δηλαδή; Η κόρη του Υπουργού Απασχόλησης, να μείνει χωρίς απασχόληση; Ποιός το θέλει αυτό για το δικό του το παιδί; Να γίνει μια ακόμη χλιδάνεργη;

Σημ. Εντελώς συμπτωματικό είναι το γεγονός ότι, την ώρα που η σπουδαγμένη κόρη βρίσκει μεροκάματο, ο πατέρας της ανατρέπει όλα τα ασφαλιστικά και κοινωνικά δεδομένα των τελευταίων 60-70 χρόνων. Στο κάτω κάτω, αν όλα γίνονται νομότυπα, ποιός μπορεί να διαμαρτυρηθεί;...

Θεσσαλονίκη

Για να μην κατηγορώ μόνο τη Δράμα και το κυκλοφοριακό της, σήμερα ο δρόμος μου έφτασε μέχρι τη Νύφη του Θερμαϊκού.
Παρατήρηση πρώτη: Τα ηχητικά φανάρια έφτασαν ως εδώ. Μπορεί η Αθήνα να κρατάει τα πρωτεία, με τις κόρνες των δεύτερων και μετά αυτοκινήτων να χτυπούν σε χορωδία πριν ανάψει καλά καλά το πράσινο, ωστόσο άρχισαν και οι Θεσσαλονικείς να υπογραμμίζουν διακριτικά το πρασίνισμα του σηματοδότη.
Παρατήρηση δεύτερη: Σάββατο και βροχερή μέρα, και η κυκλοφοριακή κίνηση στο φόρτε της. Τα εμπορικά κέντρα πήχτρα στο αυτοκινητομάνι, κι όμως με λίγη υπομονή κάπου προβάλλει μια θέση στάθμευσης. Καφετέριες, σινεμά, καθαριστήρια, πολυκαταστήματα, κι όλα αυτά με ένα τεράστιο πάρκινκ. Ο κόσμος συρρέει μαζικά - και το χρήμα κυκλοφορεί.
Στο κέντρο αντίθετα, η κίνηση λιγοστή. Κάθε στενό και το μπουκάλι του, που προσφέρει μεν έξτρα τραπεζάκι στην καφετέρια του πεζοδρομίου, όμως οι πεζοί έχουν λιγοστέψει επικίνδυνα. Σκέπτομαι πως Σάββατο επίσης με βροχή πριν από δύο χρόνια η Αριστοτέλους ήταν πατείς-με-πατώ-σε, ενώ σήμερα τα μαγαζιά της περιοχής μένουν αβάσταχτα μόνα. Η αστυνομία παρούσα, να καταγράφει όσους παρκάρανε σε λάθος θέση στα μπουκάλια. Οπότε, όσοι μαγαζάτορες θέλουν να συνεχίσουν να βλέπουν πελάτες στο μαγαζάκι τους, ας σπεύσουνε στα μεγάλα εμπορικά κέντρα, είμαι σίγουρη ότι θα ανοίξουν κι άλλα.

Δράμα και αυτοκίνητο

Το έχω δηλώσει κατ'επανάληψη. Η Αθήνα ήταν, και γίνεται μέρα με τη μέρα πιο ανυπόφορη, κυρίως λόγω του κυκλοφοριακού της. Οι κατοικίες αυξάνονται με γοργούς ρυθμούς, ενώ οι διαθέσιμοι χώροι για πάρκινκ μειώνονται με γεωμετρική πρόοδο.

Η Δράμα είναι μια μικρή, ακόμη όμορφη πόλη, με πολύ παράξενο ρυμοτομικό σχέδιο. Τελικά, καταλήγει το κέντρο της να είναι μια άμορφη μάζα εμπορικών καταστημάτων, γραφείων, καφετεριών και διαμερισμάτων. Μέσα σε όλο τον αχταρμά, τουλάχιστον 10 οικοδομικά τετράγωνα θέσεις πάρκινκ έχουν δεσμευτεί για τα ταξί - μα καλά, πόσα δρομολόγια κάνουν τη μέρα, και αν όλοι αυτοί βγάζουν μεροκάματο, πώς είναι συνέχεια στις πιάτσες; Η ιδέα του δημάρχου να γεμίσει με "μπουκάλια" τη Δράμα, αφαιρεί κάθε μέρα θέσεις στάθμευσης σε καίρια σημεία. Φοβάμαι πως μέχρι να έρθει η δημοτική αστυνομία, δεν θα έχει μείνει χώρος για παρκάρισμα, νόμιμος ή μη. Ωστόσο, ως μαμά με καροτσάκι δεν ωφελήθηκα από το μεγάλωμα των πεζοδρομίων, καθώς την αύξηση την εισπράξανε μόνο οι καφετέριες που βγάλανε δυο σειρές επιπλέον τραπεζάκια.

Μήπως η Δράμα είναι μόνο για ταξιτζήδες και καφενόβιους;

έλληνες...

" Όσο πιο μακρυά είμαστε από την πατρίδα μας,τόσο περισσότερο τη σκεφτόμαστε και τόσο περισσότερο,την αγαπάμε.Όταν βρίσκομαι στην Ελλάδα βλέπω τις μικρότητες,τις ίντριγκες,τις ανοησίες,τις ανεπάρκειες των αρχηγών,τη μιζέρια του λαού.Όμως από μακρυά δεν βλέπουμε τόσο ευδιάκριτα την ασκήμια και έχουμε περισσότερη ελευθερία να πλάσουμε μια εικόνα της πατρίδας αντάξια ενός ολοκληρωτικού έρωτα.Να γιατί δουλεύω καλύτερα και αγαπώ καλύτερα την Ελλάδα όταν βρίσκομαι στο εξωτερικό.Μακρυά της καταφέρνω να συλλάβω καλύτερα την ουσία της και την αποστολή της στον κόσμο,και συνακόλουθα τη δική μου ταπεινή αποστολή.Κάτι ιδιαίτερο συμβαίνει στους Έλληνες που ζουν στο εξωτερικό.Γίνονται καλύτεροι.Έχουν την περηφάνεια της φυλής τους, νιώθουν ότι όντας Έλληνες έχουν την ευθύνη να είναι αντάξιοι των προγόνων τους."
Ν. Καζαντζάκης(Παρισι,6 Μαίου 1955)

Έχοντας ζήσει στο παρελθόν στο εξωτερικό, ένιωσα για πρώτη φορά ελληνίδα - και επιστρέφοντας, αναρωτήθηκα γιατί "όπου και να πάω, η Ελλάδα με πληγώνει". Τώρα, σε κάθε ταξίδι μου εκτός συνόρων η σύγκριση είναι δυσβάσταχτη, και οι μικρότητες και η μιζέρια του λαού μας με θυμώνει και με εξοργίζει.
Ωστόσο, η πρόταση-λύση που βρήκε ο καλός μου, να μαζέψουμε τα μπογαλάκια μας και να βρεθούμε για τα επόμενα χρόνια στο εξωτερικό, με προβλημάτισε πολύ.
Είμαι πολύ εξοργισμένη, πικραμένη, πληγωμένη με όλα αυτά που βλέπω δίπλα μου, και η πραγματικότητα της μικρής, κλειστής και μάλλον οπισθοδρομικής κοινωνίας της γενέθλιας πόλης (που μόλις πριν λίγο καιρό αποφασίσαμε να κατοικήσουμε) με έχει κουράσει πολύ. Και το χειρότερο είναι, πως πια δεν μπορώ να αντέξω ούτε λίγες ώρες στη βουή της Αθήνας ή ακόμη και της Θεσσαλονίκης (κι ας λάτρευα την Αθήνα που με ανέθρεψε από 6 χρονών). Είναι όμως η (εκ νέου) φυγή η ενδεδειγμένη λύση;

Δράμα και οδικός αποκλεισμός

Προσπαθώ κατά καιρούς να βάζω τα τοπικά κανάλια, να ενημερωθώ για τα προβλήματα του τόπου μου και τις απόψεις των τοπικών παραγόντων. Δεν μου βγαίνει ρε παιδιά. Δεν μπορώ να παρακολουθήσω μια συζήτηση πάνω από ελάχιστα λεπτά. Με κουράζει, με προβληματίζει η μιζέρια, πνίγομαι από αγανάκτιση, εκνευρίζομαι με το επίπεδο της σκέψης και αναρωτιέμαι πώς βρέθηκα εδώ...
Η σημερινή μου αγανάκτηση οφείλεται σε μια ατάκα δημοσιογράφων, που όμως όπως και οι υπόλοιπες μιζέριες επαναλαμβάνεται από τα χείλη παραγόντων και είδικών : Δεν περνάει η Εγνατία από την πόλη μας, για αυτό και οι διερχόμενοι από κει δεν κάνουν εύκολα παράκαμψη στα μέρη μας. Για αυτό δεν έχουμε ανάπτυξη, επενδύσεις, τουρισμό κ.ο.κ.

Έκλεισα την τηλεόραση, σκεπτόμενη το Βόλο, που η σύνδεσή του με την ΠΑΘΕ μέσω Παλαιοφαρσάλων είναι υποτυπώδης (αν και η νεότερη πρόσβαση από Βελεστίνο είναι λίγο καλύτερη), όμως και ανάπτυξη έχει, και η τουριστική ανάπτυξη στο Πήλιο καλά κρατεί. Προσωπικά έκανα αρκετές φορές την παράκαμψη για ένα τσιπουράκι, αλλά και καλοκαιρινό και χειμερινό τουρισμό.
Αλλά και τα Καλάβρυτα δεν έχουν καλή οδική σύνδεση με την ΠΑΘΕ, αν μπορεί κανείς να πει "Εθνική" την Αθηνών-Πατρών. Ωστόσο, είναι από τα μεγαλύτερα κέντρα χειμερινού τουρισμού.
Το πιο επώνυμο χειμερινό κέντρο είναι φυσικά η Αράχωβα, με οδική πρόσβαση επαρχιακού δρόμου.

Είναι όμορφος, ευλογημένος τόπος τούτος ο νομός. Με φυσικά κάλλη, με βουνά γεμάτα πολύτιμα μάρμαρα, κάμπους εύφορους και πλούσιο υδάτινο ορίζοντα. Και όμως η μιζέρια είναι ολόγυρα απλωμένη - και δύσκολα ξεριζώνεται...

236.000

Μια απλή αναζήτηση στο google με τις λέξεις "Πανεπιστήμιο Δράμα" φτάνει στον ευτυχή αριθμό των 236.000 σελίδων.
Η αντίστοιχη αναζήτηση "Πανεπιστήμιο Κομοτηνή" δίνει μόλις 146.000 σελίδες.
Το θέμα για μένα την αδαή, είναι μα καλά, δεν κουράζονται να αναμασούν τα ίδια και τα ίδια; Θα γίνει πανεπιστήμιο. Δεν θα γίνει. Ο τάδε είπε ότι θα γίνει. Ο δείνα είπε να μη γίνει. Ο άλλος είπε ότι μπορεί να γίνει.
Εντέλει, τι σημαίνει πανεπιστήμιο; Παν + επιστήμη, δηλαδή όλες οι επιστήμες. Μια σχολή με ένα-δυο τμήματα δεν μπορεί να θεωρηθεί "πανεπιστήμιο" - στην καλύτερη περίπτωση, μπορεί να θεωρηθεί σχολή τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, που παρέχει κάποιας μορφής κατάρτιση και εξιδείκευση. Δεν έχει όμως ούτε τον εξοπλισμό, ούτε τις υποδομές για να θεωρηθεί "πανεπιστημιακή". Εδώ κάναμε (και σωστά) πολυδύναμα αστυνομικά τμήματα, μιλάμε για μεγαλύτερους δήμους, λιγότερες νομαρχίες και περιφέρειες και κάποιοι ακόμη οραματίζονται πόλη και πανεπιστήμιο, χωριό και ΤΕΙ;

οικογενειακή ευθύνη...

"Θέλω επίσης να σημειώσω ότι δεν υπάρχει πολιτικά μια διάσταση οικογενειακής και συλλογικής ευθύνης για το κόμμα μας. Θέλω να πω όμως ότι ίσως είναι πιο δύσκολο να είσαι πατέρας από το να είσαι ηγέτης ή ηγετικό στέλεχος ενός κόμματος."



"Πανηγυρίζω σήμερα", μου είπε η γερμανίδα φίλη μου. "Ο γιος μου ενηλικιώνεται σήμερα, οπότε δεν θα είμαι πια υπεύθυνη για τις πράξεις του". Την κοίταξα παραξενεμένη, όμως δεν υπήρχε ίχνος χιούμορ στη φωνή της. "Δεν θα κυνηγάνε εμένα αν κάνει κάτι με το μηχανάκι του, ούτε αν κλέψει κάτι από το σουπερμάρκετ", συνέχισε, απόλυτα πεπεισμένη ότι το καθήκον της ως γονιός είχε πετύχει απόλυτα : Είχε αποδώσει στην κοινωνία έναν ολοκληρωμένο και ανεξάρτητο ενήλικα.

Η Βαυαρία είναι όμως πολύ μακρυά μας. Εδώ είναι Βαλκάνια. Τα παιδιά μας δεν ανεξαρτοποιούνται πριν να ολοκληρώσουν τις σπουδές, βρούνε μια σωστή δουλειά και περάσει αρκετό διάστημα προτού να καταφέρουν να σταθούν στα πόδια τους (εκτός αν στα 19 τους παίξουν στο Χρηματιστήριο και φτιάξουν ολόκληρη περιουσία...)

Η ενασχόληση με τα κοινά είναι δύσκολη υπόθεση. Εκτός από δικαιώματα και προβολή, έχει και υποχρεώσεις. Η γυναίκα του Καίσαρα δεν πρέπει μόνο να είναι τίμια, πρέπει και να δείχνει τίμια. Το ίδιο ισχύει και για τα παιδιά, τους κουμπάρους, τους συνεργάτες και όλο τον περίγυρο. Όταν ο περίγυρος μπερδευτεί με περίεργες υποθέσεις, σκόπιμο είναι ο εμπλεκόμενος να απομακρύνεται από το παρασκήνιο, για να μην υπάρξει και η παραμικρή σκιά μέχρι να ξεκαθαρίσει η κατάσταση. Και κυρίως, να ξεκαθαρίζει η κατάσταση και να μην κουκουλώνεται κάτω από την "προστασία των προσωπικών δεδομένων".

Στη συγκεκριμένη περίπτωση μάλιστα, το νεαρό βλαστάρι προ τριετίας είχε συλληφθεί και καταδικαστεί επειδή σε έλεγχο που του είχε γίνει βρέθηκαν στην κατοχή του βόμβες μολότοφ (του είχε επιβληθεί ποινή φυλάκισης με αναστολή), άρα δεν δικαιλογείται άγνοια της υπόθεσης.

Κανείς δεν αμφισβητεί ότι το καθήκον του γονιού είναι πιο δύσκολο από άλλα καθήκοντα. Το κυριότερο καθήκον του γονιού όμως, εκτός από το να προσπαθήσει να του εμφυσήσει τις αρχές στις οποίες και ο ίδιος πιστεύει, είναι και να παραμείνει στο πλευρό του παιδιού του ακόμη και αν διαφωνεί με κάποιες από τις επιλογές του. Και αυτό δεν γίνεται διαχωρίζοντας την ευθύνη σε ατομική, οικογενειακή, συλλογική, πολιτική κλπ. Γίνεται με το σταματήσει ο γονιός τη υποκρισία και να δει το πρόβλημα κατάματα.