Αφορμή για αυτό το σημείωμα, στάθηκε μια παρατήρηση της Avra στο προηγούμενό της ποστ,
σχετικά με τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών και τις ευθύνες των γονιών. Γράφει λοιπόν μεταξύ των άλλων, ότι "Κάποτε υπήρχε έστω η μητέρα στο σπίτι....τώρα τι ? Πόσο με τρομάζει αυτό!".
Ο άνθρωπος του 21ου αιώνα τρομάζει εύκολα. Είναι γεμάτος ενοχές. Ενοχές για το περιβάλλον, την παγκόσμια οικονομία, τους πολέμους, τον τρίτο κόσμο, τον υπερπληθυσμό, την υπογεννητικότητα... Ενοχές, ενοχές, ενοχές...
Μια ακόμη ενοχή που μας έχουνε φορτώσει είναι και η ενοχή ότι είμαστε ανεπαρκείς. Η γυναίκα-σύζυγος-μητέρα-νοικοκυρά-εργαζόμενη οφείλει να νιώθει ενοχές για την μη σωστή διαπαιδαγώγηση των τέκνων της...
Ποιά εποχή αλήθεια υπήρχε αυτή η μητέρα στο σπίτι; Σε ποιές κοινωνίες; Γιατί στις αγροτικές, όπως ήταν και η Ελλάδα πριν μερικές δεκαετίες, οι γυναίκες συνεισφέρανε πολύ στα χωράφια - ακόμη και στις μέρες μας, θα συναντήσεις πολλές από αυτές να δουλεύουνε στα χωράφια, ενώ οι άντρες παίζουν πλακωτό στα καφενεία... Στη βιομηχανική επανάσταση, δουλεύανε άντρες, γυναίκες και παιδιά στις φάμπρικες με το ατέλειωτο ωράριο (βλέπε Κίνα σήμερα).
Μας έχουνε παραμυθιάσει ότι η "σωστή γυναίκα" πρέπει να είναι πάντα διαθέσιμη στο σπίτι, να διαβάζει τα μαθήματα του παιδιού, να στρεσσάρεται στις εξετάσεις του, να το προφυλάσσει από όλους τους κινδύνους. Ο "σωστός πατέρας" από την άλλη, οφείλει να είναι "κουβαλητής", να βγάζει τόσα όσα χρειάζονται για τα ιδιαίτερα, τα πλεηστεϊσον, τις καφετέριες και λοιπά έξοδα για το τέκνο του.
Δεν θα συμφωνήσω. Ο ρόλος του γονιού είναι να δώσει τα σωστά εφόδια στο παιδί. Να δίνει το παράδειγμα. Να δίνει μαθήματα ζωής. Ανάλογα με την κοινωνία στην οποία υπάγεται και στην εποχή που ανήκει. Γιατί το παιδί διαπαιδαγωγείται για να ζήσει σε αυτή την κοινωνία - ή μάλλον στην αυριανή. Δεν μπορούμε να έχουμε τα ίδια πρότυπα με αυτά που είχε η προηγούμενη ή του προπερασμένου αιώνα. Αλλά είμαι σίγουρη, ότι και οι προηγούμενες γενιές είχανε αντίστοιχα προβλήματα να αντιμετωπίσουν...
