Ζωή σαν παραμύθι...

Επιστρέψαμε στο σπιτάκι μας, μετά από 2.600 χλμ οδικώς και 45 ώρες στο καράβι. Εμπειρίες πολλές, από το διπλό γλέντι στην Αθήνα, μέχρι τις βόλτες με τα βαπορέτα στη Βενετία, την κρουαζιέρα στο ποτάμι του Σάλτσμπουργκ, τις Άλπεις στα 1863 μέτρα και το γραφικό χωριουδάκι στον Ιταλικό Βορρά με τα αμπέλια και τα εργοστάσια να συμβιώνουν αρμονικά(;)
Να αδειάσω λίγο τις βαλίτσες μου, και υπόσχομαι πλούσιο φωτογραφικό υλικό και ταξιδιωτικές εμπειρίες...

Μια σύγχρονη ιστορία αγάπης...

Είναι μια πολύ τρυφερή ερωτική ιστορία, που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες στο ελληνικό διαδίκτυο. Το ότι δεν μπόρεσα να τη διασταυρώσω, δεν αφαιρεί κάτι από τη γοητεία της.

Ένας άντρας, από την Μεγάλη Βρετανία, συνάντησε και παντρεύτηκε μια 22-χρονη κοπέλα όταν ονειρεύτηκε τον αριθμό του τηλεφώνου της και της έστειλε μήνυμα! Ο David Brown ξύπνησε ένα πρωί και θυμόνταν ένα αριθμό τηλεφώνου που είχε δει στο όνειρο του.
Ο 24-χρονος αποφάσισε να επικοινωνήσει και έτσι έστειλε ένα μήνυμα που έλεγε: «Μήπως συναντηθήκαμε χτες βράδυ;» Η Michelle Kitson που έλαβε το μήνυμα στην αρχή προβληματίστηκε αλλά αποφάσισε να απαντήσει!
Οι δυο νέοι άρχισαν να ανταλλάσσουν μηνύματα λίγο αργότερα συναντήθηκαν και τελικά ερωτεύτηκαν! «Ήταν πραγματικά παράξενο αλλά ήμουν σαν εθισμένη. Οι γονείς μου έλεγαν ότι μπορεί να είναι και εγκληματίας αλλά εγώ ήξερα πως ήταν κάποιος ιδιαίτερος,» είπε η Michelle Kitson.

Το αττικό κράτος και η σούπα των τρωκτικών

Το παιδί του λαού έγινε μαχητής υπουργός τον οποίο όμως κυνηγά το αττικό κράτος, ενώ είναι στόχος άδικων επιθέσεων γιατί «χαλά τη σούπα των τρωκτικών». Για να πνίξει τους καημούς του, αναγκάστηκε να γλεντάει μέχρι πρωίας ακόμη και στα μπουζούκια με το Βασίλη Καρρά, με τη συντροφιά του νομάρχη.
Οι τοπικοί φορείς όμως δεν τον αφήνουν μόνο του στις δύσκολες ώρες που περνάει.
Με επιστολή τους τρεις δήμαρχοι και ένας κοινοτάρχης προτρέπουν τους εκπροσώπους των Αρχών και των φορέων του νομού να σταθούν στο πλευρό του υπουργού.
«Ο κ. υπουργός, όπως και κάθε διακομματικά καταξιωμένος από το έργο του υπουργός (στη συνείδηση των πολιτών όχι μόνο του νομού του αλλά και όλης της ελληνικής περιφέρειας), θεωρούμε ότι γνωρίζει να αναλαμβάνει με θάρρος και ευθύτητα τις ευθύνες, όταν και εκεί που υπάρχουν όμως. Θεωρούμε ότι επειδή η δράση δημιουργεί αντίδραση, είναι πασιφανές πού στοχεύει μια τελική επίθεση συγκεκριμένων κύκλων των ΜΜΕ. Οι κατηγορίες εναντίον του οφείλονται στον ελλειμματικό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται η περιφέρεια από το αττικό κράτος. Πίσω από όλα αυτά φταίνε τα «λόμπι» των Αθηνών και όσα γίνονται τελικά ζημιώνουν τις ίδιες τις τοπικές κοινωνίες μας».
Από κοντά και οι παράγοντες της ποδοσφαιρικής ομάδας, που με ανακοίνωση «καταδικάζουν απερίφραστα τις ανοίκειες επιθέσεις κατά του υπουργού, εκφράζοντας τη βεβαιότητα ότι θα οδηγηθούν όπως και παλαιότερα σε παταγώδη αποτυχία. Οι ιδιότητες του υπουργού φαίνεται πως ενοχλούν κάποιους κύκλους του πολιτικού (και όχι μόνο) κατεστημένου, ως μη εξυπηρετικές των συμφερόντων τους».
Στα βροχή μηνύματα στήριξης από τα φιλικά σ' αυτόν ΜΜΕ, που προτρέπουν τον κόσμο του νομού «να αντιδράσει πριν είναι αργά». Επιστρατεύτηκαν ακόμη και το σωματείο ατόμων με αναπηρία, το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο κ.ά. ώστε να εκδώσουν παρόμοιες ανακοινώσεις...


Μάλλον η επί μακρόν παραμονή μου στο Κράτος των Αθηνών με οδηγεί στο να φρικάρω όταν πληροφορούμαι τέτοιες συμπεριφορές. Όμως οι τοπικές κοινωνίες βρίσκουν πάντα τον τρόπο τους να αντιδρούν και να κατηγορούν για όλα τα στραβά το Αθηνοκεντρικό Κράτος. Είναι τόσο βαθιά ριζωμένος ο επαρχιωτισμός μας;

Ο όμφαλος της γης και ο Διαγόρας

Κάτθανε, Διαγόρα, κάτθανε Διαγόρα, ουκ ες Όλυμπον αναβήση...
Ο μεγαλύτερος πυγμάχος όλων των εποχών, ο πιο ωραίος, δυνατός και ανίκητος ολυμπιονίκης της Γης. Δεν νικήθηκε ποτέ, κέρδιζε σε όλες τις Ολυμπιάδες. Και όταν αγωνίστηκαν οι δυο του γιοι και έγιναν κι αυτοί ολυμπιονίκες, βγάλανε τους κότινους από το κεφάλι τους και τους φόρεσαν στον υπέργηρο ασπρομάλλη πατέρα τους, τον σήκωσαν στους ώμους τους και τον περιφέρανε στο στάδιο της Ολυμπίας, για να του αφιερώσουν τις νίκες τους. Ο κόσμος τον αποθέωνε, και τον ζητωκραύγαζε "τώρα είναι η ώρα να πεθάνεις, δεν θα ανέβεις και στον Όλυμπο"...
Αν δεν ανέβηκε όμως ο ανίκητος Διαγόρας στον Όλυμπο, ανέβηκαν οι ήρωες της Εθνικής μας μετά την Πορτογαλία. Η περήφανη Ελλάδα γκρέμισε τα τείχη της και υποδέχτηκε με τιμές ηρώων τους παιχταράδες Θεούς που μας δόξασαν στα πέρατα της Ευρώπης. Τους 12 νέους θεούς του (ποδοσφαιρικού) Ολύμπου, τον Ρεχάγκελ και τους 11 λεβέντες του. Το γράψανε όλες οι εφηρίδες, το είπαν όλα τα χείλη στην Ελλάδα, το χορέψαμε όλοι στις γειτονιές και στις πλατείες με ξέφρενους πανηγυρισμούς.
Όμως, κανείς δεν φώναξε το "κάτθανε". Όλοι μίλησαν για νέα εποχή, για τις νίκες που θα έρθουνε, για τα επόμενα πρωταθλήματα.
Και το αύριο ήρθε. Όχι όμως και οι αδιάκοπες νίκες. Οι παιχταράδες στην ήττα γίνανε "ΚΑΠΗ". Αχ, Αντρέα, που στους εκπροσώπους της τρίτης ηλικίας έβλεπες τα "περήφανα γηρατεία". Τώρα τα άτομα που θεωρούνται από κάποιους μεγαλύτερα σε ηλικία από όσο είχανε αυτοί υπόψη τους, θεωρούνται αντιπαραγωγικά και πρέπει να βγουν από την ενεργό δράση το συντομότερο. (Άσχετο, το γεγονός ότι αυτή η άποψη ακούστηκε από υπουργό της Κυβέρνησης αρμόδιο για την απασχόληση και τα συνταξιοδοτικά, σημαίνει μήπως ότι σκέφτονται να μειώσουν τα όρια συνταξιοδότησης;) Η αναμενόμενη ήττα, αφού ο αντίπαλος ήταν σαφώς καλύτερος, έγινε "Εθνική πίκρα". Ο ήρωας Όθωνας που πριν δυο χρόνια πολλοί ζητούσαν να ελληνοποιήσουμε μετά την μεγάλη προσφορά στου στην Πατρίδα, έγινε ο Γερμαναράς που μόνο κακό κάνει στον τόπο.
Και το μόνο που παραμένει, είναι η πεποίθηση πως Ελλάδα είναι ο Ομφαλός της Γης.

Συνδικάτο εγκλήματος

Όσο στην περιοχή κυριαρχούσε ο αρχινονός, πρώην αρχιπυγμάχος, όλα κυλούσαν ρολόι. Το πρόβλημα ξεκίνησε όταν ένα από τα πρωτοπαλίκαρά του, ο "Κουβανός", πρώην πυγμάχος, αποφάσισε να αυτονομηθεί και μαζί με άλλους συγκρότησε δεύτερη συμμαρία. Για να επιβεβαιώσει την κυριαρχία του, νοίκιασε διαμέρισμα στο κέντρο, κοντά στη χαρτοπαικτική λέσχη που εργαζόταν ο αρχινονός, παρακολουθούσε κάθε του κίνηση, ώσπου κάποιο μεσημέρι μεταμφιεσμένος τον σκότωσε. Μετά, επέστρεψε στο διαμέρισμα, έβγαλε την περούκα και την υπόλοιπη μεταμφίεσή του και - όπως δηλώνουν αυτόπτες μάρτυρες - επέστρεψε στον τόπο του εγκλήματος «γεμάτος αγωνία για την ταυτότητα του δολοφόνου».
Στη συνέχεια τα μέλη των συμμοριών φρόντιζαν ώστε κάθε μήνα «χέρι με χέρι» 1000 ευρώ να φθάνουν στη χήρα του μακαρίτη πια αρχινονού και άλλα τόσα στη μάνα του.
Η δολοφονία ήταν η αρχή για να «σπάσουν» στα τέσσερα οι δύο συμμορίες των νονών. Τα καταστήματα χωρίστηκαν σε ισάριθμες ζώνες και οι ταρίφες ορίστηκαν από 600 έως 2.000 ευρώ τον μήνα. Τα μέλη μιας από τις συμμορίες μάλιστα είχαν συστήσει εταιρεία security και απαιτούσαν από τους καταστηματάρχες να προσλαμβάνουν «δικούς τους» ως πορτιέρηδες. Ελάχιστοι καταστηματάρχες δεν είχαν υποκύψει στους εκβιασμούς, ενώ όσοι αρνήθηκαν αρχικά να πληρώσουν είδαν τα αυτοκίνητά τους καμένα, έπεσαν θύματα ξυλοδαρμού ή τα μέλη των συμμοριών έριχναν αέρια μέσα στα καταστήματά τους, διώχνοντας έτσι τους πελάτες.
Παράλληλα, ξέσπασε ένας ανελέητος πόλεμος για το ποια ομάδα θα είχε το «πάνω χέρι», με απανωτά επεισόδια: συμπλοκές, ανταλλαγές πυροβολισμών, απόπειρες δολοφονιών, τα οποία η Αστυνομία προσπαθούσε να συνδέσει, χωρίς όμως να έχει στοιχεία, παρά μόνον ενδείξεις.
Όμως ένα από τα μέλη των συμμοριών που στη διάρκεια αυτού του «πολέμου» φοβήθηκε για τη ζωή του ζήτησε τελικά προστασία από την Αστυνομία. Μίλησε για τη δολοφονία και έδωσε έναν σαφή «χάρτη» για το συνδικάτο του εγκλήματος. Η Αστυνομία από εκείνη τη στιγμή επιχείρησε να βρει τον «αδύναμο κρίκο» για να σπάσει τη σιωπή των κακοποιών, πράγμα που έγινε όταν ένα ακόμη μέλος επιβεβαίωσε τη μαρτυρία του πρώτου. Και οι δύο πλέον εντάσσονται σε πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων.
Όχι, δεν πρόκειται για κινηματογραφική ταινία με θέμα το Σικάγο στην εποχή της ποταπαγόρευσης. Είναι η εφιαλτική πραγματικότητα στην Ελλάδα του σήμερα, με πρωταγωνιστές, θύτες και θύματα, ανθρώπους της διπλανής μας πόρτας...

Υπάρχει θεός;

Αφορμή για το παρακάτω ποστ μου έδωσε η αγαπητή φίλη maria_pin, η οποία αντιδρώντας στις "αποκαλύψεις" των νεοελληνικών μύθων, το προχωράει αρκετά παραπέρα, και φοβάται αμφισβήτηση της συνέχειας του γένους μας, της ελληνικότητας των Βυζαντινών αλλά ακόμη και την ύπαρξη του θεού...
Δυστυχώς, ενώ έχουμε καταχτήσει πολλά σε σχέση με τους περασμένους αιώνες, συνεχίζουμε να πιστεύουμε πως υπάρχουν μόνο δύο κοσμοθεωρίες: η λάθος και η δικιά μας.
Όλοι οι λαοί της υφηλίου είναι πεπεισμένοι, πως ο θεός υπάρχει, και είναι ο δικός τους. Λυπούνται βαθύτατα που οι υπόλοιποι δεν καταλαβαίνουν την αλήθεια, και κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να πείσουν τους άπιστους πως η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράμα. Καθολικοί, ορθόδοξοι, εβραίοι, σουνίτες, σηίτες, βουδιστές, κόπτες - όλοι έχουν βρει το δρόμο για τη σωτηρία. Ναι, για όλους υπάρχει θεός (Αγία Τριάδα, Αλλάχ, Βούδας, Δίας ή όπως αλλιώς τον αποκαλεί ο καθένας).
Αλήθεια, ποιός είναι ο λόγος που συντηρείται τόσο ο φανατισμός και η μισαλλαδοξία ανάμεσα στις διάφορες θρησκείες-κοσμοθεωρίες-πιστεύω στον πλανήτη μας; Είναι πιο εύκολο να ελέγξεις τη μάζα όταν πιστεύει σε κάτι μαζικό και διαφορετικό από του γειτονικού έθνους, είναι καθοδηγήσιμη, απόλυτα προβλέψιμη και δεχτική σε όσα την κατευθύνουν οι ταγοί της. Στην εποχή της αμφισβήτησης και της παγκοσμιοποίησης, υπάρχουν ακόμη οι διαχωριστικές γραμμές που μας χωρίζουν, και κάποιοι προσπαθούν να τις κάνουν πιο έντονες.
Πάντως, όποιος θέλει να μάθει πόσο πλησιάζουν οι απόψεις του στις γνωστές θρησκείες, ας κάνει μια επίσκεψη στο belief-o-matic και θα εκπλαγεί με τα αποτελέσματα. Σε μένα έβγαλε 100% σε μια θρησκεία και 95-99% σε άλλες τρεις που δεν είχα ποτέ υπόψη μου - με βάζει σε σκέψεις να αναζητήσω τα κοινά στοιχεία της κοσμοθεωρίας μου με αυτές...

Τα παραμύθια με τα οποία μεγαλώσαμε...

Μιά φορά κι έναν καιρό, σε ένα μακρινό βασίλειο ζούσε μια πριγκηπούλα... Και ύστερα ο πρίγκηπας φίλησε την πριγκηποπούλα και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα...
Τα παραμύθια που έλεγε η γιαγιά δίπλα στο αναμμένο τζάκι, και ακούγανε εκστατικά τα παιδιά και ζητούσαν περισσότερες λεπτομέρειες για το όμορφο πριγκηπόπουλο και την ωραία πλην βασανισμένη πριγκήπισσα...
Το τζάκι, ακόμη κι αν είναι αναμμένο, δεν έχει μπροστά καμιά γιαγιά πια - αυτές έχουν πολύ έντονη κοινωνική ζωή στις μέρες μας, σιγά μην κάτσουν να ρίχνουν κούτσουρα στη φωτιά. Τα παιδιά προτιμούν να δουν το καινούριο επεισόδιο του πόκεμον στην τηλεόραση, και μετά να ασχοληθούν με το playstation.
Οι πρίγκηπες και οι πριγκηποπούλες δεν ζούνε πια ανάμεσά μας. Σε μια δημοκρατική εποχή τι δουλειά έχουν οι τίτλοι ευγενείας; Αν ο πανέμορφος πρίγκηπας τολμήσει να φιλήσει την ωραία κοιμωμένη, θα τον συλλάβουν πάραυτα για σεξουαλική παρενόχληση ατόμου με ειδικές ανάγκες, και ομοίως θα συλλάβουν και την κοπελιά που θα φιλήσει το βάτραχο, όσο κι αν ισχυρίζονται πως φταίει η κακιά η μάγισσα. Και ο μύρμηγκας, μόλις σκάει μύτη ο τζίτζικας με το τζιπάκι φορτωμένο με τον εξοπλισμό του σκι, το πρώτο που σκέφτεται είναι πως πρέπει να βρει τον Αίσωπο να του τα πει ένα χεράκι.
Τα παραμύθια με τα οποία μεγαλώσαμε έχουν γκρεμιστεί ένα ένα. Ο κόσμος που μας προετοίμασαν να ζήσουμε δεν είχε καμία απολύτως σχέση με τις πριγκήπισσες, τα άσπρα άλογα και τις νεράιδες. Μόνο κακές μάγισσες και πολυεθνικούς δράκους βρήκαμε μπροστά μας.
Και έρχονται σήμερα να μας γκρεμίσουν τα τελευταία παραμύθια που πιστέψαμε. Δεν υπήρχε λένε κρυφό σχολείο, για μύθο σας το λέγαμε. Δεν σήκωσε ο Παλαιών Πατρών Γερμανός το λάβαρο, τζάμπα οι λόγοι που βγάζαμε του Ευαγγελισμού "διπλή γιορτή" και κουραφέξαλα. Η επίσημη Εκκλησία δεν θέλησε ποτέ αυτό τον πόλεμο. Υπήρχανε βέβαια και παπάδες που αψήφισαν την επίσημη γραμμή, ωστόσο ήταν μόνο οι εξαιρέσεις. Και για να τελειώνουμε με το θέμα, δεν έπεσε η Πόλη στους Οθωμανούς, στους Φράγκους έπεσε και σας το κρατούσαμε κι αυτό κρυφό. Ο λόγος; Για να πιστέψετε στην Εκκλησία και να να βάζετε υπογραφές για τις ταυτότητες. Για να πιστέψετε στο "Ελλάδα=Ορθοδοξία" και να διαμαρτύρεστε κάθε φορά που κάποιος ασεβής πολιτικός τολμά να προτείνει χωρισμό Κράτους-Εκκλησίας. Για να πιστέψετε, και να μην ερευνάτε πώς η Εκκλησία κατέχει πάνω από το 50% των εδαφών της Ελληνικής Επικράτειας, με οθωμανικά φιρμάνια του 1500, και τα νέμεται αφορολόγητα, με νόμους της Ελληνικής Δημοκρατίας του 2007.
Είναι σκληρό να ξυπνάς σε έναν κόσμο χωρίς παραμύθια. Και τώρα, πώς θα ζήσουνε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα;...