Δευτέρα 30 Οκτωβρίου 2006

Υποχρεώσεις

Προσπάθησα να πιάσω και νωρίτερα γραμμή, αλλά τη βρήκα κατειλημμένη. Έτσι, τον πέτυχα στο σπίτι λίγο πριν τις 10 το βράδυ.
- Πριν λίγο κοιμήσαμε τα παιδιά, μου είπε.
- Τυχεροί είσαστε, διαπιστώνω. Η δικιά μου δεν λέει να κλείσει μάτι πριν τις 12...
- Α, η δικιά σου είναι μικρή, τα δικά μας έχουν υποχρεώσεις. Το πρωί ξυπνάνε για το σταθμό, και μετά ποιός ξέρει τι ώρα θα έρθουν. Να, η μεγάλη σήμερα γύρισε μετά τις 7 στο σπίτι, γιατί είχε ενόργανη και χειροτεχνία.
Ανατρίχιασα. Η "μεγάλη" μόλις έκλεισε τα 4! Δηλαδή θέλει να μου πει, πως στην ηλικία των 4 ετών ο "ελεύθερος χρόνος της" είναι κάνα δίωρο; Από τον παιδικό "υποχρεώσεις"; Πάλι καλά που δεν ξεκίνησε και φροντιστήριο! Πάντως ξεκίνησε αγγλικά, κολύμβηση, ενόργανη, χειροτεχνία και δεν ξέρω τι άλλο...
Ρε παιδιά, ψυχραιμία! Τα παιδιά χρειάζονται το μπαμπά τους και τη μαμά τους, πολύ περισσότερο από "ενόργανες", "χειροτεχνίες" και δεν ξέρω τι άλλο μπορούν να εφεύρουν. Αν τους στερήσουμε τον ελεύθερο χρόνο από μωρά, τότε στο λύκειο τι θα κάνουμε, θα τους στερήσουμε και τον ύπνο;
Και δεν μπορείς να πεις και τίποτα στο γονιό που σκέφτεται το "καλύτερο" για τα παιδιά του, θα γίνεις εσύ ο κακός. Για το παιδί του κάνει υπερωρίες, για να του προσφέρει πλουσιοπάροχα μαθήματα και ό,τι άλλο ζητήσει η ψυχή του. Μόνο το χρόνο του δεν θεωρεί απαραίτητο να του διαθέσει. Το παιδί πρέπει να "μάθει από μικρό" στις υποχρεώσεις...

Πέμπτη 26 Οκτωβρίου 2006

Εκλογές και άλλα παραμύθια

Εκλογές έχουμε ευτυχώς αρκετά συχνά. Ίσως να μην έχουμε συχνά την ευκαιρία να δούμε δημοψηφίσματα, αλλά έχουμε γκάλοπ, σφυγμομετρήσεις και exit polls που βασικά κάνουν την ίδια δουλειά, με λιγότερο κόστος και περισσότερη ευελιξία σε ότι αφορά τα αποτελέσματα - καθένας βγάζει τα δικά του συμπεράσματα.
Ας προσπαθήσουμε να βγάλουμε τα δικά μας συμπεράσματα, λαμβάνοντας υπόψη μόνο τις εκλογές.
Υπάρχουν οι δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές. Οι εκλογές στις οποίες διαλέγουμε τον τοπικό άρχοντα, που του έχουν μεταβιβάσει σημαντικό μέρος αρμοδιοτήτων, σπανίως όμως των σχετικών πόρων και πιστώσεων. Θεωρητικά η επιλογή θα έπρεπε να ήταν με κριτήριο την καταλληλότητα του κάθε υποψηφίου, τις γνώσεις του, το μεράκι του, τις ικανότητες του. Επεμβαίνουν όμως τα κόμματα με τα "χρίσματα" και τις κατευθύνσεις - από "ψηφίστε αυτόν" μέχρι "αποχή και λευκό". Τι θα πει αποχή δηλαδή, θέλω να μην έχω τοπικό άρχοντα; Και αν ψηφίσω λευκό, υπάρχει περίπτωση να μη βγει κανένας και να ξαναγίνουν εκλογές; Και γιατί πρέπει η ψήφος στον καταλληλότερο, κατά την άποψη της τοπικής κοινωνίας, να μεταφράζεται σαν ψήφος εμπιστοσύνης στο κόμμα που τον στήριξε; Υπάρχει αυτοτέλεια της αυτοδιοίκησης ή όχι; Αν όχι, ας ψηφίζουμε μια φορά για εθνικές εκλογές, και ανάλογα με τα αποτελέσματα να τοποθετούνται και οι δημάρχοι.
Μετά έχουμε τις εθνικές εκλογές. Έχουμε δύο βασικά κόμματα και τα μικρότερα. Τα μεγάλα κόμματα λένε τα εξής: Όταν είναι αντιπολίτευση, λένε ότι πρέπει να πάρουν την εξουσία. Στην ερώτηση γιατί, απαντούν για να σώσουν την Ελλάδα από την κατρακύλα. Σρην ερώτηση πού θα βρουν τα λεφτά, απαντούν ότι θα κάνουν σωστή διαχείριση. Στον αντίποδα, το κόμμα που κερδίζει τις εκλογές λέει ότι παρέλαβε καμμένη γη και δεν βρήκε λεφτά στο ταμείο. Στην ερώτηση γιατί δεν κάνει σωστή διαχείριση να δούμε άσπρη μέρα, λέει ότι θα τη δούμε αλλά σε τρία τέρμινα. Στην ερώτηση γιατί δεν κάνει αυτά που υποσχέθηκε, λέει ότι η αντιπολίτευση δεν δικαιούται να ομιλεί. Σωστό. Να βγάλουμε και ένα νόμο, βάση του οποίου όποιο κόμμα βγαίνει δεύτερο, να απαγορεύεται η λειτουργία του, να αφαιρούνται τα πολιτικά δικαιώματα και όποιος παραμένει αμετανόητος οπαδός, να του δίνεται άδεια εξόδου από τη χώρα. Τα μικρότερα κόμματα θα αγωνίζονται μια ζωή για να κρατήσουν σταθερά μικρά τα ποσοστά τους, ελπίζοντας πως κάποια μέρα κάποιο από αυτά θα μπορέσει να ονομαστεί τρίτος πόλος - μέχρι τότε, θα έχουμε απλά πολυδιάσπαση. Και το ωραίο της υπόθεσης είναι, πως όποιο κόμμα και να πάρει την εξουσία, στο τέλος πρέπει να υπακούσει στις οδηγίες και κατευθύνσεις των Βρυξελλών.
Και φτάνουμε στις ευρωεκλογές. Στις εκλογές δηλαδή που θα στείλουμε τους αντιπροσώπους μας να μας εκπροσωπήσουν κάπου μακρυνά. Και ενώ θα περίμενε κανείς, να τις πάρουμε πολύ πιο σοβαρά, αφού από κει θα έρθουν οι κατευθυντήριες γραμμές, τις αντιμετωπίζουμε ακόμη πιο ασόβαρα και από τις δημοτικές. Και κει εκλαμβάνεται η ψήφος σαν ψήφο εμπιστοσύνης στα δικά μας τα κόμματα, και δεν θα μάθουμε ποτέ σε ποιά κόμματα θα ενταχθούν οι εκπρόσωποί μας στην ευρωβουλή, τι επερωτήσεις θα κάνουν, τι θα εισηγηθούν, τι θα ψηφίσουν, πόσο θα ωφελήσουν ή πόσο θα βλάψουν την Ελλάδα.
Για αυτό και δεν θέλουν παιδεία για ενημερωμένους πολίτες. Για αυτό καί το επίπεδο μόρφωσης κάθε χρόνο κατρακυλάει. Μόνο ανενημέρωτοι πολίτες μπορούν να επικροτούν και να υποστηρίζουν τους κομματικούς μηχανισμούς με τη σημερινή τους μορφή. Οι χειροκροτητές κερδίζουν ένα ξεροκόμματο, και οι βολευτές την αθανασία της ψυχής τους...

Δευτέρα 23 Οκτωβρίου 2006

Γιατί κάθεσαι και σε πληρώνουν;

"Στην εποχή μας η Ελλάδα υποφέρει από γενική ατεκνία και ολιγανθρωπία, ένεκα της οποίας και οι πόλεις ερημώθηκαν και η παραγωγή σταμάτησε, μολονότι δεν έγιναν ούτε πόλεμοι ούτε επιδημίες... Και όλα αυτά γιατί οι άνθρωποι αγαπούν την πολυτέλεια, το χρήμα και την τεμπελιά, και δεν επιθυμούν ούτε να παντρεύονται ούτε, παντρευόμενοι, να ανατρέφουν παιδιά, αλλά το πολύ πολύ δέχονται να έχουν ένα ή δύο παιδιά για να τα αφήσουν πλούσια και να τα μεγαλώσουν με σπατάλη, χωρίς να αντιλαμβάνονται πόσο, με αυτόν τον τρόπο, η κακοδαιμονία αυξάνεται".
Ο ιστορικός που έγραψε το παραπάνω κείμενο δεν είναι άλλος από τον Πολύβιο, όταν γύρισε στην Ελλάδα μετά l7 χρόνια σκλαβιάς στη Ρώμη.
Λίγο αργότερα, ήταν το 146 π.Χ., η Ρωμαϊκή κατάκτηση και η μετατροπή της Ελλάδας σε Ρωμαϊκή επαρχiα.
Πέρασαν πολλοί αιώνες, η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία κατέρρευσε, η ανθρωπότητα άλλαξε και εξελίχθηκε(;).
Οι εργασιακές συνθήκες λίγο διαφέρουν από τις εργασιακές συνθήκες των σκλάβων της Ρώμης. Ωστόσο, η γυναίκα βγήκε πια και κείνη στην παραγωγή, και στη συνέχεια εφευρέθηκε ο όρος "ισότητα".
Δεν πίστεψα ποτέ στο παραμύθι. Αν δεν είχαμε καμία διαφορά, δεν είχε λόγο η φύση να πλάσει δύο φύλα. Είναι πολύ ωραίο να μοιραζόμαστε τις ίδιες χαρές και τις ίδιες αγωνίες, η εργασία πρέπει να αμοίβεται σύμφωνα με τις ικανότητες του καθενός, και όσο πάνε και λιγοστεύουν οι διακρίσεις ανάμεσά μας.
Ωστόσο πίστευα πως επειδή οι άντρες στερούνται το δώρο που προσέφερε η φύση στη γυναίκα, δηλαδή την τιμή να αναπαράγει το είδος μας, για αυτό και είναι αυτοί που δεν χωνεύουν τυχόν "προνόμια" που αυτό συνεπάγεται. Για παράδειγμα, μόνο από άντρα περίμενα να ακούσω "περιττό προνόμιο" την άδεια ανατροφής παιδιού. Πίστευα πως μόνο άντρας μπορεί να πει, πως είναι "άδικο" να "κάθεσαι" για να ασχοληθείς με το μεγάλωμα του βλασταριού.
Η ζωή για άλλη μια φορά με διέψευσε πανηγυρικά. Η συζήτηση επίκαιρη,για την απεργία των εκπαιδευτικών, και η συνομιλήτρια γυναίκα, ελεύθερη επαγγελματίας, χωρίς παιδιά. Δεν εκπλήσσομαι που θεωρεί τους εκπαιδευτικούς "προνομιούχους", την έχω ξανακούσει σε παρόμοιες συζητήσεις να θεωρεί προνομιούχο όποιον παίρνει κάθε μήνα κάποιο ποσό, την ώρα που η ίδια δεν ξέρει αν θα μπορέσει με τα έσοδα του μήνα να βγάλει τα έξοδα. Το γεγονός ότι η κυριότερη διαφορά μεταξύ του μισθωτού και του επαγγελματία είναι ότι ο πρώτος ξέρει ότι κάθε μήνα έχει να λαμβάνει ένα συγκεκριμένο ποσό, ενώ ο ελεύθερος επαγγελματίας ρισκάρει για να κερδίσει όσο περισσότερα μπορεί, δεν φαίνεται να μπορεί να το κατανοήσει. Ούτε το ότι κάποιους μήνες ενδέχεται να βγάλει περισσότερα από όσα θα βγάλει ένας μισθωτός όλο το χρόνο, ή ότι κάποιος άλλος (πιο ικανός; πιο τυχερός;) ενδέχεται να βγάλει σε μια μέρα περισσότερα από όσα θα βγάλει ένας μισθωτός σε μια ζωή, δεν φαίνεται να την έχει απασχολήσει καθόλου, για αυτήν παραμένει γεγονός ότι οι μισθωτοί είναι προνομιούχοι γιατί δεν έχουν οικονομικό άγχος, ειδικά οι εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα.
Και ξαφνικά, εκεί που αναπτύσσει για άλλη μια φορά τη γνωστή θεωρία "ελεύθερος επαγγελματίας εναντίον δημοσίων υπαλλήλων", γυρνά και μου λέει:
- Εσύ, ας πούμε, γιατί κάθεσαι τόσους μήνες και σε πληρώνουν;
Το "καθησιό" είναι η άδεια μητρότητας, που μου χάρισε τη δυνατότητα να μεγαλώσω λίγους μήνες την κόρη μου. Τρέμω στην ιδέα ότι σε λίγες βδομάδες η άδεια αυτή παίρνει τέλος και η μόνη λύση είναι ο ιδιωτικός σταθμός, καθώς δεν υπάρχει τίποτα σε δημόσια λύση. Ωστόσο, για την συνομιλήτρια όλο αυτό είναι ένα ακόμη "περιττό προνόμιο" του δαπανηρού δημοσίου.
Διαβάζω πως φέτος το καλοκαίρι η γαλλική κυβέρνηση ανησύχησε μήπως οι Γαλλίδες δεν γεννάνε αρκετά παιδιά για να αντικαταστήσουν τις γενιές που φεύγουν, και αποφάσισε να χορηγεί στη διάρκεια της ετήσιας άδειας μετά τη γέννηση του τρίτου παιδιού μηνιαίο επίδομα 700 ευρώ στις μητέρες - διπλάσια από ό,τι για το δεύτερο παιδί. Όταν η γαλλίδα κάνει το τέταρτο παιδί, αυξάνει η φοροαπαλλαγή και το επίδομα τέκνων, ενώ το κρατικό σύστημα σιδηροδρόμων χορηγεί εισιτήρια μειωμένα κατά 40% για τους γονείς και τα παιδιά ώσπου να συμπληρώσουν το 18ο έτος της ηλικίας τους. Και αν ο δημοτικός βρεφικός σταθμός δεν χωράει πια άλλα παιδιά, η δημοτική αρχή χορηγεί στους δημότες της που δεν μπορεί πια να εξυπηρετήσει μηνιαίο επίδομα 150 ευρώ για να πληρώνουν κάποιο άτομο να φροντίζει τα παιδιά τους στο σπίτι.
Ετήσια άδεια; Μηνιαίο επίδομα; Επίδομα για baby-sitter; Τι είναι αυτά; Στην Ελλάδα αποτελούν προνόμια κάποιων κοινωνικών τάξεων. Για παράδειγμα, οι τραπεζικοί υπάλληλοι δικαιούνται επίδομα για παιδικούς σταθμούς, οι δημόσιοι υπάλληλοι λίγους μήνες παραπάνω άδεια μητρότητας, ενώ ο ελεύθερος επαγγελματίας θα πληρώσει λιγότερα στο δημοτικό σταθμό από ότι ο μισθωτός, καθώς το ύψος των τροφείων εξαρτάται από το ύψος της φορολογικής δήλωσης.
Γιατί πρέπει κάθε κοινωνική ομάδα να απολογείται για τα "προνόμια" που απολαμβάνει; Δεν είναι κοινός στόχος η βελτίωση της ζωής μας; Δεν θέλουμε όλοι καλύτερες συνθήκες εργασίας, διαβίωσης, συστήματος υγείας, παιδείας κλπ; Από μηδενική βάση όλες οι συζητήσεις λοιπόν; Όλοι φτωχοί και μίζεροι, και να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα; Πού πάμε;

Τετάρτη 11 Οκτωβρίου 2006

η αλήθεια για το πρόβλημα της παιδείας...

Αν ήσασταν πρωθυπουργός...

ΕΡ.: Αν ήσασταν πρωθυπουργός και οι μαθητές καταλάμβαναν τα σχολεία, κάτι το οποίο έχει συμβεί σ' όλες τις κυβερνήσεις. Τι θα κάνατε;
ΑΠ.: Χαίρομαι για την ερώτηση, γιατί το θέμα είναι να μη φτάσει ο οποιοσδήποτε πρωθυπουργός σε μια τέτοια έκρυθμη κατάσταση. Πολιτική, άλλωστε, σ' έναν βαθμό, είναι η προσπάθεια να επιχειρήσει κανείς να προβλέψει τις πολιτικές εξελίξεις. Εκείνο, λοιπόν, μια και θίγετε το θέμα Παιδεία, που είναι κορυφαία προτεραιότητα και κορυφαία δική μας επιλογή, εκείνο που προέχει σήμερα δεν είναι ακόμα μια ­ με ή χωρίς εισαγωγικά ­ μεταρρυθμιστική προσπάθεια ­ ασχέτως των καλών προθέσεων ­ αλλά είναι ανάγκη να ξεκαθαρίσουμε μέσα από έναν ευρύτατο εθνικό διάλογο, ποια θα είναι η πολιτική για την Παιδεία στα επόμενα είκοσι χρόνια. Φαίνεται τραβηγμένο όταν το λέω, αλλά επίτηδες διαλέγω τέτοια μακρόχρονη προοπτική, γιατί αυτό θα δεσμεύσει όχι μόνο πρόσωπα, αλλά και κυβερνήσεις και πολιτικές παρατάξεις και κοινωνικούς φορείς και όλους τους ενδιαφερόμενους, ότι στα βασικά σημεία σε ό,τι αφορά την Παιδεία δεν θα κάνουμε πια πειράματα.
Είναι πολύ διδακτική η εκπαιδευτική μεταπολιτευτική 25ετία. Καταφέραμε να κάνουμε τη μεγάλη κατάκτηση της Δημοκρατίας. Σε επίπεδο όμως αποτελεσματικότητας είχαμε πολύ μεγάλες απώλειες. Κι ένας τομέας που είναι χαρακτηριστικότερες αυτές οι απώλειες, είναι ο τομέας της Παιδείας. Σήμερα, υπάρχει αντίδραση, που είναι δικαιολογημένη για τη συγκεκριμένη δήθεν «μεταρρύθμιση» που επιχειρείται μια συρραφή προχειρότητας και ερασιτεχνισμού. Αγγίζει όμως και τη βαθύτερη ανασφάλεια των πολιτών, των νέων ανθρώπων και των οικογενειών τους. Ότι δηλαδή, «στου κασσίδη το κεφάλι» επιχειρεί ο εκάστοτε πρωθυπουργός ή υπουργός να εφαρμόσει τις δικές του ιδέες. Δεν γίνεται έτσι. Είναι φανερό.
ΕΡ.: Πώς θα το κάνετε αυτό; Πώς θα πείθατε μαθητές και δασκάλους;
ΑΠ.: Μ' έναν εθνικό διάλογο, ο οποίος μπορεί να έπαιρνε και χρόνο. Γιατί χρειάζεται χρόνος για να σπάσουν αμοιβαίες καχυποψίες και αγκυλώσεις. Αλλά όταν έρθει η ώρα της εφαρμογής, θα ήθελα να ξέρω ότι υπάρχει τουλάχιστον στα βασικά, στα κομβικά σημεία, συναποδοχή. Και όπως έχω πει τελευταία, ειδικά στον τομέα της Παιδείας είμαστε διατεθειμένοι να βάλουμε νερό στο κρασί μας, ακόμα και στη δική μας προγραμματική πρόταση. Γιατί προέχει ειδικά στον χώρο αυτό να πετύχουμε το μακρόπνοο. Να πετύχουμε τη συνέπεια και τη συνέχεια διαχρονικά. Πέρα από πρόσωπα, πέρα από κυβερνήσεις.
ΕΡ.: Τώρα, εδώ που έχει φτάσει ο κόμπος στο χτένι, ζητάτε από την κυβέρνηση να πάρει πίσω τη μεταρρύθμιση και να κάνει εθνικό διάλογο. Ζητάτε και από τους μαθητές να σταματήσουν τις καταλήψεις;
ΑΠ.: Βέβαια. Αυτά μαζί πηγαίνουν. Αλλά το ζήτημα είναι το εξής: ότι αυτή την ώρα, αν δεν το κάνει αυτό η κυβέρνηση, πρώτα απ' όλα, η μεν χρονιά αυτή που διανύουμε θα πάει χαμένη για όλους. Ο κίνδυνος της διεύρυνσης της κοινωνικής αναστάτωσης είναι τόσο ορατός, που μπορεί να πιθανολογηθεί μέχρι και βεβαιότητας. Και αυτό σημαίνει ότι θα πολλαπλασιασθούν τα προβλήματα. Είναι ανάγκη, λοιπόν, να επανεκτιμήσει η κυβέρνηση την κατάσταση. Να κάνει πίσω στο συγκεκριμένο ζήτημα. Και να δεσμευθεί για να αρχίσουμε έναν εθνικό διάλογο, αφού πρώτα συμφωνήσουμε στη διαδικασία. Αλλά εθνικό διάλογο, που θα είναι ουσίας και όχι προσχηματικός. Είμαι υποχρεωμένος να το πω αυτό, γιατί, όπως αποδεικνύεται, και ο κοινωνικός διάλογος ­ όπως σήμερα ομολογεί η ίδια η κυβέρνηση ­ ήταν προσχηματικός. Έχουμε να κάνουμε με πολίτες που αυτά τα κόλπα και τα τερτίπια τα έχουν μάθει. Και είναι πολύ πιο μπροστά από τον δημόσιο λόγο και τις δημόσιες συμπεριφορές. Είναι, λοιπόν, ανάγκη να κάνουμε ουσιαστική υπέρβαση σ' αυτές τις πεπαλαιωμένες συμπεριφορές, για να ανακτήσουμε τουλάχιστον τη διαδικαστική ψήφο εμπιστοσύνης, πριν πάμε στην πολιτική ουσία.
(Συνέντευξη Κ.Καραμανλή στα Νέα, 14.12.1998)

Τρίτη 10 Οκτωβρίου 2006

Τίνος είναι ρε γυναίκα τα γεφύρια...

Από τον περασμένο Απρίλιο, με έγγραφό της προς την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας και τον Δήμο Μαδύτου, η Διεύθυνση Τεχνικών Υπηρεσιών της Νομαρχίας Θεσσαλονίκης γνωστοποιούσε ότι οι γέφυρες ήταν ζήτημα χρόνου να καταρρεύσουν και προέβλεπε την καταστροφή, ακόμη και τον χρόνο που θα συνέβαινε. Στο ίδιο έγγραφο αναφερόταν ότι το Νομαρχιακό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης είχε από τον Μάρτιο του 2005 εντάξει το έργο στο πρόγραμμά του με προϋπολογισμό 38.000 ευρώ και περιέγραφε όλες τις αναγκαίες εργασίες. Ωστόσο, ποτέ δεν έγιναν, με αποτέλεσμα οι γέφυρες να καταρρεύσουν... (Νέα, 10.10.06)
Γ. Σουφλιάς: «Για να ξεκαθαρίσει το τοπίο, για όσους το γνωρίζουν και κάνουν ότι δεν το ξέρουν και για όσους δεν το γνωρίζουν, τονίζουμε ότι με τους νόμους 2218/94 για τη νομαρχιακή αυτοδιοίκηση και 2503/97 για την περιφερειακή διοίκηση, τα αντιπλημμυρικά έργα, όπως και άλλα έργα των νομαρχιών και των περιφερειών, δεν ανήκουν στην αρμοδιότητα του ΥΠΕΧΩΔΕ. Ανήκαν παλιότερα».
Β. Παπανδρέου: «Ας φρόντιζε ο νομάρχης να κάνει μελέτες, να τις καταθέσει και να διεκδικήσει χρήματα και από το Γ' ΚΠΣ που τελειώνει και το Δ' ΚΠΣ που ακολουθεί. Ολα τα άλλα είναι λόγια».
Περιφέρεια: «Απάντηση υπήρξε για τις γέφυρες στο Μόδι και τη Ν. Απολλωνία στις 7.6.2006, με υπογραφή Γεωργίου Πέτρου και αριθμό πρωτοκόλλου 1784, ήταν θετική και υποδεικνυόταν ότι έπρεπε να χρησιμοποιηθούν αδρανή υλικά λατομείων για τις επισκευές». (Ελευθεροτυπία 11.10.06)΄

Για άλλη μια φορά ο κ. Ψωμιάδης βρίσκεται αντιμέτωπος με το Κράτος των ΑΘηνών. «Πού θα βρω εγώ άκρες με το υπουργείο Οικονομικών να πάρω λεφτά που έπαιρνα από το ΥΠΕΧΩΔΕ;» αναρωτιόταν με αληθινή απορία μπροστά τις τηλεοπτικές κάμερες. Αυτό πιστεύει ο άνθρωπος, ότι μόνο με άκρες μπορείς και πρέπει να επιβιώνεις στο Ελλαδιστάν σήμερα. Για Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, ΠΕΠ, ΚΠΣ, μελέτες, τεχνικά δελτία έργων κλπ αθηναϊκά κόλπα δεν έχει χρόνο να πληροφορηθεί. Ζητά όμως ξανά την ψήφο των Θεσσαλονικέων, για να οδηγήσει τη Θεσσαλονίκη μπροστά.

Πρόταση : Πριν τις εκλογές να ζητήσουμε από τους υποψήφιους τοπικούς άρχοντες να περνούν από μια εξεταστική διαδικασία, με ποινή αποκλεισμού αν δεν πιάσουν τουλάχιστον τη βάση του 10, σε θέματα χρηματοδότησης, νομιμότητας διαδικασιών κλπ. Λες να ξεμείνουμε από υποψήφιους; Θα δουλέψουν πάντως πολύ καλά τα φροντιστήρια...