Πέμπτη 31 Αυγούστου 2006

Πλησιάζουν οι εκλογές...

Είναι πολύ όμορφες οι προεκλογικές περίοδοι.
Η πόλη αποκτάει όνειρα, στόχους, ελπίδα.
Οι υποψήφιοι περιγράφουν με ρόδινα χρώματα το μέλλον.
Οραματίζονται ένα Αύριο ονειρεμένο, μια χώρα που όλα λειτουργούν τέλεια.
Αφθονεί και η λάσπη που πετά ο ένας στον άλλο.
Αλλά πώς θα κτίσεις χωρίς λάσπη;
Και μιλάμε για την οικοδόμιση του αύριο, χρειάζεται πολύ λάσπη.
Όλοι σου χτυπούν φιλικά την πλάτη, ακούνε την περίπτωσή σου, είναι βέβαιοι ότι μπορούν και σίγουροι ότι θέλουν να σου λύσουν κάθε πιθανό και απίθανο πρόβλημά σου.
Δυστυχώς κάποια στιγμή ανοίγει η κάλπη, και τότε εξαφανίζονται και οι μεν και οι δε.
Μόνο η λάσπη μένει, αλλά δεν κτίζει κανείς, μόνο γκρεμίζει.
Αλλά υπομονή, θα ξαναέρθουν οι επόμενες εκλογές.
Θα ξαναέρθουν οι ρόδινες υποσχέσεις.
Θα ξαναέρθουν τα όμορφα λόγια.Ίσως μάλιστα κάποια στιγμή να θέλουμε να πιστέψουμε και στο όνειρο…

Τρίτη 29 Αυγούστου 2006

απομονώθηκαμε...

Έχω άγχος, μου είπε ξαφνικά.
Γιατί, αναρωτήθηκα. Για τα οικονομικά, δεν προβλέπεται βελτίωση σύντομα και το πήραμε πια απόφαση.
Απομονωθήκαμε, με αποστομώνει.
Έμεινα με το στόμα ανοικτό. Όχι γιατί το βρήκα παράλογο. Ίσα ίσα. Απλά νόμιζα ότι το ένιωθα μόνο εγώ.
Πώς διορθώνεται κάτι τέτοιο; Για ότι εξαρτάται από σένα, φροντίζεις να διορθωθείς, να κάνεις κάποιες κινήσεις, κάποιες αλλαγές. Όταν όμως οι ελάχιστοι φίλοι που έχεις προβάλλουν αληθοφανείς ή όχι δικαιολογίες για να μη γίνει η επόμενη συνάντηση, τι κινήσεις κάνεις;
α. Βελτιώνεις τη σχέση σου με τους υπάρχοντες. Πώς να το κάνεις αυτό όμως, όταν βρίσκεις διαρκώς μια πόρτα κλειστή; Η διαρκής αναβολή οδηγεί σε ματαίωση.
β. Βρίσκεις νέους φίλους. Σε μικρότερη ηλικία, σε μια πιο ανοικτή κοινωνία, σε ενδιαφέρον περιβάλλον είναι κάτι που εύκολα πετυχαίνεται. Σε μια κλειστή κοινωνία όμως, με κώδικες εντοπιότητας και μυαλά παρωχημένα, δε λειτουργεί αυτή η λύση.
γ. Βρίσκεις νέα ενδιαφέροντα. Όπα, εδώ είμαστε. Ιδέες κανείς; Σημειωτέον ότι το ταμείον είναι μείον, και οι νέες προκλήσεις συνήθως κοστίζουν το κατιτίς. Δεν χάνω όμως την ελπίδα μου, κάτι θα βρεθεί να μας βγάλει από την απομόνωση...

Σάββατο 26 Αυγούστου 2006

Ένας χρόνος μετά

Σήμερα κλείνει ένας χρόνος.
Ένας χρόνος από την πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μου.
Ένας χρόνος από τη μέρα που παρέδωσα το κλειδί του σπιτιού μου στην Αθήνα, την πόλη που με φιλοξένησε στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου,
Ένας χρόνος από τη μέρα που επέστρεψα (?) στην πόλη που πρωτοαντίκρυσα το φως του ήλιου.
Ένας χρόνος που με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι, αν στην Αθήνα ήμουν μια ακόμη «Αθηναία» με καταγωγή από κάπου αλλού, σε τούτη δω τη μικρή πόλη θα είμαι για πάντα «ξενοτοπίτισα».
Είναι παράξενο, όμως πάντα πίστευα πως η Ελλάδα είναι φιλόξενο μέρος. Πως υποδέχεται με αγάπη τα άτομα που την επιλέγουν να την κάνουν νέα πατρίδα τους. Πως χαίρεται όταν τα ξενιτεμένα παιδιά της επιστρέφουν στη γενέθλια πατρίδα.
Η πραγματικότητα είναι πολύ σκληρή. Η Ελλαδίτσα είναι πολύ επαρχιώτικη. Και οι μικρές πόλεις είναι πολύ κλειστές κοινωνίες. Θεωρούν «ξένο» όποιον κατάγεται από το διπλανό χωριό. Και για τους ξένους κρατούν πάντα διαφορετική μεταχείριση, δεν θα γίνουν ποτέ «δικοί τους».
Γιατί φωνάζουμε για «ενσωμάτωση» των μεταναστών; Σε τούτη δω τη χώρα, δεν θα ενσωματωθείς ούτε αν είσαι από τον απέναντι κάμπο…